Alfreð Elías Sveinbjörnsson

Ég er svo lánsöm að hafa átt góðan pabba sem bar hag minn og minna fyrir brjósti og ég fékk að hafa lengi hjá mér. Pabbi var sveitastrákur úr Skagafirði sem kom á vertíð til Eyja og hitti hana mömmu mína. Þau stigu lífsdansinn saman og börnin fæddust eitt af öðru.

Mamma og pabbi bjuggu í Eyjum fram að eldgosinu 1973 en þá fór fjölskyldan til Grindavíkur. Næg atvinna var fyrir pípulagningameistara í Grindavík og ílengdist fjölskyldan þar. Á uppvaxtarárum mínum vann pabbi mikið og átti lítinn frítíma. Það var þó alltaf skotist norður í Skagafjörðinn fagra á sumrin til að hitta ættingja. Stundum út í Eyjar í lundaveiði eða á Þjóðhátíð. Pabbi og mamma flytja aftur til Eyja 2001 en þá var heilsa mömmu orðin léleg en hún lést 2002. Pabbi bjó sér fallegt heimili á Strembugötu 4, snyrtimennska einkenndi pabba og allir hlutir áttu sinn stað.

Hann lét gamlan draum rætast og fékk sér gróðurhús, fyrst eitt og síðan dugði ekkert minna en tvö. Hann ræktaði sumarblóm og matjurtir með góðum árangri. Lánið hans pabba var að fá að vera með nokkrar ær hjá Guðjóni á Látrum og Önnu Svölu en með þeim og pabba tókst einstök vinátta. Sveitastrákurinn hafði engu gleymt og naut sín að stússa í kringum sauðfé.

Pabbi var mikið með okkur Óla Tý og strákunum okkar Bjarti Tý og Óla Frey, hann kom í hádeginu, sá til þess að strákarnir fengju sér eitthvað að borða og svo skutlaði hann í skólann, íþróttahúsið og á æfingar. Hann hjálpaði til við heimalærdóminn, mætti á fótboltaleiki, skákmót og sýndi öllu sem þeir voru að sýsla mikinn áhuga. Kom á kvöldin og borðaði með okkur, við grínuðumst stundum með það að við þyrftum ekki klukku, pabbi var klukkan okkar. Pabbi var líka minnið okkar, þegar einhverjar upplýsingar vantaði þá var viðkvæðið „hann afi man þetta“. Pabbi var víðlesinn, stálminnugur og ákaflega fróður um menn og málefni. Hann kunni mikið af lausavísum og sögum, hvort sem það var vorjafndægur eða haustjafndægur þá kunni hann vísu.

Strákarnir mínir fóru í vinnuskóla til afa, þar lærðu þeir að hugsa um garðinn, slá, reyta, planta blómum, skrapa og mála og annað tilfallandi. Þegar pabbi keyrði ekki lengur snerist dæmið við. Þeir fóru að skutla honum og sækja. Pabbi naut þess að vera í samneyti við unga fólkið. Þjóðhátíð skipar stóran sess í lífi fjölskyldunnar og Alli afi var alltaf með. Strákarnir mínir og vinir þeirra í búningafjöri og almennu sprelli, það líkaði pabba. Sagði oft við þá að unga fólkið ætti að vaka lengi og skemmta sér, það væri nægur tími til að sofa og hvíla sig þegar árin færðust yfir. Þegar heilsan fór að gefa sig sýndi pabbi mikið æðruleysi, þrautseigju og dugnað. Verst fannst honum að missa lestrarsjónina. Pabba fannst netið hið mesta undur og átti oft skemmtileg myndsamtöl við strákana okkar, Ólöfu Rögnu og litla Alfreð Tý sem sýndi afa langa allt það nýjasta sem hann kunni. Elsku pabbi minn, takk fyrir allt sem þú varst mér og mínum, minning lifir.

Dóttir þín,

Alfreð Elías Sveinbjörnsson tengdafaðir er látinn, rétt tæplega hundrað ára gamall. Alli var Skagfirðingur að uppruna og hélt því jafnan hátt á lofti og hann var Vestmannaeyingur eftir sextíu ára búsetu. Hann átti einnig svo ótalmargar hliðar, hann var laghentur iðnaðarmaður, bóndi og blómaunnandi og svo ótalmargt annað. Hann er uppalinn í sveitinni í Skagafirði en flutti upp úr tvítugu, vann ýmis störf víða um land þar til hann lenti úti í Eyjum 1949. Þar fann hann eiginkonu sína, Ingibjörgu Bryngeirsdóttur. Alli lærði pípulagningar en í kjölfar Heimaeyjargossins 1973 flutti hann ásamt fjölskyldu til Grindavíkur. Þegar ég og Jóhanna, dóttir Alfreðs og Ingibjargar, fórum að draga okkur saman þá voru fyrstu kynni mín af tilvonandi tengdaforeldrum eftirminnileg. Ég ætlaði að læðast til að hitta Jóhönnu en þá sátu hjónin í stofunni og biðu eftir þessum strák úr Eyjum. Þau voru ekkert nema elskulegheitin og spurðu frétta úr Eyjum, af mönnum sem þau þekktu, tíðarfari og gæftum almennt. Þau sögðu mér einnig frá svo ótalmörgu úr Eyjum frá því fyrir gos. Þau voru eiginlega að segja frá „Veröld sem var“ og það mátti finna hve sterk sú veröld var í lífi þeirra. Þegar ég fyrsta vorið kom síðan með nýorpin egg úr björgunum í Eyjum, lunda um mitt sumar og súlu að hausti þá þóttist ég vera nokkuð öruggur um að flutningur Jóhönnu til mín út í Eyjar yrði fyrirgefinn. Enda kom það á daginn og líklega hefur það átt stóran þátt í að þau fluttu einnig út til Eyja þegar árin færðust yfir og starfsævinni lauk. Því miður var Ingibjörg orðin lasin þegar þau fluttu aftur 2001 en hún lést 2002. Alfreð er af þeirri kynslóð sem þurfti að hafa eitthvað fyrir stafni. Ég og Sigurður sonur hans reistum gróðurhús við litla húsið hans á Strembugötu 4. Alli hafi óskaplega gaman af blómarækt og hafði, eins og sagt er, græna fingur. Þetta var engan veginn nóg og segja má að allt árið hafið verið sett upp í vinnulotur því um það bil sem blómaræktin var klár hvert ár þá var komið að sauðburði. Í einhverju bríaríi hafði ég spurt Guðjón Jónsson frá Látrum hvort hann vildi ekki leyfa honum Alla að hafa tvær gimbrar í fjárhúsunum. Guðjón jánkaði þessu og í kjölfarið tókst með þeim yndislegur vinskapur og þau hjónin Gaui og Anna Svala hafa alla tíð verið Alla afar kær. Hann fann sér einnig hlutverk þegar drengirnir mínir voru að alast upp, var til staðar í hádegishléi, skutlaðist með þá og réð þá sem vinnumenn í sumarstörf. Það enginn vafi í mínum huga að hjá afa sínum lærðu drengirnir vinnubrögð og vinnulag sem endast mun þeim allt lífið. Alfreð missti aldrei áhugann á líðandi stundu. Við ræddum gæði rafbíla einhverju sinni og hann segir: „Ef ég væri nú bara áttræður þá myndi ég fá mér rafbíl.“ Þetta varð eins konar frasi hjá fjölskyldunni eftir það: „Ja, ef ég væri nú bara áttræður.“ Þá má ekki gleyma því hversu innilega ánægður hann var með nafna sinn Alfreð Tý en á milli þeirra voru 96 ár. Hann var barnabarnabarn númer 27. Hafðu þökk fyrir allt og allt kæri Alli.

Elsku tengdapabbi er fallinn frá á 98. aldursári sínu og langar mig með örfáum orðum að minnast hans. Þegar ég kom inn í fjölskylduna fyrir 30 árum var mér og dóttur minni svo sannarlega tekið með opnum örmum og hlýju. Allar götur síðan hefur hann fylgst vel með okkur og öllum sínum afkomendum með miklum áhuga og gleði allt fram á síðasta dag, enda minnisgóður með afbrigðum. Mun svo sannarlega geyma í hjarta mínu allar góðu og fallegu samverustundirnar okkar. Takk fyrir allt, elsku besti, og bið að heilsa í sumarlandið.

Þín tengdadóttir, Þótt elsku afi sé farinn frá okkur er ennþá svo margt sem við getum lært af honum. Eitt af því sem mér fannst einkenna afa og mig langar að tileinka mér er hvað hann var alltaf hreinn og beinn og sat aldrei á skoðunum sinum.

Það sem einkenndi afa hins vegar allra mest var hversu mikill fjölskyldumaður hann var. Hann fylgdist svo vel með okkur öllum og vissi hvað allir voru að aðhafast í lífinu. Afi var til dæmis einn af fáum í fjölskyldunni sem mundu frá fyrsta degi hvað námið sem ég var í héti, það vafðist fyrir sumum fyrstu árin ... en aldrei elsku afa.

Eitt af því síðasta sem afi sagði við mig þegar ég var hjá honum uppi á spítala var „ég hefði ekki getað beðið um betri börn“ og mér finnst það lýsa afa i hnotskurn. Hugsandi um fjölskylduna sína fram á síðustu stundu.

Elsku besti Alli afi, takk fyrir allar góðu stundirnar sem við áttum, allt það sem þú hefur gefið af þér og kennt okkur. Ég veit að Imba amma hefur tekið vel á móti þér í sumarlandinu góða.

Alli afi var ekki bara ljúfur og skemmtilegur heldur líka stórmerkilegur maður. Fæddur fyrir nærri því heilli öld en skildi mann samt oft best. Þótt við höfum ekki komið inn í líf hvort annars fyrr en seinna þá leið mér alltaf eins og hann væri einn af mínum helstu stuðningsmönnum, hvort sem var í leik eða starfi.

Takk fyrir stuðninginn, kaffibollana og allt hitt. Ástar- og saknaðarkveðja,