Örnólfur Oddsson

Elsku Öddi minn.

Ég man það eins og gerst hafi í gær að ég sá þig 1981 þegar þú komst að kenna úti á Eiðum og ég var að vinna í kaupfélaginu á Egilsstöðum. Ég og samstarfskona mín göntuðumst með að ég mætti fá flotta íþróttakennarann og hún fengi hinn nýja kennarann... Ég var sátt með þau skipti því mér leist vel á piltinn.

Við kynntumst svo og brölluðum ýmislegt, fórum á skíði í Oddsskarði og ég horfði á allnokkra körfuboltaleiki þar sem ég var dyggur stuðningsmaður Eiðapeyja og margt fleira var brallað. Þú bauðst mér svo í vöfflur og þegar þú komst og sóttir mig þá spurðirðu: „Heyrðu, getur þú nokkuð komið með sultu með þér?“ Ó já, ég hnuplaði henni úr búrinu hennar mömmu og þar með bundumst við böndum.

Við áttum yndislegan tíma þennan vetur, en svo skildi leiðir okkar, þú fórst heim til Ísafjarðar að spila fótbolta en ég sat eftir heima með brotið hjarta.

23 árum síðar lágu svo leiðir okkar aftur saman. Þú varst búinn að eignast þrjú dásamleg börn og ég þrjár yndislegar dætur.

Við áttum 17 góð ár saman þar sem sportið átti hug okkar allan. Við hlupum út um allar koppagrundir, hjóluðum og dönsuðum eins og enginn væri morgundagurinn – þú varst geggjaður dansfélagi. Við ferðuðumst vítt og breitt um landið okkar og fórum margar ferðir í sólina á Spáni og til Sviss að heimsækja Hörpu mína og fjölskyldu, ótal fallegar minningar! Síðan varst þú minn dyggasti stuðningsmaður þegar ég var að keppa í uppáhaldssportinu mínu, blaki. Auðvitað kepptum við bæði í fótboltanum á gullaldarárunum okkar!

Hvíl í friði, ástin mín, og takk fyrir allt sem þú gafst mér.

Þín

Þegar ég hugsa um pabba sé ég hann fyrir mér með glaðlegt glott á andlitinu, alltaf til í smá grín. Sérstaklega þegar kom að því að grínast með yngri kynslóðinni.

Hann hafði að vissu leyti ofurkrafta hann pabbi, og ég veit ekki um neinn sem hélt sér í jafn góðu formi og hann alla tíð. Enda var hann alltaf á hreyfingu, og hafði unun af, hlaupandi, hjólandi, gangandi, dansandi eða standandi á höndum. Einu sinni vorum við stödd á Ísafirði og ég ófrísk að Elísabetu, þá ætluðu þau Védís að skella sér í hlaupatúr og pabbi bauð Steve að koma með. Steve var ekki vanur að hlaupa mikið en var þó að hugsa um að skella sér með og spurði hversu langt þau ætluðu. „Ooo... bara stutt í dag, kannski svona 16 kílómetra“ var svarið. Steve hætti snarlega við.

Pabbi hafði gaman af því að taka myndir og var jafnan með myndavélina á lofti þegar fjölskyldan kom saman. Við eigum því mikinn fjársjóð í myndum sem hann skildi eftir sig. Þegar kom að pabba að standa fyrir framan myndavélina kom þó trúðurinn fram og ekki margar alvarlegar myndir til af honum.

Hann var góður pabbi og góður afi, og þrátt fyrir að við höfum ekki verið í mjög nánu sambandi í gegnum tíðina var hann alltaf til staðar þegar ég þurfti á honum að halda.

Það er erfitt að kveðja svona allt of fljótt, en minning þín mun lifa með okkur. Góða ferð í sumarlandið, elsku pabbi.

Þín

Það var svo gott að slá á þráðinn og ræða við þig um veðrið, fótboltann og allt þar á milli. Alltaf gafstu þér tíma til að hlusta á mig rausa, þá aðallega um fótbolta þar sem ég talaði og talaði á meðan þú hlustaðir og læddir inn góðum ráðum. Í rauninni sagði ég aldrei við þig hvað þú skiptir mig miklu máli og hvað það hefur verið ómetanlegt að fá slíkan stuðning frá þér í gegnum lífið, en ég er viss um að þú hafir vitað það. Ég var aldrei einn í einu eða neinu því að þú varst alltaf mér við hlið, stuðningsmaður númer eitt. Þú varst vanur að segja við mig: „Þú getur allt sem þú ætlar þér“ sem ómar í höfðinu á mér á hverjum degi. Þú mættir til dæmis á flestalla leiki sem ég hef spilað frá því ég byrjaði að spila, þeir skipta hundruðum. Þú varst alltaf fyrsta símtalið mitt eftir æfingar og leiki því ég var svo spenntur að heyra hvað þú hafðir að segja.

Ég vil reyna að lýsa manneskjunni sem þú varst og hvað þú skiptir alla í kringum þig miklu máli. Ég sá það svo greinilega að þú elskaðir fólkið í kringum þig, þú varst svo hjartahlýr og góður maður og vildir öllum vel. Þú varst samt enginn venjulegur maður, þú varst afburðaíþróttamaður og fyrir utan fjölskylduna skipti hreyfing þig mestu máli. Þú elskaðir að hreyfa þig og varst ávallt í frábæru formi. Ég rakst nýlega á gamla æfingadagbók hjá þér og ég varð orðlaus yfir æfingaálaginu, þú varst algjört ofurmenni. Þú hélst þínu striki alveg fram á síðasta dag og varst í frábæru formi síðustu vikurnar þínar hjá okkur. Ég held að fáir 65 ára karlmenn í heiminum leiki það eftir. Til dæmis hljópstu nýlega tvisvar heilt maraþon á einni viku, og daginn áður en þú fórst frá okkur tókstu létta 20 km á tempói. Þú varst sáttur með formið þitt síðustu vikur, og þá er mikið sagt. Það hefði verið gaman að fylgjast með þér næsta vor skilja 25 ára gamla pjakka eftir í sporunum.

Ég tel að ást þín á hreyfingu tengist í grunninn ást þinni á lífinu sjálfu. Þú varst svo lifandi þegar þú fékkst útrás, á hlaupum, hjóli, fjallgöngu og göngutúrum þess á milli. Maður sá og fann hvað þú elskaðir að vera til. Þú naust þess einnig að flækjast um, og fjárfestir í allskonar húsbílum og pallhúsum í gegnum tíðina. Þér fannst svo gott að geta keyrt bara eitthvað og lagt bílnum í fallegri náttúru og sofið þar. Þar fékkstu að lifa, rekast á nýja hluti og vera frjáls, einmitt eins og þú vildir vera. Þú varst drífandi, stríðinn, kappsamur, klár, skipulagður, barngóður, fyrirmynd, stuðningsríkur og heilt yfir góðhjartaður maður og vildir öllum vel. Söknuðurinn er mikill hjá svo mörgum og lífið verður aldrei eins án þín. Ég elska þig pabbi og takk fyrir að vera alltaf til staðar fyrir mig og styðja mig í öllu sem ég tók mér fyrir hendur, þú skilur eftir mikið tóm í hjartanu mínu. Ég sakna þín strax svo mikið og mér finnst svo óraunverulegt að geta ekki tekið upp símann og hringt í þig, heyrt röddina þína og talað við þig um daginn og veginn. Betri pabba er ekki hægt að eiga og vonandi verð ég eitthvað í líkingu við þig fyrir mín börn.

Þegar ég hugsa til Ödda eru mér minnisstæðust bernskuárin á Ísafirði og það ævintýraland sem Dokkan var okkur systkinum.

Öddi fæddist í græna húsinu við Smiðjugötuna á Ísafirði. Ég var þriggja ára og vissi ekkert um fjölgunarvon á heimilinu. Um miðjan dag – í minningunni fallegur vordagur – komum við Magga systir heim og fundum mömmu fyrir á dívani inni í stofu. Það var óvænt að sjá uppbúið rúm í stofunni og enn skrítnara að sjá mömmu liggja þar með bros á vör. Við hlið hennar lá lítil vera með svart hár og rautt andlit, klædd í ljósgræna treyju. Þarna var þá kominn fyrsti bróðirinn af þremur.

Seinna þegar hann var kominn á fót fylgdi hann okkur systrum í leikjum með öðrum krökkum úr nágrenninu, eins og alsiða var þá. Ekki var okkur alltaf ljúft að fara með hann heim ef hann datt eða meiddi sig á annan hátt. Gekk þá hver krakkinn af öðrum til hans og taldi honum trú um að hann væri svo hraustur að hann þyrfti ekkert að fara heim. Oftast fór það svo að hann hætti samstundis að gráta og leikurinn hélt áfram.

Dokkan á Ísafirði var um margt einstakt leiksvæði – eða öllu heldur athafnasvæði fyrir fólk á öllum aldri. Öddi, eins og aðrir krakkar, lék sér í fjöru, veiddi af bryggju, fékk lánaðan árabát og reri með vinum út á leguna – og seinna lengra út á fjörð til að veiða þyrskling í matinn.

Leikjum í Dokkunni fylgdu hættur, einkum tengdar því að detta í sjóinn. Þau yngstu duttu úr fjörunni, þau eldri af bryggju eða kanti. Eitt sinn datt Öddi útbyrðis af bát pabba við bryggjuna, einmitt á fimm ára afmælisdaginn sinn. Pabbi hafði snör handtök, greip í hárið á stráksa og náði honum síðan upp í bátinn og þaðan upp á bryggju og á þurrt land.

Öddi hefur sennilega verið sjö ára þegar íþróttaferillinn hófst. Hann fór að fara á fótboltaæfingar með skólabræðrum sínum og ekki leið á löngu áður hann dró Jón með sér. Handbolti, körfubolti, sund og skíði voru líka inni í myndinni, og seinna hlaup. Ekki man ég hvað hann var gamall þegar hann fór að halda til í íþróttahúsinu, frá því að skóla lauk á daginn þar til húsinu var lokað einhvern tímann undir miðnætti. Trúlega tók hann þátt í öllum æfingum sem fram fóru, hverju nafni sem þær nefndust og hver svo sem „átti“ æfingatímann.

Allar götur síðan hefur Öddi verið á hreyfingu. Þegar fótboltanum sleppti tóku hlaupin við. Hann var óþreytandi að ráðleggja öðrum og hvetja til aukinnar hreyfingar. Ég naut góðs af því meðan ég stundaði skokk. Á tímabili voru býsna margir úr fjölskyldunni tengdir hlaupum og oft fjölmennt í skipulagða hlaupaviðburði, s.s. Óshlíðarhlaup og Reykjavíkurmaraþon.

Öddi hljóp fram á síðasta dag – og ætli hann haldi því ekki áfram í sumarlandinu.

Við söknum þín, kæri bróðir.

Þegar okkur systkinum bárust þær sorglegu fréttir á dögunum að Öddi, móðurbróðir okkar, væri látinn, byrjuðu minningar um góðan, lífsglaðan og fjörugan frænda að hrannast upp í huga okkar. Öddi var svona frændi sem öll börn hlökkuðu til að hitta. Móðurfjölskylda okkar hefur alla tíð verið dugleg að hittast, og þegar við komum saman fór aldrei á milli mála þegar hann mætti á svæðið (þó ekki alltaf á réttum tíma) og alltaf stutt í fíflagang og grín hjá honum. Það var oft eins og hann væri í keppni við Möggu móðu hvor gæti fengið okkur krakkana til að hlæja meira, eða hvort þeirra gæti hlegið hærra. Hann hafði mikið keppnisskap sem kom bersýnilega í ljós þegar Trivial Pursuit eða teningar fyrir Tíuþúsund voru teknir fram á jólunum í Sundstrætinu og seinna í Langagerðinu.

Öddi sýndi okkur alltaf mikinn áhuga og fylgdist með flestu sem við gerðum, hvort sem það viðkom skóla, íþróttum eða störfum. Hann hlustaði af athygli, hvatti okkur áfram og gaf góð ráð. Hann var alla tíð hreystin uppmáluð og er okkur minnisstætt þegar hann hljóp ásamt fleirum í fjölskyldunni inn og út eftir endilöngu djúpinu, löngu áður en hlaup komust í tísku.

Elsku Védís, Hjördís Lilja, Oddur, Hreinn Ingi, Harpa Karen, Inga Sigríður og Rakel Birna, hugur okkar er allur hjá ykkur. Minning um einstakan, hjartahlýjan og fjörugan frænda mun lifa. Nú heldur hann keppninni við Möggu áfram á nýjum stað.

Deyr fé,

deyja frændur,

deyr sjálfur ið sama.

Eg veit einn

að aldrei deyr:

dómur um dauðan hvern.

(Úr Hávamálum)

Gunnar Kristinn.

Öddi, eins og við kölluðum hann alltaf, er fallinn frá aðeins 65 ára að aldri. Við finnum sárt fyrir því að missa nú annan félaga úr okkar góða vinahópi og finnst þetta alltof snemmt einmitt þegar við ættum að vera að fara að njóta lífsins á okkar efri árum.

Það var haustið 1976 sem við mættum 34 ungmenni í Íþróttakennaraskólann á Laugarvatni. Flest höfðum við stundað íþróttir í áraraðir og vorum spennt fyrir því að byrja í skemmtilegu námi tengdu íþróttum. Við komum alls staðar að af landinu og fáir þekktust fyrir. Það var ekki síst Ödda að þakka hvað hópurinn náði fljótt ótrúlega vel saman. Á heimavistinni var ein sameiginleg setustofa og þangað söfnuðumst við á kvöldin til að spila, spjalla og kynnast. Það var strax á fyrstu kvöldunum sem Öddi fór að segja brandara, alls konar brandara sem flestir ef ekki allir fjölluðu um Dodda vin hans sem var líka með okkur í skólanum og er frá Ísafirði eins og Öddi.

Þarna sat hann kvöld eftir kvöld og sagði sögur af Dodda, alltaf jafn alvarlegur eins og allt sem hann sagði væri heilagur sannleikur. Það er oft vitnað í þessi kvöld enn þann dag í dag þegar hópurinn hittist, 45 árum seinna og enn er hlegið að bröndurunum um Dodda.

Í skólanum æfðum við allar íþróttagreinar sem við áttum hugsanlega eftir að kenna. Þ.ám. voru fimleikar, áhöld eins og tvíslá og hringir o.fl. Öddi sem var fjölhæfur íþróttamaður, sterkur og óhræddur, stundum kannski fullóhræddur, átti það til að ganga of langt í æfingunum, sjálfsagt mest heppni að hann slasaði sig ekki meira en hann gerði. En alltaf mætti hann aftur og hélt áfram að ögra sjálfum sér. Hann var í fótboltanum lengi, var eiginlega þindarlaus. Hann gat hlaupið endalaust fannst okkur og fótboltaáhugi hans þróaðist í hlaupadellu með árunum. Hann var alla tíð í góðu formi og afrekaskrá hans hjá FRÍ sýnir árangur í öllum hlaupagreinum frá 1.500 metra hlaupi upp í maraþon og er listinn mjög langur. Hreyfing var honum alltaf lífsnauðsyn og þar smullu þau Védís svo vel saman. Það hefur verið frábært að fylgjast með þeim blómstra saman með sömu áhugamál og lífssýn.

Elsku Védís, Hjördís Lilja, Oddur, Hreinn Ingi og fjölskyldur. Missir ykkar er mikill og sendum við ykkur okkar dýpstu samúðarkveðjur.

Kveðja frá skólafélögum Ödda úr ÍKÍ á árunum 1976-1978,