Hér eru þrjár hringhendur sem tónlistarmaðurinn Reynir Jónasson sendi Vísnahorni. Faðir Reynis, Jónas Friðriksson (1896-1983) á Helgastöðum í Reykjadal, setti þær saman, liggjandi á sjúkrahúsi:
Ég er orðinn alveg frá,
allur úr skorðum genginn.
Gefur borðin bæði á,
broti forðar enginn.
Nú er fátt sem gleður geð,
góðs er máttur fjarri.
Hvíli ég lágt á kvalabeð,
kominn háttum nærri.
Fjörið þrýtur, þrekið dvín,
þreyttur hnýt að beði.
Enginn lítur inn til mín,
engrar nýt ég gleði.
Þó nú sé úti frost og fönn
er fjör á bragaslóðum.
Ekki vefst mér tunga um tönn
og tala því í ljóðum.
Í vinnu ég var
en veit nokkur hvar
ég mæti á morgun?
Ég spenntur hef spurt:
Mín spor liggja – hvurt?
Má búast við borgun?
Kyljur harðar kjúkur bíta,
krókna döpur gróðurstrá.
Klæðir foldu fönnin hvíta,
flæða ský um loftin blá.
Smýgur frost um gil og gjár,
grund er köld og hrakin.
Skýin hvít og himinn blár,
heimur fönnum þakinn.
Ég vil stýra stjórnarmynstri
stimpast við það lengi enn,
helst að kæra hægri, vinstri
og hýrudraga nefndarmenn.
Í náköldu netþjónabúi
nem' allt sem talað er hér
vélar og víst mun sá grúi
vista hvert lífsmark hjá mér.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is