Ingibergur Elíasson

Glaðlegt viðmót, vinahót og deginum var bjargað, svo einfalt var það. Þannig var Ingibegur, og þannig varð vinskapur okkar þennan aldarfjórðung sem nú er liðinn frá fyrstu kynnum við upphaf Borgarholtsskóla. Við urðum samferða við uppbyggingu skólans í öflugu kennarasamfélagi hans og síðar við stjórnendaborðið um árabil. Að auki voru stéttarfélagsmálefnin vettvangur okkar beggja og líklega má telja sameiginlegar fundarsetur okkar í hundruðum klukkustunda, ólík úrlausnarefni, allt saman krefjandi en skemmtanagildið eftir atvikum. Alls staðar naut Ingibergur trausts, hann hafði þetta þrennt, gildismatið á hreinu, orð og athafnir fóru saman og hann var faglegur. En velvild, góðvild og bros á vör fylgdu með í kaupbæti. Þar var undirstaðan.

Glæsileg húsakynni bílgreinanna í Borgarholtsskóla voru í góðum höndum Ingibergs og félaga hans og regla, snyrtimennska og starfsánægja virtust þar óaðskiljanlegir þættir. Það hefur áreiðanlega verið eitt drýgsta veganesti nemendanna út í fagið og atvinnulífið ásamt orðspori skólans.

Ingibergur var stéttvís í besta skilningi og taldi aldrei eftir sér að gæta hagsmuna kennara í samninganefndum og aðskiljanlegustu nefndum og stjórnum á vegum Félags framhaldsskólakennara og fyrirrennara þess áratugum saman. Þekking hans og skilningur á kjarasamningum var meira í ætt við þekkingu lögsögumanns fyrir tíma ritunar sem þurfti að muna lögin og túlka þau enda einn til frásagnar, en hallaði þó aldrei réttu máli. Oftar en einu sinni varð ég vitni að því að hann greip inn í vafasamar bollaleggingar þegar kollegar okkar þóttust hafa fundið smugu eða óvænta matarholu í kjarasamningi og spurði kalt en ekki hvasst: Viljum við ekki vinna fyrir kaupinu okkar? Þunginn í spurningunni bauð ekki upp á andmæli.

Ingibergur var frábær teiknari og ímyndunaraflið frjótt, um það vitna bæði kennslugögnin og jólakortin hans og eins voru prívat tillögur hans um fyrirkomulag hlutanna oft framúrstefnulegar. Stundum létum við tveir blað ganga yfir eða undir fundarborð með frumlegum teikningum og tilfallandi athugasemdum enda stundum eins og tvítugir í kollinum. Þegar uppfinningar hans og hugmyndir voru til umræðu var ég oft efins og vildi að lokum vita hver ætti eiginlega að gera hugmyndina að veruleika. Þá var svar Ingibergs oftast: Það verða bara sérstakir menn í því! Varð það síðan að orðatiltæki og er enn á mínu heimili og þá minnumst við hjónin Ingibergs og það er ljúft.

Svo lauk brauðstritinu og hverju ári eftir það var fagnað og það þegið með þakklæti. En eigi má sköpum renna. Það erum við stöðugt minnt á.

Þó að fækki í vinahópnum og skörðin verði ekki fyllt má þakka fyrir það sem var og sætta sig við að það er lífsins gangur. Mestur er þó missir Lilju og nánustu fjölskyldu sem syrgir einstakan mann sem kveður allt of fljótt. Megi ykkur öllum verða huggun í þeirri birtu sem ljómar af minningunni um hann.

Fyrir 40 árum útskrifaði Ingibergur bekkinn minn frá Iðnháskólanum á Skólavörðuholti eins og hann kaus að nefna hann á góðum stundum. Hann var afburðagóður kennari, hélt vöku manns og áhuga í tímum, gekk stundum hringinn í bekknum og talaði ekki alltaf frá kennaraborðinu. Hann var stuttorður og gagnorður, hafði gott vald á okkar ylhýra máli en þýddi sum orð á spaugilegan og eftirminnilegan hátt. Teikningar hans á töfluna eru margar minnisstæðar en inn í þær fléttaði hann oft góðlátlegt grín. Hann kunni þá list að geta dansað á línu háðsins og stuðlaði þannig að léttleika í umhverfi sínu. Að geta gert þetta án þess að meiða nokkurn er mikil kúnst. Ingibergur vann að margvíslegum málum innan bílgreinarinnar og lét sitt ekki eftir liggja. Hann var glöggskyggn og kunni mætavel að greina aðalatriðin í umræðunni. Kennslumálin voru honum hjartfólgin. Áhrif hans á kennsluhætti, stefnur og strauma hafa verið markandi í öllu skólastarfi og á það jafnt við um endurmenntunina. Menn eins og Ingibergur eru svo mikilvægir. Hann var óspar á tíma sinn ef hann gat haft áhrif á umbætur er sneru að hagsmunamálum bílgreinarinnar. Þetta gilti jafnt í kennslu, kjaramálum og allt inn í rekstur fyrirtækja. Yfirsýn Ingibergs var óvenjulega víð. Hann sá alltaf fyrir sér heildarmyndina og gat rætt hana frá svo mörgum hliðum. Rökfastur, víðsýnn og til í að taka til sín önnur sjónarmið ef honum fannst þau betri en sín. Framsetning hans var alltaf vel ígrunduð, málið flutt á skýran hátt en honum leiddist það sem hann kallaði kjaftæði og málalengingar. Þá átti hann það til að herma eftir fólki á eftirminnilegan hátt. Ingibergur starfaði í bílorðanefndinni frá upphafi til dauðadags. Ingibergur var minn mentor, vinur sannur og velgjörðamaður. Þótt liðin séu 40 ár frá því að skóla lauk, þá var hann alltaf tilbúinn í föðurlegt innlegg gagnvart mér. Hann er sá kennari sem sleppti aldrei af manni hendinni, honum var annt um velferð nemenda sinna. Ég er þakklátur. Bílgreinin stendur í þakkarskuld við Ingiberg Elíasson. Innleggin eru ómetanleg. Orð Vatnsenda-Rósu eiga vel við hann: „Allt hvað prýða má einn mann, mest af lýðum bar hann.“ Það var mín gæfa að kynnast þér. Um leið og ég þakka samfylgdina sendi ég eiginkonu og fjölskyldu mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Fallinn er frá einn af máttarstólpum Borgarholtsskóla. Ingibergur Elíasson var einn þeirra sem hófu störf undir stjórn Eyglóar Eyjólfsdóttur skólameistara við stofnun skólans árið 1996. Þessir frumkvöðlar mótuðu ferla, hefðir og venjur og áttu þannig þátt í að gera Borgarholtsskóla að þeim framsækna og fjölbreytta skóla sem hann er í dag. Ingibergur var einn þeirra sem komu á fót og mótuðu lotukerfið sem notað hefur verið í við nám og kennslu í bíliðngreinum æ síðan. Hann var umsjónarmaður með bíliðngreinanámi skólans og síðar kennslustjóri í greinunum um margra ára skeið.

Félagsmál voru stór þáttur í lífi Ingibergs og sýndi áhugi hans á þeim hversu mikið hann brann fyrir réttindum bifvélavirkja og framgangi greinarinnar. Eins vann hann ötullega fyrir hönd kennara eftir að hann hóf kennslu. Var Ingibergur meðal annars í stjórn Félags bifvélavirkja og formaður Sambands sérskóla en einnig sat hann í stjórn Kennarasambandsins og í ýmsum öðrum samstarfs- og samninganefndum.

Ingibergur lét af störfum sínum fyrir skólann í lok árs 2013 fyrir aldurs sakir en hélt áfram starfi sínu í þágu bíliðngreina og var hann um nokkurra ára skeið verkefnastjóri í greinunum hjá Iðunni.

Ingibergur var röggsamur og fjölhæfur maður sem fór ekki alltaf troðnar slóðir en var ætíð ófeiminn við að beita sér fyrir þeim breytingum sem hann taldi til bóta.

Fjölskyldu Ingibergs og öðrum aðstandendum sendum við innilegar samúðarkveðjur.

Fyrir hönd starfsfólks Borgarholtsskóla,

Að koma í Akurgerðið til þeirra Lilju Dóru og Ingibergs var alltaf eins og að koma heim. Hjá þeim fékk ég að dvelja svo vikum skipti meðan á námi mínu stóð og alltaf voru dyrnar hjá þeim opnar fyrir mér þegar ég átti leið til Reykjavíkur í lengri eða styttri tíma. Þegar ég ætlaði svo að fara að borga fyrir mig stóð ekki á svörum hjá Inga: „Þegar þú verður útskrifuð og orðin iðjuþjálfi þá hjálpar þú okkur bara í ellinni.“ Alltaf voru móttökurnar góðar og ef mig vanhagaði um eitthvað, þá var Ingi boðinn og búinn að hjálpa. Eitt skiptið sem ég var stödd í Reykjavík vegna skólans voru bremsurnar á bílnum að stríða mér, ég leitaði ráða hjá Inga sem svaraði á þessa leið: „Við reddum þessu.“ Næsta sem ég veit er að Ingi er byrjaður að brasa. Bíllinn er kominn upp á búkka heima í bílastæði og verið að skipta um bremsuklossa.

Minningarnar eru fjölmargar og margt er að þakka.

Elsku Ingi. Við systur viljum þakka þér fyrir alla aðstoðina, skutlið, húsaskjólið, velvildina, ráðin og fyrir allar góðu minningarnar. Við hin sem eftir sitjum erum með stórt skarð í hjarta okkar sem erfitt verður að fylla upp í.

Elsku Lilja Dóra, Katrín, Magnús, Ingibergur, Ragnar, Eiríkur og fjölskyldur. Við vottum ykkur innilega samúð okkar.

Kveðja frá samstarfsmönnum við Iðnskólann í Reykjavík

Enn kvarnast úr þeim samhenta hópi sem starfaði við Iðnskólann á miklu vaxtarskeiði skólans síðustu áratugi tuttugustu aldar. Nú kveðjum við Ingiberg Elíasson, bifvélavirkjameistara og fyrrum kennara og deildarstjóra framhaldsdeildar bifvélavirkjunar.

Hann hóf störf við skólann árið 1974 þá þrautreyndur í sínu fagi með kennsluréttindi frá Kennaraháskólanum í Gautaborg. Fljótlega fól iðnfræðsluráð honum að vinna að námskrár- og námsgagnagerð samhliða kennslu. Mikil þörf var á námsgögnum í iðnnáminu sem þá var að færast í auknum mæli inn í skólakerfið. Ingibergur þýddi og samdi kennslubækur og tók saman ýmis kennslugögn. Framhaldsdeild bifvélavirkja tók við nemendum sem lokið höfðu grunndeild málmiðna og vildu sérhæfa sig í bílaviðgerðum. Sigfús Sigurðsson sem lengst af hélt um stjórnartaumana hafði skipulagt starfsemina í þaula og látið útbúa fyrsta flokks kennsluverkstæði á jarðhæð vesturálmu skólans. Þar fór fram hagnýt kennsla og þjálfun í hefðbundnum störfum iðngreinarinnar. Ingibergur var vinsæll og góður kennari sem náði vel til nemenda sinna. Hann hélt líka síðar góðu sambandi við fyrrum nemendur bæði í endurmenntunar- og félagsstarfi iðngreinarinnar. Hér má bæta við að Ingibergur og samstarfsmenn hans reyndust okkur jafnan vel þegar gangtruflanir eða önnur dularfull hljóð heyrðust frá farartækjum okkar á leið í skólann. Í návist þeirra náðu bílarnir oftar en ekki heilsu á ný.

Ingibergur var mikill félagsmálamaður og nutum við samkennarar hans góðs af ósérhlífnu starfi hans í Kennarafélagi skólans, Sambandi sérskóla og hjá Kennarasambandinu. Það var gott að hafa greiðan aðgang að stjórnarmanni í þessum hagsmunaaðilum stéttarinnar, ekki síst þegar verknámskennarar áttu undir högg að sækja.

Fyrir aldarfjórðungi varð mikil breyting á högum málm- og bíliðnaðarkennara. Þeir fluttust í nýjan skóla, Borgarholtsskóla, sem tók að sér kennslu á þessu iðngreinasviði. Vissulega var vík milli vina en sambandið hélt furðuvel enda byggt á áratugalangri samvinnu og vináttu. Í nýja skólanum beitti Ingibergur sér sérstaklega fyrir sjálfstæði deildarinnar og því að endurmenntun bíliðnamanna fengi aðgengi að kennslukröftum, búnaði og aðstöðu. Leiða má að því líkum að í samstarfi þeirra aðila sem tengdust endurmenntunarverkefninu hafi verið sáð því fræi sem síðar varð að Iðunni, þeirri kröftugu og mikilvægu símenntastofnun.

Ingibergur lét starfslok vegna aldurs ekki trufla sig í því að halda áfram verkefnum tengdum iðngreininni. Hann var alltaf með hugann við að bæta og efla iðnnám og var viðloðandi ýmis fræðslutengd verkefni svo sem þátttöku bíliðnaðarmanna í Verk og vit-sýningum og keppnum iðnnema. En allt hefur sinn tíma og Ingibergur kvaddi þennan heim þann 4. október sl. og hafði þá skilað drjúgu ævistarfi. Við samstarfsmenn hans við Iðnskólann í Reykjavík þökkum fyrir samvinnuna og vináttuna og sendum Lilju konu hans, börnum hans og fjölskyldum þeirra okkar innilegustu samúðarkveðjur.