Þorvaldur Þorgrímsson fæddist á Raufarfelli undir Eyjafjöllum þann 19. nóvember 1925. Hann lést á Hrafnistu í Hafnarfirði þann 28. febrúar 2022. Foreldrar hans voru Þorgrímur Þorvaldsson, f. 23. nóvember 1886 í Brennu undir Eyjafjöllum, og Guðfinna Runólfsdóttir, f. 26. janúar 1883 í Hörgslandskoti á Síðu. Systur Þorvaldar voru Jónína Guðný, f. 9. mars 1913, Guðrún, f. 6. nóvember 1916, og Kristín Lilja, f. 17. nóvember 1919. Þær eru allar látnar.
Árið 1952 giftist Þorvaldur Valgerði Bjarnadóttur, f. 9. september 1927 í Þorkelsgerði í Selvogi. Foreldrar hennar voru Þórunn Friðriksdóttir ljósmóðir, f. 1889 í Hlíð í Selvogi, og Bjarni Jónsson, f. 1877 á Þorgrímsstöðum í Ölfusi.
Börn Þorvaldar og Valgerðar eru: 1) Guðni Þorgrímur, f. 23. mars 1952. 2) Guðfinna Hulda, f. 9. ágúst 1953. Fyrrverandi maki Guðmundur Þorsteinn Veturliðason, f. 1949. Þau eiga þrjú börn. 3) Bjarni, f. 18. nóvember 1954. Maki Erna Friðriksdóttir, f. 1957. Þau eiga fjögur börn. 4) Hans Hafsteinn, f. 25. ágúst 1959. Fyrrverandi maki Fanný Kristín Tryggvadóttir, f. 1967. Þau eignuðust fjögur börn og fyrir átti Hans tvo syni. Valgerður á einnig dótturina Árnýju Svölu Gunnarsdóttur, f. 23. maí 1948. Maki Jørn Erik Larsen, f. 1949. Þau eiga þrjú börn. Alls eru afkomendur Þorvaldar og Valgerðar orðnir 41.
Þorvaldur ólst upp á Raufarfelli. Hann gekk í farskóla í fjóra vetur, frá 10 ára aldri að fermingu. Hann var nokkrar vertíðir í Vestmannaeyjum en heima á Raufarfelli þess á milli. Haustið 1945 byrjaði hann í Mótorskólanum í Vestmannaeyjum og lauk sveinsprófi í vélvirkjun 1949. Hann vann við vélaviðgerðir og járnsmíði í Vestmannaeyjum, á Selfossi en lengst í Hafnarfirði. Hann snéri aftur á heimaslóðir 1970 og gerðist bóndi á Raufarfelli en sinnti jafnframt sinni iðn með búskapnum.
Útförin fer fram í Hafnarfjarðarkirkju í dag, 14. mars 2022, klukkan 13.
Einn skemmtilegur þáttur í lífi og starfi pabba var hug- og verkvit hans sem ég varð vitni að í löngu samstarfi okkar. Margt hefur vakið furðu mína á uppfinningasemi hans gegnum tíðina. Hann og mamma byggðu hús í Hafnarfirði 1954, steinsteypt, glæsilegt upp á þrjár hæðir sem var þrekvirki fyrir ungu hjónin úr sveitinni með börnin sín á þeim tíma. En þegar kom að því að mála þakið á þessu háreista glæsilega húsi var málningarfötubrölt fyrirsjáanlegt og ekki árennilegt á snarbröttu þakinu. Smíðaði þá pabbi loftknúna dælu sem flutti þakmálninguna í gegnum plastslöngu upp í málningarrúlluna og þurfti þá aldrei að bera fötur upp á þak eða dýfa rúllu í málningarbakka. Málningin draup yfir alla rúlluna í hæfilegu magni og svo var bara að rúlla. Eitt af því sem pabbi tók sér fyrir hendur í sveitinni var að unga út hænueggjum. Pabbi fékk hænuegg hjá Kiddu frænku okkar í Skógum og setti þau undir ljósaperu til að unga þeim út. Það þurfti reglulega að snúa eggjunum til að ungarnir dræpust ekki í þeim en það gat nú farist fyrir í öllum önnunum í sveitinni. Þá smíðaði pabbi kassa með röð af keflum sem gátu snúist og tengdi þau saman með keðju eða reim þannig að þegar fyrsta keflinu var snúið snérust öll hin líka. Raðaði hann svo eggjunum milli allra keflanna, setti lítið skrall á fyrsta keflið og tengdi einhvern veginn vatn úr krananum við skrallið og þegar þrýstingur eða þungi vatnsins var nógur snéri hann skrallinu um eina eða tvær tennur og öll keflin snérust örlítið og eggin með. Þetta er dæmi um skemmtilegt uppátæki en flest það sem pabbi tók sér fyrir hendur í þessum efnum var til að minnka vinnustreð og búa í haginn fyrir sem flesta.
Hann smíðaði hliðgrindur, bæði gönguhlið og aksturshlið, allskyns króka og verkfæri til að létta mönnum störf sín. Þá má nefna viðgerðir á bílum, dráttarvélum og öðrum landbúnaðartækjum og allskyns viðgerðir á misslitnu véladóti til sjós og lands og alltaf var þessi sköpunarþrá fyrir hendi til að færa hlutina í betra horf. Eitt sinn keypti hann gamlan Ferguson '56 með frostsprungna blokk og sauð, með aðstoð Heiðars frænda síns, í lófastórt gat á blokkinni. Það þurfti að rífa alla vélina í sundur og setja saman aftur, og til þess þurfti kjark og dugnað en vélin var fín á eftir og gengur enn í dag fimmtíu árum eftir viðgerðina.
Þá hafði hann forgöngu um að bora eftir heitu vatni á Raufarfelli og sex bæir njóta góðs af því. Ég læt hér staðar numið þótt margt annað mætti nefna en Davíð Stefánsson leggur mér til eitt erindi úr kvæði sínu „Höfðingi smiðjunnar“ sem mér finnst vel við hæfi.
Takk fyrir allt elsku pabbi minn.
Höndin, sem hamrinum lyftir,
er hafin af innri þörf,
af líknsamri lund, sem þráir
að létta annarra störf.
Sá fagri framtíðardraumur
er falinn í verkum hans,
að óbornir njóti orku
hins ókunna verkamanns.
Hans Hafsteinn
Þorvaldsson.
Guðni Þorvaldsson.
Ég kynnist afa og ömmu síðar enn betur þegar ég bjó með þeim nokkur sumur í sveitinni þegar ég vann á Skógum og ekki síður þegar við systkinin fluttum með fjölskyldum okkar, ásamt ömmu og afa, í heilan stigagang í Brekkuási. Þar sá ég vel hversu samstíga amma og afi voru og hvað fjölskyldan skipti þau miklu máli því allir voru alltaf velkomnir til þeirra og þau ávallt tilbúin að hjálpa til.
Það var ótrúlega gaman að fylgjast með afa og vera í samneyti við hann. Afi var mjög félagslyndur og vildi alltaf vera að heimsækja fólkið sitt, fylgjast með vinnu og framkvæmdum, spila og lagfæra hluti. Mér er minnisstætt þegar afi var með hugmynd að mengunarvörnum fyrir sorpbrennslur sem hann var búinn að láta teikna upp fyrir sig og bað mig um aðstoð við að semja bréf og senda á ýmis sveitarfélög. Eins var skemmtilegt að fylgjast með ákafanum, vinnuseminni og hugmyndunum sem komu upp hjá honum þegar hann og amma voru að koma sér fyrir í nýrri íbúð, þá á níræðisaldri. Var krafturinn í honum síst minni en hjá okkur hinum.
En umfram allt þá hugsaði afi um fjölskylduna sína og var ákaflega annt um velferð hennar. Var honum tíðrætt um hve ánægður hann væri með afkomendur sína og að allt væri þetta nú svo skemmtilegt fólk. Ég er þakklátur fyrir allar góðu minningarnar sem ég á um hann afa og það er með sorg og söknuði sem ég kveð hann í dag.
Árni Sverrir Bjarnason.
Takk fyrir allar yndislegu minningarnar elsku afi minn.
Sigrún Bjarnadóttir.
Afi var engum líkur, umhugað um velferð allra, uppfinningamaður, spilakall og svo í seinni tíð fór hann að fara með alls kyns vísur sem hann hafði lært sem barn og ungur maður, okkur til mikillar skemmtunar. Afa var líka umhugað um rétt barna til þess að fá að vera börn og leika sér því nægur var tíminn til að vinna í framtíðinni.
Afi var afskaplega þakklátur fyrir það mikla lán sem honum hafði hlotnast í lífinu. Þar var amma mín miðpunkturinn ásamt fjölskyldunni og öllum þeirra afkomendum. Afi hafði oft orð á því hversu mikið lán það væri að allir afkomendur þeirra væru við svo góða heilsu en ekki síst hversu skemmtilegir allir væru, enginn með einhver leiðindi. Hin sönnu verðmæti voru svo sannarlega fólkið hans sem honum var svo annt um.
Það er með þakklæti en á sama tíma með miklum söknuði sem ég kveð afa minn í dag.
Valgerður Þórunn og fjölskylda.
Afi var skarpur og handlaginn. Það má með sanni kalla hann uppfinningamann. Hann hannaði og smíðaði allt frá sérhæfðri sáðvél fyrir matjurtagarðinn hennar ömmu, málningarrúllu með innbyggðri málningardælu, svo hægt var að mála húsið, stillansalaust, á methraða, vatnsknúna útungunarvél sem hélt jöfnum hita á hænueggjum svo þau gætu klakist út vandræðalaust. Þessi sköpunargleði veitir okkur enn innblástur og þegar tekist er á við ný og skapandi verkefni finnst þar hvatning og drifkraftur. Hann var gjafmildur og þegar komið var í heimsókn var hann fljótur að bjóða upp á nammi eða appelsín.
Hann var svolítill grallari. Það er minnisstætt þegar við vorum á stóru ættarmóti og um kvöldið var kveikt í myndarlegum bálkesti sem logaði glatt. Skyndilega birtist afi með olíu í fötu, sem hann skvetti á bálið með tilheyrandi eldglæringum. Þessu hélt hann áfram meðan leið á kvöldið, krökkunum til ómældrar kátínu.
Hann fór stundum á traktornum niður á mýri, en þá var oft einhver tekinn með, vegurinn var ósléttur svo að við köstuðumst til og frá eins og skopparabolti inni í traktornum.
Þrátt fyrir kynslóðabilið þá var afi skemmtilegur. Hann hafði ekki mikið vit á Star Wars eða Marvel, en hann kunni ógrynnin öll af gátum, vísum og ljóðum sem hann skemmti okkur með, þó við gleymdum þeim yfirleitt jafnóðum. Hann var tenging okkar við heim sem er núna nánast horfinn með öllu.
Undir lokin fór minnið hans afa að verða gloppótt. Eitt sinn heimsóttum við hann, en þá þekkti hann okkur ekki. Pabbi útskýrði það, en þá varð afi hugsi. Svo spurði hann „Og er þetta gott fólk?“
Það sem skipti hann máli var ekki hvort að afkomendurnir væri ríkir, áhrifamiklir eða merkilegir. Það sem skipti hann máli var að við værum gott fólk.
Hann er fyrirmynd okkar þegar kemur að reglusemi, virðingu fyrir öðru fólki, dugnaði og vinnusemi. Hann sýndi með fordæmi hvernig á að ganga beint til verks, vera ósérhlífinn og duglegur. Við munum halda minningu hans á lofti með framkomu okkar og ástinni sem við sýnum fjölskyldunni.
Theódór, Áki, Sólveig, Þorvaldur og Tryggvi.