Ólafur Páll Jónsson

Elsku bróðir, það er átakanlegt og erfitt að hugsa til þess að sjá þig ekki aftur.

Nóttina áður en þú fæddist dreymdi mömmu King Kong, þá sögu þekkjum við vel. Svo komst þú í heiminn, stór og sterkur með risastórt bros, ég þá orðin stóra systir, fjögurra ára.

Alltaf varstu eitthvað að dunda þér, í Lego, Playmo eða úti á BMX-hjólinu, byggja kofa eða moka skurði með eplarauðar kinnar og ég man að flestar buxurnar þínar, nema sparibuxurnar, var mamma búin að bæta á hnjánum.

Ég minnist útilega okkar fjölskyldunnar saman og sumarbústaðaferða og áttum við fallegar og góðar stundir saman. Sérstaklega minnist ég þess þegar amma Ásta kom með í eina tjaldferðina með okkur, það var svo gaman hjá okkur og gaman að hafa ömmu Ástu með. Í sveitinni fékkstu líka að keyra bílinn með pabba sem var toppurinn á tilverunni.

Við töluðum oft um hvað við áttum góðar minningar hjá ömmu Ástu á Grettó á jóladag, frændur og frænkur, allir saman að spila og borða besta snitzel í heimi. Það eru ljúfar minningar.

Þér gekk vel í skóla og áttir auðvelt með að læra og áttir marga góða og trausta vini. Tónlist og hjólreiðar áttu hug þinn allan og þú áttir ótal hljóðfæri og þó nokkur mismunandi reiðhjól. Varst í hljómsveit og þeystir um á hjóli eins og vindurinn til Þingvalla og til baka án þess að blása úr nös.

Þú varst einstaklega ljúfur og góður, alltaf glaður og brosandi með góða nærveru og áttir alveg sérstaklega gott samband við mömmu, þið voruð svo náin og góðir vinir.

Þú varst svo góður og örlátur við frænkur þínar Birtu og Heklu og því munu þær aldrei gleyma.

Elsku Óli bróðir, það er svo sárt að þurfa að kveðja þig, minning þín mun alltaf lifa í hjarta mínu.

Þín systir,

Óli kenndi mér mikið í lífinu og það er erfitt að hugsa til þess að ég muni ekki hitta hann aftur í þessu lífi. Við lékum okkur mikið saman sem börn og eitt af því skemmtilegasta sem ég gerði var að fara að hitta Óla frænda.

Ótal minningar koma upp í hugann þegar ég minnist Óla. Við höfðum báðir gaman af tölvum og við eyddum dágóðum tíma í að spila tölvuleiki í Commodore 64 tölvunni hans. Á yngri árum fórum við einnig í margar útilegur saman þar sem við kynntumst íslenskri náttúru og spjölluðum um lífið og tilveruna. Í einni útilegunni í Skorradal vorum við að labba við vatnið og fundum þar karlmannsföt á bakkanum. Okkur fannst fötin heldur of þurr og ákváðum að bleyta aðeins í þeim, best væri að fleygja fötunum í vatnið svo þau myndu ekki þorna upp í sterkri íslenskri sólinni. Við héldum svo áfram að labba við vatnið í leit að öðrum verkefnum sem við gætum tekið okkur fyrir hendur. Stuttu seinna kemur maður að okkur, sem hafði verið á bátunum sínum á vatninu, og spyr hvort við höfum séð fötin hans. Ég þagði eins og einn af steinunum á bakkanum en Óli tók það að sér að segja manninum frá því að við hefðum hent fötunum hans út í vatnið. Maðurinn var ekkert sérstaklega þakklátur fyrir þetta „góðverk“ en hann skildi að við vorum ungir og vitlausir. Í stað þess að skamma okkur ákvað maðurinn að bjóða okkur að koma með á bátinn hans til að veiða fisk í vatninu. Ekki tókst okkur að veiða fisk en maðurinn var líka með net í vatninu og hann tók tvo fiska úr netinu og gaf okkur. Eftir bátsferðina fórum við aftur upp á tjaldsvæðið og sögðum foreldrum okkar að við hefðum veitt fisk. Það sást augljóslega að það voru netaför á fiskunum en það var einungis aukaatriði sem ekki þurfti að taka fram.

Við Óli fylgdumst að í gegnum lífið með hléum en alltaf þegar við spjölluðum saman var það eins og við hefðum nýlega heyrt í hvor öðrum. Óli var einstaklega hjálpsamur vinur og frændi. Það skipti engu máli hvað það var, Óli var alltaf til í að hjálpa. Óli var frábær persóna og hans hlýja nærvera töfraði fram það besta í öllum.

Það var erfitt og sárt að fylgjast með baráttu Óla við krabbameinið. Hann sýndi aðdáunarvert æðruleysi og ótrúlegan styrk í sinni baráttu.

Með hlýju í hjarta og miklum söknuði kveð ég frábæran frænda. Takk fyrir góðu stundirnar og alla hjálpina kæri frændi, þú munt alltaf lifa í hjarta mínu.

Ég votta ykkur innilega samúð, elsku Helene, Nonni, Linda og fjölskylda. Ég sendi ykkur mitt hlýjasta faðmlag á þessum erfiðu tímum.

Óli, frábær vinur minn, er látinn allt of ungur eftir skammvinna baráttu við krabbamein. Ég kynntist honum í Versló og við náðum strax mjög vel saman. Við höfum brallað ýmislegt saman í gegnum tíðina. Eftirminnilegastar eru fjölmargar hjólaferðir sem við fórum í víða um land. Það gafst því miður ekki tími til að komast í síðasta hjólatúrinn sem við vorum búnir að áætla.

Hann var algjört gull af manni og vildi allt fyrir mann gera. Ég hef ekki tölu á því hversu oft hann gerði við hjólin mín og gaf mér ráðleggingar því tengdar, jafnvel áður en ég vissi að ég þyrfti á því að halda. Ég á eftir að sakna þess mikið að eyða tíma með þér en eftir sitja dýrmætar minningar sem ég mun aldrei gleyma.

Bless elsku Óli.

Við Óli vorum 16 ára þegar við kynntumst í sumarvinnu hjá Gatnamálastjóra. Við vorum fljótir að tengjast og komast að því að við áttum mörg sameiginleg áhugamál og við höfðum sama tónlistarsmekk. Við urðum nánast óaðskiljanlegir upp frá því og brölluðum margt saman í frítíma okkar. Óli var alltaf eins og klettur og það var auðvelt að leita til hans ef ég þurfti hjálp. Að sama skapi reyndi ég að vera til staðar fyrir hann í veikindum hans. Það er afar erfitt að kveðja vin svona ungan og svona snögglega en Óli lést aðeins tveimur mánuðum eftir að hann greindist með krabbamein í annað sinn. Óli var einstakur vinur og hans verður sárt saknað.

Á vinnustað, þar sem einstaklingar starfa saman, hver með sitt hlutverk, en með sameiginleg markmið að leiðarljósi, er mikilsvert að geta treyst á fagmennsku, útsjónar- og hjálpsemi samstarfsfélaga. Þegar hugsað er um slíka mannkosti kemur Ólafur Páll Jónsson upp í hugann. Við hjá Umbru vorum lánsöm að eiga Óla Palla fyrir samstarfsmann og góðan félaga, sum okkar á annan áratug. Við minnumst hans glaðværðar, léttleikandi húmors og góðu nærveru. Óli færði birtu inn á vinnustaðinn. Hans er sárt saknað. Fyrir hönd samstarfsfélaga hjá Umbru – þjónustumiðstöð Stjórnarráðsins færi ég fjölskyldu Óla okkar dýpstu samúðarkveðjur.

Ólafur Páll Jónsson, sá glæsilegi ungi maður, er fallinn frá langt um aldur fram og öllum sem hann þekktu mikill harmdauði. Hann kom inn í líf okkar þegar börnin okkar voru unglingar og hús okkar var fullt af ungu og kátu fólki. Í vinahópnum voru nokkrir aðrir Ólar og þess vegna og líka vegna mikilla tónlistarhæfileika var hann alltaf kallaður Óli Bassi eða einfaldlega Bassi. Hann hafði alla þá kosti sem ungan mann mega prýða. Einstök prúðmennska, hjálpfýsi og lítillæti ásamt órofa tryggð voru hans aðal. Þegar sonur okkar veiktist hastarlega af ólæknandi sjúkdómi fyrir rúmum tíu árum kom í ljós hvern mann Bassi hafði að geyma. Um hávetur, hvernig sem viðraði, kom hann hjólandi ofan úr efsta Breiðholti til sonar okkar sem bjó við Skúlagötu til að létta honum lífið hvern einasta dag. Slíku gleymir maður aldrei. Hann hafði selt bílinn sinn til að taka upp náttúruvænan lífsstíl og fór allra sinna ferða langt eða skammt á reiðhjóli. Í sumarleyfum fór hann í vandlega undirbúnar ferðir eftir að hafa kynnt sér sérstaklega þann hluta lands sem ferðast skyldi um. Þetta voru langferðir og hafði hann ævinlega með sér lítið tjald. Á þennan hátt kynntist hann landinu. Bassi var léttlyndur og góðlyndur. Hann talaði aldrei illa um nokkurn mann en fann alltaf málsbætur ef honum fannst á einhvern hallað. Þegar við hjónin fluttum heimili okkar í nýtt húsnæði var erfitt með netsamband og olli það okkur vandkvæðum. Þá var Bassi fljótur að koma og leysa vandræði okkar.

Á þessari stundu vakna margar áleitnar spurningar sem aldrei fást svör við. Hvers vegna þurfti þessi góði drengur að glíma við svo erfiðan og miskunnarlausan sjúkdóm? Hvers vegna var honum ekki lengra lífs auðið? Við finnum til mikillar sorgar og þökkum þessum góða dreng fyrir samfylgdina. Hans verður sárt saknað. Fjölskyldu hans sendum við einlægar samúðarkveðjur.

Hvað getur maður sagt á þessari stundu? Við erum enn að átta okkur á hlutunum eftir að hafa misst Óla úr hópnum okkar á svo skömmum tíma. Þetta gerðist alltof fljótt, en við þennan sjúkdóm er erfitt að ráða. Óli hóf störf hjá Rekstrarfélagi Stjórnarráðsins sem varð svo að Umbru – þjónustumiðstöð Stjórnarráðsins. Fyrsti vinnudagurinn var í sömu viku og bankahrunið skall á og var hann því á sínu þrettánda ári hjá okkur. Honum þótti því súrrealískt að vera nýbyrjaður í vinnu þar sem mikið gekk á, sérstaklega þegar hann þurfti að heimsækja starfsmenn í ráðuneytunum því andrúmsloftið var eins og það var fyrst um sinn. Eitt af fyrstu verkefnum hans var að innleiða nýtt kerfi sem tengdi önnur kerfi og lausnir saman til að spara tíma og auka þjónustu til ráðuneytanna. Verkefnið var viðamikið og flókið en við fengum ekki betri mann til verksins enda var Óli sérlega skipulagður og vandvirkur. Hans þekking kom að miklu gagni og það heyrðist ósjaldan galað milli herbergja: „Óli, hjálp!“ þegar flókin mál komu upp. Fyrir utan sína sérþekkingu var hann fljótur að tileinka sér nýja hluti sem hann þurfti að koma að eða bera ábyrgð á sem gerði hann að mikilvægum hlekk hjá okkur. Óli var mjög almennilegur í alla staði, með þægilega nærveru og átti því ófá góð samtöl við samstarfsmenn gegnum árin. Húmorinn var eitt af aðalsmerkjum hans enda fann hann alltaf fimmaurinn á bak við flesta hluti og kallaði ósjaldan fram mikil hlátrasköll annarra í kringum sig. Ekki svo löngu eftir að hann byrjaði hjá okkur tók hann upp mikinn áhuga á hjólreiðum og lágu þúsundir kílómetra í valnum á hverju ári. Hann hjólaði allan ársins hring – í hvaða veðri sem er! Yfir sumartímann var hann gjarn á hjóla um höfuðborgarsvæðið til að lengja í leiðinni heim og blés ekki úr nös ... svo var það endurtekið næstu daga á eftir eins og ekkert væri. Eitt sumarið hjólaði hann um Vestfirði og lét ekki malbikið duga heldur fór upp um hóla og hæðir til að virða fegurðina enn betur fyrir sér. Við kveðjum nú góðan dreng sem fór langt um aldur fram og sendum innilegar samúðarkveðjur til nánustu aðstandenda hans.

Hvíl í friði, vinur. Þitt þjónustugengi,

Eftir langvarandi baráttu við krabbamein hefur æskuvinur minn Óli Páll ákveðið að halda á brott á vit ævintýranna.

Óli var einn af þessum “one in a million“-vinum, tónlistarsnillingur, bráðfyndinn, þolinmóður og gerði allt fyrir alla.

Þeir gerast ekki betri.

Við byrjuðum níu ára að krukka í frumsamdri tónlist og útfærðum alls kyns meistaraverk fyrir Casio-hljómborð og tómar málningardollur.

Á endanum urðum við okkur úti um alvöruhljóðfæri, ég tók trommurnar en Óli náði sér í bassa, fundum þrjá rokkara til viðbótar og stofnuðum hljómsveitina Weghevyll, sem var nú allnokkuð vel þekkt á miðjum níunda áratugnum.

Óli var maðurinn sem alltaf reddaði öllu. Í leðurjakkanum með síða hárið var hann ímynd hins sanna íslenska rokkara.

Og það var ekki bara lúkkið, hann var tónlistarsnillingur með meiru.

Við náðum ekki að sigra heiminn, en tónlistin tengdi okkur sterkum böndum.

Eins og svo oft gerist skildi leiðir þegar ég hélt utan í nám. Alltaf var ætlunin að setjast niður með kappanum og endurnýja gömul kynni, en núna er það því miður orðið of seint.

Hvíldu í friði gamli vinur. Ég hlakka til að spila aftur tónlist með þér, einhvers staðar handan við móðuna miklu.