Guðmundur Arnfinnsson yrkir á Boðnarmiði og kallar „Lífsins vor“:
Fagra vor, þú fyllir hugann gleði,
á fjallatinda morgunsólin skín
og seint á kveldi sígur rótt að beði,
en særinn blikar eins og gullið vín.
Í vorsins fögru veröld söngvar óma
og varir mætast, hjörtun örar slá,
er berst að vitum ilmur ungra blóma,
hve yndislegt að mega vaka þá.
Að njóta lífsins, skynja eld í æðum
og öðlast kraft, er streymir Guði frá
er æðst og best af öllum heimsins
gæðum
og aðeins finna til á vori má.
Davíð Hjálmar Haraldsson skrifar: „Stelkurinn kominn 21.3. á Akureyri“:
Fjaðrirnar snyrti eftir fegurðarblund,
flugþreyttur var hann en glaður í bragði.
Stelkurinn þagði fyrst þó nokkra stund,
svo þekkt'ann mig aftur og tjú-tjú hann
sagði.
Það er „Vorhugur“ í Magnúsi Halldórssyni:
Vorið mun koma og grundirnar gróa,
góan í rauninni var ekkert spaug.
Sagt var í fréttum að sést hafi lóa,
svo eru mættir hér þrestir í haug.
Kristján H. Theodórsson kveður:
Lóan er komin og lætur sig dreyma
að lokið sé skammdegisþrautum.
Árlega virðist hún alveg því gleyma,
að enn kúra fannir í lautum.
Friðrik Steingrímsson hefur orð á því að vísindamenn rannsaki áhrif covid á heilann:
Þó að pestir grimmar geisi
og geri usla' í þessu' og hinu,
halda menn að heilaleysi
henti best í covidinu.
Kristjana Sigríður Vagnsdóttir yrkir:
Enginn norðannæðingur
nú er blámi voga.
Glöggt má sjá hvar gæðingur
gneistar í bjarma loga.
Helgi Ingólfsson yrkir:
Pútín á sér prúðan mann
sem pukrast einn á fleti.
Sjálfsagt er að hafa hann
að háði' og spotti' á neti.
Viktor Albert Guðlaugsson kveðst ekki hrifinn af fjöldasamkomum:
Mannfagnaðir mín ei lengur mikið
freista.
Á óvart mér ei kannski kæmi
að kominn sé með hjarðofnæmi.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is