Ásdís Guðbjörg Konráðsdóttir

Heimilishald lék stóran þátt í lífi mömmu þegar við vorum ung og að mörgu að hyggja hjá sex barna móður aðeins 26 ára gamalli. Mamma sá um heimilishald að mestu leyti ein af miklum myndarbrag. Elsti bróðir minn flutti á stofnun fyrir fatlað fólk þegar hann var níu ára sem var henni mikil sorg en 21 árs missti hún móður sína og fáir gátu létt undir með henni. Hún sá einnig um stórþrif og útréttingar fyrir ömmu. Yngsti bróðir minn var níu ára þegar sjálfvirk þvottavél kom á heimilið og þá bleyjuþvottur löngu liðinn. Mamma sá um öll fjármál heimilisins af skynsemi, pabbi sagðist treysta mömmu fyrir launaumslaginu sínu og vildi bara fá smá vasapening fyrir sig. Framkvæmdir við húsið og garðinn voru einnig að mestu leyti undir hennar stjórn. Pabbi sagði stundum: „Hún Dísa mín veit allt um þetta, talaðu bara við hana.“ Hún lét breyta eldhúsinu og lét sérsmíða eldhúsinnréttingu með rauðum hurðum, hún var spurð af smiðnum hvort hún væri alveg viss um litavalið og hún hélt nú það. Hún réðst í ýmsar breytingar á húsinu og lét endurhanna garðinn. Hún var mikill matgæðingur og hafði gaman af að prófa nýja rétti. Bakkelsið var ávallt heimabakað og oftar en ekki gerbakstur, t.d. afmæliskringla og kanilsnúðar. Hún gekk rösklega til verka og vann skipulega og vel það sem hún tók sér fyrir hendur. Mamma saumaði föt á okkur þegar við vorum ung og prjónaði lopapeysur. Ég man eftir flottum rauðköflóttum smekkbuxum sem hún saumaði á mig og náttkjólunum með pífum sem hún gerði á okkur stelpurnar. Eitt sinn saumaði hún laxableika buxnadragt á sjálfa sig fyrir sérstakt tilefni með síðu vesti og alpahúfu i stíl, Hún sagði mér að fólk hefði ekki trúað henni að fötin væru saumuð en ekki keypt. Mamma var mikil smekkkona og alltaf smart til fara og í takt við tísku hvers tíma. Antikmunir heilluðu hana og smátt og smátt skipti hún út tekkhúsgögnum heimilisins fyrir antikmuni. Hún var mikill fagurkeri og með gott auga fyrir fallegum hlutum. Eins bjó hún yfir góðri rýmisskynjun því henni tókst alltaf að koma öllum húsgögnum og munum fyrir á smekklegan máta í stofunum. Bútasaumur átti hug hennar síðustu áratugina hún gerði fjölmörg rúmteppi fyrir stórfjölskylduna og ekki fyrir svo löngu var hún með tvö teppi í einu í vinnslu. Hún hafði áhuga á vefnaði um tíma og mósaík. Hún var í essinu sínu þegar hún var að búa eitthvað til og fékk útrás fyrir sköpunarþrá sína. Hún sagði eitt sinn að ef hún hefði fengið tækifæri þá hefði hún viljað fara í listnám þegar hún var ung. Mamma var vel lesin og vel að sér um mörg málefni enda fylgdist hún vel með þjóðmálum og las nánast allar greinar í dagblöðunum. Þegar við börnin hennar vorum lítil gáfust ekki margar stundir til yndislesturs en hún var hraðlæs og kláraði bækur á mettíma. Hún var ósérhlífin, dugnaðarforkur, hreinskilin, hrifnæm, rausnarleg og lífsglöð. Hún var góð fyrirmynd fyrir aðrar konur, sjálfstæð og eldklár sem vílaði ekkert fyrir sér. Mamma skipaði stórt hlutverk í lífi mínu og var mér mikil fyrirmynd.

Hvíl í friði.

„Einstakur“ er orð sem notað er þegar lýsa á því sem er engu öðru líkt. Faðmlagi eða sólarlagi eða manni sem veitir ástúð með brosi eða vinsemd. „Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast af rödd síns hjarta og hefur í huga hjörtu annarra.

„Einstakur“ á við þá sem eru dáðir og dýrmætir og hverra skarð verður aldrei fyllt. „Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.

(Terri Fernandez)

Einstök var hún, með brennandi áhuga á lífinu og málum málanna. Líf mömmu var dans á rósum, en líf hennar var ekki alltaf dans á rósum, hún upplifði ástvinamissi og fátækt í bernsku. Sum börn eru orkídeur og önnur eru túnfíflar er myndlíking um hvernig börnum reiðir af við áföll og erfiðleika. Orkídea þarf birtu, vökvun og næringu til að dafna en túnfífillinn blómstrar fallega hvar sem er. Mamma var eins og túnfífillinn, hún nýtti hæfileika sína og vöggugjafir til fulls. Þrautseigja, dugnaður og ósérhlífni fleytti henni yfir erfiða tíma. Við sögðum í gamni að hún hefði greininguna „genetískur nagli“. Nagli sem kveinkaði sér aldrei.

Mamma var góðum gáfum gædd, vel lesin og víðsýn, skapandi frumkvöðull sem hafði gaman af lífinu, og alltaf til í félagsskap. Hún fékk aldrei nóg af okkur börnunum sínum og vildi alltaf vera með okkur. Við fengum samviskubit ef við systkinin og makar hittumst í teiti án mömmu. Mamma var fyrirferðarmikil í lífi okkar og við getum vart án hennar verið. Söknuður og sorg, um leið og maður gleðst yfir því að hún fékk að fara með þeim hætti sem hún gerði. Hún bað um aðstoð við að leggjast á hliðina og lífið fjaraði átakalaust út. Hún fór með stæl eins og ágæt vinkona hennar sagði, hún gerði allt með stæl.

Fjölskyldunni hlúði hún að af öllum sínum lífs- og sálarkröftum, sem hún hafði nóg af. Mamma hvatti okkur til dáða og gætti þess að við héldum stefnu okkar og markmiðum. Þegar við vorum á milli vita um hvert við vildum stefna í framtíðinni tók mamma stjórn á málum, sótti um störf og skólavist fyrir okkur ef því var að skipta. Það kom aldrei neitt til greina annað en að beina okkur á réttu brautina, þá réttu fyrir hvert og eitt okkar. Mamma og pabbi studdu okkur til mennta, fjárhags- og félagslega svo að við héldum ótrauð áfram og gæfumst ekki upp.

Mamma unni fjölskyldu sinni, börnum, tengdabörnum, barnabörnum og langömmubörnum heitt og bar hag okkar fyrir brjósti, hún var afar stolt af verkum okkar og frammistöðu í lífinu. Hún blómstraði með stórfjölskyldunni og myndaði einstök tengsl við nýja fölskyldumeðlimi eins og maka okkar barna sinna. Sælla er að gefa en þiggja er máltæki um mömmu. Hún valdi gjafir af kostgæfni og hætti aldrei að gefa gjafir. Skipulagði fram í tímann og gaf fram í andlátið. Stórafmælisgjafir ársins þegar keyptar og bútasaumsteppi bíða ófæddra barna. Síðustu gjafirnar gaf hún öllum langömmubörnum sínum sem áttu hug hennar allan.

Undir það síðasta er hjartað var að gefa sig hvöttum við hana til að koma heim og enda ævi sína heima. Þá svaraði hún: „Það er annað að vilja en að geta,“ alltaf svo raunsæ og gerði sér grein fyrir stöðunni. Hún gladdist yfir því að eiga svo öfluga fjölskyldu sem gerði henni kleift að útskrifa sig heim af sjúkrahúsinu. Hún fékk líka að heyra það að hún hlyti að hafa gert eitthvað rétt í lífinu fyrst hún ætti val um að fara heim. Hún grobbaði sig af okkur fram í rauðan dauðann.

Að eiga góða ömmu er eitt af því besta sem lífið hefur upp á að bjóða og við duttum heldur betur í lukkupottinn. Þegar litið er til baka og rifjaðar upp minningar um ömmu koma upp ótal minningar sem við eigum og munu alltaf lifa með okkur. Hún var risastór partur í lífi okkar systkinanna og erfitt er að trúa því að hún sé ekki lengur meðal okkar. Amma vildi alltaf vera í kringum okkur, bæði þegar við vorum ung og ekki síður sem fullorðið fólk. Hún nærðist á því að heyra fréttir um okkar líf og við vissum að hún gortaði sig stundum af okkur við vini sína. Ekki hætti þetta þegar við eignuðumst börn og amma gat dáðst að þeim og montað sig af þeim ekkert síður. Það að fá þessa óskertu athygli þegar við vorum í heimsókn hjá henni er eitt það dásamlegasta sem maður upplifir.

Amma var mikill fagurkeri, heimili hennar var stórkostlegt með munum hvaðanæva úr heiminum sem gerði heimili hennar einstakt. Þau afi ferðuðust um allan heim og við nutum góðs af því með einstökum gjöfum úr ferðum þeirra. Þar má nefna glæsilega BMX-hjólið sem hún ferðaðist með á milli flugvalla því hún vissi að það myndi slá í gegn, handsaumaðan kjól frá Portúgal, afrískar timburstyttur, slökkviliðsbíl og þetta er bara brot af því sem við fengum. Amma var einstaklega gjafmild og gaf öllum í fjölskyldunni rausnarlegar gjafir. Hún elskaði að gera handgerðar gjafir, þar má nefna rúmteppin sem hún saumaði fyrir okkur öll sem eru einstök listaverk. Margar af gjöfunum hennar prýða heimili okkar mörgum árum seinna og minna okkur daglega á elsku bestu ömmu og barnabarnabörnin hennar munu njóta þeirra.

Húsið á Suðurgötunni hefur verið í eigu fjölskyldunnar í 59 ár, mamma okkar og pabbi keyptu húsið þegar amma flutti í Linnetsstíginn og nú er systir okkar eigandinn. Amma var þekkt sem Blóma-Dísa vegna vinnu sinnar í blómaflokknum og garðurinn hennar hlaut viðurkenningar fyrir fegurð. Amma sagði nýlega við núverandi eiganda að hún hefði einsett sér í upphafi sumars að fara á hverju kvöldi í eina klukkustund út í garð að vinna. Nú er stórt verk í vændum og munu nýju eigendurnir reyna sitt besta til að vera með tærnar þar sem amma var með hælana og vonandi ná einhvern tímann fyrri ljóma garðsins.

Við getum ekki minnst ömmu nema nefna mat, matur var ömmu mikilvægur. Maður var varla stiginn inn fyrir dyrnar þegar manni mætti góður ilmur, hvort sem það var af vöfflum, nýbökuðum snúðum eða dýrindis máltíðum. Ástríða ömmu að elda góðan mat og halda veislur með fjölskyldu sinni varð kveikjan að því að halda vikuleg matarboð og bjóða henni til okkar. Hún kom iðulega í miðvikudagsmat til okkar síðustu ár og var alltaf upp með sér að fá boð vikulega til okkar. Við reyndum okkar besta í eldhúsinu til að heilla ömmu og það klikkaði ekki þar sem henni fannst hvert matarboðið öðru betra.

Þegar maður á þig sem ömmu þá er ein amma heldur betur meira en nóg, hlý, góð og alltaf best í heimi.

Það eru þung spor að þurfa að kveðja þig í dag elsku amma.

Það voru algjör forréttindi að alast upp steinsnar frá ömmu og afa. Leiðin lá oft yfir á Suðurgötuna, klifra í stóra trénu, skoða puntudótið hennar ömmu, afi að lauma að manni spýtó eða suðusúkkulaðimola, borða morgunkorn ofan af velli eða fylgjast með ömmu sauma. Heimilið þeirra var eins og safn. Þar voru hlutir sem þau höfðu sankað að sér í gegnum tíðina á ferðalögum sínum út um allar heimsins trissur. Það var vel hægt að gleyma sér þarna og láta sig dreyma. Heimskortið með öllum pinnunum í þar sem þau höfðu merkt þá staði sem þau höfðu heimsótt fyllti mann innblæstri og hugsa ég oft til þeirra á ferðalögum mínum um heiminn; „þau eru klárlega búin að vera hér“.

Ég hélt fyrstu ljósmyndasýningu mína um daginn, ég hugsaði til ömmu hverja einustu mínútu. Hún hefði mætt manna fyrst í fallegum kjól, með gullbelti, gullhálsmen, hringa á öllum fingrum, með sjal yfir annarri öxlinni og brosandi út að eyrum. Það munaði svo litlu að hún hefði náð fyrstu listsýningu afkomanda síns. Hún hefði verið stolt. Amma var í raun ótrúlega stolt af okkur öllum og hrósaði oft. Það var svo geggjað með ömmu að við vorum ekkert bara myndir uppi á vegg. Hún var til staðar fyrir okkur og fylgdi okkur eftir. Hún vissi hvað við vorum að gera og hvatti okkur áfram. Á erfiðum tíma var hún líka til staðar. Þegar ég gekk með Kristján minn og eftir að ég missti hann stóð amma þétt við bakið á mér. Hún gaf mér ráð, hughreysti mig og grét með mér. Hún bauð okkur að jarða hann hjá afa og það þótti okkur vænt um. Hún svo sannarlega bar hag okkar allra fyrir brjósti og virtist sem hún væri með okkur í huga öllum stundum. Ég testaði hana oft þegar ég hringdi; „hæ amma“, en alltaf svaraði hún um leið „hæ Svava mín“. Það var eins og hún hefði vitað að ég væri að fara hringja.

Amma var pínu af gamla skólanum með að þykja flott og fínt að hann Skúli minn væri flugmaður og sýndi því mikinn áhuga. Þegar hann var að vinna spurði hún hvert hann væri að fljúga og í kjölfarið kom saga af því þegar hún og afi hefðu verið þar. Skúli talaði um að langa að bjóða henni með sér í stopp. Því miður hrakaði heilsunni hjá ömmu og ekkert varð úr því. En það að tengdabarnabarn hafi viljað bjóða ömmu með sér í vinnuna og gleðja hana segir svo mikið hvernig amma var og hvernig sambandið við hana var. Stelpurnar mínar áttu fallegt samband við ömmu og núna tala þær mikið um hana, ég vona að það haldist þannig áfram um ókomna tíð og þær nái að varðveita minningarnar.

Ömmu leið best með okkur öll hjá sér, þrátt fyrir að því fylgdu oft bölvuð læti og hávaði, eða þegar litlu dúkarnir voru farnir að leika með og jafnvel skemma hluti sem við barnabörnin máttum varla snerta á sínum tíma. En það breytti engu, hún vildi hafa okkur hjá sér. Föstudagskaffið var varla búið þegar hún fór að tala um að skella í pítsu og hverjir ætluðu að vera áfram í kvöldmat.

Minningunni höldum við á lofti með sögunum og svo kíkjum við upp í garð til ömmu, afa og Nonna með blóm á föstudögum.

Þín

Það er með sorg í hjarta sem við systkinin kveðjum hana ömmu Dísu. Það má segja að amma hafi verið miðpunktur stórfjölskyldunnar og fráfall hennar skilur eftir sig stórt skarð sem næsta kynslóð og við frændsystkinin þurfum að fylla. Við erum þakklát fyrir margar og góðar minningar hjá ömmu á Suðurgötunni, og seinna á Linnetstígnum. Kapp niður stigann á maganum, rallí á strumpahjólinu, sólbað á bílskúrsþakinu, klifur í trjánum, eða jólatónleikar. Einnig bíltúrar og ferðalög út á land að heimsækja ættmenni og skoða landið. Amma Dísa var ákveðin kona, traust og sterk. Hún hafði skýrar skoðanir á mörgu og var ekki feimin við að láta heyra í sér. Hún sótti í ævintýri og ferðaðist mikið. Við krakkarnir hlökkuðum til þess að fá að kíkja til hennar eftir slíkar ferðir en hún kom oft heim með eitthvert gotterí úr fríhöfninni, fallega hluti frá framandi löndum, og sögur af frábærum ferðalögum. Amma hafði gaman af því að fá að fylgjast með því sem var að gerast í okkar lífi og fagna með okkur þegar næsta áfanga var náð, hvort sem það var útskrift, brúðkaup, íbúðakaup, börn, eða eitthvað annað. Hún var alltaf til staðar og þrátt fyrir að það væri ekki langt að sækja flesta úr fjölskyldunni, þá kvartaði hún ekki við því að þurfa að mæta á nokkrar útskriftir í miðríkjum Bandaríkjanna. Amma mundi eftir öllum afmælum og það var alltaf gaman að fá afmælissönginn frá henni og heyra aðeins í henni. Hægt og rólega reyndi hún að læra á FaceTime svo hún gæti spjallað við okkur hvar sem við værum stödd, en það gekk kannski ekki alveg upp því hún hafði stöðugt áhyggjur af því að símtölin væru of dýr fyrir okkur og því mættu þau ekki vera of löng. Amma var dásemdarkokkur og það voru engin jól haldin án þess að fá kalkún á jóladag hjá henni, á slaginu klukkan 18:00, með öllu því meðlæti sem veislumat fylgir og möndlugjöf í lokin. Heimalagaðar flatkökur, pönnukökur, snúðar, rúnnstykki, kökur og fleira voru svo í boði í vikulegu föstudagskaffi fyrir þá sem gátu mætt hverju sinni. Amma var dugnaðarkona og við þurftum oft að minna hana á að slaka aðeins á og leyfa öðrum að stjana aðeins við sig. Síðasta áratuginn fengum við að kynnast annarri hlið af ömmu þegar langömmubörnin komu hvert af öðru, en hún var mikil barnagæla og hafði gaman af því að fá þau öll í heimsókn, fylgjast með þeim dafna, og leika við þau. Þrátt fyrir að það sé erfitt að kveðja ömmu, þá vitum við að hún hvílir sátt við sinn hlut og þökkum fyrir að hún fékk að fara á sinn máta, heima á Linnetsstígnum og umkringd fjölskyldunni. Hennar verður sárt saknað.

Þín barnabörn,

Að eiga góða ömmu er eitt það besta sem lífið hefur upp á að bjóða.

Amma Dísa er þessi kona sem hægt væri að skrifa heilu bækurnar um. Hún var fyrst og fremst ótrúlega lífsglöð og lífsreynd, en svo var hún mikill kvenskörungur, dugnaðarforkur og svokallaður nagli sem lá ekki á skoðunum sínum. Hún hafði ferðast um allan heiminn með afa og svo síðar ein og heimilið bar þess merki, með fallegum munum frá ferðum þeirra um Afríku, Kína, Indland, Rússland og víðar. Heimilið hennar var og er algjör safngripur og amma var fagurkeri fram í fingurgóma og mikill safnari sem sá fegurð í ótrúlegustu hlutum, jafnvel sumu sem við hin hefðum hent.

Hún kunni að njóta lífsins, var fyrst til að mæta á allar helstu opnanir og elskaði að skoða list og hönnun, láta sjá sig og sjá aðra, elskaði að elda og baka, fletta dönskum tímaritum og skoða uppskriftir til að prófa og var svo ótrúlega flink í höndunum og að sauma.

Amma hafði þurft að hafa fyrir lífinu og unnið mikið til að framfleyta stórri fjölskyldu, hún var mjög vinnusöm og vildi að fólk kynni að vinna og ól meðal annars upp pabba sem er einn duglegasti maður sem ég veit um.

Amma fæddist ekki með silfurskeið í munni og hafði lært að spara og nýta hluti og predikaði mikilvægi þess að eiga fyrir öllu sem maður kaupir sér. Hún uppskar eins og hún sáði, ótrúlega fallegt og ríkulegt líf sem innihélt mikið af ferðalögum og svo hélt hún góðum tengslum við allt sitt fólk og elskaði að segja okkur fréttir af fjölskyldunni og hún varð spenntust allra ef hún fékk tækifæri til að segja mér glænýjar fréttir eða jafnvel leyndarmál. Hún lagði einnig mikla áherslu á að sérvelja allar gjafir fyrir börn sín og barnabörn og vonaðist auðvitað til að gjafirnar myndu hitta í mark sem þær gerðu jú oftast.

Við amma áttum ótal góðar stundir sem ég er þakklát fyrir, fórum saman á opnanir og sýningar, drukkum hvítvín með sænska sendiherranum sem henni fannst ægilega gaman og svo óteljandi stundir með börnin mín að horfa á hana hræra í vöfflur og hún að spilla þeim með súkkulaði og ís.

Amma og Birta Katrín dóttir mín hlógu þegar þær kysstust bless, daginn áður en hún kvaddi þetta líf. Í okkar síðasta samtali sagði ég henni hvað hún væri elskuð og rík af góðu fólki. Hún sagði mér að hún væri með plan varðandi fjölskylduna og var fyrsta planinu hennar uppljóstrað á hennar dánardegi og fengu þá öll langömmubörnin umslag merkt sér með stórum útlenskum seðli í merkt frá ömmu Dísu. Svo þau gætu keypt sér eitthvað fallegt í ferðalögum erlendis.

Hvíldu í friði og megi öll heimsins blóm og ást umlykja þig yndislega og brosmilda amma mín.

Nú kveð ég elsku vinkonu mína, Ásdísi Guðbjörgu Konráðsdóttur sem alltaf var kölluð Dísa. Við kynntumst fyrst á Suðurgötunni í Hafnarfirði, síðar í okkar félagsstarfi og urðum við nánar vinkonur.

Dísa var glæsileg kona, hlýleg og skemmtileg, mikill fagurkeri, enda bar heimili þeirra Kristjáns þess vel merki. Allt sem hún tók sér fyrir hendur gerði hún af miklum myndarskap. Dísa var dugnaðarforkur sem aldrei féll verk úr hendi.

Við áttum mörg sameiginleg áhugamál, nutum þess að sækja söfn, tónleika og spiluðum félagsvist. Í strætó fórum við út á land og sóttum ýmsar handverkssýningar. Öll símtölin sem við áttum, mikið á ég eftir að sakna þeirra.

Það eru margar góðar minningar að ylja sér við nú þegar Dísa er farin í Sumarlandið.

Elskulega fjölskylda, ég sendi ykkur mínar innilegustu samúðarkveðjur. Minning um yndislega konu lifir.

Þín vinkona,

Það var mikið gæfuspor þegar við fjölskyldan fluttum á Hringbrautina í Hafnarfirði og eignuðumst okkar góðu nágranna. Ásdís var þar fremst í flokki að öllum öðrum ólöstuðum. Ekki var hún bara elst okkar kvennanna á „torfunni“, hún hafði búið þar lengst, í Laufási, fallega heimilinu sínu.

Hún fékk viðurnefnið Blóma-Dísa, því hún sá um vinnuflokka bæjarins sem sáu um að fegra umhverfi okkar. Þegar hún var ekki í vinnunni var hún gjarnan í garðinum sínum og var alltaf tilbúin til skrafs og ráðgerða og að leiðbeina okkur nýbúunum.

Eftir því sem kynnin urðu meiri fjölgaði samverustundunum og við nágrannarnir höfðum grillveislur á sumrin, oftast í garðinum í Laufási. Þorrablót voru líka haldin og þá var vandað vel til verka, allur almennur þorramatur var á boðstólum auk þess sem við bökuðum forláta flatbrauð hjá Dísu, algjört lostæti. Allt voru þetta ógleymanlegar veislur sem stóðu í mörg ár.

Að því kom að fólk flutti í burtu og veislurnar lögðust af. Dísa flutti í glæsilega íbúð í miðbænum þar sem hún bjó ein eftir að Kristján, maður hennar, féll frá. Svo var það fyrir nokkrum árum að Dísa heimsótti mig og sagði að hún vildi endilega kalla okkur saman, gömlu nágrannana. Það voru ekki orðin tóm. Dísa útbjó einhverja þá glæsilegustu veislu sem um getur þar sem allt var meira og minna heimagert og var hún svo sannarlega í essinu sínu. Þannig vil ég minnast minnar góðu nágrannakonu.

„Stórborgir heilla mig,“ sagði Dísa vinkona mín meðal annars í viðtali sem að ég tók við hana fyrir jólablað Hamars árið 2005. Það var gaman að spjalla við hana en hún fór um víðan völl og sagði þar frá ferðum sínum og Kristjáns um heiminn. Heimskortið á einum veggnum í glæsilegri íbúð hennar var þakið pinnum. Dísa lá ekki á sólarströnd í fríum heldur ferðaðist um, skoðaði mannlífið og framandi menningu. Ferðaáhugi hennar kviknaði í æsku og svo bætti í þegar Kristján eiginmaður hennar sagði henni frá öllum ævintýrunum sem hann hafði kynnst í siglingum um heimsins höf.

Dísa var ein af þeim konum sem stóðu sterkar með sjálfum sér, fjölskyldu sinni og vinum. Hún ól upp sex börn og gladdist í gullbrúðkaupi með Kristjáni sínum og hennar stóru fjölskyldu sem hún elskaði svo heitt og var mjög stolt af. Hún hafði ánægju af að segja frá því hvað krakkarnir væru að gera, læra og upplifa. Fylgdist vel með sínum. Dísa var flott í tauinu og yngdist með árunum. Hún tók sér margt fyrir hendur og vannst henni vel. Bútasaumsteppin hennar eru gersemi. Krafturinn, þorið og gleðin yfir að vera til hélt henni við efnið. Hún stjórnaði til margra ára blómaflokki Hafnarfjarðarbæjar og má með sanni segja að þar hafi hún farið fyrir boðun vorsins í bænum, skartandi sínu fallega viðurnefni Blóma Dísa.

Hreinlyndi Dísu og hispursleysi var aðdáunarvert, hún keypti sér ekki vinsældir heldur bjó að þeim vegna mannskosta sinna. Hún var mikill listunnandi og sótti allar þær sýningar sem hún hafði tækifæri til. Dömuboðin hennar eru ógleymanleg. Þar sá Dísa til þess að konur sem höfðu ekki sést lengi áttu saman góða stund. Hún var trygglyndur höfðingi hún Dísa.

Ég minnist Ásdísar Guðbjargar Konráðsdóttur, kærrar vinkonu minnar, með virðingu og þakklæti. Hennar verður saknað.

Kæra fjölskylda, hugheilar samúðarkveðjur færi ég og fjölskylda mín ykkur vegna andláts einstakrar ættmóður, sem færði lífinu lit með ómældum tíma sínum, hlýju og gleði.

Hún Dísa, Blóma-Dísa, er fallin frá. Hún og fjölskylda hennar og fjölskylda mín erum búin að vera samferða í gegnum lífið frá því herrans ári 1957. Þá flutti hún á loftið á Suðurgötu 31 og fjölskylda mín bjó á Suðurgötu 28. Dísa er mamma bestu vinkonu minnar, hennar Siggu, og hef ég notið þess að vera á heimili hennar og einnig unnið undir hennar verkstjórn. Heima hjá þeim Dísu og Kristjáni voru alltaf mörg börn og mikið fjör og er mér mjög minnisstætt þegar við sátum i hring og Dísa skóf rófu ofan í okkur öll. Alltaf vorum við velkomin til þeirra. Hún var dugnaðarforkur bæði hvað varðar heimilið og vinnu. Ég vann með henni sem unglingur í blómahópnum og einnig í bæjarvinnunni. Í blómaflokknum lagði hún okkur lífsreglurnar með vinnulag, nákvæmni og dugnað. Ef ekki var vel gert urðum við að leggja enn meira á okkur eins og þegar blóm voru ekki nægilega vel sett niður. Einnig var ekki í boði að skilja eftir svarta ruslapoka um bæinn fyrir helgarnar. Hún var mjög góður yfirmaður, réttsýn gagnvart okkur og sanngjörn. Síðan hafa árin liðið og alltaf gott samband á milli fjölskyldanna. Árið 2008 fórum við mamma, Sigga og Dísa til Kaupmannahafnar. Við Sigga vorum að fara að hlaupa og þær fylgdu okkur eftir í hlaupið og í samveru þessa daga. Í þeirri ferð vildi hún Dísa ganga sem mest og þar speglaðist enn og aftur dugnaður og eljan í fari hennar. Að lokum votta ég og fjölskylda mín hennar fólki dýpstu samúð.

Ásdís Guðbjörg Konráðsdóttir lést hinn 24. apríl síðastliðinn.

Ég hitti hana síðast þegar St. Jósefsspítali var opnaður á nýjan leik sem Lífsgæðasetur.

Hún var dyggur stuðningsmaður Hollvinasamtaka St. Jósefsspítala. Hún hafði til fjölda ára búið með fjölskyldu sinni á Suðurgötu í nágrenni við sjúkrahúsið og starfsemi þess og taldi því réttast að heilbrigðistengd starfsemi kæmi aftur í húsið, eins og Hollvinasamtökin börðust fyrir. Við vorum glaðar og ánægðar þegar við gengum um fyrstu hæðina og sáum þessar góðu breytingar og þá fjölbreyttu starfsemi sem var að hefjast undir heiti St. Jósefsspítala sem Lífsgæðasetur. Ásdís var alltaf svo jákvæð og hvetjandi og lá ekki á skoðunum sínum. Þarna kom hún til mín og óskaði mér til hamingju með áfangann. Á þessum tímapunkti var barátta Hollvinasamtakanna búin að standa í rúmlega fimm ár. Hún var félagi í samtökunum frá byrjun, og ég sakna hennar stuðnings í baráttunni fram undan; að fá lóð sjúkrahússins skipulagða fyrir Lífsgæðasetrið.

Ég var líka á fundi með Ásdísi þegar hún, ásamt fjölda íbúa í nágrenni við Kató, mótmælti þriggja hæða byggingu sem byggja átti fyrir neðan Kató og taka þar með útsýni frá íbúum við Suðurgötu og víðar. Hún lét ávallt til sín taka ef henni fannst ekki verið að gera hlutina rétt.

Ásdís stóð fyrir því að gerður var steyptur bekkur í Hellisgerði. Í mörg ár var hún starfandi við gróðursetningu með flokka úr unglingavinnunni við að skreyta bæinn og Hellisgerði með sumarblómum. Þá fékk hún hið fallega viðurnefni Blóma-Dísa. Ásdís bauð mér í heimsókn í íbúðina sína við Þórsplan. Þar var öllu fyrir komið á fallegan hátt og listmunir víða, þar á meðal hennar eigin handverk.

Alltaf naut ég samveru og samstarfs með Ásdísi, þessari glæsilegu konu sem við kveðjum nú. Hún sagði mér frá fjölskylduhittingi heima hjá henni við Þórsplanið, þar sem börn og barnabörn mættu reglulega. Þeirra missir er mikill. Megi Guð styrkja þau á erfiðri stundu. Ég sendi mínar innilegustu samúðarkveðjur til allra aðstandenda Ásdísar G. Konráðsdóttur. Blessuð sé minning hennar.