Margt býr í þögninni

Eftir langa bið vegna kófsins var framhald hinnar vel heppnuðu og hrollvekjandi spennumyndar A Quiet Place loksins frumsýnt fyrir fáeinum vikum hér á landi. John Krasinski leikstýrir því líkt og fyrri mynd og sýnir aftur og sannar hversu góð tök hann hefur á þessari gerð kvikmynda. Báðar eru bræðingur spennumyndar og hrollvekju og sögusviðið bandarísk sveit eftir innrás skrímsla utan úr geimnum sem drepið hafa stóran hluta mannkyns. Skrímsli þessi eru með ákaflega góða heyrn og renna á minnstu hljóð úr fórnarlömbum sínum. Ástandið er því svipað og í Þjóðarbókhlöðunni í upplestri fyrir próf, það verður og skal vera grafarþögn! Þeir sem ekki fylgja þeirri reglu eru umsvifalaust drepnir af geimverum, þ.e. í myndinni, ekki bókhlöðunni.

Í Kyrrðarstað: Öðrum kafla hefst sagan með endurliti. Farið er aftur í tíma, til dagsins þegar geimverurnar lentu á jörðinni og tóku til við að útrýma mannkyni. Myndin hefst á býsna mögnuðu atriði þar sem fjölskyldufaðirinn, Lee, leikinn af Krasinski (hann dó í fyrstu myndinni), færir óléttri eiginkonu sinni Evelyn (Blunt) og dótturinni Regan (Simmonds) ferskar appelsínur að gæða sér á yfir hafnaboltaleik sonarins Marcus (Jupe). Skyndilega birtist eldrák á himni og ótti grípur um sig meðal áhorfenda. Eitthvað brotlendir með látum nokkrum kílómetrum frá bænum og fólk hleypur óttaslegið í bílana sína. En flóttinn reynist of hægur því geimverurnar hlaupa ógnarhratt og byrja að stráfella bæjarbúa. Fjölskyldunni tekst með naumindum að flýja og er síðan stokkið fram í tíma, að endi sögunnar í fyrri mynd. Lee fórnaði lífi sínu til að bjarga börnunum, Evelyn var þá nýbúin að fæða barn þeirra og hrekja geimverurnar á brott með aðstoð heyrnarskertrar dóttur sinnar sem var nýbúin að uppgötva að skrímslin þola ekki hátíðnihljóð sem heyrnartækið hennar gefur frá sér. Evelyn leggur á flótta með börn sín þrjú þar sem henni þykir ekki lengur öruggt að dvelja á afskekktum sveitabæ fjölskyldunnar. Á flóttanum hitta þau fyrir Emmett nokkurn (Murphy) sem dvelur einn í yfirgefinni verksmiðju eftir að hafa misst eiginkonu og barn í geimverukjaft. Emmett vill í fyrstu ekkert með Evelyn og börn hennar hafa en sér fljótlega að sér. Regan uppgötvar að það sem virðist vera endurtekið lag á yfirgefinni útvarpsstöð (það má hlusta á útvarpið og tala saman í hljóðeinangruðu rými) er í raun kall frá eftirlifendum á nálægri eyju. Hún heldur þangað í óþökk móður sinnar og Emmett á eftir henni og á meðan berjast Evelyn, sonur hennar og nýfætt barn fyrir lífi sínu.

Þetta er vel heppnað framhald af fyrri myndinni og greinilegt af útliti myndarinnar og tölvubrellum að Krasinski hafði úr fúlgum fjár að moða að þessu sinni. Hin tölvuteiknuðu geimveruskrímsli eru miklu sýnilegri í framhaldinu og minna um margt á kvikindið í sjónvarpsþáttunum Stranger Things eða gömlu, góðu geimveruna í Alien . Sagan hverfist mun meira um Regan en sú sem sögð var í fyrri mynd og stendur hin unga Simmonds sig einkar vel í sínu hlutverki líkt og Jupe sem leikur bróður hennar. Krasinski, Blunt og Murphy eru líka sannfærandi og atriðin eru nokkur þar sem áhorfendum er illilega brugðið sem er auðvitað mikið hrós fyrir mynd af þessu tagi. Sé manni ekki brugðið hefur leikstjóranum ekki tekist sitt ætlunarverk.

Þó að myndin gangi út á þögn (bannað að borða poppið með látum!) er hávaðinn meiri í henni en fyrri mynd sem skrifast á fleiri hasaratriði. Að því leyti er hún síðri en fyrri myndin því spennan er mest í þögninni. Og vissulega skortir framhaldið líka þá frumlegu hugmynd sem fyrri mynd byggðist á, nema hvað, en það má líka segja um allar framhaldsmyndir, ef út í það er farið. Endirinn á kafla tvö er svo þess eðlis að hæglega mætti gera þriðja kafla og jafnvel fjórða.

Kyrrðarstaður: Annar kafli er gerð af fagmennsku og þegar myndin klofnar í seinni hlutanum í tvær sögur verður spennan meiri, þökk sé að stóru leyti áhrifamikilli klippingu. Brellurnar eru fyrsta flokks og skrímslin ógnvekjandi en mesta ógnin felst sem fyrr í hættunni á því að persónur gefi frá sér hljóð. Fyrir vikið verða einna áhrifamestu atriðin þau sem sýnd eru frá sjónarhorni hinnar heyrnarskertu og hugrökku Regan. Örvænting hennar í þögninni smitast út í bíósalinn og einhverjir bíógestir munu eflauast halda í sér andanum. Á slíkum stundum virkar myndin best, í kyrrð en ekki hávaða.