Skúli Sigurðsson

Það er nú einu sinni þannig að þegar stutt er í vorið fyllist maður bjartsýni. Telur sér jafnvel trú um það að lífið blasi við því sem á sér ekki lífs von. Einstaklingur sem glímir við sjúkdóm sem hann veit að muni færa hann á annað tilverustig, neitar því að það sé að fara að gerast. Þannig var það með afa Skúla, hann vildi ekki trúa því að svo væri komið fyrir húsi sálar hans. Afi var vélfræðingur og vissi það að lengi mátti halda hlutum gangandi þó svo að gangverkið væri farið að daprast. Eygði því von um að fá að lifa enn eitt vorið og fá að líta langafadrenginn augum sem fæddist fáum dögum eftir að hann kvaddi sitt jarðneska líf. Skúli afi var skemmtilegur karl, hafði frá mörgu að segja en hafði líka gaman af því að heyra hvað við bræður værum að bralla hverju sinni. Fylgdist með okkur í daglegu lífi og starfi. Hann naut þess að taka spjall við okkur hvort sem það var með heimsóknum til hans og ömmu eða símtali við hann. Það var alltaf gott að koma í Smárarimann þar sem afi tók alltaf stoltur á móti okkur með faðmlagi og gríni. Amma var alltaf með eitthvað upp á að bjóða með kaffinu. Afi Skúli var mikill húmoristi. Hafði einstakt lag á að snúa öllu uppí grín og fá mann til að hlæja, en amma ranghvolfdi augunum yfir hans misgóðu bröndurum. Afi var golfari og naut sín vel á þeim velli. Hans síðasta ferð með ömmu var til Spánar í haust til að spila golf og njóta lífsins í góðum félagsskap. Eftir heimkomuna fór meinið að verða honum þyngra með hverjum deginum. Afi var hörkunagli, sama hversu kvalinn hann var og dagurinn búinn að vera þungur, þá bar hann sig alltaf vel. Hann reyndi að láta mann trúa því að ekkert væri að honum, við værum bara að hittast eins og venjulega þegar komið var í heimsókn til hans. Hann hafði engan áhuga á því að verið væri að kenna í brjósti um hann.

Það er kveðjustund, Skúli Sigurðsson er farinn að spila golf á þeim völlum sem eru okkur sem óskrifað blað, þar sem dýrðin og morgunljóminn eru endalaus. Hafi hann þakklæti fyrir allar góðu stundirnar sem við áttum með honum og minningarnar sem við eigum í huga okkar um hann og með honum. Elsku amma Anna. Við munum líta til með þér og reyna eftir bestu getu að styrkja þig í sorginni.

Fallinn er frá góður vinur okkar Skúli Sigurðsson. Lífsbókinni hans var lokað, slökkt á kertinu eftir hetjulega baráttu við illvígan sjúkdóm. Við héldum alltaf að hann yrði allra karla elstur því hann var mjög þrekmikill og hugsaði vel um heilsuna, stundaði útivist, fékk sér sundsprett á morgnana og spilaði golf bæði hér heima og erlendis. En maðurinn með ljáinn gleymir engum. Baráttan var hörð, Anna stóð eins og klettur við hlið hans með dyggri aðstoð barnanna.

Vinátta okkar spannaði meira en hálfa öld og hófst þegar hann kvæntist bestu vinkonu okkar henni Önnu Dýrfjörð. Það var hans gæfuspor. Hann sá hana fyrst á Siglufirði þar sem hún sat í sólbaði fyrir utan hárgreiðslustofuna sína og hugsaði með sér að þessari konu þyrfti hann að kynnast. Og það tókst. Hann varð ástfanginn af bæði henni og Siglufirði. Hann elskaði Stykkishólm þar sem hann dvaldi sem barn á sumrin hjá ömmu sinni og afa. Við urðum þeirrar gæfu aðnjótandi að dvelja með þeim hjónum eina helgi í Stykkishólmi þar sem Skúli var leiðsögumaður og fræddi okkur um söguna, örnefnin, fólkið sem byggði bæinn og lífið í Hólminum þegar hann var barn.

Það er af miklu að taka úr brunni minninganna. Skúla var margt til lista lagt og fær í sínu fagi til sjós og lands. Hann var dugnaðarforkur, ekki maður kyrrsetu og þurfti alltaf að hafa eitthvað fyrir stafni. Skúli var mikil félagsvera, ræktaði vináttu við gamla skólafélaga og samstarfsmenn. Hann var gestrisinn með eindæmum. Það var alltaf gott að leita til Skúla og Önnu.

Í mörg ár héldum við saman upp á síðasta vetrardag, borðuðum góðan mat og nutum þess að vera til. Við ferðuðumst einnig heilmikið um landið okkar fagra, mörg sumur var farið í óvissuferðir sem frúrnar skipulögðu. Lagt var af stað út í óvissuna og áfangastaðirnir ekki af verri endanum, Hellnar á Snæfellsnesi, Hunkubakkar, Fjörður og þar er ekki allt upptalið. Oftast leigðum við sumarhús, slógum upp stórveislum og við grillið var Skúli fremstur meðal jafningja.

Á svipuðum tíma eignuðumst við sumarbústaði og þar með sameiginleg áhugamál. Það treysti enn vináttuböndin að eiga saman góðar stundir í sveitinni og kom sér vel að það var stutt á milli og mikið um skreppur.

Í nokkur ár áttu Skúli og Anna hús á Spáni og nutu þess vel. Þau tóku virkan þátt í félagi sumarhúsaeigenda, ferðalögum, golfi og spilamennsku. Við áttum þess kost að dvelja hjá þeim og áttum dýrðardaga þar sem stjanað var við okkur á allan máta.

Skúli var afskaplega stefnufastur maður sem stóð fast á sínum skoðunum. Í pólitík vorum við á öndverðum meiði og tókumst oft hressilega á um menn og málefni. En allt endaði í bróðerni því í hjarta okkar vorum við sammála.

Við erum þakklát fyrir þá gæfu að hafa átt Skúla að vini og fengið að deila með honum gleði og sorg. Andspænis dauðanum mega orð sín lítils, þó er huggun harmi gegn að minningin um einstakan mann lifir. Við þökkum samfylgdina.

Vertu Guði falinn.

Elsku Anna, Stella, Skúli, Signý og fjölskyldur, góður Guð styrki ykkur í sorginni.

Það er sumarið 1998 og okkur vantar vélstjóra á Helgafellið. Til mín kemur um borð í spjall rauðbirkinn reffilegur maður í bláum smekkbuxum sem segist vera að sækja um pláss.

Við spjöllum saman góða stund og ég fékk að vita ýmislegt um hans feril og fyrri störf. Hann hafði fengist við ýmislegt um dagana en þurfti nú að finna sér nýja vinnu rúmlega sextugur.

Hann fær þetta pláss og við siglum svo saman næstu árin, en þarna hefst vinátta sem haldist hefur til þessa dags og aldrei borið skugga á.

Skúli var mikil félagsvera sem við skipsfélagar hans fengum fljótlega notið góðs af, hann var duglegur að skapa tækifæri til að hittast utan vinnunnar þar sem við gátum deilt tíma með fjölskyldum okkar.

Sem félagsvera átti hann sér margar hliðar, hann var góður golfari, takk fyrir að kynna mig fyrir þeirri göfugu íþrótt. Bridgespilari góður og tók lengi þátt í gjöfulu starfi Lionshreyfingarinnar á Íslandi.

Hann tók einnig þátt í bæjarpólitík í Kópavogi sem sjálfstæðismaður af hugsjón.

Um hans félagsmálaferil og stjórnmálastarf eru aðrir færari að fjalla.

Fljótlega kynntist ég hans góðu konu Önnu sem hefur deilt með honum lífinu í blíðu og stríðu.

Þau stofnuðu ung heimili og eignuðust börn sem þau ólu upp af ást og alúð.

En mér eru efst í huga árin sem við sigldum saman, þú hafðir góða nærveru og jákvæð áhrif á umhverfi þitt og féllst vel inn í þann góða hóp sem myndaði áhöfn Helgafells þessi ár.

Við ræddum oft málin, landsmál, heimsmál, lífið og tilveruna og þau samtöl gáfu lífinu gildi.

Einnig rifjast upp heimsókn okkar Stínu til Spánar 2012 þar sem við eyddum saman yndislegum stundum.

Að lokum: Kæri vinur, takk fyrir samveruna allar okkar stundir.

Elsku Anna börn og barnabörn, innilegar samúðarkveðjur.

Þegar ég flutti í Kópavog 1967 leið ekki á löngu áður en sjálfstæðismenn í bænum höfðu samband við mig og vildu bjóða mig velkominn í sinn hóp. Var það ekki torsótt og hafa kynnin staðið síðan þá.

Þarna voru frændur mínir margir og gamlir vinir og svo venjulegir fyrirmenn eins og í bæjarfélögum gengur og gerist.

Einn maður mér óþekktur vakti athygli mína. Fyrirmannlegur og greinilega innarlega sem koppur í búri hjá íhaldinu eins og þeir Rikki Björgvins, Árni Örnólfs, Bragi Mikk, Axel þingmaður, Palli Ásthildar og hún sjálf, Kristinn Kristinsson og fleiri úrvalsmenn.

Þessi maður var Skúli Sigurðsson vélfræðingur.

Allir þessir menn urðu vinir mínir í áranna rás.

Íhaldið átti lengi vel undir högg að sækja í Kópavogi, vinstrið var firnasterkt með Guðmund Oddsson og Valþór Hlöðvers í forystu. Lengi vel fannst manni baráttan erfið eða vonlaus og við værum dæmdir til stjórnarandstöðu um aldur og ævi.

Svo á endanum tókst það loksins 1978 að Sigurður Geirdal og Gunnar I. Birgisson rufu kyrrstöðuna. Þá breyttist margt á næstu áratugum og það var aftur orðið gaman að vera í pólitík.

Tíminn leið og ég hætti afskiptum af bæjarpólitíkinni upp úr síðustu aldamótum. Dætur okkar Skúla fóru hins vegar að skipta sér af málum til þessa dags, þær Signý S., hans dóttir, og mín, hún Karen Elísabet.

Lítið samband var milli okkar Skúla þessi ár þar til við rekumst saman á krabbameinsdeildinni á Landspítalanum. Ég er lagður inn snemma á þessu ári og í næsta rúmi er maður sem ég þekki, sem er Skúli Sigurðsson. Hann er þá með lengra gengið mein en ég og hann segir mér að hann eigi að fara á líknardeildina næst. Við eigum margar góðar samræðustundir þarna. Og við erum íhaldsmenn af gamla skólanum báðir. Þar hefur ekkert breyst.

Það kemur svo að því snemma í febrúar að Skúli er ferðbúinn og við kveðjumst á ganginum.

Hvað segjum við þá segi ég? „Segjum við ekki bara: Áfram Ísland!“ segir Skúli og glottir við.

Hann er sami íhaldsmaðurinn og hann hefur alltaf verið.

Sosum líklega eins og ég.

Þar skilja okkar leiðir og nú hefur hann kvatt okkur.

Nýir menn eru komnir fram og ný baráttumál komin á oddinn.

Þannig er pólitíkin ekki öðruvísi en lífið sjálft. Liðin hjá fyrr en þig varir.

Ég á aðeins góðar minningar um Skúla Sigurðsson, sjálfstæðismann úr Kópavogi, sem ég hitti þar fyrst fyrir meira en hálfri öld.

Tíminn flýgur en íhaldið hefur verið þar óslitið við stjórn síðustu þrjá áratugina.

Vonum það besta fyrir framtíðina.

Kveðja frá Lionsklúbbi Kópavogs

Skúli gekk í klúbbinn 1971 og hafði því starfað af miklum dugnaði fyrir Lionshreyfinguna í yfir 50 ár. Hann var gjaldkeri klúbbsins 1973-74, formaður 1983-84 og ritari 2006-07. Auk þess hafði hann gengt formennsku í hinum ýmsu nefndum klúbbsins gegnum árin. Árið sem hann var formaður varð klúbburinn 25 ára og starfsemi hans afar þrótt mikil. Það ár beitti klúbburinn sér fyrir stofnun Medic Alert á Íslandi, gaf út afmælisblað, hélt hátíð fyrir Norræna byggingardaginn og gaf út fyrsta bindi af Sögu Kópavogs. Hátíðin fyrir Norræna byggingardaginn var upphafið af mörgum hátíðum og samkomum sem klúbburinn hélt fyrir fyrirtæki og félagasamtök næstu árin, ýmist einn eða í samvinnu við hina Lionsklúbbana í Kópavogi.

Skúli var einstaklega góður félagi; glaður í viðmóti, tillögugóður og framkvæmdasamur. Slíkur maður er styrkur öllum félagssamtökum. Það er með söknuði og virðingu sem við kveðjum hann og sendum Önnu konu hans og öðrum vandamönnum innilegar samúðarkveðjur.