Guðbjörg Guðmundsdóttir

Nú er mikið skarð fyrir skildi því þann 16. þ.m. andaðist elskuleg systir mín Guðbjörg Guðmundsdóttir. Hún var fædd í Grundarfirði (sem þá hét Grafarnes) 17. desember 1941, fjórða barn þeirra hjóna Guðrúnar Björnsdóttur og Guðmundar Bjarnasonar.

Gugga (eins og hún var ávallt kölluð) ólst upp í Grundarfirði og að sumarlagi í Neðri-Lá, jörð í eigu foreldra okkar. Hún fór snemma að heiman til Reykjavíkur, aðeins 15 eða 16 ára gömul. Hún var einstaklega lagin með börn og fór fljótlega að vinna með börnum. Það lá því beinast við að hún gerði það að sínu ævistarfi sem og hún gerði. Hún stundaði nám við Fósturskóla Sumargjafar (sem breytt var í Fósturskóla Íslands 1973). Hún vann síðan alla tíð sem fóstra (sem nú heitir leikskólakennari) og stýrði leikskóla um margra ára skeið.

Gugga var skarpgreind. Hún var orðin allæs 5 ára gömul og var alla tíð mikill bókaormur og víðlesin. Það var unun að eiga við hana samræður um bókmenntir og alla mögulega hluti. Hún var hæglát og mikið ljúfmenni. Hún hafði ákveðnar skoðanir en var alltaf mjög sanngjörn í ummælum sínum um annað fólk.

Gugga var mikill dugnaðarforkur og féll aldrei verk úr hendi. Hún var einstaklega handlagin og lagði nánast aldrei frá sér prjónana. Annáluð eru sauma- og prjónaverk hennar sem voru og eru hreinustu listaverk.

Við Gugga systir mín vorum alla tíð miklir mátar. Hún var einstaklega góð við börnin mín og fastur gestur í afmælum þeirra, þá gjarnan færandi þeim listilega gerðar prjónaflíkur. Hjá mér og mínum verður hennar sárt saknað.

Ég færi börnum hennar, barnabörnum, barnabarnabörnum og fósturbörnum mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Guðbjörg Guðmundsdóttir, Gugga Frænka.

Gugga Frænka var frænka með stóru F-i. Hún var máttarstólpi eða einhvers konar hornsteinn í stórum systkinahópi föður míns.

Pabbi minn á mörg systkini, svo mörg að ég man aldrei hvort þau eru 11 eða 13. Ég þarf alltaf að fara í gegnum rununa til að fullvissa mig um fjöldann. Gugga er þar á sérstökum stalli. Þegar „fyrsti stúdentinn í Eyrarsveit“, hann pabbi, kynnti okkur mömmu til leiks voru ekki allir neitt sérstaklega hrifnir. Konu með lausaleikskróga eins og það var stundum orðað þá. Kannski var það bara föðuramma mín, Gunna Björns, hún var ekki spennt en hún var líka þekkt fyrir sérvisku og dyntótt geðslag.

Árið 1979 fóru mamma og pabbi til Noregs og á meðan vorum við systurnar sendar í pössun í Grundarfjörð. Ilmur til ömmu Gunnu en ég til Guggu. Ég rölti fimm ára að heimsækja krakkarassinn í Sæbólið. Það fór ekki betur en svo að mér var hent þaðan út með skít og skömm. Ekki vissi ég hvað ég hafði af mér gert og gekk niðurlút aftur í Fossahlíðina. Þar tók Gugga á móti mér og sá um leið að eitthvað mikið var að. Hún hellti mjólk í glas og setti mig við eldhúsborðið og hóf að rekja úr mér garnirnar. Ég man að fæturnir dingluðu fram af stólnum og mjólkurkexið var himneskt á bragðið. Henni tókst fljótt að draga upp úr mér hvað hafði gerst. Þá bað hún mig að sitja áfram og maula kex, hún þyrfti aðeins að skreppa. Gugga lét þá gömlu heyra það og sneri til baka með Ilmi sem var það sem eftir var vistar í Fossahlíðinni. Þarna varð mér ljóst að Gugga yrði minn klettur í föðurfjölskyldunni. Hún stóð með mér öllum stundum og fyrir það mun ég aldrei geta þakkað henni nógsamlega. Með allri sinni hlýju, húmor og ást bjó hún mér skjól sem ég hef sótt í æ síðan.

Mín fyrsta minning um Guggu er ég hjúfrandi mig upp að henni inni í stofu í Fossahlíðinni í Grundarfirði í brúnu pluss-sófasetti og hún að sjálfsögðu með prjóna í hendi. Fossahlíðin í Grundó og Lág með Guggu eru dýrmætar æskuminningar; sniglast í kringum Jón við smíðar, sparka í bolta með Bjarna, elta Herdísi, fara í Lág, gera að silungi, sækja vatn, tína ber, veiða flugur úr gluggunum og hlusta á útvarpið. Stundum allt að því ljóðrænar stundir þar sem tíminn stóð næstum kyrr. Gugga gerði líka nokkrar tilraunir til að kenna mér sæmilega handavinnu og það sem ég þó kann er henni að þakka.

Á hverju hausti hringdi Gugga og boðaði komu sína í kaffi. Hún kom klyfjuð af gersemum. Fallegum peysum, vettlingum, sokkum, húfum og alls kyns nýjungum úr handavinnuheiminum til að gefa mér og börnunum mínum. Það var hennar háttur að undirstrika kærleika og ást gagnvart okkur og það verður heldur ekki þakkað nóg.

Gugga var Frænka sem mér finnst að ætti að vera eilíf en það á víst ekki við um neitt okkar. Far vel elsku Frænka mín og takk fyrir mig og mína. Mikið sem við elskuðum þig.

Kæru Einar, Herdís, Bjarni, Kiddi og fjölskyldur. Mínar dýpstu samúðarkveðjur.

Í dag kveðjum við Guggu frænku, frænkuna góðu sem ætíð var einhvers staðar nálæg eða ínáanleg. Hún var ekki frænka mín vegna skyldleika, en Bjarni maðurinn minn og hún voru systkinabörn og tengdamóðir mín hún Sigga Bjarna var föðursystir hennar, þar með var hún „Gugga frænka“ okkar allra á Langó - auðvitað.

Hún bjó á Langó um tíma þegar hún var í Fósturskólanum og ég minnist stundanna þegar við tvær lágum á gólfinu og bösluðum við að þýða barnasálfræði úr dönsku, öll óskiljanlegu löngu orðin, en þetta dugði; fóstrunáminu lauk hún með glæsibrag og starfaði við það æ síðan.

Þær frænkurnar, hún og Sigga saumakona, undu sér löngum við handavinnu af öllum sortum. Allt lék í þeirra höndum, hvort sem um var að ræða kjólasaum, útsaum, prjónles eða hvaðeina. Og hvílíkir snillingar voru þær.

Þegar börnin mín Ragnar og Sigga Rósa komu til skjalanna stóð ekki á Guggu, hún umvafði þau og hvergi undu þau sér betur en með henni, sérstaklega á það við um Ragnar, sem bókstaflega mátti ekki af henni sjá fyrstu æviárin. Þegar svo Einar var kominn til skjalanna gat ég endurgoldið henni barnfóstrið að einhverju leyti.

Þegar þau Jón fluttu í Grundarfjörð hélt sambandið áfram og var tengdamóðir mín hjá þeim oft bæði lengri og skemmri tíma og Sigga Rósa var þar heilt sumar. Þaðan streymdi nú prjónlesið og fínu stykkin öll. Þar bættust líka við þrjú börn, þau Kiddi, Herdís og Bjarni. Þegar svo fjölskyldan flutti suður fór Gugga á barnavaktina í Holtaborg ... og lífið hélt áfram.

En nú er lífinu lokið, hún Gugga okkar er farin yfir í sumarlandið. Ég trúi að hún sé búin að fitja upp á enn einni flíkinni.

Ég og mín fjölskylda þökkum af alhug vináttuna, alla gæskuna og dillandi hláturinn. Við kveðjum frænkuna góðu.

Vertu sæl elsku Gugga, hafðu þökk fyrir allt og allt.