Gátan er sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson: Tíðum þessi vatni veitir. Víða fréttir ber um sveitir. Miði sendur einatt yður. Útgjalda mun vera liður.

Gátan er sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:

Tíðum þessi vatni veitir.

Víða fréttir ber um sveitir.

Miði sendur einatt yður.

Útgjalda mun vera liður.

Eysteinn Pétursson svarar:

Úr vatnspósti ég vel get svalað mér,

og víst með pósti fengið bréf frá þér.

Á gulum miðum gumar pósta fá.

Gjaldapósta vil ég ekki sjá.

„Lausnin er svona,“ segir Helgi Þorláksson:

Svalt úr pósti vatnið var,

víða póstur fregnir bar,

póstur færir miða mér,

mikill póstur skuldin er.

„Þá er það lausnin einu sinni enn,“ segir Helgi R. Einarsson:

Út póstinn póstur ber.

Úr pósti vatn má fá

og póstur atriði er

okkur löndum hjá.

Guðrún B. leysir gátuna þannig:

Frá vatnspósti dreifi vatni á lóð

og vænti pósts, þó blási gjóstur.

En gluggapóstinum leiðist ljóð,

og leigan er útgjaldapóstur.

Sjálfur skýrir Guðmundur gátuna svona:

Tíðum póstur vatni veitir.

Víða póstur fer um sveitir.

Póstur sendur einatt yður.

Útgjalda er póstur liður.

Þá er limra:

Sigvaldi sunnanpóstur

var sífellt með erjur og róstur,

eitt sinn á bar

hann bandóður var

og brotinn hver gluggapóstur.

Síðan er ný gáta eftir Guðmund:

Fagurt syngur fugl á grein,

faðmar piltinn silkirein,

vor í garð nú gengið er,

og gátuskjáta berst frá mér:

Löngum þessi bagga ber.

Baggi reyndar sjálfur er.

Finna má í vefstól víst.

Á vanga kýstu að fá hann síst.

„Gæti verið verra“. Þessi limra fékk að fljóta með svari Helga R. Einarssonar:

Sem sagt eins og er

er hún Gunna ber-

strípuð hér

og storkar mér.

Ei sem verst í sjálfu sér.

Halldór Blöndal

halldorblondal@simnet.is