Á Boðnarmiði yrkir Ólafur Stefánsson og kallar „Smávæmin heimkomulanghenda“: Síðan að ég sæll frá borði sveif, svo naumast snerti tá, kem ég varla upp köpurorði en kæra Ísland horfi á.

Á Boðnarmiði yrkir Ólafur Stefánsson og kallar „Smávæmin heimkomulanghenda“:

Síðan að ég sæll frá borði

sveif, svo naumast snerti tá,

kem ég varla upp köpurorði

en kæra Ísland horfi á.

Tvær limrur eftir Helga Ingólfsson:

Að hausti til hitti ég Ólínu

á Hestfjalli, rétt neðan snjólínu.

„Hvað ertu að gera?“

„Ég er búin' að vera

að útbúa glænýja skólínu.“

Ljóðskaparlistin er fögur,

en laun, sem hún færir, þó mögur.

Það seint bætir haginn

að sitja' allan daginn

og semja tvær vesælar bögur.

Guðmundur Arnfinnsson yrkir um málefni líðandi stundar og kallar „Allt í steik“:

Í skugganum skelfur hrísla,

skekin er bankasýsla,

með skott milli lappa

sést skolli vappa

og skýst í holuna mýsla.

Björn Ingólfsson skrifar: „Hér áður fyrr þegar ég var leiðsögumaður með gönguhópum í Fjörðum og á Látraströnd gerðist það einhvern tíma að tvær konur fóru að dragast aftur úr og kvörtuðu yfir því hvað ég væri skreflangur. Ég orti handa þeim stef sem þær gætu sungið sér til hugarhægðar undir laginu Hann var sjómaður dáðadrengur, ef þetta gerðist aftur“:

Þarna er leiðsögumaðurinn ljóti,

mig langar að kasta í hann spjóti.

Ef verð ég of sein

þá vel ég mér stein

og hendi í helvítið grjóti.

Enn yrkir Björn; Vítaspyrnukeppni:

Fyrr en nokkurn varði Varði

varði spyrnu Sveins í Garði

sem varð til þess að Barði á Barði

barði Stefán Jón á Skarði.

Ármann Þorgrímsson yrkir og er „Til umhugsunar“:

Aka á nöglum ekki má

ef menn vilja heiminn betri

og sanngjarnt væri að sekta þá

er sumardekkin nota á vetri.

Jón Jens Kristjánsson ykir að gefnu tilefni:

Á Alþingi voru einlægt er gerður hvellur

ausið af reiðiskálum með glæsibrag

en innanhússheimsmet í heimsku og

leiðindum fellur

hiklaust án atrennu sérhvern einasta

dag

Halldór Blöndal

halldorblondal@simnet.is