Soffía Ingadóttir

Elsku amma mín, þá er komið að þessu. Kveðjustundin runnin upp.

Frá því ég man eftir mér hefur það farið í gegnum huga mér hvernig nákvæmlega ég færi að því að kveðja þig. Hvernig kveður maður manneskju sem hefur aldrei hugað að neinu öðru en þínu öryggi og þínum hagsmunum? Hvernig kveður maður manneskju hverrar lífsmarkmið var að varðveita þína hamingju?

Pabbi hafði orð á því hvað það væri dýrmætt fyrir okkur hvað amma var tilbúin, það var aldrei nein feimni þegar kom að því að tala um dauðann. Hún sagði okkur nákvæmlega hvernig hún vildi hafa hlutina, að ógleymdum húmornum sem fylgdi þeim frásögnum. Hún vildi að við minntumst hennar eins og fallegu og sterku konunnar sem hún var. Það er held ég nákvæmlega hvað hennar seinasti dagur sýndi okkur, mig langar að segja aðeins frá deginum.

Dagurinn var uppfullur af tilviljunum. Ég og Gyða besta vinkona mín og skáömmubarnið hennar ömmu kom með mér til hennar þennan dag. Við vorum að fara út að borða og sögðum ömmu það þegar við kvöddum hana en hún ríghélt í okkur eins og hún væri ekki tilbúin að við færum strax svo að við flissuðum og gáfum ömmu auka knús og koss.

Þegar við erum komnar út að borða þá leið okkur báðum svo furðulega, vorum utan við okkur og leið ekki alveg nógu vel. Við ákváðum því að fara snemma og ætluðum að nýta tækifærið og kíkja aðeins til ömmu og afa fyrir nóttina.

Þegar þangað var komið varð okkur ljóst að amma hafi kvatt aðeins fimm mínútum áður en við komum. Ekki var búið að ná í pabba þar sem hann var á Oddfellowfundi.

Auðvitað var þetta svolítið áfall en þegar ég fór að hugsa þetta eftir á þá held ég að þetta hafi verið nákvæmlega eins og amma vildi hafa það.

Það hafði aldrei verið eins mikill gestagangur og þennan dag, ótal margir sem komu og vottuðu henni þakklæti sitt. Við pabbi vorum bæði upptekin af öðru á meðan hún kvaddi og mættum svo saman uppstríluð, grátandi og hlæjandi yfir þessu öllu saman. Þegar ég kom heim eftir þetta allt saman sá ég í símanum mínum myndband af mér og ömmu frá því á jólunum 2021. Þar sá ég að ég var í þeim sama kjól og daginn sem hún fór. Ég tók þessu sem merki frá henni um að ég ætti að muna eftir henni nákvæmlega eins og seinustu jólin okkar saman, þar sem við sátum í faðmlögum og hlátrasköllin ómuðu.

Ég gæti ekki verið þakklátari, stoltari og glaðari yfir að þér hafi tekist ætlunarverkið elsku amma mín, þú skilur við mig þar sem ég er hamingjusöm, örugg og á bjarta framtíð fram undan með manni sem ég elska. Þér til heiðurs amma þá ætla ég að gera allt sem í mínu valdi stendur til að tryggja að framtíðin haldi áfram að veita mér hamingju.

Takk fyrir allt saman amma, sitji guðs englar saman í hring, sænginni yfir minni.

Nú er elsku Soffa frænka gengin á vit feðra sinna eftir erfið veikindi og víst er að henni hefur verið vel fagnað í landi ljóss og friðar. Líkaminn var orðinn lúinn en andinn enn snarpur og minnið óskert, þó var það svo undir lokin að hún sagðist tilbúin og hlakka til að fara og hitta allt fólkið sitt.

Það var ætíð mikil ánægja að hitta þessa elskulegu frænku okkar, spjalla um gamla tíma og kannski skála ögn í líkjör eða drekka kaffi saman. Soffía föðursystir okkar systkina hefur verið sterkur hlekkur í lífi okkar frá barnæsku, hún var yngst sinna systkina og var rétt rúmlega tvítug þegar við tvíburabræður fæddust og bjó hún þá með foreldrum sínum í sama húsi. Ótal ljósmyndir af okkur systkinum eru allar henni að þakka, en við systkinin fæddumst hvert á fætur öðru og urðum sex alls.

Pabbi og Soffa voru miklir vinir, hann mat hana mikils og alltaf var hlýr og angurvær tónn í rödd hans þegar hann minntist á Soffu systur sína. Enda áttu þeir bræðurnir þrír, hann, Sigurður og Sigurjón, sem allir eru látnir, systur sinni mikið að þakka.

Öll sín fullorðinsár bjó hún foreldrum þeirra hlýtt heimili á Grettisgötu 96 og hjúkraði þeim þegar elli kerling sótti að þeim, ömmu Ingibjörgu í mörg ár eftir að afi Ingi féll frá árið '73. Sú alúð, hlýja og kærleikur verður seint fullþakkaður, þar óx líka úr grasi einkabarn Soffu, frændinn okkar góði hann Smári, sem aftur í elli hennar sjálfrar var hin styrka stoð og lífsins gleði. Og hann gaf henni síðar ömmuhlutverkið með tveimur dætrum og amman var sem fyrr óþreytandi við að aðstoða þær sem hún gat.

Á miðjum aldri hitti Soffa traustan lífsförunaut af Austfjörðum, glaðværan og góðan hestamann og þau Tryggvi áttu saman um 50 friðsæl ár. Byggðu sér fallegt einbýlishús í Kópavogi, keyptu sér á efri árum fallega íbúð við Sóltún en hina síðustu daga áttu þau saman á hjúkrunarheimilinu Eir. Þar syrgir elsku Tryggvi hina trúföstu Soffíu sína sem hugsaði um hann af nærgætni og endalausri fórnfýsi lengur en hún hafði sjálf krafta til.

Soffa frænka var Verslunarskólagengin og vann allan sinn starfsaldur á Hagstofunni við að skrá alla nýja Íslendinga, lengi vel með sinni fögru rithönd inn í bækur stofnunarinnar, seinna tók tæknin við. Átti hún þar góða starfsfélaga og ævilanga vini, eins og Gunnu vinkonu sína.

Enga manneskju höfum við vitað á langri leið eins hógværa, þakkláta og kærleiksríka og elsku frænku okkar sem við kveðjum hér. Eins og hún hefði engar kröfur sér til handa, en vildi alltaf gleðja, enda var gleðiríkt að hitta hana og spjalla, fróð með afbrigðum og minnug. Hafði líka skemmtilegan húmor, eins og þegar hún orti um sjálfa sig: „Ég er orðin 88, um það þýðir ei að þrátta, utanveltu og utangátta!“ En það var hún aldeilis ekki, minnið brást ekki þótt líkaminn gæfi sig í hárri elli.

Við sendum henni hlýjar kveðjur inn á sólríkar lendur eilífðarinnar og vitum að þar ríkir nú gleði og hlátur. Okkur er þakklæti efst í huga fyrir allt sem frænka okkar var og ljúfar æskuminningar sem hún festi á filmu til framtíðar.

Það eru ekki allir svo lánsamir að eiga Soffíu frænku, en það vorum við þrír Safamýrarbræður svo sannarlega, ásamt fjölda annarra frændsystkina sem nutu góðrar návistar þessarar geðprúðu konu sem vildi allt fyrir alla gera. Það var því ávallt tilhlökkunarefni að heimsækja hana og Smára á Grettisgötuna þar sem þau bjuggu ásamt ömmu og afa. Soffíu var margt til lista lagt, en ólíkt stallsystrum sínum hafði hún meiri áhuga á ljósmyndun en saumaskap og átti í fórum sínum forláta þýska ljósmyndavél með vönduðum flassbúnaði sem gerði hana að hálfgerðum hirðljósmyndara fjölskyldunnar. Tók hún fjölda mynda við öll tilefni og skapaði minningafjársjóð sem afkomendur hennar og frændfólk fá notið til framtíðar. Í rúmlega hálfa öld vann Soffía hjá Hagstofu Íslands, lengst af sem deildarstjóri Þjóðskrár, og er hún sennilega sá embættismaður íslenskur sem lengst hefur starfað innan stjórnarráðsins. Í frístundum hélt hún huganum ferskum með kveðskap og krossgátum, en það áhugamál entist henni ævina á enda. Allt hennar efni var handskrifað og auðlæsara en tölvuletur nútímans, enda hafði hún einstaklega fallega rithönd. Soffía og Tryggvi byggðu myndarlegt hús í Kópavogi árið 1978 og áratug síðar snoturt sumarhús við rætur Hestfjalls, á óðalseign Kiðjabergsfjölskyldunnar, þar sem þau undu sér löngum stundum við trjárækt og útivist. Einstök kona er gengin til feðra sinna en minning um góða frænku lifir áfram. Hafi hún þökk fyrir að temja ungum drengjum glaðværð og jákvætt hugarfar.