Eggert J. Levy sendi mér góðan póst, Vorljóð.
Vorið svífur vægt um grund
vinaþræðir kætast
hentugt fyrir hal og sprund
er hitaskilin mætast.
Vorið faðmar vinastund
veitir öllum gleði
ástin gefur gull í mund
gleymum öllu streði.
Um landið læðist vorið
lækirnir fullir af gáska
hamingjan hittir á sporið
þó heimurinn lifi í háska.
Baldur Hafstað sendi mér stökur úr vísnasafni Hofdala-Jónasar:
Veðrabrigði.
Sunnudagur sólarfagur
sveif um haga á geislatám,
en að kveldi kuls úr veldi
klæddist feldi þokugrám.
Litið í spegil.
Ekkert fagurt er á segg,
ofan brýrnar hanga,
þriggja daga skolgrátt skegg
„skreytir“ þunna vanga.
Efnahagurinn.
Smátt fer orð af auðlegð minni,
aldrei verð ég margálna;
hangi svona á horriminni
húsgangs milli og bjargálna.
Raspútín nú ættarlaukur er
allra mestu garpa.
Að Pútín í hans ætt sig sver,
um þarf síst að karpa.
Svo haldið sé upp á heiður þann
að hafa þjóðina sogið mergs
er látin utan á Landsbankann
liggjandi klæðning stuðlabergs.
Enn skrifar Jón Jens: „Styttan af Guðríði Þorbjarnardóttur fannst í eldflaug fyrir utan Nýlistasafnið.“
Frá Hellnum Guðríður hófst á loft
með hjálp frá ókunnum skyttum
þetta kvað henda ekki oft
og allra síst hjá styttum
um erindi hennar enginn veit
þó ýmsir í málið lesi
og verður hún aftur vistuð í sveit
vestur á Snæfellsnesi.
Hér er limra eftir Kristján Karlsson:
Hávarður prestur á Hól
er hálfgildings skrapatól.
Hann gleymdi hér eyra
og einhverju fleira
sem lá andatak kyrrt í hans stól.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is