Þorvaldur Tryggvason

Komið er að kveðjustund, elskulegur tengdapabbi minn Þorvaldur Tryggvason hefur kvatt eftir langt og gott líf. Leiðir okkar lágu saman fyrir tæplega 35 árum þegar við Tryggvi kynntumst. Ég var boðin velkomin í fjölskylduna og varð mér fljótt ljóst hve vel gerður og ljúfur maður Þorvaldur var. Aldrei bar skugga á okkar samband og reyndist hann mér ákaflega vel, úrræðagóður, traustur og yfirvegaður. Hlýja hans og umhyggja fyrir okkur fjölskyldunni var mikil og endalausan tíma og ást gaf hann börnunum okkar Tryggva.

Þegar aðstoð þurfti var Þorvaldur alltaf tilbúinn að hjálpa. Þegar við fluttum í húsið okkar þurfti að skipta um gólfefni. Við vorum rétt byrjuð á verkefninu þegar við komum heim úr vinnu einn daginn og sjáum að gamla gólfefninu hafði verið snyrtilega staflað á bílaplaninu og enginn inni í húsinu. Kom þá í ljós að Þorvaldur hafði komið og tekið til hendinni. Þetta er lýsandi fyrir Þorvald, sá hvar hægt væri að aðstoða, gerði það án þess að minnast á nokkuð eða ætlast til neins.

Þorvaldur hafði áhuga á alls kyns útiveru og hreyfingu. Alla morgna gekk hann í Laugardalslaugina og synti kílómetra. Þegar hann síðar flutti á Grund hélt hann þeirri iðju áfram og gekk þá í Vesturbæjarlaugina og synti þar. Golfið stundaði hann einnig af kappi á árum áður og kom heim með nokkra bikara og verðlaunapeninga. Það kom mér reyndar ekki á óvart þar sem golfið reynir á hugann og yfirvegun og þar var Þorvaldur svo sannarlega sterkur. Nýlega gaf hann mér pútterinn sinn og óskaði mér góðs gengis í golfinu. Ég mun varðveita þessa gjöf og láta kylfuna fylgja með í golfpokanum mínum í framtíðinni með von um að hún verði minn happagripur í golfinu, ekki veitir af. Þegar Tryggvi var lítill gutti fóru þeir feðgar að stunda skíðamennsku saman og áttu margar góðar stundirnar í fjöllunum. Það varð mér líka til gæfu að þeir tóku upp á þessu sporti því Tryggva kynntist ég í skíðabrekkunni. Samband þeirra feðga var einstaklega náið og einkenndist af mikilli vináttu. Þráðurinn var sterkur á milli þeirra og hefur Tryggvi staðið þétt við bakið á pabba sínum síðasta lífskaflann.

Þorvaldur var eldklár. Þegar farið var yfir bókasafn hans fundum við handskrifað bréf frá skólastjóra Verzlunarskólans frá námsárum Þorvaldar. Í bréfinu óskar skólastjórinn Þorvaldi til hamingju með verðskulduð verðlaun fyrir námsárangur og þakkar honum fyrir frammistöðu og framkomu alla. Höfðu verzlingarnir okkar Tryggva gaman af þessu.

Þorvaldur hélt í skarpa hugsun þrátt fyrir háan aldur og fylgdist vel með líðandi stundu. Viku áður en hann kvaddi hafði hann gerst áskrifandi að Mogganum og vildi heldur lesa fréttirnar í blaðinu með stækkunargleri en í spjaldtölvunni sem var alltaf að stríða honum. Hann lifði fallega fram á síðasta dag, var á fótum og fékk sér göngutúr til kaupmannsins á horninu og keypti köku og djús því hann átti von á heimsókn.

Ég votta elsku Hönnu tengdamömmu minni samúð mína. Hún stóð eins og klettur við hlið tengdapabba og hugsaði um hann eins lengi og hún mögulega gat. Samúðarkveðjur sendi ég systrum Þorvaldar þeim Heiðu og Helgu sem og öðrum ástvinum. Ég kveð elskulegan tengdapabba minn með þakklæti fyrir samfylgdina og fyrir að sýna mér og því dýrmætasta sem ég á alltaf ást.

Elsku afi. Hvar eigum við að byrja? Þvílíka ferðalagið sem við fengum að fara með þér. Mikið rosalega var gott að koma til ykkar ömmu í Sóltúnið að gista hjá ykkur. Þú varst alltaf á staðnum og vildir allt fyrir okkur gera. Það hefði ekki verið skrítið ef þú hefðir kannski einu sinni og einu sinni ekki nennt að spila við okkur Manna. En þú varst alltaf með og einhvern veginn vannst þú alltaf. Svo fórstu með okkur í bíó morguninn eftir. Í hvert einasta skipti sem við komum í heimsókn beiðstu eftir að amma liti undan og skaust þá inn í herbergið þitt og komst út með einhvers konar sælgæti.

Hlýjunni, ástinni og kærleikanum sem þú og amma hafið gefið okkur verður ekki komið í orð. Alltaf þegar við fjölskyldan komum heim frá útlöndum biðu okkar heit teppi í bílnum svo okkur yrði ekki kalt, ísskápur fullur af mat og kaka á borðinu. Nema einu sinni þegar kakan gleymdist og Hanna Lára eins árs gömul spurði hvar kakan væri. Þá brunaðir þú auðvitað út í búð og græjaðir það.

Þú vildir einfaldlega allt fyrir okkur gera. Aldrei með hugann við neitt annað en okkur barnabörnin. Hver fær töframann í afmælið sitt þegar hann er 80 ára? Þú. Af því að þú vissir að börnin myndu hafa gaman af því. Þú varst svo óeigingjarn. Ef við vildum fara út á róló var farið út á róló. Ef við vildum skoða bókasafnið þitt var það skoðað. Þú skutlaðir okkur hvert sem er, kannski nokkrum árum of lengi reyndar, en það er einnig lýsandi fyrir þig. Svo mættirðu á hvern einasta fótbolta- og handboltaleik hjá okkur. Sama hvernig viðraði. Af því að þú varst okkar helsti stuðningsmaður í öllu sem við gerðum.

Þú passaðir alltaf upp á að allir fengju jafnt. Ef eitt okkar kom í heimsókn varstu gjarn á að gefa okkur einhvers konar seðil en þá fylgdu þrír aðrir fyrir hvert systkini heima. Þegar þú gafst Gylfa gamla skrifborðið þitt sástu til þess að Þorvaldur fengi nú samt líka skrifborð og fórst sjálfur og keyptir það. Þegar Þorvaldur fékk lítinn pening í fermingargjöf gafstu honum fullt umslag af pening sem á stóð „ég er hættur að nota þetta“. Þegar Elín Arna var að útskrifast labbaðir þú á þínum 92 ára gömlu fótum í búðina til að kaupa hálsmen handa henni. Auðvitað keyptirðu tvö, eitt fyrir Hönnu Láru. Þinn magnaðasti göngutúr er þó vafalaust frá síðasta hausti þegar þú gekkst alla leið frá Grund til ömmu í Hvassaleiti til að kíkja á hana með bakkelsi. Gangan tók fjóra tíma aðra leið. Hún var ekki heima. Þannig að þú tókst leigubíl til baka og gafst starfsfólkinu á Grund bakkelsið. Við hlógum að þessu saman.

Þarna hefðu eflaust flestir kvartað en ekki þú. Því ef það var eitthvað sem þú varst lélegur í var það að kvarta. Þú einfaldlega kunnir það ekki. Alltaf varstu í góðu skapi, sama hvað bjátaði á. Þú mættir öll jól og áramót í jakkafötunum og gafst okkur öllum ómetanlegar minningar með þér og ömmu yfir hátíðirnar. Við erum ótrúlega þakklát fyrir að eiga þessar minningar með þér. Þú varst einfaldlega bestur, elsku afi, og verður söknuðurinn mikill. Hvíldu í friði, við elskum þig.

Oft er sagt að það þurfi heilt þorp til að ala upp barn. Við systur vorum þeirrar gæfu aðnjótandi að eiga góða að í okkar æsku; ömmur og afa sem kenndu okkur margt og sýndu okkur hlýju, ást og stuðning í orði og verki.

Í dag kveðjum við elskulegan afa okkar Þorvald sem var okkur alla tíð mikils virði. Allt fram til dánardags átti hann hlutdeild í okkar lífi og var ávallt áhugasamur um hvað á daga okkar drifi. Fjölskyldum okkar sýndi hann mikla hlýju og vildi hag okkar allra sem vænstan. Afi var ávallt blíður, kankvís og hafði mikið jafnaðargeð. Þolinmæði hafði hann mikla enda gat hann klukkutímum saman spilað við okkur systurnar í Hvassaleitinu og hlustað á barnalög í plötuspilaranum. Skíðaferðir, leikhúsferðir, gönguferðir; alltaf var afi til í að gera eitthvað skemmtilegt með okkur krökkunum. Sjálfur var hann mikill sundgarpur og fór á hverjum einasta degi, áratugum saman, í Laugardalslaugina. Ólíkt mörgum fór hann þó til þess að synda en ekki bara til að spjalla í heitu pottunum. Bókmenntir, myndlist og klassísk tónlist voru hans hjartans áhugamál og nutum við fjölskyldan svo sannarlega góðs af því.

Eljusemi einkenndi afa alla tíð og þótti okkur systrum sérstaklega skemmtilegt að heyra af hans fyrstu sporum í bókhaldi og bisness fyrir vestan og alla leið á Straumnesfjalli, er við sjálfar gengum þar um, en þar hafði hann séð mönnum fyrir sælgæti og dagblöðum fjölmörgum áratugum fyrr.

Við erum þakklátar fyrir allar samverustundir og minningar um elsku afa; hjartans þökk og hvíldu í friði.

Elsku langafi. Takk fyrir allar dýrmætu stundirnar í Sóltúni hjá ykkur langömmu. Þorláksmessuhangikjötið, nammipokarnir sem allir fengu heim með sér, heimsóknirnar þar sem var dregið fram allt bakkelsið sem til var og allar djústegundir. Takk fyrir samveruna í öllum afmælunum sem þið komuð í til okkar, það skipti ekki máli þótt það væri uppi á 3. hæð og engin lyfta, þá voruð þið alltaf mætt fyrst af öllum og á slaginu klukkan 16.

Þú náðir að verða langalangafi og þér fannst svo gaman að spjalla við Marinó.

Við vorum svo heppin að fá öll þessi ár saman.

Með Þorvaldi Tryggvasyni er genginn góður drengur og vinfastur, hógvær og hlýr í viðmóti og jákvæður í öllum mannlegum samskiptum. Við áttum samleið á annan áratug á skrifstofu Lögmanna Eyjólfs Konráðs Jónssonar, Jóns Magnússonar, Hjartar Torfasonar, Sigurðar Sigurðssonar og Sigurðar Hafstein, sem þeir Eyjólfur og Geir Hallgrímsson, síðar borgarstjóri og ráðherra, stofnuðu árið 1955. Ég kom þar til starfa þegar að loknu laganámi 1960 og síðan framhaldsnámi erlendis 1963. Vegna tengsla við stofnendurna hafði Þorvaldur tekið að sér störf við bókhald stofunnar sem aukastarf meðfram starfi hjá Flugfélagi Íslands og var þannig tíður gestur, en að áskorun okkar gerðist hann svo beinn aðili að stofunni sem meðeigandi og skrifstofustjóri í fullu starfi. Stofan var þá til húsa á Tryggvagötu 8 með inngangi frá Vesturgötu, og umsvif hennar mikil á mörgum sviðum. Nærri 1970 þurftum við að taka afstöðu til húsnæðismála stofunnar, og ákváðum þá að flytja yfir götuna með kaupum á 2. hæð á Vesturgötu 17, sem auðveldara var að laga að okkar þörfum. Átti Þorvaldur drjúgan þátt að þeirri ákvörðun ásamt því hvernig innréttingu á hæðinni var fyrir komið.

Upp úr 1970 urðu svo nokkrar breytingar á aðstöðu stofunnar, m.a. vegna breytinga á verkefnum, en ekki síður vegna áfallsins sem við urðum fyrir þegar jafnaldri minn Sigurður Sigurðsson féll frá í nóvember 1972 eftir alvarleg veikindi, aðeins 38 að aldri. Við Eyjólfur höfðum einnig haft vonir um að færa út starfsemi stofunnar með verkefnum sem hentuðu Þorvaldi sérstaklega, en af því gat ekki orðið á þeim tíma. Í kjölfar þessa afréð Þorvaldur að snúa aftur til fyrra aðalstarfs við bókhald Flugleiða hf., sem hann gegndi síðan til starfskoka við góðan orðstír. Mér er minnisstætt hversu slétt og felld þessi umskipti urðu fyrir Þorvald, sem bar ótvíræð merki þess hvaða álits hann naut hjá því mikla og merka fyrirtæki.

Við Þorvaldur unnum saman að ýmsum áhugaverðum verkefnum, en samskipti hans við hina eigendurna urðu þó meiri, þar sem ég var að verulegu leyti bundinn af sérverkefnum á sviði orku- og iðnaðarmála með tengslum við útlönd. Öll voru þessi samskipti á einn veg að því er Þorvald snerti, þar sem við nutum vinsemdar hans og jákvæðni.

Fyrir mig var það svo sérstakt ánægjuefni hvaða gæfuspor Þorvaldur hafði tekið í einkalífi sínu, þegar hann kvæntist öndvegiskonunni Jóhönnu Sveinbjarnardóttur frá Ísafirði. Sem strákhvolpur í Hrannargötunni bjó ég stutt frá hennar stóru fjölskyldu og átti tíðar ferðir í bakarí föðurins, og hún mundi eftir mér frá þeim tíma þrátt fyrir fimm ára aldursmun. Þessara gömlu tengsla naut ég alla tíð í skiptum við þau hjónin.

Ég kveð Þorvald Tryggvason með söknuði og bið fjölskyldu hans allrar blessunar.