Helgi R. Einarsson sendi mér póst þar sem sagði, að „þessar limrur urðu til í leikfimitímum með heldri borgurum í Mosfellsbæ“:
Útifjör með eldri borgurum
Það er erfitt að þegja
þegar við erum að teygja
því að hér
í hóp með mér
hafa‘ allir margt að segja.
Fyrst skal um liðina losa
svo líkjumst við ekki‘ honum Gosa
síðan að anda
árangri landa
og bannað að gleyma að brosa.
Vettlinga‘ á höndunum höfum
sem halda á göngustöfum.
Hentar það víst
á vappi‘, ekki síst,
ömmum bæði og öfum.
Ámann Þorgrímsson yrkir á Boðnarmiði og segir „bjart framundan“:
Ljúfsár er tíminn, samt lofa það skal
í lífinu fundið hef skjól
þó gosmistur leggi frá Geldingadal
í Grænuhlíð alltaf er sól.
Ólafur Stefánsson staldrar við og segir eftir á: „væll er þetta“:
Þegar síðasta fræinu' er sáð,
seinasta hugsjónin máð.
Þá er vestanhöll sólin
vanbúin skjólin
og í vindinn öll viðleitni stráð.
„Lúpínan“ er hér yrkisefni Jóns H. Karlssonar:
Lúpínan læðist um heiðar.
Leiðirnar finnur hún greiðar
Þar vex hún og vex
við reiði og rex
og rifrildi kemur til leiðar.
Guðmundur Arnfinnsson yrkir og kallar „Hundakæti“:
„Ég af því hef endalaust gaman
og engist af hlátri“, kvað daman,
„þegar hundurinn minn
tekur hringsnúninginn,
til að hann nái endunum saman“.
Vigfús M. Vigfússon er með „enn meiri endurvinnslu“ á gamalli ferðasögu:
Öxar- við fjörðinn er friður
og fuglanna einstakur kliður.
Sem minnir á þetta;
að Melrakkaslétta
snýr frekar í norður en niður.
Gunnar J. Straumland er með skrítinn þanka:
Varla auka vísur mínar
veraldarauð,
en þær raunar eru fínar
ofaná brauð.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is