Hellen Linda Drake

Eftirfarandi grein er endurbirt því það vantaði hluta af texta. Beðist er velvirðingar á því.

Hér sit ég í sameiningu með vatninu, himninum og fuglunum sem svífa allt í kring og hugsa um þig: mína elsku systur sem ég frá barnsaldri óskaði að vera nær í lífinu.

Frá því að ég var lítil stúlka og hafði einhverjar hugmyndir um að það væru til eldri hálfsystur úti í veröldinni stóru, fór mig að dreyma um að kynnast þér, elsku Linda.

Það kom svo til mín á unglingsaldri að við náðum að kynnast aðeins, ég þessi litla – og þú, stóra systir mín.

Ég mun ávallt muna eftir ævintýraferð minni til ykkar á Patreksfjörð, þar sem við lékum okkur saman eins og unglingar og þið mættuð mér svo vel á þeim aldri sem ég var á, þó að heil sautján ár væru á milli okkar. Þarna náðum við góðum systratengslum, sem síðar varð að dýrmætri minningu sem fylgir mér enn í dag.

Tenging okkar fæddist í gegnum náttúruna og einlæg samtöl sem spegluðust í stórfengleika sjávar og fjöru, fjalla og flögrandi fugla. Og er inn var stigið fléttaðist tengingin í gegnum plönturnar þínar sem þú elskaðir og matinn góða sem þú eldaðir handa mér.

Þú varst með kúlu á maganum –kúlu sem svo hvarf einn daginn – og ég skildi aldrei alveg almennilega, en vissi að það var mikill missir, þó ég væri á þeim tíma komin aftur heim í borg.

Tilhlökkun okkar allra breyttist í sorg og brostnar vonir, sem erfitt var að koma orði á.

Ég var bara 15 ára og óskaði þess heitast að kynnast þér betur. Með lága sjálfsmynd og leitandi að stöðugleika í lífinu dreymdi mig um að einn daginn gætum við búið nær hvor annari og leikið okkur meira saman. Það var svo gott að tengjast þér í gegnum töfra lífsins á þessum mótandi árum. Ég sá styrk þinn og hæfileika, fegurð þína og ljós skína skært í gegnum þig.

Á sama tíma öðlaðist ég innsæi inn í heim hangandi sorgar, sem þú hafðir borið með þér frá blautu barnsbeini og mikið sem ég óskaði þess að geta verið framlag í þínu lífi, því innst inni vissi ég að við vorum „alvörusystur“ og langt í frá ósvipaðar.

Systur sem aldrei náðu að kynnast almennilega, en urðu þess í stað fyrir stöðugri truflun af skuggum fortíðar, sem ég forðaðist að tengja sem mína sögu.

Mig langaði svo mest í heiminum til að gleyma gömlum sögum og fá að vera í núinu með þér; að heyra meira um náttúruævintýrin þín og baða mig í ljósi lífsins með þér.

Mikið sem ég þurfti að læra að sleppa tökunum aftur og aftur og aftur, og að treysta almættinu fyrir framtíð okkar beggja. Sem og ég gerði, þó ekki hafi alltaf reynst auðvelt.

Það er svo sannarlega mikið og djúpt þroskaferli að læra að sleppa og að elska á sama tíma.

Þetta kenndir þú mér. Alveg frá byrjun.

Er þú sagðir mér frá þínum leiðum, sem ég tók svo hjartanlega til mín og fann með tímanum mitt eigið æðruleysi og ró í gegnum.

Nú, hér sem ég sit við vatnið blíða og virði fyrir mér sveimandi fugla allt um kring; flögrandi pelikana og syndandi æðarfugla, þá veit ég djúpt í hjarta mínu að allt er í lagi.

Ég trúi því að þú sért á betri stað og hafir fundið frið hjá Guði alls sem er.

Ég minnist þín hér með friðarbæn heilags Frans af Assisi, elsku Linda.

Bæn sem ég óska þess að við öll í kringum þig getum umvafið okkur, á meðan þú færð að upplifa þig sem þá skæru og lýsandi stjörnu sem þú ert,

í eftirlífinu þínu eilífa...

Takk fyrir að sýna mér syss!

Þín litla systir,

Það er komið að kveðjustund, sem er alltof snemmt, en ekki spurt að því. Það er ekki nema rúmur áratugur síðan við Linda kynntumst, en við náðum svo vel saman og urðum góðar vinkonur. Hún var alveg einstök, mjög sérstök manneskja. Hún bjó við erfiðar heimilisaðstæður og náði ekki að mennta sig, en hún Linda lét það ekki stoppa sig, hún var sjálfmenntaður náttúrufræðingur. Hún sá það fagra í öllu sem lifði, öllum gróðri og svo umgekkst hún skordýr með stakri virðingu. Það er unun að horfa á myndir sem hún tók af atferli ýmissa skordýra. Hún var ótrúlega fjölfróð um plöntur og smádýr, það mátti svo margt af henni læra. Hún var líka brautryðjandi, skrifaði undir nafninu Baugalín bókina Launhelgar lyganna. Það hafði ekki verið gert áður að skrifa bók um kynferðisofbeldi gegn börnum, hér á landi. Þar sýndi hún mikinn hetjuskap. Elsku Linda mín, lífið fór ekki mjúkum höndum um hana og hún þurfti margt að reyna. En alltaf stóð hún keik, hvað sem á bjátaði. Ég er svo glöð yfir að hafa heimsótt hana út til Englands fyrir tveimur árum. Við áttum góðar stundir saman, sem glöddu okkur báðar. Til stóð að endurtaka þetta en það verður því miður ekki hægt. Þakka þér fyrir þína óeigingjörnu vináttu og öll þín elskulegheit. Ég mun sakna þín, en vona að þér líði vel þar sem þú ert nú, mín kæra. Það verður aldrei önnur Linda.

Vinkona þín,

Rósin, Linda, konan sem barðist allt sitt líf fyrir réttlæti og sanngirni.

Árið 2000 sendi hún frá sér bókina Launhelgi lyganna, undir höfundarnafninu Baugalín. Bókin er og var tímamótaverk um þöggun gagnvart þolendum kynferðisofbeldis. Hún var brautryðjandi í þessari umræðu.

Ég varð vinkona Lindu þegar hún kom í Hvassaleitisskóla, lítil og brothætt stúlka. Hún var alltaf að berjast fyrir því að það væri hlustað á hana.

Margar góðar minningar á ég um vináttu okkar Lindu, en svo skildi leiðir í mörg ár. Með tilkomu facebook endurnýjuðum við vinskap okkar. Þá bjó hún á Englandi.

Við Linda ætluðum að hittast á Englandi vorið 2020. Við hlökkuðum til að kynnast upp á nýtt, eiga góða daga og hlæja saman, en ekkert varð af því vegna Covid.

Rósin, Linda, var mikill náttúruunnandi og hafði næmt auga fyrir því fallega, jafnt stóru sem smáu í náttúrunni, einnig skordýrin voru falleg og áhugaverð.

Hún var dugleg að safna hnetum og fræjum af trjám og blómum sem hún sendi til vina á Íslandi.

Margir eiga eflaust eftir að hugsa fallega til Lindu þegar trén stækka og teygja blöðin í átt til sólarinnar og blómin blómstra í öllum regnbogans litum, upp frá hnetunun og fræjunum sem hún sendi okkur.

Þegar Linda vissi að stutt væri eftir af hennar jarðvist var ósk hennar að geta komið til Íslands að kveðja, og sú ósk rættist, en hún lést 19. nóvember sl.

Rósin, Linda, á alltaf stað í hjarta mínu og ég er þakklát fyrir að hafa kynnst þessari baráttukonu, sem lífið fór ekki alltaf mjúkum höndum um.

Jóhanna

Eysteinsdóttir.

Í dag kveðjum við hinstu kveðju Hellen Lindu Drake. Hún lifði í anda rómantísku aldarinnar, hún var rótlaus, unni tónlist, ritlist og náttúruskoðun, og hafði réttlætiskennd og fortíðarþrá að leiðarljósi. Ævi hennar minnir á ævi Jónasar Hallgrímssonar, Heinrich Heine eða Frederic Chopin: Skáldagáfa, basl, fátækt, flótti frá heimalandinu, heimþrá, dagdraumar, þ.e. rómantíska stefnan í hnotskurn. Hvað útlit henar varðar þá kemur upp í hugann Frelsisgyðjan á rómantíska málverkinu fræga eftir Delacroix. Fyrirmynd Fjallkonu okkar og Frelsisstyttunnar í USA.

Kynni okkar Lindu hófust þegar við vorum bæði komin á fullorðinsár. Þau voru fyrst og fremst hugmyndafræðilegs eðlis, og samskiptin nær eingöngu rafræn. Linda hafði skrifað bók undir dulnefni og við veltum innihaldi hennar fyrir okkur. Mörg er þar átakanleg lýsingin á ofbeldi og erfiðleikum, en ég er þess fullviss að fræðingar framtíðar eiga eftir að sjá betur og betur að bókin er ekki eingöngu um hana sjálfa, heldur um margar stúlkur á ýmsum tímum, bæði skyldar og óskyldar henni, og í ýmsum löndum, jafnvel um drengi líka, og að bókin sú arna var algjört tímamótaverk. Jafnvel á pari við Kúgun kvenna eftir John Stuart Mill. Dulnefnið er Baugalín.

Linda var vel að sér í tónlist og í náttúrufræðum, unni hinu smáa og fagra eins og Jónas Hallgrímsson. Hún var óspör á skilaboð til Facebókarvina sinna varðandi eitt og annað sem hún sá á netinu eða myndir sem hún tók sjálf. Hún bar einhvers konar virðingu fyrir mér vegna þess að mér hafði auðnast að ljúka BS-prófi í líffræði, auk þess að hafa starfað á vistheimilum, en í raun var hún sjálf miklu fróðari en ég um nánast öll náttúrufyrirbæri, sérstaklega plöntur og skordýr. Þá komu gjarnan frá henni skilaboð um að ég yrði að hlusta á þetta eða hitt lagið sem hún taldi henta mér í það og það skiptið, og oftast var það rétt ályktað hjá henni. Alltaf var hún jákvæð, en það örlaði samt gjarna á trega og einmanaleika. Útlegðin tekur á, því hafa Jónas, Heine og Chopin einnig lýst þá þeir dvöldu fjarri uppruna sínum í Danmörku eða Frakklandi.

Fyrir nokrum árum dró dimm ský fyrir sólu. Linda sendi mér dag nokkurn mynd af stokkbólginni tá sinni og spurði hvort þetta væri þvagsýrugigt. Hún var óróleg, hafði áhyggjur og sagði þetta kvalafullt. Ég taldi gigtina líklega skýringu, hafði sjálfur glímt við þann vágest, en til öryggis ákvað ég að áframsenda myndina á gigtarlækninn minn, hann Ragnar Frey. Hann er glöggur og svaraði um hæl að við færum algjörlega vill vegar með málið, þetta væri „blóðþurrð“ (blóðtappi), sem væri mun alvarlegra mál en gigtin, og eigandi táarinnar yrði að fara eins og skot í rannsókn. Þessi svör sendi ég Lindu strax um kvöldið og varð þetta upphafið að því sjúkdómsferli sem átti eftir að verða henni erfitt, því fleiri blóðtappar fundust fljótlega og á hættulegri stöðum. Ég vil nota þetta tækifæri til að þakka Ragnar Frey Ingvarssyni lækni fyrir þessi skjótu viðbrögð, Linda kunni að meta þau, hún vildi umfram allt vita sannleikann, hver sem hann væri. Hún var enda vön manneskja þegar kom að vonbrigðum og óþægilegum niðurstöðum. En nú eru skilaboð hætt að berast og Facebook-vinir einum færri en áður. Aðstendendum Lindu votta ég alla mína samúð. Ég lýk þesum fátæklegu orðum með erindi úr kvæði eftir Valdemar Hólm Hallstað frá Húsavík, sem á Kristnesi við Eyjafjörð orti á sínum tíma um fjarlægðina, fárveikur af berklum:

Baldur Garðarsson.

Til Lindu

Afar kær vinkona er fallin frá.

Hjartað grætur, tár falla með þakklæti fyrir ríkar minningar.

Þakklæti fyrir minningar um stórhuga náttúrubarn með hugrekki, hugsjónir, auðmýkt og einlægni sem fylgdu Lindu þau þrjátíu ár sem kynni okkar vörðu. Að auki gaf Linda okkur öllum hlutdeild í sársauka sem og öðrum stundum lífs síns. Endurminningar æsku hennar og uppvaxtar sem hún færði til bókar voru brautryðjandaverk sem lýsti einstöku hugrekki og réttlætiskennd. Ég er þakklát fyrir stundir vinskapar okkar hér heima sem og í heimsóknum okkar til Englands. Linda lifir sterk í huga okkar.

Við fjölskyldan kveðjum Lindu með ljóði Sigurðar Pálssonar

Náttmyrkrið

Treystu náttmyrkrinu

fyrir ferð þinni

Heitu ástríku

náttmyrkrinu

Þá verður ferð þín

full af birtu

frá fyrstu línu

til þeirrar síðustu