Með heimsfaraldrinum hafa komið upp nýjar aðstæður á stórmótum í íþróttum. Nú getur komið upp sú staða að fólk fari í einangrun á hótelherbergi og beint út í harða keppni að henni lokinni.
Með heimsfaraldrinum hafa komið upp nýjar aðstæður á stórmótum í íþróttum. Nú getur komið upp sú staða að fólk fari í einangrun á hótelherbergi og beint út í harða keppni að henni lokinni.

Kórónuveiran hefur auðvitað haft ýmisleg önnur áhrif á íþróttaheiminn, en þetta er ef til vill nýjasta dæmið. Eftir að fjöldi fólks í heiminum fékk bólusetningu, og það oftar en einu sinni, er íþróttafólkið sjaldan mjög veikt þegar það smitast.

Tvívegis hefur það gerst á nýju ári að íslenskir íþróttamenn hafa meiðst við það að fara beint úr einangrun í keppni. Aron Pálmarsson meiddist eftir nokkrar mínútur í leiknum gegn Svartfjallalandi á EM karla í handknattleik og Sturla Snær Snorrasson snemma í sviginu á Vetrarólympíuleikunum í Peking.

Þarna eru komnar mjög sterkar vísbendingar um hversu skrítið það er fyrir mannslíkamann þegar vel þjálfaður íþróttamaður, sem æfir daglega, fer inn á herbergi í marga daga. Fyrir Pétur og Pál myndi það ef til vill ekki skipta miklu máli.

Öðru máli gegnir um íþróttafólk í háum gæðaflokki. Í þessum tveimur tilfellum fóru menn svo gott sem beint í keppni eftir að hafa verið í einangrun.

Ekki á lauflétta æfingu heldur í átök þar sem meiningin er að standa sig gegn íþróttamönnum í heimsklassa.

Nú er bakvörður dagsins ekkert sérlega fróður um líkamsstarfssemina en ég get ímyndað mér að kerfið fái einhvers konar sjokk. Viðbrigðin eru svo mikil og þegar farið er beint í mikil átök þá lætur eitthvað undan.