Sigurður Hjálmarsson

Þá er elsku pabbi farinn í sitt hinsta ferðalag.

Fyrst af öllu var pabbi elskaður fjölskyldumaður, mjög barngóður, og vildi allt fyrir fjölskyldu sína gera. Börn vildu vera hjá honum, ef ekki til að spjalla um daginn og veginn, þá til að kúra og hlusta á söguna um afa sem datt í sjóinn, sem öll börn í fjölskyldunni fengu að heyra í einhverri af fjölmörgum útgáfum.

Pabbi var mjög mannelskur og réttsýnn, og alltaf fyrsti maður til að bjóða fram hjálp. Hjálpsamari mann þekkjum við systkin ekki. Aldrei stóð á honum að aðstoða, hvort sem var með góðum ráðum eða beinni aðstoð. Hann var mjög vinmargur og vel liðinn af öllum.

Það var lítið sem pabbi tók sér ekki fyrir hendur og hafði hann mikið verkvit og var ekki latur til verka og mjög duglegur. Verkvitið notaði hann til að aðstoða vini og vandamenn við bíla- eða húsaviðgerðir. Oft nýtti hann verklagnina í eitt af fjölmörgum verkefnum í Stekkjarkinninni, heimili mömmu og pabba í 42 ár.

Forvitni pabba og þekkingarþorsti gerði það að verkum að hann var einstaklega víðfróður maður. Las hann og hlustaði á allt sem hann komst í, allt frá mannúðarmálum til tækni og vísinda. Maður kom aldrei að tómum kofunum hjá pabba, sama hvert umræðuefnið var.

Það var fastur liður hjá honum að hlusta á hádegisfréttir, og þá sérstaklega veðurfréttirnar. Símtöl byrjuðu oftar en ekki á orðunum: „Sæll, hvernig er veðrið?“ Skein þar í gegn fagmennska Sigurðar frá tíð hans sem skipstjórnarmanns og þörf til að deila og fá til sín upplýsingar. Á sjónum skipti veðrið öllu, það þekkti pabbi.

Pabbi var mikill áhugamaður um sjómennsku, varla var til það skip sem hann ekki vissi nafnið á, sögu þess og áhafnar. Hann var alla tíð farsæll skipstjórnarmaður og endaði ferilinn sem skipstjóri á frystitogaranum Snorra Sturlusyni. Eftir stutta viðveru sem ráðgjafi hjá Hampiðjunni hóf pabbi störf hjá Veiðieftirlitinu og starfaði þar allt til þess að hann fór á eftirlaun. Starfið hjá Veiðieftirlitinu gaf honum tíma með fjölskyldunni sem hann þráði og notaði hann nánast allan sinn frítíma með okkur börnunum og barnabörnum. Skipti þá ekki máli hvort börnin væri í Danmörku, Bandaríkjunum eða Hafnarfirði.

Pabbi var mikill áhugamaður um fjarskipti, fyrst sem skipstjóri og síðar sem áhugamaður, sem þróaðist í mikinn tölvuáhuga. Hann lærði að fljúga og var mikill áhugamaður um flug og flugvélar og fullur af fróðleik um sögu flugs á Íslandi. Svo var það fastur vorboði víða í bænum að sjá pabba koma akandi á mótorhjólinu sem hann keypti örfáum árum áður en hann fór á eftirlaun, öllum að óvörum.

Þegar mamma veiktist gekk pabbi í heimilisstörfin og leysti þau af sóma. Störf sem áður höfðu verið á herðum mömmu nánast alla þeirra 60 ára búskapartíð. Pönnukökubakstur varð eitt aðaláhugamál hans í seinni tíð og minnumst við þeirra stunda með gleði í hjarta þegar hann bauð fjölskyldunni í sunnudagspönnukökur. Yfir pönnukökunum var svo rætt um lífið og veginn - og auðvitað veðrið.

Takk fyrir allt elsku pabbi, þín verður sárt saknað.

Pabbi minn er dáinn, það er ótrúlega erfitt að skrifa þessi orð. Pabbi, sem var allra manna hjálpsamastur og vildi allt fyrir alla gera. Ég minnist þess sem barn hve það hlakkaði í manni þegar mamma sagði okkur systkinunum að pabbi væri á leiðinni í land af sjónum. Mamma brunaði á Chevillunni niður á bryggju með mig og bræður mína með í aftursætinu að sækja þig. Við sátum aftur í og biðum eftir að pabbi kæmi niður landganginn. Oft fengum við súkkulaði eða kex úr eldhúsi skipsins, en best var þegar pabbi var að koma úr siglingunum. Þá beið manns oft ýmislegt eins og útlenskt gos, nammi, hjól eða jólagjafir. Ég átti það til að safna mínu nammi fyrir í skrifborðsskúffunni minni, bræðrum mínum til mikillar gremju, því þeir áttu það til að klára sitt strax á meðan ég borðaði mitt ekki einu sinni. Þegar pabbi hætti á sjónum var hann samt áfram beintengdur við sjóinn og sjómannslífið, því sem veiðieftirlitsmaður hjá Fiskistofu náði hann að halda sambandi við marga gamla félaga af sjónum. Hann ferðaðist líka mikið í tengslum við vinnuna, en fékk góð frí þess á milli. Þá naut hann sín í faðmi fjölskyldunnar. Þegar bræður mínir og ég fórum að eignast okkar börn þá blómstraði pabbi í hlutverki afa. Hann hafði yndi af því að vera í kringum afabörnin sín og vildi allt fyrir þau gera, hvort sem það var að passa, skutla eitthvað eða leyfa þeim að fá að gista, það var alltaf velkomið í hans huga.

Á efri árum ákvað pabbi að kaupa sér gamalt Yamaha-mótorhjól. Hann elskaði að keyra um á mótorhjólinu um Hafnarfjörð, fara bryggjurúntinn, kíkja á verkstæðið til Andra bróður eða kíkja í kaffi til mín og Kidda. Hann keyrði aldrei langt eða hratt á því, það var aukaatriði, bara að rúnta um var nóg fyrir hann.

Pabbi var mjög félagslyndur maður, hann hafði alltaf gaman af því að setjast einhvers staðar og fá sér kaffisopa. Ég man hvað ég var fegin þegar þú tókst mig á orðinu og fórst að stunda „Karlar í skúrum“ uppi á Helluhrauni og varst orðinn félagsmaður mjög fljótlega. Reglulegt kaffi þar tvisvar í viku gaf þér mjög mikið, eins og að fara á námskeið og vettvangsferðir með vinum þaðan. Þetta hentaði þér svo vel, enda kominn á eftirlaun. Þú varst svo stoltur af handverkinu þínu sem þú vannst þarna, seglamyndum á ísskápa, skálunum, pennunum og fleiru.

Það verður erfitt að geta ekki hringt í þig og spjallað um allt og ekkert. Ef maður var í einhverjum vandræðum, þá var það fyrsta sem þú sagðir: „Get ég eitthvað hjálpað þér?“

Það voru mikil tímamót þegar þið mamma fluttuð á Hraunvang 3 í vor. Þið fenguð íbúð á besta stað í Hafnarfirði. Þú varst svo ánægður að vera kominn í svona flotta aðstöðu, engir stigar eða tröppur, bara beint inn. Þú gast horft á bátana og skipin sigla inn og út úr höfninni og mamma líka komin á æskuslóðir Brúsastaðaættarinnar. Það var því erfitt að fá þær fréttir í sumar að þú værir kominn með krabbamein. Þú, sem varst alltaf svo hress og hraustur. Það er mikið skarð sem þú skilur eftir þig. Ég er viss um að þú ert samt ánægður með að hafa náð að flytja í húsnæði sem hentaði ykkur betur en Stekkjarkinnin, þó svo þú hafir ekki fengið að njóta þess nema í örfáa mánuði. Takk fyrir samfylgdina, elsku pabbi minn.

Þín dóttir,

Það er með sorg í hjarta sem ég skrifa kveðjuorð um elskulegan bróður minn, Sigurð Hjálmarsson skipstjóra og síðar veiðieftirlitsmann, sem lést 8. nóvember síðastliðinn.

Enn er fráfall þitt svo óraunverulegt, mér finnst sem þú gætir birst hérna hjá mér hressilegur og brosandi. Oft sagðir þú „hvernig hefur þú það litla systir mín?“, grín á milli okkar því við vorum bæði fædd í nóvember með árs millibili. Alltaf var gaman að fá þig í heimsókn, stundum jafnvel brunandi á flotta mótorhjólinu þínu í fullum skrúða. Ég vil þakka þér hvað þú varst mér kærleiksríkur og góður bróðir, ég gat treyst á þig og það eru mörg handtökin sem þú hefur unnið á mínu heimili af alúð og vandvirkni.

Minningar æskuáranna hrannast upp. Ég man laugardagskvöldin þegar pabbi baðaði okkur yngri systkinin í bala á eldhúsgólfinu á Skúlagötunni meðan mamma tók til fötin okkar og pússaði skóna. Fyrir hádegi á sunnudögum brunaði síðan pabbi með okkur í sínum fína bíl vestur í Garða við Ægisíðu að heimsækja afa og ömmu og oftast var komið við í Reykjavíkurhöfn og bátarnir skoðaðir. Á meðan útbjó mamma sunnudagssteikina í ró og næði. Einnig þegar við vorum heilt sumar í bústað við Nesjavelli í Grafningi. Þá var glatt á hjalla, glaðir bernskudagar og alvara lífsins víðs fjarri.

Árin liðu, þú fórst í Stýrimannaskólann og ég í Hjúkrunarskóla Íslands. Þú fórst á sjóinn og ég að hjúkra. Það var mikið áfall fyrir fjölskylduna að missa Garðar bróður okkar aðeins 26 ára gamlan frá eiginkonu og tveimur ungum drengjum. Guðmunda systir okkar lést síðan árið 2010 og Sigurður Markússon hálfbróðir okkar ári seinna. Blessuð sé minning þeirra, góðu stundirnar okkar saman lifa áfram.

Ungur kynntist þú Ransý eftirlifandi eiginkonu þinni, árin liðu og þið fluttust í Hafnarfjörðinn og áttuð þar farsæla daga, eignuðust fjögur myndarleg börn og barnabörnin orðin mörg. Þú barst velferð þeirra mjög fyrir brjósti og varst duglegur að sinna þeim, frábær afi. Þeirra missir er mikill.

Þú reyndist Ásu dóttur minni kærleiksríkur frændi. Hjá þér fann hún traust og hlýju og fannst svo vænt um hvernig þú sýndir henni og fjölskyldu hennar einlægan áhuga. Hún saknar samverustundanna góðu og faðmlags þíns við kveðjustund.

Kæri bróðir minn, takk fyrir árin okkar saman. Þín verður sárt saknað.

Þetta ljóð finnst mér lýsa svo vel hvað þú varst mér kær og mikilvægur hlekkur í lífi mínu.

Elsku Ransý, Ásgerður, Andri, Hafþór, Jóna Svava og fjölskyldur ykkar.

Innilegar samúðarkveðjur til ykkar allra. Góðar minningar lifa og eru ljós í lífi okkar.

Kveðja frá Körlum í skúrum

Sigurður var félagi í Körlum í skúrum í Hafnarfirði. Hann gekk til liðs við félagið skömmu eftir stofnun þess 2018. Kaffistofa félagsins varð fljótlega vettvangur líflegrar umræðu um flest þau mál sem efst voru á baugi hverju sinni. Þar átti Sigurður ríkan þátt í að skapa notalegt andrúmsloft skoðanaskipta þar sem rök og mótrök voru vegin af hógværð og sanngirni.

Hann stóð fyrir því að Íslandskorti og alheimskorti var komið fyrir á veggjum kaffistofunnar til þess að auðvelda mönnum umræðu um helstu stórviðburði í nútíð og fortíð.

Sigurður varði mörgum stundum með okkur í félagsheimilinu Helluhrauni 8. Á síðastliðnu sumri veiktist hann og þurfti að ganga í gegnum erfiða lyfja- og geislameðferð. Fækkaði þá komum hans um sinn. Hann tók þó upp þráðinn að nýju í haust en engum duldist að hann gekk ekki heill til skógar. Það truflaði hann þó ekki í því að leggja sitt af mörkum til þess að samverustundir okkar yrðu sem ánægjulegastar.

Sigurður var traustur félagi og er sárt saknað. Fjölskyldu hans sendum við samúðarkveðjur.

F.h. Karla í skúrum, Hafnarfirði,

Góður vinur er fallinn frá alltof fljótt og óvænt. Með vinsemd og virðingu langar okkur að minnast hans í fáum orðum.

Margs er að minnast þegar litið er yfir farinn veg. Ferðirnar til Baltimore í Bandaríkjunum standa eflaust upp úr en þangað fórum við nokkrum sinnum með þeim hjónum Ransý og Sigga að heimsækja dóttur þeirra Ásgerði sem þar býr með manni sínum Manuel.

Þau voru höfðingjar heim að sækja og annarri eins gestrisni höfum við ekki kynnst áður. Margar skemmtilegar ferðir fórum við með þeim um þær slóðir Marylandríkis og nágrennis, allt frá Ocean City við ströndina og upp til Pennsylvaníu að skoða þær slóðir þar sem Amish-fólkið býr.

Við nutum þeirra forréttinda að Siggi og Ransý voru áður búin að fara um þessar slóðir og gjörþekktu, voru eins og menntaðir fararstjórar, vissu alla hluti.

Sigurður var nær alla tíð sjómaður, háseti, stýrimaður og skipstjóri á síðutogurum og síðar skuttogurum og í enda starfsferils síns vann hann sem veiðieftirlitsmaður á Fiskistofu.

Réttur maður þar á réttum stað, vissi allt um fiskveiðar þegar að slíku eftirliti kom.

Ég heyrði haft eftir sjómönnum sem hann átti viðskipti við að hann hefði verið vel liðinn og þægilegur í allri umgengni þegar hann sinnti starfi sínu meðal sjómanna.

Að leiðarlokum er okkur efst í huga söknuður og þakklæti.

Ransý, börnum og öðrum aðstandendum sendum við innilegar samúðarkveðjur.

Hvíl í friði.