Hallveig Fróðadóttir

Það var bjartur og fagur dagur þegar Hallveig kvaddi þessa jarðvist. Hún var svo sterk og æðrulaus að þrátt fyrir að hún væri mikið veik trúði ég því fram á síðustu stundu að hún kæmi til baka, en hún lagði aftur augun í síðasta sinn á þessum fagra degi. Þar lauk þrautum hennar og baráttu og ég trúi því að hún hafi kvatt þessa jarðvist þeysandi á glæstum gæðingi inn í Sumarlandið.

Hallveigu kynntist ég þegar ég kom fyrst til starfa í Bændahöllinni fyrir aldarfjórðungi og hún var mér hjálpleg þegar ég var að taka mín fyrstu skref í nýju starfi. Hún var hógvær og hæglát og hleypti kannski ekki hverjum sem er að sér, en ég var svo heppin að við náðum vel saman og mynduðum traustan og góðan vinskap. Næstu áratugina var margt brallað, við unnum saman að hinum ýmsu verkefnum í hestamennskunni og alltaf var Hallveig vandvirk og skipulögð, það sem hún tók að sér gerði hún einstaklega vel. Hún var hjálpsöm og traust og gott að tala við hana, sá alltaf góðu hliðarnar á öllu, var lausnamiðuð og hvetjandi, studdi mig í sorg og samgladdist mér á góðum stundum.

Ferðir okkar á heimsmeistaramótin eru ógleymanlegar, einhvern veginn náði þessi samhenti hópur vinnufélaga að finna gleðina og fyndnina í öllu og við hlógum og fífluðumst alla daga. Hallveig var kannski ekki með fyrirferð og læti en hennar hárbeitti húmor lagði sitt af mörkum og hún hafði mikið gaman af hamaganginum í okkur. Þessar dásamlegu samverustundir góðra vina ylja nú um hjartað. Hún var mesti dýravinur sem ég hef kynnst, mátti ekkert aumt sjá og átti marga hunda og ketti í gegnum tíðina, auk hestanna. Hún hugsaði vel um dýrin og myndaði einstakt samband við þau, hafði gaman af mismunandi karakterum og skemmtilegum týpum. Öll hennar dýr áttu gott líf og auðguðu hennar líf.

Þegar Hallveig veiktist lá strax fyrir að á brattann yrði að sækja, en hún fór inn í verkefnið af miklum krafti og hugrekki. Alltaf var húmorinn til staðar og gott að tala við hana. Síðasta ár var erfitt og faraldurinn gerði það enn erfiðara því ekki mátti hittast. En við áttum góð símtöl reglulega og nýttum okkur samfélagsmiðlana. Síðasta samtal okkar fyrir nokkrum vikum var langt og gott og fullt af hlátri og ég geymi það í hjarta mér.

Hallveig setti saman hóp á Facebook þar sem hún miðlaði upplýsingum til síns fólks meðan á veikindum hennar stóð. Það var hughreystandi að sjá allar fallegu kveðjurnar sem hún fékk frá fólki um allan heim, í þeim kristallaðist kærleikur og væntumþykja til þessarar góðu konu. Ef maður ætti nefnilega að lýsa Hallveigu í fáum orðum þá væri það einfaldlega að hún var góð manneskja. Ég er þakklát fyrir okkar vinskap og samstarf í öll þessi ár. Ég er ríkari að hafa átt svona trausta, hlýja og góða vinkonu. Nú er þrautum hennar lokið og hún skilur eftir sig skarð sem aldrei verður fyllt, en ótal góðar minningar ylja.

Ég sendi fjölskyldu Hallveigar mínar innilegustu samúðarkveðjur, sem og vinum og samstarfsfólki um heim allan sem nú syrgir og saknar.

Hvíl í friði, mín kæra.

Í dag kveð ég vinnufélaga og traustan vin. Ég kynntist Hallveigu árið 2000 þegar ég hóf störf í tölvudeild Bændasamtaka Íslands. Fljótt skapaðist mikill vinskapur á milli okkar. Við unnum náið saman að uppbyggingu og kynningu á WorldFeng, upprunaættbók íslenska hestsins. Margar voru vinnuferðirnar sem við fórum saman í, hvort sem það var á Landsmót, Heimsmeistaramót íslenska hestsins eða til að byggja upp tengslanet við skráningaraðila erlendis. Alltaf var jafn gaman í þessum ferðum, mikið unnið og mikið hlegið og alltaf urðu til nýir og skemmtilegir frasar í hverri ferð. Það er gott að geta yljað sér við þessar góðu minningar.

Íslenski hesturinn átti hug hennar allan og hún minnti helst á alfræðiorðabók þegar hún var spurð út í hross, þekkti ættir jafnt sem afkvæmi. Hallveig sagði alltaf að áhugi sinn á hrossum væri meðfæddur og að hún hefði fljótt áttað sig á að það að vera í kringum hross væri það sem gæfi lífinu gildi. Sjálf átti hún hross, stundaði hestamennsku og fór í ófáar hestaferðir um landið.

Hallveig var alveg einstök persóna með sterkan persónuleika. Allt sem hún tók sér fyrir hendur gerði hún vel og af natni. Henni var mjög umhugað um aðra, hvort sem um væri að ræða tvífætlinga eða ferfætlinga. Hún mátti ekkert aumt sjá og þrátt fyrir erfið veikindi sín var hún alltaf til staðar. Hún var sannur vinur vina sinna.

Elsku Hallveig mín, ég er innilega þakklátur fyrir að hafa fengið að kynnast þér, okkar dýrmæta vinskap og samstarfið. Minningar um þig munu lifa alla tíð. Hafðu þökk fyrir allt og allt elsku Hallveig.

Ég sendi fjölskyldu Hallveigar innilegar samúðarkveðjur. Guð gefi ykkur styrk og ljós í sorginni. Blessuð sé minning hennar.

Við kveðjum elsku Hallveigu með miklum söknuði.

Hallveig varð þeirrar gæfu aðnjótandi að finna sína lífsköllun snemma en eins og allir sem þekktu hana vita þá var hún heltekin af hestum og öllu sem þeim tengist. Hestar voru hennar líf og yndi og naut hún þeirra bæði í vinnu sem og utan. Hún kynntist mörgu góðu fólki og sínum bestu vinum í gegnum hestamennskuna.

Hallveig sýndi einstakan styrk í gegnum alvarleg veikindi. Ég dáist að því hversu jákvæð hún var, bjartsýn og vongóð fram á síðasta dag. Hún var dugleg að leita sér stuðnings hjá fjölskyldunni og í gegnum Ljósið, sem hjálpaði henni mikið. Þó hún hafi verið að ganga í gegnum sínar erfiðustu stundir þá geislaði af henni þessi innri styrkur sem ekki er öllum gefinn.

Ég er þakklát fyrir þann tíma sem við áttum saman í gegnum árin og ekki síst þessa síðustu mánuði en við hittumst oftar en vanalega þar sem ég er almennt búsett erlendis. Ég fer helst ekki úr lopapeysunni sem Hallveig prjónaði handa mér fyrir þegar ég er á Íslandi og ég veit að ég er ekki sú eina sem hef fengið að njóta hæfileika hennar og gjafmildi.

Það er erfitt að sætta sig við að Hallveig hafi farið svona snemma en hún lifir áfram með okkur í gegnum góðar minningar.

Við hjón viljum með nokkrum fátæklegum orðum minnast Hallveigar Fróðadóttur, traustrar samverkakonu okkar um eitt skeið ævinnar og ljúfrar vinkonu æ síðan. Það var gaman að vinna í Bændahöllinni undir lok síðustu aldar; fjölmennur vinnustaður þar sem kynslóðirnar unnu saman að hinum ýmsu úrlausnarefnum fyrir íslenskan landbúnað. Í þeim hópi sem sinnti málefnum hrossaræktarinnar var Hallveig öflugur liðsmaður.

Utan vinnu átti hún svo sín hugðarefni sem hún sinnti af alúð en þau voru að drjúgum hluta samofin vinnunni því hestamennskan skipaði þar stóran sess, Hallveig var hestakona frá hjartans rót, átti góða hesta en þeir áttu þó umfram annað góða ævi því hún leit á hestana sem vini sína og félaga en kunni þó vel að njóta kosta þeirra.

Á kveðjustund þykir manni sem gerst hefði í gær sú þriggja áratuga minning þegar hesthneigt starfsfólk Bændahallar reið saman út nokkur vorin eina kvöldstund í nóttlausri voraldar veröld eins og Klettafjallaskáldið lýsir íslenska vorinu í kvæðinu Úr Íslendingadagsræðu; björt vornóttin, frábær reiðfæri, sprækir hestar og góður félagsskapur. Nú er tekið ört að fækka í þessum hóp hérna megin grafar. En Hallveig, þessi sanna „dóttir langholts og lyngmós“, svo vitnað sé til sama kvæðis, hvarf allt of snemma úr heimi hér. Við hjón biðjum minningu Hallveigar blessunar og vottum móður hennar og öðrum ástvinum einlæga samúð.

Kvödd var hinstu kveðju frá Kópavogskirkju fyrrverandi samstarfsfélagi og vinkona, Hallveig Fróðadóttir. Hallveig starfaði um árabil hjá Bændasamtökum Íslands og þar bar fundum okkar fyrst saman. Hún var á allan hátt einstakur starfsmaður og félagi. Hún var heimsþekkt meðal hrossaræktenda, sem einn af aðalskrásetjurum í Worldfeng, ættbók íslenskra hrossa. Í þeim störfum fór hún víða og kynntist mörgum og ávann sér hvarvetna virðingu. Hér heima hélt hún meðal annars utan um útgáfu hestavegabréfa, sem er ábyrgðarstarf. Hún var í miklum metum hjá þeim sem þurftu þeirrar þjónustu við, ávallt reiðubúin að leysa hvern vanda.

Sem vinnufélagi og ekki síður vinkona var Hallveig hrókur alls fagnaðar. Með sinn hárfína gráa og létta húmor var aldrei dauð stund í hennar félagsskap. Sérstaklega er minnisstæð ferð okkar vinnufélaganna til Verona, þar lék hún á als oddi. Hestamennska var líf og yndi Hallveigar, hún ræktaði sína reiðhesta og naut þess að ríða út. Það var alltaf gaman að taka hring á góðum hestum með Hallveigu, helst hleypa upp allavega eina brekku. Fyrir rúmlega tveimur árum kenndi Hallveig sér meins sem kom öllum í opna skjöldu. Hún barðist hetjulega við sjúkdóminn sem nú hefur lagt hana að velli. Hennar er nú sárt saknað af fyrrverandi vinnufélögum. Fjölskyldu hennar og vinum votta ég dýpstu samúð.

Eftir endurráðningu mína hjá Bændasamtökum Íslands fyrir rétt rúmlega tveimur árum var ég sett í að leysa Hallveigu af í hennar veikindum. Satt best að segja þá átti ég alltaf von á því að hún kæmi aftur til starfa og hlakkaði ég til að vinna með henni á ný, eins og við höfðum gert hér áður fyrr. Þrátt fyrir veikindi hennar var hún ávallt til staðar þar sem með þurfti, alltaf með svörin á hreinu enda mjög fróð og lausnamiðuð persóna. Það var svo mikið sem hægt var að bralla með henni bæði í vinnu og utan hennar, það var aldrei leiðinlegt í kringum hana.

Elsku Hallveig er ein af þeim jákvæðustu persónum sem ég hef kynnst, gott að leita til hennar, hörkudugleg, brosmild og hress vinkona, sjálfri sér sönn og mikill vinur vina sinna og ekki má gleyma vinur allra dýra, þá aðallega fjórfætlinga. Hallveig var mikil hestakona enda hestamennska hennar líf og sál, það er sko hægt að taka undir orð hennar þegar hún sagði: „Ég tel mig vera mjög heppna að vera í vinnu sem tengist mínu áhugamáli,“ og brosti síðan sínu fallega brosi. Hallveig hefur átt nokkra góða hesta á lífsleið sinni, séð um sína ræktun og tamið, þessu sinnt af mikilli snilld og alúð.

Ég á eftir að sakna Hallveigar mikið, ekki bara þess að geta ekki leitað til hennar með vinnutengd mál, heldur líka hennar nærveru, hláturs og húmorsins hennar ... eigum við að ræða hann eitthvað – svartur og skemmtilegur.

Fjölskyldu Hallveigar sendi ég mínar dýpstu samúðarkveðjur, megi góður Guð gefa ykkur styrk og vaka yfir ykkur á þessum erfiðu tímum.

Elsku Hallveig mín, erfiðir tímar að baki, vonandi líður þér vel og gangi þér vel á þeirri vegferð sem þú ert nú komin á. Þrátt fyrir að ég sakni þín, þá mun ég minnast þín með gleði í hjarta og bros á vör því þannig eru minningar mínar um þig. Hvíl í friði, vinkona.

Fréttin um fráfall Hallveigar hefur snert okkur djúpt. Þrátt fyrir að okkur væri kunnugt um að veikindi hennar væru alvarleg vorum við alltaf vongóðar um að Hallveig myndi að lokum bera sigur úr býtum. Hún Hallveig sem við þekkjum var nefnilega baráttukona, sem tvísteig ekki yfir hlutunum, heldur gekk í verkin og vann af krafti það sem gera þurfti án þess að hafa mörg orð um það. En í þetta sinn átti hún við ofjarl sinn að etja og þurfti því miður að lúta í lægra haldi fyrir krabbameininu.

Samskipti okkar við Hallveigu hófust fyrir rúmum 20 árum þegar verið var að byggja upp gagnabanka fyrir íslenska hestinn. Enginn hafði eins mikinn skilning á gögnum og hún Hallveig okkar, enda hafði hún starfað við skráningar á hrossum frá því hún var rétt rúmlega tvítug. Þegar Fengur, skráningarkerfi Bændasamtaka Íslands, var útfært, m.a. fyrir erlend ræktunarsambönd og WorldFengur varð til, var Hallveig einn aðaltengiliðurinn sem þjónustaði löndin og kenndi þeim á kerfið. Hún var ómissandi „hotline“ sem svaraði öllum fyrirspurnum samviskusamlega og alltaf var hægt að leita til. Og sennilega hefur enginn WorldFengs-skrásetjari komið að skráningu jafnmargra hrossa og hún Hallveig okkar, í gegnum ætternisskráningar, útflutningspappíra, litaskráningar, eigendaskiptaskráningar, nafnaskráningar og margt fleira. Hallveig var frábær starfsmaður og vel að sér á öllum sviðum hestamennskunnar. Hún var hafsjór af fróðleik sem hún miðlaði til annarra ef hún var beðin um það. Hugmyndum sínum og þekkingu þröngvaði hún aldrei upp á neinn. Við hestaeigendur og skrásetjarar WorldFengs um heim allan eigum Hallveigu mikið að þakka, því lengi býr að fyrstu gerð.

Nú á dapurlegri stund þegar við þurfum að kveðja Hallveigu vinkonu okkar koma upp í hugann margar góðar minningar úr vinnuferðum sem farnar voru með henni bæði innanlands og erlendis. Við eigum því láni að fagna að við fengum að kynnast Hallveigu ekki aðeins í vinnunni heldur einnig utan hennar. Það var oft kátt á hjalla hjá okkur og mikið hlegið eftir vinnu á kvöldin á einhverjum góðum veitingastað. Umræðuefnin vantaði ekki því við áttum tvö sameiginleg aðaláhugamál; nefnilega íslenska hestinn og WorldFeng!

Ekki óraði okkur fyrir því að við myndum sjá Hallveigu í síðasta skiptið á zoom-fundi í skrásetjaranefndinni í byrjun janúar á þessu ári. Þá var engan bilbug á Hallveigu að finna og eins og vanalega kom hún með góð innlegg í verkefni sem við vorum að vinna saman að. Það er sárt að missa hana úr litlu WorldFengs-fjölskyldunni okkar.

Fyrir hugskotssjónum okkar sjáum við vinkonu okkar Hallveigu alsæla þeysa um himinhvolfið á Pardusi sínum á blússandi tölti og hefur Lynju sína (móður Pardusar) í taumi. Elsku Hallveig, takk fyrir allt sem þú hefur gert fyrir íslenska hestinn og WorldFeng!

Við vottum fjölskyldu Hallveigar og vinum okkar dýpstu samúð og vonum að minningin um góða konu sem nú er fallin frá veiti styrk í sorginni.

Skrásetjaranefnd FEIF,