Hannes Ágústsson

Elsku afi. Þú sem gafst okkur besta faðmlag í heimi og notaðir alltaf axlabönd. Þú varst okkur frábær fyrirmynd og kenndir okkur að gera það besta úr öllum aðstæðum. Þú varst alltaf til staðar, jafnvel þótt við byggjum í Noregi, þú varst bara eitt símtal í burtu. Alltaf fengum við send íslensk páskaegg fyrir páskana, þú passaðir upp á að finna afmælisgjafir við hæfi og svo fylgdi alltaf „smá“ innlegg á bankareikningana okkar á afmælisdaginn. Hanna keypti sinn fyrsta bíl fyrir þessar uppsöfnuðu afmælisgjafir.

Við hittumst alltaf á hverju sumri, annaðhvort komst þú til okkar í Stryn eða við komum í heimsókn til Íslands. Við eigum yndislegar minningar um þessar heimsóknir á báða bóga. Þú hafðir gaman af því að spila og kenndir okkur mörg spil sem við spilum ennþá í dag, þú kenndir okkur líka mannganginn. Þú tókst þátt í leikjunum, sast þolinmóður bundinn við stólinn þegar Torleif hafði handtekið þig í „löggu og bófa“ og barst heim með þér allar skeljarnar sem Hanna tíndi á ströndinni.

Þrátt fyrir að þú hafir ekki talað norsku og við takmarkaða íslensku var aldrei vandamál að eiga samskipti okkar á milli. Við skildum hvert annað. Við minnumst þess ekki að hafa séð þig skipta skapi, jafnvel þótt eitt eða tvö pútt hafi farið forgörðum.

Okkur þótti vænt um allar hefðirnar sem við áttum saman, t.d. þegar þú fórst með okkur í „Patróborgara“ og Egils-appelsín á bensínstöðinni á Patró þegar við komum í heimsókn. Takk fyrir allt.

Hvíl í friði, afi.

Elsku afi okkar á Patró var alltaf rólegasti, kurteisasti og þrjóskasti maðurinn á svæðinu. Enginn hlustaði betur á babblið í okkur systkinunum og sýndi okkur eins mikla þolinmæði. Við afi spiluðum í hvert einasta sinn sem við hittumst, enda var hann klókur spilakall og kenndi okkur flest þau spil sem við kunnum í dag. Við fórum vestur til afa yfir sjómannadagshelgina á hverju ári alla okkar æsku, og var oft haldið upp á afmælisdag Rebekku þar, enda fædd á sjómannadeginum góða. Við fengum oftar en ekki að verja heilu sumrinu í sveitasælunni hjá afa á Patró. Þegar afi kom í bæinn til okkar var mikil gleði heima. Við fengum nefnilega ekki að hitta afann okkar eins oft og við vildum, það voru vissulega allnokkrir kílómetrarnir á milli okkar, en alltaf var það eins og maður hafði séð hann daginn áður. Hann var svo hlýr og góður og var sko ekki lengi að taka upp spilastokkinn.

Afi kenndi okkur líka að pútta en hann var alls ekki slæmur púttari þegar hann var upp á sitt besta. Við munum minnast afa míns með hlýjum hug og sakna hans mikið. Hann var einstakur maður sem kenndi okkur ekki bara að spila og pútta heldur var hann okkur fyrirmynd og kenndi okkur meðal annars þakklæti, hófsemi og góðvild.

Við hittumst aftur einn daginn elsku afi okkar og við biðjum vel að heilsa ömmu.

Þín afabörn

Þá er komið að kveðjustund, elsku Hanni okkar. Þær urðu margar Patróferðirnar og eftirminnilegar, bæði ferðalagið sem tók heila eilífð að okkur fannst – hvað voru þessir firðir eiginlega margir? - og svo himnaríkið sem tók við hjá ykkur Hönnu þegar við hlupum upp tröppurnar á Bölunum, rykug upp fyrir haus eftir 400 km+ á malarvegum. Bílferðin var fljót að gleymast, heimabökuð vínarbrauð og kleinur á boðstólum og setið fram undir kvöld við spjall og spilamennsku, og svo var auðvitað boðið upp á kvöldkaffi svo enginn færi svangur í háttinn. Fjöllin og fjörðurinn voru rauð, bleik og appelsínugul í sólsetrinu, allt í senn, þegar síðasta vínarbrauðið rann niður hjá okkur krökkunum. Yndislegar minningar, andrúmsloftið hlýlegt og hin einstaklega notalega nærvera þeirra hjóna var næstum áþreifanleg. Þarna fengu borgarbörnin að kynnast Patró og umhverfi, máttu leika sér eins og þau mest máttu en þó var mjög vel passað upp á að enginn yrði svangur.

Það var Hanna mikið áfall að missa Hönnu rétt rúmlega sextuga að aldri og hélt hann einn heimili upp frá því. Hann viðhélt heimilishaldinu í þeim anda sem þau hjón höfðu gert, myndarskapur, gestrisni og hlýleg nærvera í fyrirrúmi og alltaf var svo gott að koma í heimsókn til hans. Hann tók m.a. upp á því að fara að prjóna lopapeysur og nutum við systkini, makar og fleiri ættingjar og vinir góðs af því áhugamáli. Hanni var mjög félagslyndur og var virkur í félagsstarfinu í bænum. Sérstaklega hafði hann gaman af spilamennsku og var lunkinn við hana. Það var líka gaman að spila við hann, þrátt fyrir að maður tapaði nú oftast, því oftar en ekki stóð hann uppi sem sigurvegari þrátt fyrir að hafa fengið verri spil í upphafi.

Við vottum Völlu, Sigga Pétri og fjölskyldum innilega samúð. Minningin lifir um góðan dreng.