Jón Bjarni Bjarnason

Þín

Elsku pabbi.

Þegar ég byrjaði að skrifa þetta hjá mér þá varstu enn á lífi og veitti það mér huggun og von um að við myndum geta skapað fleiri minningar með þér.

Skapið okkar átti kannski ekki alltaf saman en þegar ég lít til baka þá var það bara væntumþykja og það sem þú vildir allra helst var að mér vegnaði vel og ég yrði hamingjusöm. Við vorum samt alltaf bestu vinir. Þú hefur kennt mér svo margt. Þú varst maður sem kunni allt. Frá því að laga leikföng og upp í að byggja upp hús.

Mínar uppáhaldsminningar eru að þvælast í kringum þig í bílskúrnum. Spyrja þig hvað hitt og þetta gerir. Fá að tálga meðan þú brasaðir eitthvað í skúrnum. Ég var alltaf velkomin að vera í kring og fá lítil verkefni svo við gátum átt þessar stundir saman.

Þú vissir allt og hafðir ráð við öllu sem tengdist hinu og þessu í viðgerðum og þér þótti það nú aldrei leiðinlegt að hafa verkefni fyrir höndum, helst mörg í einu. Þú vildir allt gera og gerðir það vel. Fyrir mér varstu klárastur allra og vildi ég alltaf fá þína skoðun ef það tengdist bílum eða íbúðum.

Ég er svo þakklát fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig. Og þakklát fyrir að þrátt fyrir mikil veikindi þá tókstu ekki annað í mál en að mála þegar við fluttum. Þessir tveir dagar sem við áttum tvö saman meðan þú málaðir stofuna eru ómetanleg minning sem mér mun alltaf þykja vænt um.

Söknuðurinn mun aldrei hverfa. Sorgin mun aldrei minnka. Ég mun syrgja þann tíma sem við hefðum getað átt til viðbótar. En ég mun varðveita og gleðjast yfir þeim stundum sem við áttum saman, elsku besti pabbi.

Ég elska þig og mun alltaf gera.

Þín litla pabbastelpa,

Elsku afi.

Það var gaman að fara í pottinn með þér. Það var gaman að borða með þér. Það var gaman að grilla með þér. Það var gaman að leika með þér. Það var gaman að sjá þig sprella með grímurnar. Það var gaman að horfa á þig klippa Poco. Það var alltaf gaman með þér og það var alltaf gaman að vera í kringum þig. Ég mun sakna þín, elsku afi. Þú varst bestur í heimi. Ég elska þig mjög mikið, ég elskaði þig meira en allt í heimi. Elsku sprellikarlinn okkar, langbesti sprellikarlinn okkar. Það var gaman að sá þig sprella með okkur.

Þín dótturdóttir,

Það var ósjaldan leitað ráða hjá Jóni Bjarna bróður enda drengurinn með eindæmum úrræðagóður og laghentur. Það vafðist ekki fyrir honum að leysa flókin verkefni af öllum toga sem viðkomu heimilinu. Ef bíllinn bilaði gerði hann sjálfur við og ef rétta verkfærið var ekki í verkfærasafninu þá bættist bara enn eitt við safnið. Það var hans hugðarefni á sumrin að fara yfir hús og garð og gera við það sem aflaga fór yfir veturinn. Ef verkefnið var þess eðlis að hann taldi sig ekki hafa nægja þekkingu á því leitaði hann fróðleiks og kunnáttu í smiðju annarra. Þannig aflaði hann sér þekkingar á ýmsum sviðum og hans viskubrunnur óx með hverju því verkefni sem hann tók sér fyrir hendur og við hin nutum góðs af.

Jón Bjarni var einstaklega nýtinn á alla hluti, það var ekki hlaupið til og keypt nýtt ef til dæmis eitthvert heimilistæki bilaði. Þá var einfaldlega farið með tækið í bílskúrinn þar sem hann kveikti sér í pípu og gerði við. Ef viðgerðin gekk ekki upp geymdi hann tækið til að nota í varahluti einhvern tíma seinna. Grillið sem hann keypti fyrir meira en 30 árum gerði hann margoft upp og er það í fínu standi enn þann dag í dag, sannkallaður þúsundþjalasmiður.

Jón Bjarni stundaði íþróttir á árum áður og þá helst íþróttir þar sem líkamsburðir hans nutu sín, hraustur frá náttúrunnar hendi, þykkur um axlir og handleggi með stórar kröftugar hendur sem kom sér vel í júdó og/eða lyftingum þegar 150 kíló voru komin á stöngina í bekkpressu. Jón Bjarni var vinmargur, júdófélagar hans voru í góðu sambandi við hann alla tíð og æskufélagar hans héldu tryggð við hann, stóðu við bakið á honum og fjölskyldu hans í veikindum hans allt til hinstu stundar. Eiga þeir sérstakar þakkir skildar.

Jón Bjarni var snyrtimenni, þótti gaman að klæða sig upp í falleg föt, hafði sérstaklega góðan smekk fyrir tvíhnepptum jakkafötum. Við bræður bárum gæfu til að bindast sterkum bræðra- og vinaböndum, áttum margar samverustundir á lífsleiðinni með fjölskyldum okkar á ferðalögum og við önnur tækifæri, fórum til margra ára saman í ræktina og tókum vel á því og þar mættust stálin stinn, auðvitað vorum við ekki alltaf á eitt sáttir en alltaf var stutt í sættir og fyrirgefningu. Stuttu áður en Jón Bjarni veiktist unnum við saman að verkefni um nokkurra mánaða skeið og það er mér dýrmæt minning.

Hans er sárt saknað, engin ráð að fá lengur úr hans viskubrunni, tómlegt að kíkja í skúrinn á Skriðustekk 8 þar sem verkefnalaus verkfærin hanga á veggjum raðað skipulega eftir tegundum, pípan og tóbaksdósin á vinnuborðinu. Í hana verður ekki troðið aftur.

Jón Bjarni var heimakær fjölskyldumaður, naut þess að vera heima, fá börnin og barnabörnin til sín sem hann unni af heilum hug, hann var góður eiginmaður, faðir, afi, vinur og bróðir. Hann var drengur góður.

Minningin um góðan bróður og vin mun lifa með mér alla tíð. Takk fyrir allt og allt.

Elsku Unnur, Bjarni, Eva Dögg, Ellen Björg og fjölskyldur ykkar, ég og fjölskylda mín sendum ykkur okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Þá er föðurbróðir minn fallinn frá eftir erfiða baráttu við krabbamein síðustu ár sem hann barðist við af miklu æðruleysi. Jón var mér mjög náinn og má segja að okkar samband hafi verið nær því að vera bræðrasamband en frændatengsl. Hann kom oft við hjá okkur í notalegt kaffispjall á Kársnesbrautina þar sem farið var yfir hin ýmsu mál og hann að tékka á Lárusi, Beagle-hundinum okkar sem hann hafði mikið gaman af. Æskuminningar mínar af Jóni voru af töffaranum sem hafði verið úti í Ameríku og keyrt um á Mustang. Jón var einstaklega ljúfur maður, alltaf óaðfinnanlegur í tauinu með bíla- og græjudellu og kraftadellan var þarna líka. Hann var okkur bræðrum sem bróðir enda náin tengsl og mikil samskipti þar á milli. Jón var alltaf tilbúinn að hjálpa hvort sem það var við flutninga á verkum til Ameríku og ef eitthvað bilaði í tækjasafni heimilisins eða gera þurfti við eitthvað. Hann var völundur í höndum á hvað sem var og hafði gaman af því að stúdera græjur ýmiss konar, taka í sundur og laga. Las alltaf manualinn eins og um væri að ræða reyfara, sem vitanlega fæstir okkar gera.

Það var alltaf gaman að því hvað hann naut þess að sjá fallega hluti eða gæðaefni hvort um var að ræða föt, bíla, húsgögn eða hvað það nú var. Þuklaði hann þá hlutina, skoðaði gaumgæfilega og hreifst af, því þarna var mikill fagurkeri á ferð. Jón var nautnamaður í mat og drykk og hafði gaman af að skemmta sér í góðum félagsskap. Það er mikill söknuður þegar svo stór partur sem hann var af lífi manns hverfur frá. Blessuð sé minning þín, Jón Bjarni minn.

Megi allir góðir andar gefa ykkur fjölskyldunni styrk í gegnum söknuð og sorg.

Við Jón Bjarni erum búnir að vera vinir alla tíð, en ég er tæplega ári eldri. Við áttum heima í Sörlaskjóli, í bakhúsum sem stóðu hlið við hlið með sund fyrir framan. Það var líklega fyrsta leiksvæðið okkar. Það eru margar minningar frá þessum tíma. Við hjóluðum mikið um Skjólin og út á Nes og fórum í allskonar leiki. Ég bar út Vísi og Jón Bjarni kom oft með og hjálpaði til. Við seldum aukablöðin og fórum í Straumnes til Jóns og Grétars, keyptum kók og prins.

Ég man líka eftir 17. júní, þá fórum við einir í bæinn og stálumst til að vera langt fram á kvöld. Við söfnuðum líka í brennu við Faxaskjól. Þá var farinn Skjólahringurinn með blys og kveikt í seint á gamlárskvöld og verið úti langt fram á nótt. Það var mikið fjör við brennuna og fullt af fólki samankomið þar.

Tíminn líður og ég er kominn með bílpróf, búinn að kaupa Chevrolet 55 og þá var mikið rúntað. Við fórum í Húsafell um verslunarmannahelgi og skemmtum okkur vel. Þurftum reyndar að fara tvær ferðir, eina áður en gæslan byrjaði til að koma réttum veitingum á staðinn og fela vel.

Á unglingsárunum fer ég í sveit á sumrin og í skóla úti á landi á veturna. Eftir Verslunarskólann fer Jón Bjarni til Elsu systur sinnar í Ameríku og ekur þá um á Ford Mustang. Hann var alltaf flottur á því. En þrátt fyrir þetta var alltaf þegar við töluðum saman eins og við hefðum hist í gær. Hann var tryggur vinur.

Við eldumst, giftumst. Jón Bjarni giftist Unni og ég Ingu Dóru. Fyrstu íbúðirnar eru keyptar í Hólahverfinu þannig að það var ekki langt á milli okkar. Börnin koma í heiminn og samgangurinn var mikill. Við fórum í sumarbústað að Reynivöllum í Suðursveit með fyrstu börnin ung. Síðan bætast við fleiri ferðir, tjaldútilegur og ýmislegt annað. Fjölskyldurnar stækkuðu og aukin verkefni samfara því en aldrei slitnaði þráðurinn.

Jón Bjarni og Unnur flytja í Snælandið og við Inga Dóra í Lækjarselið í rúmlega fokhelda íbúð. Þá kom sér vel að hafa Jón Bjarna til að hjálpa. Hann var mjög vandvirkur við alla vinnu, hvort sem var að múra, mála, flísaleggja eða gera við bíla. Hann gat allt og var mjög fljótur að mæta til að hjálpa til.

Fleiri börn bætast við. Jón Bjarni og Unnur flytja í Skriðustekkinn og við Inga Dóra í Jakaselið þannig að áfram reyndi á samvinnuna í húsaviðgerðum. Og enn mætti Jón Bjarni. Hann lagði með mér parket og flísalagði. Nú síðast orðinn sárlasinn flísalagði hann með mér eldhúsið, hann var alltaf fljótur til og vildi aðstoða. Nú er allt breytt og ég verð sjálfur að laga það sem þarf án hans hjálpar.

Jón Bjarni vildi fylgjast með hvað væri í gangi hjá fjölskyldunni og sýndi börnum okkar og því sem þau voru að gera einstakan áhuga. Hann var mikill fjölskyldumaður. Við höfum báðir verið það heppnir að sjö barnabörn voru komin í heiminn og eitt til hjá mér, og er það búið að veita okkur mikla gleði og ánægju. Jón Bjarni var svo mikill og góður afi.

Mikill er missir fjölskyldunnar. Unnur, Bjarni, Eva Dögg, Ellen Björg, tengdabörn og barnabörn við vottum ykkur okkar innilegustu samúð.

Árið er nítjánhundruðsextíuogþrjú. Þegar við Jón Bjarni hittumst í fyrsta sinn í innkeyrslunni að Sörlaskjóli 30, tíu ára strákur og tæplega tvítug stelpa. Vissum ekki þá að kynni okkar myndu vara allt til endadægurs Jóns Bjarna 58 árum síðar. Myndin af þessum tíu ára strák er ljóslifandi í minningunni, snaggaralegur strákur alltaf eitthvað að brasa og sjaldan kyrr enda nóg að gera fyrir stráka í Skjólunum.

Jón Bjarni stendur í dyrunum í Sörlaskjólinu óvanalega hljóðlátur og það er eitthvað að hendinni, hafði verið að stökkva yfir girðinguna baka til, að stytta sér leið eins og ungir menn gerðu í þá daga, sem í það skiptið kostaði handleggsbrot, mamma og pabbi hvorugt heima, bara mágkonan með ungbarn í fanginu. Ég gleymi aldrei þessum duglega strák, sem beit á jaxlinn á meðan við biðum eftir að pabbi kæmi heim til að skutla honum á slysó.

Ungur fór Jón Bjarni til Bandaríkjanna með skipi, að heimsækja systur sína sumarlangt. Síðar um tvítugt fór hann aftur og dvaldi þá í nokkra mánuði. Var ævinlega mjög kært með honum og fjölskyldunni í Bandaríkjunum.

Strákar eru orðnir stórir og stelpur verða frúr og lífið breytir um takt og Jón Bjarni kynnist Unni sinni. Við tekur fjölskyldulíf og vinna. Börn fæðast og allt í einu eru þau líka orðin stór, en það eru áfram ferðalög, gleði- og sorgarstundir, fermingar og útskriftir, Unnur og Jón Bjarni rækta garðinn sinn og börnin eru lífsins lán. Stundirnar hans í bílskúrnum kapítuli út af fyrir sig. Jón var handlaginn og velvirkur, ég sagði eitt sinn við hann þegar hann var að sýna mér eina viðgerðina að það leyndi sér ekki Sörlaskjólshandbragðið. Þau systkin hafa öll erft þessi flinkheit foreldranna. Jón Bjarni fór ekki varhluta af erfiðleikum og veikindum, einkum síðastliðið ár. Við fólkið hans höfum horft á hann berjast hetjulega og hann ætlaði sko ekki að gefast upp. Unnur stóð þétt við hlið hans. Og krakkarnir léttu þeim lífið. Þeir bræður ræddu málin nær daglega og stutt er síðan hann hringdi í bróður sinn: „Diddi, það var verið að auglýsa bíl sem gæti passað fyrir ykkur Siggu“ og veikur sem hann var fékk hann stóra bróður til að koma og kíkja á bílinn. Við geymum í minningunni ferðina okkar í umboðið. Svona var Jón Bjarni, vildi hag sinna alltaf sem beztan.

Og hvað hann var glaður. Þannig viljum við muna hann, bróðirinn og mágkonan.

Frændi þegar fiðlan þegir

fuglinn krýpur lágt að skjóli.

Þegar kaldir vetrarvegir

villa sýn á borg og hóli,

sé ég oft í óskahöllum

ilmanskógum betri landa

ljúfling minn sem ofar öllum

íslendingum kunni að standa,

hann sem eitt sinn undi hjá mér

eins og tónn á fiðlustreingnum,

eilíft honum fylgja frá mér

friðarkveðjur brottu geingnum.

(HKL)