Magnús Ágústsson

Góðar minningar eru það dýrmætasta sem maður getur eignast á lífsleiðinni. Æska mín og uppeldi er minn mesti fjársjóður, að fæðast inn í hóp fjögurra eldri ástríkra systkina og elskandi foreldra er eitthvað sem ég snemma á ævinni var meðvituð um að væri mín stærsta gæfa.

Lítil stúlka er vakin eldsnemma morguns af pabba sínum og fer með stírur í augunum í fuglaskoðun í fjörunni. Pabbinn tekur myndavél og kíki en hún flettir fuglabókinni og lifir í voninni um að sjá æðarkóng. Upp frá þessum skoðunarferðum hef ég alltaf elskað fugla.

Í seinni tíð var það svo ég sem tók pabba með í bíltúr á vorin í leit að fyrsta tjaldaparinu og vorboðunum og oftar en ekki með kaffi á brúsa.

Pabbi kenndi mér að elska náttúruna, fara vel með alla hluti og hafa ekki óþarfa áhyggjur. Treysta Guði og nota skynsemina. Í samvistum við pabba minn fann ég öryggi, visku, gæsku, ró og frið.

Aldrei var langt í húmorinn og mikið var hlegið og skrafað við eldhúsborðið í Suðurbyggðinni, sérstaklega eru mér minnisstæðar samverustundirnar með mömmu og pabba eftir að við fluttum heim frá Ítalíu 1997 og fengum að búa í kjallaranum. Þá voru eldaðar ljúffengar máltíðir og skipst á sögum í lok vinnudags.

Við barnahópurinn, eins og hann kallaði okkur, vorum svo lánsöm að vera hjá honum síðustu dagana, rifja upp minningar og gráta og hlæja saman. Þetta er okkur óendanlega dýrmætt. Við erum full þakklætis fyrir það að hafa getað kvatt pabba okkar á þennan hátt. Hans síðasta heilræði til okkar var: „Hugsið vel um ykkur.“

Ég átti föður sem var alltaf til staðar frá fyrstu stundu, ekkert var of lítið eða of stórt til að bera undir hann. Viska hans og gæska, traust og trúnaður var alltaf til staðar.

Örlátur á ráð eða bara hönd að halda í. Umhyggjan sem hann bar til náungans var engu lík, engum hallmælt nema þegar kom að hroka ráðamanna þessa lands í garð eldri borgara og þeirra sem minna mega sín, þá féllu nokkur vel valin orð.

Árið 2014 fékk ég tækifæri til að fylgja pabba til Noregs til að hitta hóp útskriftarfélaga hans frá NTH (Norges tekniske høgskole) í Þrándheimi, sem héldu sambandi alla tíð. Þessi ferð er mér ógleymanleg eins og margt annað sem við gerðum saman.

Mikið á ég eftir að sakna gönguferðanna okkar. Oft fylgdu með barnabörn og fjölskylduhundar og síðast en ekki síst Bangsi kisinn hans og besti vinur.

Þegar pabbi kom út í ferska loftið jafnt sumar sem vetur dró hann djúpt andann og sagði: „Þetta er alveg dásamlegt.“

Þegar ég bauð honum góða nótt rétt fyrir andlát hans sagði hann: „Góða nótt, elsku Bryndís mín.“

Sofðu rótt, elsku hjartans pabbi minn.

Þín

Í dag fylgjum við síðasta spölinn einstökum manni sem var margt til lista lagt. Magnús tengdafaðir minn bjó yfir þolinmæði og biðlund sem ekki öllum er gefin. Hógvær var hann líka þó hann hefði haft næg tilefni til að státa af verkum sínum. Það var óendanlega gaman að spjalla við Magnús um aðskiljanlegustu málefni. Þá skipti ekki máli hvort það var myndlist, ræktun, útivist, vísindi eða ferðalög. Hann sýndi fólkinu sínu lifandi áhuga og skilning og fylgdist vel með. Umgengni hans um alla hluti var einsök og hann kenndi börnum og barnabörnum að fara vel með og gera við það sem aflaga fór. Magnús kunni að meta góðan mat og gaf sér tíma til að njóta hans. Við fjölskyldan eigum góðar minningar um berjaferðir sem gjarnan bar upp á afmælisdaginn hans, 1. september, og þá var kaffi á brúsa og jólakaka í tilefni dagsins. Magnús hafði alla tíð yndi af útiveru og það eru til myndir sem minna á að á sínum yngri árum stundaði hann skíðastökk og brunaði niður brekkurnar af stakri snilld.

Hann hjólaði leiðina milli Reykjavíkur og Akureyrar þegar malbikið náði ekki út fyrir borgarmörkin. Börnin hans skildu svo vel þessa þrá og hvert tækifæri var nýtt til að komast út undir bert loft, allt fram á síðustu daga. Um þessar mundir er Ágúst Jóel sonur hans að ganga með félögum sínum á skíðum þvert yfir Grænlandsjökul. Það gerir hann í minningu föður síns og tileinkar fjölskyldunni allri.

Blíðan í veðrinu undanfarna daga er kannski best fallin til að lýsa Magnúsi. Hann var ljúfmenni hvort sem það sneri að mönnum eða málleysingjum, hann mátti ekkert aumt sjá. Það eru kaflaskipti að sjá á eftir ættarhöfðingja sem hefur fylgt okkur svo lengi en við gleðjumst yfir þeim fjársjóði að hafa átt samleið með honum og minningin um góðan mann lifir.

Magnús var heimamaður hjá okkur þegar ég var krakki og var uppáhaldsfrændinn. Hann og mamma voru á svipuðum aldri svo sambandið milli þeirra var mjög sterkt. Þess vegna var hann í fæði hjá okkur á meðan hann var í námi í Reykjavík og þá vorum við Ágúst einu systkinabörnin og fengum óskerta athygli.

Magnús kenndi mér svo margt, eins og að skrifa, fara á skíði, að spila „kinasjakk“ og ég fór stundum með honum á Bræðraborgarstíg þar sem hann sá um sunnudagaskóla fyrir börn, svo eitthvað sé nefnt. Og hann gaf mér fyrstu grammófónsplöturnar mínar. Þá voru plöturnar 33 snúninga og síðar fékk ég eina 45 snúninga. Þegar hann passaði okkur systkinin og þá bauð hann alltaf upp á góðgæti í skál.

Það var blanda af rúsínum, hnetum, möndlum og súkkulaði og var mjög vinsælt. Minningarnar eru margar og mjög hlýjar. Blessuð sé minning Magnúsar frænda og kærar og innilegar samúðarkveðjur til fjölskyldunnar frá mér og öllu mínu fólki í Svíþjóð.