Valgeir Sigurjónsson

Ávallt í huga mér og hjarta.

Þín systir,

Kynni okkar Valgeirs hófust þegar við Sigfríður systir hans vorum að draga okkur saman. Ég fann fljótt að Valgeir var sannur vinur og staðfastur, burtséð frá mægðum okkar. Hans vinátta lá ekki endilega í tengslum og skyldleika, hann var vinur vináttunnar vegna. Við áttum alltaf gott með að leita hvor til annars þegar einhvers þurfti með. Börnum okkar Sigfríðar þótti óskaplega vænt um frænda sinn, fundu að í honum áttu þau skjól og væntumþykju. Það var líka svo gaman að vera í kringum hann. Hann hafði snjalla kímnigáfu og var orðheppinn með afbrigðum, lét alveg vita ef hann var ekki sammála síðasta ræðumanni, en á sinn hispurslausa hátt, sem ekki meiddi neinn.

Valgeir var einn af þeim sem framkvæmdi hugmyndir sínar og alltaf hundrað prósent. Sumar eitt, þegar hann bjó í Reykjavík, hjólaði hann vestur ásamt vini sínum, Eggerti Eggertssyni. Þeir vinirnir hjóluðu gjarnan saman þvers og kruss um landið. Svona var Valgeir, ekkert hálfkák við neitt. Gott dæmi um það er hvernig hann hugsaði um bílana sína. Ég og fleiri mættum taka það til fyrirmyndar. Það var ekkert verið að reka ryksugustút í sætin og pússa hraðamælinn. Nei, hann tók sætin gjarnan úr og djúphreinsaði gólfið undir, svo bíllinn leit út eins og hann væri að koma úr verksmiðjunni. Nostrað við allt og hvergi slegið af kröfunum til sjálfs sín.

Valgeir var mikill fjölskyldumaður, ástríkur faðir og hugsaði vel um börn sín og bú.

Eftir að sjúkdómur hans fór að herja á hann af meiri þunga tók hann meðal annars til við að renna fagra gripi úr tré. Hann var afar handlaginn og ég og fleiri búum að því.

Elsku Björg, Sigþór Örn og Sandra Dögg, guð gefi ykkur styrk í minningunni um yndislegan föður, eiginmann og vin.

Við Valli héngum stundum sem unglingar í sama genginu á Patró, misfullir og vitlausir, en við vorum aldrei beint nánir vinir til að byrja með og skildi leiðir í mörg ár. Eitt sumarið nítján hundruð níutíu og eitthvað var ég að hjóla einu sinni sem oftar í Reykjavík. Ég hafði verið með fjallahjóladellu í kannski tvö ár en verið að mestu einn að ferðast innanlands. Þá rakst ég á Valla í miðbæ Reykjavíkur, ég á hjólinu en hann góðglaður, nýkominn úr ríkinu á virkum degi. Var ekkert á sérstökum stað. Við tókum tal saman og ég fann hvað hann þráði breytingar á sínu lífi. Við ákváðum að hittast fljótlega og gera eitthvað í málunum.

Mér til undrunar hafði Valli mjög fljótlega samband við mig. Við fórum í búð og keyptum fjallahjól ásamt helstu græjum sem fylgja ferðalögum á hjóli. Mér fannst þetta heldur bratt hjá honum, í engu formi, að ætla sér svona snögga lífsstílsbreytingu. En einu sinni sem oftar og æ síðan kom hann mér á óvart með seiglu sinni og þrjósku. Á nokkrum mánuðum var hann kominn með betra þol en ég. Ég bara skildi þetta engan veginn!

Næstu árin fórum við í margar dagsferðir í nágrenni Reykjavíkur. Við fórum norður og hjóluðum frá Akureyri, að Mývatni, meðfram Jökulsárgljúfri að Ásbyrgi, út Tjörnes, að Húsavík og aftur á Akureyri. Hlynur Leifs var stundum með okkur enda góður vinur okkar beggja.

Lengsta og eftirminnilegasta ferðin var þegar við hjóluðum frá Reykjavík til Patró. Við tókum reyndar Akraborgina á Skagann enda ekki fýsilegt að hjóla Hvalfjörðinn á þessum tíma. Allt í allt vorum við sex daga á leiðinni. Gistum m.a. á Laugum í Sælingsdal, Djúpadal og Birkimel. Köldust var vistin í einhverjum firðinum daginn áður en við komum á Birkimel þar sem við tjölduðum okkar ódýra tjaldi í roki og rigningu. Tjaldið lak og bara vesen. En okkur til mikillar ánægju komu foreldrar Valla til móts við okkur daginn eftir og færðu okkur dýrindis kaldar kótilettur og ég veit ekki hvað. Ég á eingöngu ljúfar minningar um Valla.

„The rest is history,“ eins og sagt er. Við héldum báðir á vit fjölskyldulífs, barneigna og svona. Sambandið varð slitrótt eins og gengur en taugin var alltaf sterk á milli okkar enda höfðu sterk bönd myndast á milli okkar í hjólaferðunum. MS-sjúkdómurinn tók Valla í lokin. Hvað getur maður sagt? Jú, vertu blessaður gamli vin og takk fyrir ómetanlegar stundir. Reyndu svo að víkka aðeins tónlistarsmekkinn hinum megin. Þú veist hvað ég á við.