Lausn sinni á laugardagsgátunni lét Helgi R. Einarsson þennan texta fylgja um ferð sína til Ítalíu á dögunum: „Eitt af því sem við afrekuðum í ferðinni var að fara til Veróna í Arenuna og hlýða á Aidu eftir Verdi, þriggja tíma verk sem endar með ósköpum, enda tvær að berjast um ástir sama mannsins.
Þarna gafst tími til að leggja hausinn í bleyti.
Aida
Þótt herji á heiminn kóróna
við hlýðum á fegurstu tóna,
sem hlustendur æra
og unaðsstund færa.
Aidu, suðr í Veróna.
En hér elskendur tölunni týna,
því tryggð virðist kvöl bæði' og pína.
Því sæll héðan fer
og sáttur mjög er
með konu' eins og konuna mína.
Á boðnarmiði fylgist Jón Atli Játvarðsson með Skaftárhlaupi og árangur metinn:
Komu til skjalanna katlarnir tveir
kaffærðu hraun og mel.
Hlaupvatnið gjafmilda lagði til leir
og landmótun gengur vel.
Hólmfríður Bjartmarsdóttir sagði á fimmtudag: „Í gær skein ekki sól“:
Komin rigning köld og hrá
kælir á mér trýnið
Nú væri fegri sjón að sjá
sólina skína á vínið.
Sigurlín Hermannsdóttir yrkir um „litlu hjónin“:
Lágvaxin lít ég þar hjón
lífshlaupið þeirra tómt tjón
við hvort annað kljást
og kulnuð öll ást
ég kenni hér Gunnu og Jón.
Þorgeir Magnússon yrkir:
Hægum skrefum haustið rauða
hingað lammar sig,
færir okkur föllin sauða
feit og guðdómlig.
Hallmundur Guðmundsson yrkir um „Hlaup“:
Nú jöklarnir safna í sjóði,
sulli og miklum viðbjóði.
Ef sullast burt sullið
þá sjáum við bullið
– og heyrum í fjölmiðlaflóði.
Á mánudag skrifaði Jón Atli Játvarðarson: „Málin til umræðu. (Hefnd=hemd)“:
Upphaf ferlisins; hugað að hefnd,
höfundur ritar í sand.
Einhver kemur með athugasemd,
annar dregur í land.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is