Nýárskveðjum Ingólfs Ómars fylgdi: „Datt í hug að lauma vísu að sem er kannski smá hughreysting, ég tala nú ekki um á meðan þessi veira er.“
Oft þó vilji hrella hug
harmkvæli og gremja.
Vísa skaltu böli á bug
og bjartsýni þér temja.
Gunnar J. Straumland segir að í upphafi nýs árs sé tími sjálfsrýni. Því rifji hann upp þessa dróttkveðnu sjálfsmynd:
Höfuðskelin hefur
heila nokkuð veilan,
gefið lítt af gáfum,
giska fátt um visku.
Tunga framhjá tengir
tali, er hann malar,
kviður tómar kveður,
kvæðafjöld án gæða.
Guðmundur Arnfinnsson yrkir „Sjálfslýsingu (sléttubönd, hringhent)“:
Piltur besti, aldrei er
ódæll versti dóni.
Stilltur brestum fjarri fer,
fráleitt mesti róni.
Eða öfugt:
Róni mesti, fráleitt fer
fjarri brestum stilltur.
Dóni versti ódæll er
aldrei besti piltur.
Guðmundur sendir „kveðju á nýju covid-ári“:
Tíminn líður og læknar sár,
læt nú vísu flakka.
Góðu vinir, gleðilegt fár.
Gamla fárið þakka!
Philip Vogler Egilsstöðum svarar:
Gilda engin gleðitár
um gamla kófsins fár.
Að hætti það ég síst er sár
- sé nú fram á betra ár.
Jón Atli Játvarðarson skrifar: „Margt ber fyrir augu þegar maður ætlar að fletta Feisbúkk sér til einhvers gagns eða fróðleiks. Ekki alltaf á vísan að róa.“
Heldur er viðhengið veilt,
en vitrænum klókindum beitt,
skoðunum skrítnum er deilt
og skrifað um hreint ekki neitt.
Jón Gissurarson bætir við:
Mér er ekki lífið leitt
ljúfu og kæru vinir
yrki því um ekki neitt
eins og flestir hinir.
Í „Ljóðmælum“ yrkir Hrólfur Sveinsson um „hirðusemi“:
Af æviskrám mikilmenna
hef ég margdregið lærdóm þenna:
Það hendir oss flest
að hirða hvað best
þau blöð, sem vér ættum að brenna.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is