Grétar Felix Felixson

Ég hef þekkt Grétar í mörg ár vegna vinskapar Gullu og konu minnar til margra ára. En það var árið 2005 sem ég sagði Grétari að ég ætti hlut í flugvél og það væri verið að leita að fleiri félögum í hópinn. Grétar, sem þá var nýlega kominn með einkaflugmannspróf, keypti hlut og gekk þar með í Flugfélagið Frímann sem átti eina flugvél, Stinson Voyager 108, árgerð 1947 sem er stélhjólsflugvél. Það var áræði hjá Grétari að ganga til liðs við eigandahópinn sem samanstóð af atvinnuflugmönnum. Um það bil ári seinna sameinaðist þessi hópur Flugklúbbnum Þyt þar sem Grétar naut sín vel meðal frumherja Íslenskrar flugsögu sem og annarra sem flestir voru atvinnuflugmenn og var hann fljótur að samlagast og taka virkan þátt í starfseminni og var fljótlega sestur í stjórn Þyts.

Grétar var áhugasamur um allt sem hann tók sér fyrir hendur og var virkur í mörgum félögum eins og Flugsögufélaginu, Flugbjörgunarsveitinni og Oddfellow svo eitthvað sé nefnt. Við Grétar áttum margar stundir saman um borð í einshreyfilsflugvélum Þyts sem voru allar gamlar stélhjólsflugvélar og leiðbeindi ég Grétari hvernig ætti að fljúga þeim sem er gjörólíkt hefðbundnum nefhjólsflugvélum eins og hann hafði lært að fljúga. Þetta meðtók Grétar af miklum áhuga og sýndi fljótt að hann var þess verður að stjórna svona flugvélum og gerði allt á yfirvegaðan og fagmannlegan máta. Það var aldrei hikað við að segja já þegar ég hringdi og spurði hann hvort hann hefði áhuga á að koma í flugferð um Snæfellsnes, Suðurland, Fjallabak eða bara í æfingaflug. Áhuginn var mikill.

Grétar var vanalega í daglegu kaffi í flugskýli Þyts og tók þátt í umræðum og skoðanaskiptum um margskonar málefni ásamt því að vera liðtækur í flest störf sem inna þurfti af hendi. Þegar ég sendi Grétar í sitt fyrsta einflug á Cessna 170-stélhjólsflugvél Þyts frá Bakkaflugvelli í Mosfellsbæ gerði ég ráð fyrir stuttu flugi í um 10-15 mínútur. Eftir 45 mínútur og smá óróleika fór ég að heyra í flugvél sem nálgaðist og var lent á Bakkaflugvelli af fagmennsku og út kom svo eitt sólskinsbros á andliti Grétars og hann sagði að það hefði bara verið svo gaman að hann flaug yfir Þingvelli og nágrenni og naut sín eins og best verður á kosið. Hvað er betra? Grétar var alltaf góður félagi og vinur í raun.

Gulla mín og fjölskylda, innilegar samúðarkveðjur til ykkar.

Í dag kveðjum við vin minn Grétar Felix. Okkar leiðir hafa legið saman allt frá því upp úr 1960. Við kynntumst fyrst í starfi sem rafeindavirkjar. Á svipuðum tíma gengum við báðir í Flugbjörgunarsveitina í Reykjavík og áttum mikið samstarf í að hugsa um fjarskiptamálin og þar kom sér vel að Grétar var einnig menntaður loftskeytamaður. Við erum bræður í sömu Oddfellow-stúkunni og ferðafélagar með hópi rafeindavirkja sem áður hét útvarpsvirkjar og kölluðum hópinn RAF félagar. Á hverju hausti var farin ein helgarferð inn á hálendið í samfellt 52 ár þar til fyrir stuttu. Fleira höfum við gert saman, eins og vera í stjórn húsfélags og framvegis. Grétar var ávallt viljugur að taka að sér utanumhald um boðskipti, til dæmis að senda póst um ferðir eða eitthvað sem var á döfinni ásamt að halda utan um félagatal okkar. Ávallt var stutt í brosið hjá Grétari þegar við ræddum um það sem á daga hafði drifið og hann var fljótur að finna skemmtilegu hliðarnar á öllu, sama á hverju hafði gengið. Nú síðustu árin höfum við hist á laugardögum yfir kaffibolla með Lávörðum Flugbjörgunarsveitarinnar, en þar var Grétar eins og annarstaðar sá sem hélt utan um hópinn. Grétar bar sig ávallt vel þrátt fyrir mikil áföll í hans fjölskildu vegna slys sonar hans og slæmrar heilsu hans sjálfs nú síðustu árin. Ég kveð þennan góða vin minn og þakka fyrir þær stundir sem við höfum átt saman. Blessuð sé minning hans.

Ég sendi fjölskyldu Grétars samúðakveðju mína með ósk um farsæla framtíð. Guð veri með ykkur.

Fallinn er frá vinur og félagi, sem ávallt lagði sig fram á öllum sviðum. Við nutum forystu hans í Lávarðadeild Flugbjörgunarsveitarinnar í Reykjavík og fórum við margar fræknar menningarferðir um Suðurland og til Vestmannaeyja í þeim hópi en áform hafa verið um að heimsækja frændur vora í Færeyjum að auki. Skoðuð voru söfn og í öllum ferðunum voru góðar veislur haldnar að kveldi dags áður en til heimferðar var haldið. Leiðir okkar Grétars lágu fyrst saman á fyrsta ári mínu með FBS, síðar lágu leiðir okkar saman í Hinu íslenska flugsögufélagi en þar störfuðum við saman í stjórn með mörgum mætum mönnum og sá háttur var á að við skiptumst á að halda stjórnarfundina heima hjá hver öðrum og voru miklar kræsingar í boði eftir hvern stjórnarfund. Flugsaga var okkur mikið hjartans mál alla tíð og vorum við einnig handhafar flugskírteinis sem einkaflugmenn. Myndavélum var ávallt brugðið á loft ef haldin voru flugmót eða sýningar. Á stjórnartíma okkar í Flugsögufélaginu var björgun flugvélar upp úr sandleirum í Þjórsá sennilega eitt mesta þrekvirki í varðveislu flugsögu, Northrop NPB, var hún í framhaldi send til endurgerðar til verksmiðjunnar í Kaliforníu og eftir endurgerð hennar var hún afhjúpuð á Vatnsmýrarflugvelli árið 1984 við mikla viðhöfn og er síðan varðveitt á flugsafni í Ósló í Noregi. Grétar tók sér margt fyrir hendur og lauk þeim verkum sem hann tókst á við með prýði, aldrei gekk hann frá hálfköruðu verki. Við félagar hans, í Lávarðadeildinni, munum sakna hans og hans ágætu forystu og bið ég hinn hæsta um að varðveita hann og hugga fjölskyldu hans á þessum sorgartímum.

Við félagar í Flugbjörgunarsveitinni í Reykjavík minnumst nú látins félaga okkar Grétars Felix Felixsonar sem lést 25 janúar sl. Grétar hóf æfingar í B flokki 1963 þá 16 ára gamall og fékk fulla aðild eftir hefðbundna þjálfun. Grétar starfaði af miklum áhuga innan félagsins alla tíð og kom að fjölda verkefna sem mótað hafa störf sveitarinnar til framtíðar. Auk þess að hafa tekið þátt í björgunarverkefnum í áratugi þá var hann einn sá duglegasti að mæta í útköll þar sem stjórnstöðvabílar sveitarinnar voru notaðir.

Grétar var menntaður loftskeytamaður og rafeindavirki sem nýttist honum vel auk þess sem hann var góður og yfirvegaður skipuleggjandi. Hann átti einstaklega auðvelt með að eiga samskipti við fólk. Þeir eiginleikar nýttust honum vel í lífinu og þar sem hann átti aðild að verkefnum á vegum sveitarinnar.

Árið 1987 var Grétar í forsvari ásamt nokkrum eldri félögum sem hættir voru að geta sinnt erfiðum útköllum og stofnaði hóp innan Flugbjörgunarsveitarinnar og hlaut sá flokkur nafnið „FBS Lávarðar“. Grétar hefur verið í forystu þessa hóps alla tíð. Með árunum þegar fjölgaði í hópi eldri félaga hefur það sýnt sig hversu gríðarlega mikilvægur þessi þáttur hefur verið í félagsstarfi meðlima björgunarsveitarinnar. Árið um kring mætir stór hópur þeirra alla laugardagsmorgna til að hitta gamla vini úr björgunarstarfinu og spjalla yfir kaffibolla og meðlæti í bækistöðvum félagsins. Það hefur fjölgað í þessum lávarðahópi jafnt og þétt seinni árin þar sem gamlir félagar hafa komið til baka eftir langa fjarveru. Auk þessara föstu laugardagsfunda þá skipulagði Grétar fjölda ferða með lávarðahópinn víða um land og eru margar ferðirnar ógleymanlegar. Tindfjöll og Jökulheimar voru heimsóttir nokkrum sinnum, Vestmannaeyjar, Vestfirðir og listinn er langur. Allt til samans var FBS Lávarðaflokkur mikilvægur vettvangur björgunarmanna eftir áratuga sjálfboðastarf á vegum Flugbjörgunarsveitarinnar í Reykjavík.

Á þessum tæplega 60 árum sem eru liðin síðan Grétar gekk til liðs við sveitina hafa orðið gríðarlegar framfarir í björgunarstörfum og hverskonar aðbúnaði fyrir félaga í björgunarsveitunum almennt. Grétar tók virkan þátt í öllu þessu ferli og þróun björgunarsveitanna og sinnti auk þess fjölda annarra verkefna vegna áhuga á björgunarstörfum og flugmálum.

Hann safnaði til dæmis gríðarlegu magni ljósmynda frá starfi Flugbjörgunarsveitarinnar auk þess sem hann vann mikið við að taka saman efni um sögu félagsins í sínum frítíma til margra ára. Vegna þessa áhuga Grétars hafa bjargast og varðveist ómetanleg verðmæti og þættir úr sögu sveitarinnar.

Við félagar FBSR og FBS Lávarðaflokks kveðjum nú þennan góða félaga með hlýhug og þakklæti fyrir allt það óeigingjarna og ómetanlega starf sem hann vann fyrir félagið í áratugi og auk þess haft forystu að miklum félagslegum umbótum í þágu heldri félaga sveitarinnar.

Við vottum fjölskyldu Grétars okkar dýpstu samúð.

Fyrir hönd Lávarðanna

Æskuvinur minn Grétar Felix er fallinn frá en minning um góðan dreng lifir.

Við Grétar kynntumst í gegnum skátahreyfinguna um 1960 og leiðir okkar lágu síðan áfram saman í Flugbjörgunarsveitinni í Reykjavík.

Grétar var í eðli sínu hæglátur maður, grandvar og varfærinn þannig að hann átti auðvelt með að halda vináttu við fólk þó það væri ekki endilega í daglegu sambandi. Hann tók skátastarfið alvarlega og var þannig séð alltaf trúr þeim lífsreglum sem skátar höfðu í heiðri. Þannig eignaðist Grétar mikið af góðum og tryggum vinum sem héldu vináttu við hann ævilangt.

Á þessum unglingsárum vorum við duglegir að ferðast um nærliggjandi fjöll og firnindi eins og búnaður okkar í þá daga leyfði. Útilegur og skálagistingar voru tíðar og minningar um ógleymanlegar ferðir tengdar þessum unglingsárum eru margar.

Eitt sinn gerðum við okkur ferð inn í Innsta Dal í Henglinum til að gista þar eina nótt í gömlum skála innst í dalnum. Við lögðum af stað síðdegis að vetri til í miklu frosti og var komið myrkur þegar við gengum upp Sleggjubeinsskarðið sem var uppljómað af tungskini og norðurljósum. Ofarlega í brekkunum lögðumst við á bakið til að horfa á alla ljósadýrð norðurljósanna sem voru svo svakaleg að það gleymist aldrei. Við náðum loks inn að skálanum í myrkrinu sem var þá fullur af hagamúsum en vanir menn hreinsuðu út og áttu frábæra helgi saman á fjöllum.

Eitt gamlárskvöldið fórum við félagarnir í skíðaskálann í Hveradölum og snæddum þar áramótakvöldverð saman og spjölluðum fram eftir nóttu en á nýársdagsmorgun röltum við af stað í bæinn í talsverðu frosti – á jakkafötunum – en vorum snarlega teknir upp í næsta bíl sem átti leið um sem skutlaði okkur í bæinn.

Áhugamál Grétars þróuðust í átt til fjalla- og ferðamennsku þegar hann ásamt félögum okkar gengum í Flugbjörgunarsveitina í Reykjavík um 1963. Með þátttöku í æfinga- og björgunarstörfum sveitarinnar opnaðist aðgangur að miklu öflugri tækjabúnaði en við höfðum haft áður og nutum auk þess þjálfunar þrautþjálfaðra fjallamanna þannig að fljótlega vorum við farnir að fara í langa æfinga- og björgunarleiðangra með sveitinni inn í óbyggðir og upp á jökla auk þeirra ferða sem við fórum á eigin vegum.

En lífið var ekki bara leikur og eftir að við félagarnir stofnuðum fjölskyldur eða fórum í framhaldsnám þá breyttust áherslur og ferðir og annað í þeim dúr varð að víkja fyrir alvöru lífsins. Engu að síður hélst vinátta og trúnaður auk þess sem tryggð við Flugbjörgunarsveitina rofnaði aldrei.

Grétar var öflugur liðsmaður sveitarinnar alla tíð og var ýmist í forystu eða forystuhópi ýmissa verkefna innan sveitarinnar svo sem ýmsum verkefnum í loftskeytamálum, rekstri á loftskeyta- og stjórnstöðvarbíls FBSR og var einnig einn helsti hvatamaður og veitti forystu kaffihóps eldri félaga FBSR í áratugi. Þessi hópur hlaut nafnið FBS Lávarðar og stóð Grétar fyrir margskonar afþreyingu og ferðalögum á vegum hópsins.

Ég votta fjölskyldu Grétars mína dýpstu samúð.