Draumurinn rættist á Langeland

Það er alltaf gaman að frétta af Íslendingum sem eru að gera það gott í útlöndum. Blaðamanni barst til eyrna að íslensk kona hefði opnað veitingastað á lítilli eyju fyrir utan Fjón og datt í hug að slá á þráðinn og heyra af þessu ævintýri. Anna Marín Schram gaf sér tíma frá mjög svo annasömu veitingarekstrarlífi til að spjalla yfir hafið.

„Ég er fædd og uppalin á Álftanesinu en flutti út til Danmerkur sextán ára þegar mamma hóf samband með dönskum manni. Eftir það var ég á smá flakki á milli landanna. Ég tók svo iðnnám í ljósmyndun í Danmörku,“ segir Anna Marín sem búið hefur því alla sína fullorðinsævi í Danaveldi.

„Ég bjó lengi í Kaupmannahöfn en er nú í Árósum og með annan fótinn á eyjunni Langeland. Ég starfaði við ljósmyndun alveg þangað til nýlega og vann mest fyrir leikhús og hljómsveitir,“ segir Anna Marín en maður hennar, Carsten Holm, er tónlistarblaðamaður. Saman eiga þau þrjú börn, Illuga Knút níu, Edith þrettán og Marín fjórtán ára gömul.

Koddahjal í kóróna

Anna Marín og Carsten opnuðu í sumar tapasbar á Langeland og hafa vinsældir hans farið langt fram úr öllum væntingum. Á eyjunni búa um tólf þúsund manns.

„Okkur hafði lengi dreymt um að opna gistiheimili eða lítinn kaffibar á Ítalíu eða einhvers staðar. Svo þegar kórónuveiran skall á vorum við mikið á Langeland þar sem við eigum sumarhús. Krakkarnir voru í fjarnámi þar. Það var svo mikið koddahjal í kórónunni, og þá kviknaði sú hugmynd að leita ekki langt yfir skammt heldur opna stað þar. Draumurinn gæti alveg eins gengið á Langeland. Við fórum þá að grennslast fyrir hvort einhvers staðar væri laust húsnæði og fljótlega fréttum við að einn kráareigandi væri látinn og að kráin færi væntanlega á sölu. Við gengum svo þar fram hjá og þá var akkúrat húseigandinn að skipta um lás. Við fengum að kíkja inn og þetta var hryllingur! Ein versta knæpa sem ég hef séð. Það var búið að reykja þarna inni í um hundrað ár. Ógeðslegt!“ segir Anna Marín og leggur áherslu á orðið.

„Svo fórum við í bakgarðinn, og hann var fullkominn! Þá hugsuðum við að þetta gæti gengið. Úr varð að gera eitthvað klikkað og opna þarna stað.“

Nikótínið lak niður veggina

Það fór svo að parið keypti allt húsnæðið en auk knæpunnar var íbúð á efri hæð.

„Það tók hálft ár að gera allt upp, bæði veitingastaðinn og íbúðina. Við þurftum að skrúbba alla veggi; það er erfitt fyrir fólk að skilja hversu mikið nikótín safnast í veggi, en við skrúbbuðum og skrúbbuðum og nikótínið lak niður veggina. Við þurftum að vera með grímur og súrefniskút,“ segir Anna Marín og viðurkennir að það séu kannski ýkjur að þau hafi notað súrefniskút.

„En okkur leið þannig! Við skrúbbuðum sem sagt hundrað ára gamalt tóbak af veggjunum og máluðum svo. Sums staðar þurftum við að fara sjö umferðir af því að nikótínið kom alltaf í gegn,“ segir hún og segir þau hafa skrúbbað upp gömlu borðin sem höfðu verið á knæpunni, enda eru þau mjög meðvituð um að endurnýta.

„Við opnuðum í júní og það er fyrst núna sem nikótínlyktin er að fara úr borðunum. En borðin voru flott og passa vel þarna inn. En við hentum út teppum sem voru á gólfum og endurnýjuðum bæði bað og eldhús,“ segir hún og segir þau hafa gert mikið sjálf, ásamt vinum sínum.

Að dúlla okkur í eldhúsinu

Hafið þið reynslu af kokkamennsku og veitingarekstri?

„Enga. Við sem erum ljósmyndari og blaðamaður, þetta „meikaði engan sens“,“ segir hún og hlær.

„Þetta var algjör kórónuákvörðun, ég veit ekki hvað við vorum að spá. Við ætluðum bara að dúlla okkur í eldhúsinu til skiptis og þjóna sjálf,“ segir hún og segir það ekki alveg hafa gengið upp. Fljótlega kom í ljós að eyjamenn og ferðamenn voru spenntir.

„Það var oft röð út á götu og maturinn kláraðist reglulega. Þetta er fyndið núna, en var hryllingur á meðan á þessu stóð. Það var svo mikið að gera, að ég fór hreinlega að gráta,“ segir hún og segir þau hafa séð að það þyrfti að ráða starfsfólk, enda réðu þau engan veginn við alla vinnuna.

„Núna erum við með sautján manns á launaskrá. Við erum stærsti kúnninn hjá bjórframleiðandanum á eyjunni. Við skiljum þetta ekki alveg.“

Innan raða starfsfólksins eru nú fjórir fastráðnir kokkar sem galdra fram matinn, sem er að mestu undir spænskum áhrifum.

„Við erum með góðan vínseðil og mjög góðan lókal bjór. Konseptið er að bjóða upp rétti sem hægt er að deila með fólki; þannig er hægt að smakka svo margt. Þetta er öðruvísi staður en hafði áður verið í eyjunni. Þarna er hægt að hittast eftir vinnu, fá sér vínglas eða flösku eða deila réttum. Nú eða fara út að borða um helgar, eitthvað annað en að fara á sama flatbökustaðinn helgi eftir helgi,“ segir Anna Marín og segir að þau keyri mikið á milli Jótlands og Fjóns, því þau haldi í raun heimili bæði í eyjunni og í Árósum þar sem börnin ganga í skóla.

„Í sumar var opið alla daga frá tíu til tíu en nú er opið fimmtudaga til sunnudags. Þannig að ég fer á miðvikudegi til Langelands og svo kemur Carsten með börnin yfir helgina og svo vikuna á eftir skiptum við. Þetta er tvískipt líf.“

Gert öll mistök í bókinni

Í dag er veitingareksturinn orðinn fullt starf hjá bæði Önnu Marín og Carsten.

„Það er skrifstofuvinna fyrstu þrjá daga vikunnnar og svo þarf að preppa og gera allt klárt og allt sem því fylgir, fullt af hlutum sem við vissum ekki að fylgdu svona rekstri,“ segir hún og hlær.

Kom ekki þessi velgengni á óvart?

„Jú, mjög. Í fyrsta lagi höfðum við ekki hugmynd um að allt þetta fólk væri þarna. Það vantaði greinilega einhverja tilbreytingu fyrir eyjaskeggja, eitthvað annað en pítsastað eða krá. Svo koma margir ferðamenn á sumrin til Langeland,“ segir hún.

„Veitingastaðurinn heitir Gaardhaven sem er bakgarðurinn. Það er mjög huggulegt að sitja þarna úti í garði og fólk situr þar enn þótt komið sé haust.“

Ertu ánægð að hafa tekið þetta skref?

„Já, mjög. Þetta er það skemmtilegasta sem ég hef gert og ég er í essinu mínu,“ segir Anna Marín og segist hafa lært ótalmargt á þessu hálfa ári síðan þau opnuðu.

„Við erum að læra inn á hvað við kaupum mikið inn af mat. Við höfum þurft að læra af reynslunni og gert fullt af mistökum. Eiginlega öll mistök sem hægt er að gera, höfum við gert. Ég ætti kannski að opna hjálparsíma fyrir fólk sem er að byrja í rekstri,“ segir hún og hlær.

„Ég veit ekki hversu oft ég hef keypt vitlaust inn, til dæmis átta kassa af eggaldin í staðin fyrir átta stykki. Ég hafði ekkert að gera við öll þessi eggaldin,“ segir hún og hlær.

„Við fáum bara vörur tvisvar í viku og því þurfum við stundum að breyta matseðlinum eftir því hvað við eigum til,“ segir hún og bætir við: „Það góða við það er að ég ræð hvað er í matinn.“

Anna Marín sér fram á að vera áfram í rekstri svo lengi sem fólk kemur í Gaardhaven og lætur hún sig dreyma um að flytja alfarin til Langelands.

„Það er draumurinn, hann verður kannski að veruleika þegar börnin eru flutt að heiman.“