Þorsteinn Gunnar Eggertsson

Pabbi er dáinn! Við áttum bara alls ekki von á því! Pabbi var alltaf til staðar fyrir okkur. Fjölskyldan var honum allt. Mamma og pabbi voru ólíkir karakterar. Pabbi ankerið og mamma flugdreki, þau áttu vel saman þó þau væru ólík. Þegar við mamma fórum í mollið, Kringluna eða Smáralind kallaði pabbi á eftir okkur: Gústa, ef þú kaupir eitthvað passaðu að það sé gott í því! Hláturskrampar við að rifja upp uppátæki pabba þegar hann var ungur maður. Síðan ferðasögur, Skorradalssögur, veiðisögur, sögur af Tryggi, elsku hundinum þeirra sem var honum svo tryggur. Það var alltaf gott og gaman hjá okkur. Hvort sem við sátum yfir kaffibolla eða í sporvögnum um San Francisco. Elsku pabbi, takk fyrir allt og allt. Við eigum eftir að sakna risaknúsanna frá þér.

Elsku pabbi, tengdó, afi og langafi.

Með sorg í hjarta kveðjum við þig. Dýrmætar minningar um þolinmóðan húmorista, sósugerðarmann með meiru og matgæðing.

Brauð með þykku lagi af smjöri og pizzuveislurnar í Efstalundi eru okkur ofarlega í huga. Svo varstu bara líka svo klár og mikill töffari. Elsku afi Steini, við munum hugsa til þín með þakklæti og miklum söknuði.

Góða ferð og takk fyrir allt.

Við vorum ekki búnir að reikna með þessu elsku pabbi minn. Þegar þú hringdir í mig þennan laugardagsmorgun heyrði ég það strax á þér að nú var eins gott að drífa sig. Ég er svo þakklátur að þú hafir treyst mér fyrir því að vera þín hjálparhönd við þessar aðstæður og reyndar er ég ótrúlega stoltur af þér hvernig þú barðist í öllu þessu ferli sem þú varst búinn að ganga í gegnum. Ég var svo viss um að þú myndir hrista þig eins og hundur út úr þessu rétt eins og þú gerðir eftir fyrri aðgerðina. Allt kom fyrir ekki þennan afdrifaríka laugardag, daginn fyrir ferminguna hans Guðmundar Steinars sem þú ætlaðir að mæta í og hlakkaðir mikið til. Þín var sárt saknað.

Æi það er svo skrítið að hugsa til baka núna eftir að þú ert farinn. Ég meina allir þræðir í mér segja að ég eigi að vera sorgmæddur og þjáður en á sama tíma er ég svo glaður að eiga allar þær minningar sem þú gafst mér. Oft á tíðum sit ég og skellihlæ að öllu því skemmtilega sem við gerðum saman. Ég man svo vel þegar við vorum að ferðast saman í strákaferðum, uppi á fjöllum, í veiði í Grenlæk fyrir austan með bílinn glænýjan beint úr kassanum fastan í drullu upp að hurðum og ekkert dugði annað en stærsta dráttarvélin í sveitinni til að losa okkur. Eða þegar ég var með öngulinn í auganu og þið Toni þurftuð að leggja mig niður og draga hann til baka, þið voruð fljótir að hlaupa þegar ég var orðinn mannýgur eftir að öngulinn var úr!

Hugmyndaflugið bar okkur stundum aðeins of langt rétt eins og þegar við fórum á silkijökkum og strigaskóm í febrúar í 12 stiga frosti upp á línuveg í Heiðmörk, það var sól og gott veður. Ekki vildi betur til en svo að þegar við vorum búnir að drösla okkur nokkuð vel upp á veginn festum við okkur og það nokkuð illa, sem reyndar endaði með því að okkur tókst að affelga dekkið og nú var ekkert annað í stöðunni en að labba heim.

Snjór upp í klof og u.þ.b. 10 km heim og því miður var þetta ekki fjölfarinn vegur nema síður sé. Gallabuxurnar stóðu sjálfar uppréttar í þvottahúsinu frosnar, en það þýddi nú ekkert að væla yfir því, við vorum að sjálfsögðu á leiðinni strax að sækja bílinn! Mikið djöfull hataði ég bílinn þá.

Já ævintýrin voru mörg en Skorradalurinn og allt sem gekk á þar er eitt samfellt stórkostlegt ævintýri, hvernig þú stóðst að öllu þar var hreinlega stórkostlegt.

Undirbúningurinn, skipulagningin, verklagið – allt upp á 10. Ógleymanlegar eru gæðastundirnar sem við áttum saman þar strákarnir og auðvitað allar hinar þar sem við Ragna og krakkarnir vorum öll saman með þér og mömmu voru dýrðin ein. Ó hvað ég á eftir að sakna þín elsku pabbi minn.

Þinn sonur,

Í dag kveðjum við elsku afa Steina með sorg í hjarta.

Við gleymum aldrei góðum minningum okkar um afa og erum þakklát fyrir allar þær stundir sem við áttum með honum.

Minningar úr Skorradal koma fyrst upp í huga okkar allra, það var alltaf gaman í þeim ferðum hvort sem farið var í slökunar- eða vinnuferðir. Öll fengum við tækifæri til að leggja okkar af mörkum og lærðum við mikið af því að fá að vinna undir leiðsögn afa.

Við eigum margar skemmtilegar sögur úr þessum ferðum og verða þær sagðar á góðum stundum um komandi ár. Eitt sem við gleymum aldrei er matseðillinn í vinnuferðum okkar til að undirbúa heita pottinn. Afi tók að sér að sjá um matarinnkaupin og þegar hamborgaraveislan var komin á borðið fannst okkur krökkunum eitthvað vanta upp á meðlætið, en afi var nú alltaf með svörin á hreinu og sagði að þetta væri „dry burger“! Þrátt fyrir smá kvartanir frá okkur krökkunum kom afi aftur og aftur með „dry burgers“ í bústaðinn og þá örugglega aðallega til að stríða okkur.

Minningarnar lifa og við munum aldrei gleyma þér elsku afi.

Þín barnabörn,

Honum tókst að gera mig að gömlum vini sínum strax við fyrstu kynni.

Símtal – hann pabbi dó í dag. Nú er komið að kveðjustund Steina vinar míns og frænda, vinátta sem nær yfir rúmlega sextíu ár. Minningarnar hellast yfir þegar litið er til baka.

Við vorum Vesturbæingar og áttum mörg sameiginleg áhugamál á unglingsárum okkar. Frá fermingu fram til tvítugs hittumst við nánast daglega. Áttum marga góða vini og félaga sem saman nutum lífsins nokkuð áhyggjulaust þar til við félagarnir fórum til náms eða starfa allir hver í sína áttina.

Þetta var á árunum þegar Glaumbær, Borgin, sveitaböll og Þórsmerkurferðir voru upp á sitt besta í afþreyingu okkar.

Mér er mjög eftirminnilegt þegar við vinirnir ákváðum að kaupa og standsetja með mikilli vinnu gamlan Ford árgerð 1930 sem nota skyldi sparlega en gagngert næstu árin til ferða í Þórsmörk um verslunarmannahelgar.

Í tvö skipti komst bíllinn alla leið og vakti uppátækið verðskuldaða kátínu okkar og tuga áhorfenda á bökkum Krossár. Í þriðju ferðinni var djarft farið og bíllinn vildi hvíld í miðri ánni og við félagarnir fimm ferjaðir gegnblautir af góðum hestamönnum í land á áfangastað.

Við Steini höfðum á þessum árum fyrir venju á laugardögum yfir vetrartímann að hlusta á ameríska sveitatónlist á heimili foreldra hans í Sörlaskjólinu. Þau hjónin Eggert og Sigurlaug voru elskulegt fólk sem lét hávaðann í tónlistinni úr kjallaraherberginu ekki á sig fá, buðu upp á vínarbrauð og spjall sem við túlkuðum svo að nú væri nóg komið þann daginn. Þannig uppgötvaðist að við Steini værum fjórmenningar.

Steini vinur minn og frændi var tryggðatröll, úrræðagóður, glettinn og fróður. Til fjölda ára höfum við hist á gamlársdag og rifjað upp gamlar minningar og rætt dægurmál alveg fram undir það síðasta.

Í hvert sinn sem við missum vin þá deyjum við sjálf lítið eitt.

Ég sakna vinar míns og frænda og sendi Gústu og fjölskyldunni samúðarkveðjur.

Hann Þorsteinn mágur minn er látinn og er hans sárt saknað.

Það voru margir góðir eiginleikar, sem prýddu þennan góða dreng. Hann var æðrulaus og fátt gat komið honum úr jafnvægi. Ég sá hann aldrei reiðast, það var hins vegar alltaf stutt í gleðina og þá rifaði vart í augun þegar hann hló. Hann var líka æðrulaus gagnvart þeim sjúkdómi sem dró hann til dauða, það fundu ættingjar hans svo sannarlega. Sterka réttlætiskennd hafði hann og lá ekki á skoðunum sínum um menn og málefni þegar honum fannst menn fara út af sporinu.

Hann var einstaklega ráðagóður og ekki spar á þau, ef eftir þeim var leitað, sem var oft. Þolinmæði var honum í blóð borin og sem dæmi um hana má nefna að hann ákvað fyrir nokkrum áratugum að byggja sér og Ágústu konu sinni sumarhús úr timbri í Skorradal.

Þar komu í ljós þeir hæfileikar hans til skipulags sem einkenndu hann. Hann byrjaði á því að smíða sér jeppakerru af bestu gerð. Svo smíðaði hann sér lítið gestahús. Þá tók hann sig til og hóf smíði sjálfs sumarhússins.

Við þessa vinnu naut hann aðstoðar sinna nánustu, en hann lagði línuna. Við smíðina var hann spurður hvenær hann myndi ljúka verkinu, og svaraði hann því til að það yrði vonandi aldrei, þetta væri hobbíið hans. Til smíðarinnar var mjög vandað, meðal annars voru ekki notaðir naglar heldur var allt skrúfað og pallasmíðin þar með talin.

Það var alltaf gott samband á milli Agnesar konu minnar og Þorsteins, en við fráfall móður þeirra styrktist systkinakærleikur milli þeirra og áttu þau alla tíð eftir það sterkt og gott samband.

Áttu þau löng og innihaldsrík símtöl og var þá tekið á öllum málum stórum og smáum, þeim báðum til blessunar og yndisauka. Samkomulag gerðu þau um að færi annað þeirra til útlanda skyldi það láta hitt vita daginn sem farið væri í flug. Stóð það samkomulag alla tíð. Á afmælum sínum bauð Steini öllum afkomendum sínum til pítsuveislu og voru hundar þeirra ekki skildir eftir heima.

Eins og margir af okkar kynslóð hafði Steini heilbrigða bíladellu, vissi allt um bíla. Hann átti bíla sína lengi og við endurnýjun gaf hann gjarnan einhverjum afkomenda sinna gamla bílinn.

Hann hafði nokkuð fastmótaða lífssýn og var ekki ginnkeyptur fyrir breytingum, breytinganna vegna. Hann starfaði alla sína starfsævi hjá sama vinnuveitanda, ÍSAL.

Með framkomu sinni og háttum uppskar hann djúpa virðingu þeirra sem honum stóðu næst.

Ég sendi Ágústu og afkomendum þeirra samúðarkveðjur mínar og bið þess að góður Guð leiði þau áfram veginn.