Guðmundur Arnfinnsson yrkir á Boðnarmiði og kallar „Í vorblíðunni“:
Gullin sindra sólarblik
sveipa tindinn háa
gróa rindar, kát og kvik
kliðar lindin bláa.
Þar sem áin ljúflings lög
leikur á bláa strengi
og við sjávar ölduslög
una má ég lengi.
Ingólfur Ómar Ármannsson bætir við:
Veitir yndi vorsól blíð
vermir tind og hjalla.
Gróa rindar grænkar hlíð
glitra lindir fjalla.
Anna Dóra Gunnarsdóttir segist aldrei hafa ort áður undir þessum bragarhætti, hringhendu, og sé rígmontin með árangurinn, – og má líka vera það!
Röðull sindrar, rýkur barð,
reikar kind um túnin.
Lítill dindill, lambasparð,
léttist rinda brúnin.
Vorkoman eftir Sigurlínu Hermannsdóttur:
Geysist fram með gusti
grænkar allt og vænkast.
Smá upp stingast stráin
strax þó úr sér vaxin.
Laufrík garða gerðin
gjarnan klippi þarna.
Frá búðunum í beðin
blómin vel sér sóma.
Sigrún Haraldsdóttir yrkir:
Ég þarf ekki að keppa í mælgi og masi,
um metorðastiga að skunda,
það nægir mér ilmur af nýslegnu grasi
svo njóti ég hamingjustunda.
Dagbjartur Dagbjartsson skrifar: „Þessar vísur eftir Valda Jós. Þorvald Jósepsson sem bjó í Sveinatungu og Hafþórsstöðum og víðar mættu alveg vera þekktari“:
Gamla Rauð ég muna má,
mér hann skemmti að vonum.
Skyldi ég aldrei aftur fá
annan líkan honum?
Er hann rennur gróna grund
geislar streyma hlýju
þá ég löngu liðna stund
lifi upp að nýju.
Kristján H. Theodórsson skrifaði á sunnudag: „Skógarböðin í Eyjafjarðarsveit voru opnuð í dag“:
Í Eyjafjarðar yndissveit,
öllum létt er kvöðin:
Þar sólríkum í sælureit,
að sækja Skógarböðin.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is