Þóra Víkingsdóttir

Elskuleg tengdamóðir okkar Þóra er farin frá okkur.

Þóra kom inn í líf okkar tengdabarnanna á ólíkum tímum. Þó að hvert okkar hafi átt sitt samband við Þóru var upplifun okkar af henni samt að mörgu leyti svipuð. Það er vegna þess að fyrir okkur utanaðkomandi var Þóra miðpunktur fjölskyldunnar. Þóra skipulagði fleiri fjölskyldusamverustundir en við áttum að venjast úr okkar fjölskyldum. Það var sama hvernig stóð á, í nánast hverri viku fengum við boð í vel útilátin matarboð eða stórskemmtileg spilakvöld.

Það einkenndi Þóru líka að hún gerði aldrei neitt með hangandi hendi. Þegar maður mætti í téð matarboð voru skólaverkefni á eldhúsborðinu því hún var að undirbúa kennslu. Svo var borðað, spilað, hlegið og gengið frá. Þegar gestirnir voru að fara þá voru skólaverkefnin dregin fram aftur og unnið meira í þeim því Þóra gat ekki látið frá sér neitt verk nema að vera búin að leggja sig alla í það. Skipti þá litlu hvort um var að ræða vinnutengd málefni eða skipulagningu á leikjum fyrir fjölskylduna.

Hjálpsemi og dugnaður hennar var ótrúlegur. Fyrir fjölskyldubrúðkaup síðasta sumar eyddi hún viku í undirbúningi og stjórnaði öllu eins og herforingi. Þegar fór að líða á nóttina og gestir fóru að tínast heim sendi hún brúðhjónin heim því hún skyldi taka til. Morguninn eftir þegar fyrstu hetjurnar mættu til að taka til gengu þær í flasið á Þóru sem var langt komin með fráganginn. Síðust heim. Fyrst mætt daginn eftir.

Einnig höfum við fundið hve mikið börn Þóru reiddu sig á hennar ráð og visku. Hvort sem verið var að taka ákvörðun um íbúðarkaup eða saltmagn í lasagna var algengt að heyra: „Ég held ég hringi í mömmu.“ Og aldrei sáu þau eftir því.

Þóra og Bjarni festu kaup á bústað fyrir þremur árum. Við teljum að kaupin á bústaðnum lýsi persónuleika Þóru að einhverju leyti. Bústaðurinn er mjög stór en það þarf að vinna mikið í honum. Þarna sést sú forgangsröðun að það skipti minna máli þó það þyrfti að vinna daga og nætur við að koma bústaðnum í lag ef hægt var að bjóða fleira fólki í bústaðinn. Óhugsandi var að kaupa tilbúnari en minni bústað sem fjölskyldan kæmist ekki öll í.

Að lokum viljum við minnast á það skopskyn sem hún nýtti óspart á tengdabörnin. Þegar tengdamóðir manns er duglegasta og greiðviknasta manneskja sem maður þekkir vill maður alls ekki bregðast henni. Þá átti Þóra það til að biðja mann, svipbrigðalaust, um að gera eitthvað sem við nánari skoðun var fáránlegt. Þegar tengdabörnin höfðu svo hlaupið upp til handa og fóta til að hjálpa þá braust fram hinn einkennandi hlátur Þóru sem smitaði svo út frá sér.

Kærar þakkir fyrir samfylgdina, Þóra. Þín verður sárt saknað í fjölskyldunni. Nú mun taka við fjöldaátak að fylla í það risastóra skarð sem þú hefur skilið eftir í fjölskyldunni.

Þín tengdabörn,

Niels, Jóhannes og Særún.

Mánudaginn 31. maí hringdi Sessý vinkona í mig og færði mér þær hræðilegu fréttir að Þóra vinkona okkar væri látin. Hún hafði orðið bráðkvödd um morguninn. Við svona fréttir bregður manni óskaplega og upplifir sterkt hversu stutt er á milli lífs og dauða. Þá erum við minnt á mikilvægi þess að lífið er núna. Það er óréttlátt að Þóra sé farin frá sinni fjölskyldu, manni, börnum og barnabörnum. Kennslunni í skólanum nýlokið og sumarið á næsta leiti. Ég kynntist Þóru í gegnum Sessý vinkonu okkar fyrir um 50 árum, þegar við vorum 13 ára. Við vorum allar í Hvassaleitisskóla og bjuggum því í næsta nágrenni hver við aðra. Við þrjár eyddum mörgum skemmtilegum stundum saman og sérstaklega á menntaskólaárunum. Sessý og Þóra voru í MS en ég var í MH, fórum við saman á skólaböll, vorum í saumaklúbb, fórum mikið í bíó eða eyddum tíma heima hvor hjá annarri, bæði að spila eða jafnvel prjóna. En Þóra var mjög flink í höndunum. Útþráin var einnig mikil og fórum við á interrail 18 ára og heilluðumst þá af Kaupmannahöfn, Amsterdam og París. Sumarið eftir fórum við síðan til Gotlands og unnum þar allt sumarið. Þessi tvö sumur voru eftirminnileg og ævintýraleg og rifjuðum við alltaf upp þegar við hittumst síðar minningar og eftirminnileg atvik frá þeim tíma. Við gátum hlegið mikið að uppátækjum okkar og skemmtilegum atvikum sem gerðust þá. Þó að leiðir okkar þriggja hafi ekki alltaf legið saman eftir menntaskóla þá hafa vináttuböndin aldrei rofnað. Þóra var alltaf góð vinkona, mjög traust og trygglynd. Mér fannst sextugsafmæli Þóru endurspegla svo vel hennar líf, þar sem var hennar frábæra fjölskylda og margir vinir, þar ríkti gleði og mikil tónlist, frábær gestrisni og örlæti. Ég þakka fyrir að hafa átt Þóru að vinkonu.

Ég votta Bjarna, börnum þeirra og barnabörnum og systkinum hennar mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Síminn hringir á hversdagslegum mánudegi og mér er sagt að Þóra vinkona mín hafi verið bráðkvödd þann morgun. Hugurinn nemur þetta ekki í fyrstu, svo óraunveruleg er þessi frétt. Svo síast þetta smátt og smátt inn, sorgin hellist yfir og maður er illþyrmilega minntur á hverfulleika lífsins.

Við Þóra kynntumst þegar við lentum í sama bekk á þriðja ári í Menntaskólanum við Sund og urðum við og besta vinkona hennar Sessý fljótlega miklar vinkonur. Ég laðaðist strax að Þóru, hún var skemmtileg, hæglát og klár með ríka réttlætiskennd og stórt hjarta. Eftir menntaskólann fórum við svo saman að kenna í Grunnskóla Eskifjarðar og vorum þar eitt skólaár. Við vildum báðar standa okkur vel og snerist lífið meira og minna um það að undirbúa sig fyrir kennsluna og kenna. Þrátt fyrir mikla vinnu vorum við báðar mjög ánægðar með dvölina í þessu litla sjávarplássi, lífið var einfaldara og nutum við einfaldleikans. Í hádeginu keyptum við t.d. alltaf heilhveitibrauð í kaupfélaginu og borðuðum það með sardínum í tómatsósu, ekkert verið að flækja málið. Þóra sagði við mig nýlega að hún myndi svo sterkt eftir því hvað hún hefði fundið fyrir mikilli ró og friði þegar við keyrðum inn til Eskifjarðar eftir að hafa farið í jólafrí til Reykjavíkur. Á Eskifirði tengdumst við sterkum vináttuböndum sem aldrei hefur borið skugga á. Þegar kennslunni lauk fórum við svo í þriggja mánaða bakpokaferðalag um Evrópu með Sessý. Við flugum til margra af stórborgum Evrópu en eftirminnilegastur er tíminn á grísku eyjunum. Þar nutum við sólarinnar, góðs matar og víns, syntum í sjónum og það var mikið hlegið. Algjört frelsi. Það var gott að ferðast með Þóru, aldrei neitt vesen, alltaf úrræðagóð ef upp komu vandamál og alltaf til í að prófa eitthvað nýtt. Ég held að þessi ferð hafi verið sú skemmtilegasta sem ég hef farið og er hún sveipuð ævintýraljóma.

Eftir þetta ævintýrasumar lá leið okkar Þóru í líffræðina við HÍ. Ég er mjög heppin að hafa verið samferða henni í gegnum líffræðinámið. Við vorum hvorugar miklir stígvélalíffræðingar en höfðum meiri áhuga á frumulíffræði og erfðafræði. Það var gott og skemmtilegt að læra með Þóru, hún var mjög góður námsmaður og gafst ekki upp fyrr en hún skildi hlutina.

Á háskólaárunum fórum við að leigja saman með Sessý og Ingibjörgu. Þar var oft glatt á hjalla og ógleymanlegar eru ferðirnar á Borgina. Á þessum tíma kynntist Þóra Bjarna sínum sem varð fljótt samleigjandi. Þau tvö voru eins og sköpuð fyrir hvort annað, bæði róleg og miklir pælarar og áttu eftir að ganga saman lífsins veg. Þóra og Bjarni eignuðust þrjú börn, Þóru Hrund, Völu og Kára sem öll bera merki góðs atlætis. Þóra sinnti sínum nánustu af mikilli alúð og var alltaf til staðar fyrir þau. Börnin og barnabörnin voru augasteinar hennar.

Elsku stórfjölskylda, hugur minn er hjá ykkur á þessum erfiðu tímum, missir ykkar er mikill.

Það eru erfið skref að fylgja Þóru síðasta spölinn, við áttum svo margt eftir ógert, en minningin um yndislega vinkonu mun lifa í huga mínum og hjarta.

Þetta líf, þetta undarlega líf sem er aldrei fyrirséð og kemur með hæðum og lægðum, eins og nú þegar sorgin bankar upp á, án nokkurs fyrirvara.

Sorgin er hluti af lífinu, sem fylgir því að hafa þótt vænt um og elskað. Henni fylgir söknuður og eftirsjá þess sem hefði getað orðið, harmur, sársauki og erfiðar tilfinningar.

Þóra vinkona mín hefur kvatt mjög skyndilega og óvænt. Það síðasta sem okkur fór á milli var er hún sagði „ég er að detta inn í sumarfrí og þá gerum við eitthvað skemmtilegt,“ og það var tilhlökkunarefni hjá mér.

Ég kynntist Þóru þegar við vorum nemendur í HÍ, í líffræði, og úr varð vinskapur sem aldrei bar skugga á. Við leigðum saman nokkrir háskólanemar og Bjarni. Mikið var þetta yndislegur tími og skemmtilegur. Þá kynntist ég mannkostum Þóru sem voru margir og góðir. Hún var vel gefin, yfirveguð, samviskusöm og skipulögð. Hún var skemmtileg, þrjósk, rökföst, dugnaðarforkur sem alltaf var með eitthvað á prjónunum. Snillingur í matargerð og vinur vina sinna.

Hún kynntist Bjarna sínum á þessum tíma og úr varð eining sem aldrei slitnaði og stóð sterk og stolt alla tíð.

Bjarni, þrjú mannvænleg börn, tengdabörn og barnabörn hafa í dag misst mikið. Þóra elskaði fólkið sitt, dekraði við það og uppskar í samræmi við það.

Það verða aðrir sem gera æviferlinum betri skil en mig langaði að leiðarlokum að þakka kærri vinkonu fyrir samfylgdina og það sem hún var mér og mínum. Góðu minningarnar munu lifa.

Elsku Bjarni, Þóra Hrund, Valgerður, Kári Kristinn og Sveinbjörg, og aðrir aðstandendur. Við fjölskyldan sendum ykkur öllum okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Fyrir hönd kennara og annarra starfsmanna við Menntaskólann við Sund rita ég með sorg í hjarta stutta kveðju um eftirminnilega samstarfskonu. Þóra Víkingsdóttir var mikil skólakona þrátt fyrir að hafa aðeins eytt hluta starfsferilsins sem kennari. Hún var í raun alla tíð „ungur“ kennari, ávallt uppfull af hugmyndum og lagði mikið upp úr því að þróa kennsluaðferðir og verkefni nemenda. Hún hafði mikinn metnað fyrir námi nemenda sinna og var annáluð fyrir útsjónarsemi sína og stórhug þegar hún vildi kveikja áhuga nemenda sinna á mikilvægum viðfangsefnum, eftir standa margar eftirminnilegar kennslustundir sem nemendur munu seint gleyma. Þóra sætti sig aldrei við neitt hálfkák í því sem hún tók sér fyrir hendur og var sinn eigin harðasti gagnrýnandi þegar eitthvað fór ekki eins og til stóð, jafnan fór þó svo að hún komst á áfangastað og fann nýja leið til þess að kveikja neistann.

Þóru verður sárt saknað í starfsmannahópnum, fyrir suma var hún sannkallaður mentor en fyrir okkur öll í MS var hún ein þeirra sem stráðu gleði og visku í okkar góða hópi. Þóra var alltaf tilbúin að gefa af sér og leggja mikið á sig til að skipuleggja leiki og uppákomur sem vöktu kátínu hjá samstarfsfólkinu, það verður ekki auðvelt að fylla í það skarð.

Á stundum sem þessari erum við minnt á það með afgerandi hætti að lífið er það dýrmætasta sem við eigum og því er gott að lifa því lifandi og í þakklæti fyrir hvern dag. Kæri Bjarni, börn og barnabörn, hugur okkar er hjá ykkur og við sendum ykkur samúðarkveðjur og styrk í sorginni.

Okkur líffræðikennara við MS langar til að segja nokkur orð í minningu elsku Þóru sem við misstum svo skyndilega.

Þóra var fagstjóri líffræðideildarinnar þegar við Guðbjörg komum til starfa og hafði hún ávallt brennandi áhuga á kennslufræðunum. Hún var stöðugt að þróa námið og alltaf óhrædd við að prófa eitthvað nýtt. Þar vorum við algerlega á sömu línu enda fóru umræður okkar um námið oft á flug og urðu gjarnan lengri en upphaflega stóð til. Því má með sanni segja að Þóra hafi verið á réttri hillu þegar hún kom sterk inn sem verkefnisstjóri starfendarannsókna í MS. Þar fengu þeir kennarar sem vildu tækifæri til að ræða eigin tilraunir, sigra og ósigra í faglegu, öruggu og hvetjandi umhverfi. Þá fengu allir faglega endurgjöf, hrós, klapp á bakið, kaffi og með því – döðluköku með heitri karamellusósu þegar Þóra var í stuði. Þóra var fagmaður fram í fingurgóma og hafði mikinn metnað fyrir hönd líffræðideildarinnar og skólans. Á sama tíma var hún mjög uppátækjasöm og setti nemendum fyrir ýmis skapandi og krefjandi verkefni eins og t.d. samningu leikþáttar eða rapplags um undraveröld frumunnar. Sköpunargleði Þóru blómstraði einnig í starfsmannafélaginu en þar skipulagði hún m.a. eftirminnilegan ratleik sem olli almennum æsingi, töluverðum spenningi, kátínu og jafnvel hryllingi meðal ónefndra starfsmanna.

Við erum miður okkar yfir þessum ótímabæra missi en erum á sama tíma þakklátar fyrir að hafa fengið tækifæri til að vinna með Þóru, við tökum margt úr því samstarfi með okkur inn í framtíðina.

Við sendum okkar innilegustu samúðarkveðjur til fjölskyldu Þóru.

Fyrir hönd líffræðideildarinnar við Menntaskólann við Sund,

Andlát Þóru vinkonu minnar kom eins og reiðarslag! Fráfall hennar er svo óendanlega sárt og ótímabært. Á svona stundum er ómögulegt að átta sig á tilgangi lífsins.

Ég kynntist Þóru haustið 2010 en þá vorum við báðar nýir kennarar í Menntaskólanum við Sund. Við spjölluðum nokkrum sinnum saman í upphafi skólaársins og ég fann strax að þetta var kona sem mig langaði til að kynnast betur. Einn morguninn þegar ég stóð við upplýsingatöfluna á kaffistofunni og var að lesa auglýsingu um væntanlega jólagleði starfsmannafélagsins kom Þóra til mín og spurði: „Hvað segirðu um að við verðum með atriði á jólagleðinni?“ Mér fannst þetta skemmtileg hugmynd hjá þessari nýju samstarfskonu minni og sagði auðvitað já! Upp frá þessu urðum við góðar vinkonur.

Mér finnst þetta atvik við upplýsingatöfluna lýsa Þóru vel. Hún var alltaf til í glens og grín og alls konar leikir og þrautir voru hennar ær og kýr. Enda varla haldin starfsmannagleði eða starfsmannaferð í MS án þess að Þóra stjórnaði einhverjum leik til að hrista hópinn saman.

Nokkru seinna bættist kær vinkona í okkar hóp, hún Jónína sem kenndi félagsfræði í MS. Hún lést langt fyrir aldur fram fyrir tveimur árum, við söknuðum hennar mikið.

Við Þóra áttum það sameiginlegt að fara seint í kennsluréttindanám og vorum því að stíga okkar fyrstu spor í kennslunni á miðjum aldri, með margra ára starfsreynslu á öðrum vettvangi. Þrátt fyrir að kenna ólík fög, hún líffræði og ég hagfræði, náðum við einstaklega vel saman. Við vorum duglegar að prófa okkur áfram í kennsluaðferðum, bera saman bækur og skiptast á skoðunum og hugmyndum. Ég mun sakna þessara fróðlegu og skemmtilegu spjallstunda með Þóru.

Þóra naut þess að kenna og var alltaf að þróa námsefni, kennsluaðferðir og námsmat til að ná sem best til nemenda sinna. Einn veturinn vorum við á námskeiði í samvinnunámi og vorum látin kynna verkefnin okkar með ýmsum hætti eins og að rappa, vera með leikþátt o.s.frv. Þóra fór þá að mæta með tösku í kennslustundir hjá sér fulla af alls konar búningum, leikmunum og hljóðfærum sem nemendur máttu nota til að lífga upp á kynningarnar sínar. Ég sé hana alveg fyrir mér hlæjandi með sínum skemmtilegu bakföllum þegar hún lýsti viðbrögðum nemenda sinna við þessu uppátæki. Hún Þóra mín kunni sannarlega að gefa lífinu lit!

Skólaheimsóknirnar sem við fórum saman með MS til útlanda eru ógleymanlegar, þá deildum við Þóra gjarnan herbergi og það sem við gátum spjallað og hlegið. Margar dásamlegar minningar skjóta upp kollinum þegar ég hugsa til þessara ferða.

Ferðin til Toronto í Kanada 2019 var öðruvísi en hinar að því leyti að mennirnir okkar komu með. Við Gummi áttum margar notalegar stundir með Þóru og Bjarna í þessari ferð sem dýrmætt er að eiga í minningunni.

Ég er þakklát fyrir árin með elsku Þóru minni í MS, mikið verður tómlegt að hefja nýtt skólaár í haust án hennar. Blessuð sé minning yndislegrar vinkonu.

Elsku Bjarni og fjölskylda, mínar innilegustu samúðarkveðjur til ykkar allra.