Gátan er sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:
Ligg ég þarna lon og don.
Lambaspörð þar megum sjá.
Þar er illra vætta von.
Víst það flýtur sjónum á.
Helgi R. Einarsson er með fyrstu lausn ársins:
Í bóli mínu oft ég er.
Alloft sparð í bólið fer.
Köttur í Bjarna bóli' er vá.
Bólið flýtur sjónum á.
Sjálfur skýrir Guðmundur gátuna svona:
Í bóli ligg ég lon og don.
Lambaspörð á bóli sá.
Í bóli er illra vætta von.
Við ból festa skipi má.
Emma varð eldrauð í framan,
af því að henni fannst gaman
að berja hann Finn
bónda sinn
í bólinu sundur og saman.
Síðan er ný gáta eftir Guðmund:
Sólin skjótt nú skína fer,
skartar morgunroði,
nýársgáta nú er hér
næsta rýr í boði:
Kátur mjög er karlinn sá.
Kvað hann bragi snjalla.
Krásum lumar einatt á.
Aldurhniginn valla.
„Gleðin“ er ljóð í Smalavísum Þorsteins Valdimarssonar:
Gleðin er fífill
í garði manns
og ljóð, sem vaknar
á vörum hans –
vaknar af leiknum
liðlangan dag,
þegar fífillinn sofnar
um sólarlag.
„Réttarferð“ er limra í bókinni „Ljóð úr lífshlaupi“ eftir Sturlu Friðriksson :
Í Skeiðarrétt drykkurinn draup
og drengirnir fengu þar staup,
en óhemju bjór sá
fór allur í Þjórsá
aftur við Tröllkonuhlaup.
Og þar er „Ljóska“:
Ljósku hann eitt sinni unni
frá ystu tá upp að munni,
en ofan við það
var allt óskrifað blað
í miðlægum gagnagrunni.
Stephan G. Stephansson orti í vökulok:
Standist ég vetrar storma
stórum batnar minn hagur
fyrst vorið er allra orma
upprisudagur.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is