Guðmundur Marinó Þorgeirsson

Í dag kveðjum við goðsögn á Siglufirði, Guðmund Marinó Þorgeirsson eða Mumma eins og hann var alltaf kallaður. Mummi frændi deildi brennandi áhuga mínum á fótbolta, hann var alltaf tilbúinn að fara með mér út, fylgjast með mér og aðstoða mig þegar ég fór einn út til að æfa mig í fótbolta. Ég og aðrir krakkar á Siglufirði vorum mjög heppin að Mummi bjó við hliðina á gamla malarvellinum. Hann var duglegur að koma út og fylgjast með okkur, þjálfa okkur, taka þátt í leiknum og koma með þá jákvæðu orku og góðsemi sem hann bjó yfir.

Eins þegar þreytan lagðist yfir spilandi fótboltafætur, þá gat verið gott að hoppa inn til Mumma. Þar bauð hann upp á heitt kakó eða te og eitthvað með því til að safna orku. Heima hjá Mumma var líka alltaf gaman. Hann safnaði myndum sem við krakkarnir teiknuðum og lituðum á lítil blöð. Hann geymdi hverja einustu teikningu því þær voru sérstakar í huga Mumma og það gaf mér trú á sjálfan mig, því ég er ekki sá hæfileikaríkasti þegar kemur að list. Þetta er eitt gott dæmi um hvernig Mummi lét fólki alltaf líða vel og gaf því þannig trú á að það væri gott í því sem það tók sér fyrir hendur, sama hvað það var. Þá vil ég nefna alla skemmtilegu leikina og keppnirnar sem hann fann upp á og veitti verðlaun fyrir, vítaspyrnukeppnirnar, kúluspilakeppnirnar og fleira þar sem hann færði okkur öllum hreina gleði.

Fyrir mig persónulega þá var það fótboltinn sem Mummi studdi mig alltaf í. Hann stóð í marki þegar ég var einn úti að skjóta og æfa mig, þar gaf hann mér góð ráð og var einfaldlega til staðar og hrósaði mér.

Ég mun aldrei gleyma að Mummi sagði mér í hvert einasta skipti sem við hittumst að hann vissi að ég yrði atvinnumaður í fótbolta og ég myndi spila fyrir landsliðið einn daginn. Að heyra þetta, fyrir ungan strák frá litlum bæ með stóra drauma hjálpaði mér rosalega mikið að missa aldrei trúna. Mummi, takk fyrir að trúa alltaf á mig. Í dag vinn ég við að spila fótbolta í útlöndum og spilaði fyrir landsliðið eins og þú sagðir að ég myndi gera. Ég er þó hvergi nærri hættur því að stóra markmiðið er auðvitað að geta einn daginn spilað fyrir þína menn í Leeds.

Hvíldu í friði, Mummi minn.

Kveðja,

Kæri Mummi, nú ertu farinn.

Söknuðurinn er sár, en ég veit að þú varst hvíldinni feginn, svo veikur varstu orðinn. Nú ertu hjá fólkinu okkar fyrir handan og þér líður aftur vel.

Minningarnar hrannast upp. Þú varst litli bróðir mömmu, en stóri bróðir minn, enda varstu bara tíu ára þegar ég fæddist heima í stofunni hjá ömmu. Ég var óvitinn sem braut óvart hausinn af karlinum í kappakstursbílnum þínum og einn fót af indíánahestinum sem þú hélst svo mikið upp á, en þú fyrirgafst mér það allt. Þú kenndir mér að teikna, hrósaðir námsárangri mínum og dróst mig út í fótbolta þegar ég vildi hanga inni og lesa bók á heitum sólbjörtum degi. Við fórum í útilegur, veiddum silung á stöng og ég fékk að keyra bílinn þinn löngu fyrir bílprófsaldur.

Ég vil þakka þér fyrir hversu góður þú varst börnunum mínum, þú skipar einnig stóran sess í huga þeirra.

Ég kveð þig með sárum söknuði og kærleik í huga, en ég veit að við hittumst aftur. Vertu nú sæll, Mummi minn, og hvíl í friði.

Mummi var enginn venjulegur frændi. Hann var einstakur maður með fallega sál og allra manna hugljúfi. Sjálfselska var ekki til í orðaforða hans, og við börnin vorum alltaf í forgangi. Það er með miklum söknuði sem við skrifum þessa minningargrein.

Hann var alvöru KS-ingur og vann óeigingjarnt starf fyrir klúbbinn beint eða óbeint. Allir krakkar sem stunduðu knattspyrnu á Siglufirði þekktu Mumma enda var hann alltaf til í að koma með út í fótbolta, standa í marki, gefa góð ráð og hvetja mann til dáða. Hann hafði óbilandi trú á okkur og lét okkur líða eins og við værum stjörnur framtíðarinnar.

Ógleymanleg eru mótin sem hann hélt, bæði vítaspyrnukeppnin og svo kúluspilamótin. Þar var oft mikil dramatík og mikið í húfi, verðlaunapeningar og heiður enda var enginn mættur þangað bara til að vera með.

Við vorum svo heppin að eiga Mumma sem frænda. Við eigum margar skemmtilegar minningar frá ævintýrum með Mumma, sem við erum endalaust þakklát fyrir. Eftirminnilegastar eru ferðirnar í Vatnadali. Pakkað var í bílinn, nesti, swiss miss, kandís, prímus til að hita vatnið og veiðistangir. Á leiðinni upp kindastígana var stoppað og drukkið úr lækjunum, skoðuð Álfakirkjan og stundum tínd ber ef við máttum vera að.

Þegar upp var komið hófst svo veiðin. Mummi kenndi okkur að við mættum veiða eins mikið og við vildum en við yrðum að sleppa fiskunum aftur því að þeir voru svo litlir. Nokkrum fengum við þó að halda í fötu til að taka með og sleppa í „litla vatnið“. Þar hafði nefnilega Mummi farið með foreldra okkar í gamla daga og sleppt fiski og þar var hægt að veiða stóra fiska. Hann sagði okkur líka frá því að við gætum þekkt þá á því að þau hefðu bitið í uggann til að merkja þá.

Mummi kenndi okkur að tína jurtir til að búa til jurtate. Við fengum svo að setja kandís út í til að fá smá sætt bragð. Svo var að sjálfsögðu fengið sér swiss miss til að ylja sér. Allt var svo einfalt. Ekkert stress.

Í annasömu og nútíma daglegu lífi er kannski stundum erfitt að vera eins og Mummi frændi. Hins vegar er enginn vafi á því við ættum öll að taka hann okkur til fyrirmyndar.

Elsku Mummi, takk fyrir allt.

Mummi Þorgeirs og ég vorum æskuvinir. Eyrargötustrákar á þeim árum þegar flest siglfirsk hús voru full af börnum og leikvangur þeirra var fjallið, bryggjan og gatan. Milli tveggja eða þriggja húsa myndaðist samfélag lítilla og stórra krakka. Lengra þurfti ekki að fara. Mummi Þorgeirs, Einsi og bræðurnir Lilli og Dengsi og fleiri áttu heima að Eyrargötu 11-16. Innan aðeins víðari leikjahrings voru Stebbi Jóa dívana og Robbi Páls - auk stelpna. Flest vorum við í Bjössaliðinu, hópi krakka sem safnaðist kringum Bjössa Stínu, enn stærri strák sem skipulagði leiki og var okkur góður. Í minningunni eins og Tarzan í miðri apahjörðinni. Hversdagslegri leikir voru að skoppa gjörð, fara í stikk eða kábojleik. Mummi alltaf nálægur. Sigla heimasmíðaðri seglskútu úr spýtu, sex tommu nagla og tjörupappa úti í fjöru. Eða fara á fiskveiðar á bryggjunum. Í einni slíkri ferð, hann átta ára og ég sex, veiddum við vel. Mummi átti færið og við skiptumst á að draga þorsk og ufsa upp í tágakörfu - bjartur sumardagur undir slætti síldarfæribandanna á Ríkisbryggjunni þar sem bátarnir lágu drekkhlaðnir í röðum. Á leið okkar til að selja fenginn í Fiskbúðinni datt ég í sjóinn og var næstum drukknaður. Var dreginn rennblautur og slyttislegur upp yfir hafnarkantinn af góðum mönnum. Einhvern veginn tókst Mumma að drösla aflanum á áfangastað og síðdegis bankaði hann varfærnislega á dyr heima. Feiminn og niðurlútur rétti hann fram lófann með fimmtíueyring, mínum hluta sölulaunanna.

Við stækkuðum og leikir okkar og dægradvöl breyttust – stundum saman og stundum ekki - og félagahópurinn hreyfðist til eftir áhugamálum og árstíðum. Nefna má vini okkar, Jóhannes Blöndal og Kjartan Örn.

Eftirminnilegar eru ferðir eggjasafnara á vori, silungsveiðar, ræktun skrautfiska í búrum. Við vorum þrautþjálfaðir sem grjót- og snjókúlukastarar og við Mummi ræddum það í seinni tíð að við sæjum eftir sumu sem við aðhöfðumst í strákapörum okkar.

Sælustu stundir í minningunni eru endalausar bryggjugöngur um hina stóru síldarhöfn veturinn '64-'65. Þá kynntumst við Bítlunum. Engir í götunni áttu plötuspilara nema Hinrik Tór og hjá honum fengum við að taka upp nýjustu plötuna, Beatles for sale, á ferðasegulbandstæki sem Mummi hafði eignast. Og hvern dag eftir skóla og um helgar fórum við sama rúntinn um bryggjurnar og þessa yndislegu músík sem litaði alla okkar tilveru.

Tíminn leið og margt varð til þess að við fjarlægðumst í vissum skilningi þótt stutt væri alltaf á milli í litlum firði. Líf Mumma var tileinkað fótboltanum - á unga aldri var hann meðal þeirra alefnilegustu í boltanum, hætti snemma en var alla tíð einstaklega áhugasamur um þessa frábæru íþrótt. Og fyrir óbilandi elju við að leggja henni lið varð hann vinsæll meðal margra kynslóða siglfirskra drengja. Þannig minnast flestir Mumma, þessa hægláta einfara.

Nú þegar Mummi er dáinn hugsa ég um það, eins og svo oft áður, hve ég vildi hafa sýnt þessum gamla félaga mínum meiri ræktarsemi.