Bjarndís Harðardóttir

Elsku mamma mín. Ég trúi ekki að þú sért farin en loksins hefur þú fengið friðinn.

Langri og hetjulegri baráttu þinni við meinið er lokið. Ég fer yfir árin í huganum og fyrsta sem kemur upp er þakklæti. Ég átti bestu mömmu sem hugsast getur, hvers manns hugljúfi og vel liðin hvar sem hún var. Mamma var vinmörg og leituðu margir til hennar enda hafði einstaklega góða nærveru. Mamma var líka sérlega þolinmóð og gaf sér tíma til að hlusta á fólk.

Við töluðum saman á hverjum degi og hún var til staðar fyrir mig í blíðu og stríðu. Börnin hennar og barnabörn voru henni allt og hún setti okkur ávallt í fyrsta sæti, að mínu mati oft á eigin kostnað.

Í nóvember 2019 greindist mamma með fjórða stigs krabbamein í lunga sem hafði dreift sér upp í höfuð. Þá tók við erfið barátta sem hún tókst á við af miklu æðruleysi. Í gegnum veikindi sín var alltaf stutt í brosið og jákvæðnina þrátt fyrir að heilsunni hrakaði hratt.

Elsku mamma, ég man svo vel þegar pabbi dó fyrir 21 ári, þá sagðistu ætla að verða gömul. Þú stóðst við það að hluta en ég var ekki tilbúinn að missa þig. Almættið ætlaði þér annað og stærra hlutverk í sumarlandinu.

Elsku mamma, ég á eftir sakna þín svo mikið. Ömmustelpurnar þínar, Ísabella Kara og Kaía Margrét, sakna ömmu sinnar og spyrja um þig. Ég mun heiðra minningu þína eins vel og ég get og er þakklátur að þú sért loks sameinuð pabba, sem þú misstir alltof snemma. Ég mun hitta þig seinna og taka utan um þig.

Þinn elskandi sonur,

Ég horfi á hana munda tuskuna yfir eldhúsborðinu eftir kvöldmatinn. Slettur hér og þar sem hún strýkur yfir og ef einhverjar matarslettur hafa harðnað á borðinu beitir hún nöglinni á vísifingri og eins og hendi sé veifað eru þær horfnar. Magnað finnst mér, sex ára, sem fylgist ábúðarfull með. Þannig var mamma, hún gerði allt betra. Hún var öryggið og skjólið sem öll börn þrá.

Mamma var þungamiðjan í mínu lífi. Ég áttaði mig ekki á því fyrr en veikindi hennar ágerðust. Hún hafði alltaf verið þarna og ég þekkti ekkert annað. Missirinn er því mikill, kletturinn minn, besta vinkonan farin.

Ég þakka þér elsku mamma fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig – og þá sérstaklega fyrir öll samtölin þar sem þú róaðir mig niður og fullvissaðir mig um að allt færi vel.

Þú varst besta mamman og amma elsku barnanna minna. Þú ert mín fyrirmynd og ég er heppin að hafa átt þig að.

Mín einlæga ósk er að þú sért sátt við líf þitt hér á jörðu og að þú hittir elsku pabba aftur, hann var án efa þín stóra ást.

Þín dóttir,

Þegar ég var unglingur og mamma mín var heimavinnandi öfundaði ég oft vinkonur mínar sem áttu mömmur sem voru útivinnandi og því ekki alltaf við þegar þær komu heim úr skóla. Mér fannst það öfundsvert að koma heim með fullt af vinkonum og geta haft hlutina eftir minni hentisemi. Síðar meir áttaði ég mig á hvað það var einstakt að eiga mömmu sem var iðulega heima og kunni að meta það. Mamma var nefnilega þannig, hún var alltaf til staðar fyrir okkur systkinin, frá því að við vorum börn og líka þegar við vorum orðin fullorðin og flutt að heiman.

Mamma hringdi í okkur systkinin, svo til alla daga. Oft bara að heyra hvernig okkur hefði gengið að koma börnunum í leikskóla eða skóla. En hún hafði líka áhuga á öllu öðru sem viðkom okkar daglega lífi. Spurði mig t.d. reglulega um bestu vinkonur mínar og vildi vita hvað væri að frétta af þeim. Stundum fannst mér hún spyrja of mikið um allt mögulegt og þá sagði ég henni að ég gæti ekki yfirheyrslu í þetta sinn og hún hló að mér. Sérstaklega átti ég til að segja henni að takmarka spurningar ef ég var nývöknuð eftir næturvakt.

Hún hafði stundum áhyggjur af mér. Það var ekki auðvelt að fara í gegnum erfitt háskólanám, starfandi þá sem flugfreyja og með stórt heimili og eiginmann sem vann langa vinnudaga. Hún var alltaf til staðar fyrir mig, hvatti mig áfram og hjálpaði okkur Birki mikið. Henni fannst ég stundum taka að mér of mörg og erfið verkefni en um leið var hún líka alltaf að segja hve stolt hún væri af stelpunni sinni.

Þegar mamma greindist með krabbamein fyrir tveimur árum tók hún því af æðruleysi en um leið bjartsýni. Ég sjálf, kannski vegna menntunar minnar og reynslu, var raunsærri í væntingum mínum. Við fengum eitt mjög gott ár með henni þar sem meðferð skilaði góðum árangri en um síðustu áramót fór að halla undan fæti og sjúkdómurinn varð illviðráðanlegri. Þrátt fyrir þetta erfiða ár þá náðum við fjölskyldan að búa til mikið af minningum með mömmu, bæði heima hjá henni og á líknardeildinni. Síðasta samvera okkar allra saman, barnanna hennar og ömmubarna, var á afmælisdaginn hennar 16. nóvember sl. þegar hún kom heim í leyfi og við áttum saman dýrmætan tíma.

Ég fylgdi mömmu til Þýskalands í læknismeðferð í mars á þessu ári. Í ferðinni sagði hún við mig að hún vissi ekki hvað hún myndi gera ef hún hefði mig ekki til að aðstoða sig í þessu verkefni. Ég svaraði til baka að ég væri ekki sú manneskja sem ég er í dag ef ég hefði ekki átt hana. Ég var frá greiningu og til dagsins sem hún lést ákveðin í að fylgja henni í gegnum þetta ferli og gera það vel.

Mamma lét vel af sér síðustu vikurnar sem hún lifði, kvartaði aldrei og iðulega var stutt í brosið. Hún varð einu sinni mjög sorgmædd og sagði að sér fyndist að þetta væri mjög erfitt fyrir dætur mínar og börn Evu systur, þar sem hún væri eina amma þeirra á lífi og báðir afarnir líka látnir. Ég svaraði til baka: „En þú varst góð amma“ og það er ekki sjálfgefið. Ömmubörnin hennar voru líf hennar og yndi.

Heilbrigðiskerfið, sem oft situr undir gagnrýni, reyndist mömmu og okkur vel. Ég vil því fyrir hönd systkina minna þakka Örvari Gunnarssyni krabbameinslækni, HERU heimahjúkrun og starfsfólki líknardeildarinnar innilega fyrir allt sem þau gerðu fyrir hana og okkur sem fjölskyldu. Ég vil líka þakka Mæju frænku okkar. Hún og mamma voru systradætur og samband þeirra var afskaplega náið og fallegt. Mæja hefur verið klettur okkar systkinanna og stuðningur hennar við mömmu okkar ómetanlegur.

Ég kveð elsku mömmu mína með mikilli sorg og söknuði en þó fyrst og fremst þakklæti fyrir að hafa átt hana sem mömmu. Hún var einstök manneskja.

Margar minningar koma upp í hugann þegar ég kveð tengdamóður mína Bjarndísi. Hún var heilsteyptur persónuleiki sem vildi öllum vel, umhyggjusöm og hafði svo jákvæð áhrif á fólkið í kringum sig. Hún var einhver besta manneskja sem ég hef kynnst. Það er erfitt að hugsa til þess að hún sé ekki lengur hjá okkur.

Þegar ég hitti hana fyrst tók hún mér opnum örmum og náðum við vel saman alla tíð. Það sem einkenndi Bjarndísi var sú mikla hlýja og áhugi sem hún sýndi öllum, það þótti öllum svo vænt um hana. Hún hafði alla tíð mikinn áhuga á því hvernig gengi hjá manni og var alltaf tilbúin að aðstoða okkur ef þess þurfti. Hún var kærleiksrík og vildi allt fyrir börn og barnabörnin sín gera. Það var gott að geta leitað til hennar. Fórnfýsi hennar fyrir börn og fjölskyldu var einstök og setti hún börn sín og barnabörn alltaf í fyrsta sæti. Hún var ávallt svo stolt af fjölskyldunni sinni og sínum æskuslóðum.

Bjarndís kom oft og heimsótti okkur Fríðu hér heima og þegar við bjuggum erlendis og þær mæðgur töluðu saman daglega í símann, en hún var líka dugleg að hringja í tengdasoninn og fá fréttir. Hún kom oft í mat og yfirleitt var ég búinn að vaska upp þegar hún kláraði loksins að borða enda ekki þekkt fyrir að flýta sér. Hún kenndi mér mikið í þeim efnum.

Hún hafði mikil og góð áhrif á líf mitt og fjölskyldunnar. Hún vildi alltaf hlusta og tók mikið inn á sig erfiðleika annarra. Það sýndi mikla samkennd og réttsýni. Ég hefði ekki getað óskað mér betri tengdamóður.

Bjarndís var yndisleg amma og söknuður barnabarnanna er mikill. Þeim fannst yndislegt að koma til hennar og fá að vera ein þar og gista. Börnin minnast ömmu sinnar með miklum hlýhug og allra góðu stundanna.

Minningin um yndislega tengdamóður, móður og ömmu mun lifa með okkur fjölskyldunni um ókomna tíð og söknuður okkar er mikill. Takk fyrir alla hjálpina, væntumþykju og stuðninginn, fyrir það er ég þakklátur. Hvíl í friði, elsku Bjarndís.

Elsku amma, þú varst uppáhalds manneskjan mín. Ég mun aldrei gleyma deginum sem ég sat hjá þér og fann að þú værir farin frá mer. Þetta var erfiðasti dagur lífs míns. Þú varst ein af mínum bestu vinkonum. Ég gat sagt þér allt, hvort sem það var lítið eða stórt. Þú stóðst með mér í gegnum allt. Þú hjálpaðir mér í gegnum erfiða tíma og ég veit ekki hvar ég væri í dag án þín.

Ég gleymi því ekki þegar ég talaði við þig í síðasta sinn. Þú varst svo stolt af mér fyrir að fá fyrstu vinnuna mína. Ég vissi að það var erfitt fyrir þig að tala en ég var svo glöð að þú værir stolt af mér. Það var í miklu uppáhaldi hjá mér að koma að gista hjá þér um helgar þegar ég var lítil og ég held ennþá upp á þessar minningar.

Elsku amma mín, þú varst svo klár, fyndin, falleg og góðhjörtuð. Ég vildi að þú hefðir verið lengur í lífi mínu. En ég veit líka hversu erfið þessi veikindi voru. Þú munt alltaf lifa i hjarta mínu elsku amma.

Þín ömmustelpa,

Það var enginn eins og amma okkar.

Hún var góðhjörtuð og hugsaði um að öllum liði vel. Hlutverkið að vera amma er ekki auðvelt en hún gerði það alveg eins og hetja. Okkur finnst erfitt að lýsa því hversu mikið við elskuðum ömmu okkar og við munum sakna hennar mikið. Það verður erfitt að sætta sig við að hún sé farin frá okkur. Þó að hún hafi farið allt of snemma, þá erum við svo þakklátar fyrir að hafa átt elsku bestu ömmu og allir þeir sem þekktu hana eru glaðir að hafa fengið að kynnast þessari yndislegu konu.

Mín elskulega frænka og besta vinkona, Bjarndís Harðardóttir, Baddý, kvaddi þetta jarðlíf á fögrum vetrardegi. Hæfði einstaklega ljúfri og fallegri manneskju að kveðja á slíkum degi.

Baddý sýndi aðdáunarvert æðruleysi í veikindum sínum, jók enn á álagið að vera að berjast við erfið veikindi á tímum langvarandi einangrunar og samkomutakmarkana. Hún mætti örlögum sínum af mikilli reisn.

Baddý var mér mikil fyrirmynd þegar við vorum að alast upp. Hún var eldri en ég og var hún alla tíð hluti af mínu lífi. Minningarnar frá ljúfum æskuárunum á Seyðisfirði eru dýrmætar. Seyðisfjörður var henni afar kær.

Baddý var einstaklega fallegt og skemmtilegt barn, margar skemmtilegar sögur af bernskuárum hennar lifa. Ein af þeim er að hún gerði sér iðulega ferð á milli þeirra systra, mömmu sinnar, Stennu og Möggu, já og jafnvel út í Járnhús til Mönnu til að fá að þurrka af. Kom þar fljótt í ljós að hún vildi hafa hlutina í röð og reglu. Hvar sem hún og þau Steindór bjuggu bjó hún þeim einstaklega fallegt heimili, hlúði vel að því og því mikilvægasta í hennar lífi, börnunum og síðar barnabörnunum. Hún var vandvirk í öllu því sem hún tók sér fyrir hendur. Hún hafði gaman af handavinnu og þá helst prjónaskap, var handbragð hennar þar alveg einstakt.

Oft rifjuðum við upp uppvaxtarárin okkar í Lönguhlíðinni sem okkur þótti báðum afar vænt um en þar deildum við herbergi í mörg ár. Hún var þá komin á Glaumbæjarárin sín, eins og við kölluðum það, þá tók nú oft góðan tíma í að undirbúa sig fyrir kvöldið, baðherbergið gat verið ansi lengi upptekið við það. Hún var alltaf með langflottustu málninguna, en á þessum árum var í tísku að vera mikið málaður um augun, þetta var algjört listaverk í hvert skipti og ég og vinkonur mínar fylgdumst með af mikilli aðdáun.

Baddý var vinmörg og vel liðin af öllum, það kom auðvitað til af því að hún var ljúfur og skemmtilegur einstaklingur sem gott var að vera með og eiga að. Hún var trygg vinum sínum og hélt tryggð við þá umfram það sem oft er. Sem dæmi um það er að hún hitti barnæskuvinkonurnar frá Seyðisfirði reglulega, sömuleiðis vinkonuhópinn frá því á lýðháskólasumrinu í Danmörku 1965 og Edinborgarklúbbinn frá námsárum Steindórs í Edinborg. Sama var með stórfjölskylduna, henni var afar annt um bræður sína, systur og þeirra afkomendur alla. Eins sinnti hún foreldrum sínum þeim Herði og Fríðu af mikilli kostgæfni, ekki síst þegar halla tók undan fæti hjá þeim.

Mikið gæfi ég fyrir að þú hefðir fengið lengri tíma, mín kæra, en því fáum við ekki breytt. Ég er óendanlega þakklát fyrir stundirnar okkar og samfylgdina í gegnum lífið. Takk fyrir allt, far þú í friði, mín kærasta kæra.

Við Tryggvi vottum Evu, Fríðu, Snorra, Bigga og Margréti, fallega barnabarnahópnum og systkinum Baddýjar og fjölskyldum þeirra okkar dýpstu samúð.

Þegar Baddý eignaðist árið 2003 sitt fyrsta barnabarn, Hugin Daða, var hún eina móður- og föðurforeldri hans. Steindór var látinn og báðir foreldrar mínir. Bjarndís tók þetta hlutverk mjög alvarlega og hafði stundum orð á því hvað henni þætti vænt um hlutverkið. Hún stóð sig frábærlega í þessu hlutverki.

Huginn Daði og Ísold Arna áttu griðastað hjá ömmu sinni allt frá fyrsta degi og öruggt skjól. Hún bar þau á höndum sér, alltaf til í að leigja sömu geisladiskana aftur og aftur, og hún keypti besta ruslfæðið.

Ég veit að öll ömmubörnin hennar áttu hjá henni athvarf.

Takk, elsku Baddý, fyrir að vera alltaf til staðar fyrir þau.

Við stöndum öll í stórri þakkarskuld við þig.

Sárt er að kveðja Bjarndísi, okkar kæru vinkonu í Edinborgarsaumaklúbbnum, aðeins þremur mánuðum eftir að við kvöddum aðra vinkonu úr sama hópi.

Bjarndís eða Baddý eins og hún var gjarnan kölluð var falleg kona, brosmild, ljúf og traust. Hún var mikill fagurkeri eins og hún og heimili hennar bar ávallt vitni um. Baddý lét sér mjög annt um börnin sín og barnabörn en einnig börn annarra svo eftir var tekið.

Í saumaklúbbnum höfum við lengst af verið þrettán konur sem áttu það sameiginlegt að hafa dvalið í Edinborg á áttunda áratugnum ýmist sem námsmenn og eða makar námsmanna. Klúbburinn varð til í Edinborg haustið 1973, ekki síst fyrir tilstilli Baddýjar sem þangað kom ásamt Steindóri Guðmundssyni manni sínum haustið 1972 og dótturinni Evu Hrönn, þá eins árs. Steindór hafði lokið námi í tæknifræði á Íslandi og fór í tveggja ára nám í verkfræði í Edinborg. Ruddi hann brautina fyrir tvo aðra félaga úr tæknifræðinni sem komu sömu erinda árið eftir einnig með fjölskyldur. Smám saman fjölgaði konum í klúbbnum og varð samgangur milli heimila mikill og samveran í þessum félagsskap ómetanleg. Þar kom fljótt fram hvað öll handavinna lá vel fyrir Baddý, hvort sem var útsaumur, prjón eða annað. Seinni veturinn í Edinborg gekk Baddý með yngri dótturina, Fríðu Dóru, sem fæddist 1974 eftir heimkomu. Sonurinn Snorri Valur fæddist síðan árið 1981.

Eftir að heim kom var þráður saumaklúbbsins tekinn upp og hefur hópurinn hist reglulega síðan. Er margs að minnast frá liðnum árum.

Eitt sinn bauð Baddý hópnum í fallega sumarhúsið í Grímsnesi sem þau Steindór byggðu og var notið gestrisni hennar þar. Farið var einnig í eftirminnilega fjölskylduferð með mökum og börnum að Flúðum.

Árið 2007 fórum við vinkonurnar saman til Kaupmannahafnar og heimsóttum m.a. Sigrúnu Gísla vinkonu okkar sem þar bjó um tíma og sýndi okkur borgina. Var ferðin mjög skemmtileg og Baddý hrókur alls fagnaðar.

Baddý var Seyðfirðingur í húð og hár og talaði oft um æskustöðvarnar og heimsótti þær reglulega. Hún hugsaði alla tíð vel um foreldra sína.

Margt reyndi á Baddý um ævina. Steindór varð bráðkvaddur árið 2000 aðeins 52 ára. Það var mikið áfall og erfitt fyrir hana og fjölskylduna. En eftir fráfall hans hefur það verið gæfa þeirra að standa þétt saman og hlúa hvert að öðru.

Baddý lærði snyrtifræði og vann sem snyrtifræðingur um tíma. Eftir lát Steindórs tók það á að fara út að vinna á ný. En þegar henni bauðst að gerast skólaliði í Flataskóla tók hún því feginshendi, átti vel við Baddý að vinna með börnum. Síðustu starfsárin vann hún í afgreiðslu menntamálaráðuneytisins og greiddi þar götu fólks með sínu ljúfa og glaðlega viðmóti.

Við saumaklúbbssystur og makar kveðjum kæra vinkonu með hlýhug og þakklæti og sendum fjölskyldu Bjarndísar og öðrum ástvinum einlægar samúðarkveðjur.

Þegar ég hitti Bjarndísi Harðardóttur fyrst voru hún og Steindór tiltölulega nýflutt heim eftir námsárin í Edinborg. Hún var sérstaklega glæsileg, fínleg og falleg, með sítt dökkt hár, tignarleg og hlýleg. Mér varð starsýnt á hana við kvöldverðarborðið á heimili þeirra, hin fyrsta af óteljandi samverustundum. Eva Hrönn var nokkurra ára og Fríða Dóra nýfædd. Yndislegar báðar tvær og sú síðarnefnda var eins og mamma hennar með mikinn dökkan makka og stærri og dekkri augu en ég hafði áður séð á barni. Ég hugsaði töluvert um svipmót þeirra og útlit og stundum var minnst á að vera kynni að franskt blóð hefði blandast því sem ríkjandi var á Vestfjörðum á þeim tíma sem duggur lögðu títt að bryggju á Ísafirði. Hörður afi var Ísfirðingur og það var oft talað um franska yfirbragðið sem hann og fleiri í fjölskyldunni þóttu hafa. Það var ekkert til að skammast sín fyrir þótt aldrei væri reynt að sanna tilgátuna eða rekja upprunann.

Áföll og ótímabær missir urðu Bjarndísi mjög þungbær og hún jafnaði sig aldrei fyllilega á því reiðarslagi að missa Steindór snögglega, langt um aldur fram, og ári síðar kæra bróðurdóttur sína voveiflega. Hún syrgði þau sárt þau tæpu tuttugu ár sem liðin eru frá þessum erfiða tíma, og þegar ég horfi til baka þá sé ég að hún varð aldrei söm. Hún naut þess að eiga góð börn og barnabörn sem hún lagði rækt við og góða fjölskyldu. Bjarndísi var tekið opnum örmum á heimili Stennu móðursystur sinnar þegar hún fluttist á unglingsárum suður til Reykjavíkur til þess að stunda gagnfræðaskólanám í Austurbæjarskóla. Það var ekki í kot vísað hjá Stennu og Árna og þeirra börnum. Halla Maja var yngst og ég held að í gegnum árin hafi ekki liðið sá dagur að þær töluðust ekki við eða hittust. Halla Maja var stoð og stytta Bjarndísar í veikindum hennar á undanförnum árum ásamt börnum hennar, vinkonum og ættingjum.

Við Bjarndís vorum nánar frá fyrstu tíð og væntumþykja hennar í minn garð og minna var mér mikils virði. Væntumþykjan var gagnkvæm. Ég sat hjá henni langa stund daginn fyrir andlátið og við töluðum um lífið og dauðann, fegurð hafs og himins sem blasti við út um gluggann hennar á líknardeildinni, frelsi fuglanna sem svifu tígulegir fyrir utan. Bjarndís hræddist ekki dauðann sagði hún og við urðum sammála um að trúa því að handan móðunnar miklu biðu okkar ástvinir og endurfundir. Þótt Bjarndís þráði lífið og ætti framan af erfitt með að sætta sig við að sjúkdómurinn væri ósigrandi þá þráði hún líka endurfundina. Ég er þess fullviss að þar verði fagnaðarfundir.

Elsku Eva mín, Fríða og Snorri Valur og fjölskyldur, ég votta ykkur dýpstu samúð og öllum þeim fjölmörgu sem þótti svo innilega vænt um Bjarndísi Harðardóttur.

Ég man það svo vel þegar ég kynntist þér fyrst fyrir tæpum 50 árum. Þú og Steindór nýkomin heim eftir námsár í Edinborg. Þið með Evu Hrönn litla, nýflutt í sama stigagang og við Einar, æskuvinur Steindórs. Steindóri lá á að kynna okkur, þú kasólétt að Fríðu Dóru og allir kassarnir óopnaðir. Síðan þá höfum við verið perluvinkonur.

Við tóku ár barnauppeldis og húsbygginga hjá okkur báðum og þar sem við vorum heimavinnandi á þessum tíma hittumst við oft með börnin, í afmælum eða vinahittingi, enda öll ung á þessum árum. Fyrst byggðuð þið í Flúðaseli og síðan í Klyfjaseli. Þið voruð bæði fagurkerar og Steindór listhneigður og báru heimili ykkar vitni um það. Enda sagði ég stundum að þú værir hefðarkona frá Seyðisfirði. Vegna vinnu Steindórs voruð þið um tíma bæði í Sigöldu og á Grænlandi og þá héldum við sambandi með bréfaskiptum, en áður en þið fóruð til Grænlands fæddist sonurinn Snorri Valur.

Árið 2000 fellur Steindór óvænt frá. Það var mikið áfall fyrir þig og börnin. Þú hætt að vinna og ætlaðir að ferðast meira með Steindóri. Við tóku erfiðir tímar en vinabönd okkar treystust enn meir.

Eitt árið fórum við tvær til Tenerife í afslöppunarferð í tvær vikur, sóluðum okkur á morgnana og gengum eftir hádegi, oftast til Los Cristianos í einn bjór og tapas. Seinna fórum við svo til Barcelona og skoðuðum allt það markverðasta í borginni, fórum í búðir, sátum úti á kaffihúsum og enduðum svo oftast með að borða tapas í kvöldmat. Alltaf gott veður og yndisleg ferð.

Venjan var svo að þú kæmir upp í sumarbústað til mín á sumrin í svokallaða „orlofsdvöl“. Þá máttir þú ekki lyfta litlafingri, bara njóta, prjóna og spjalla eins og við vorum vanar að gera.

Fyrir tveimur árum bar ský fyrir sólu, þú greinist með krabbamein sem fljótt sást að ekki varð ráðið við þrátt fyrir meðferðir. Og nú ert þú öll, elsku Baddý mín. Þú varst yndisleg vinkona og okkur þótti ofurvænt hvorri um aðra. Við gátum alltaf sagt hvor annarri hvað okkur lá á hjarta. Í gegnum veikindin sýndir þú ótrúlegan kjark og æðruleysi, hugsaðir aðeins um að allt væri í lagi með fjölskylduna, þeim mætti ekki líða illa.

Nú kveð ég þig, elsku Baddý mín, með kökk í hjarta með orðum sem við vorum vanar að nota þegar við kvöddumst: „Love you.“

Elsku Eva Hrönn, Fríða Dóra, Snorri Valur og fjölskyldur, við Einar biðjum góðan Guð að styrkja ykkur á þessum erfiðum tímum.