Ásdís Kristjánsdóttir

Gráttu ekki

yfir góðum

liðnum tíma.

Njóttu þess heldur

að ylja þér við minningarnar,

gleðjast yfir þeim

og þakka fyrir þær

með tár í augum,

en hlýju í hjarta

og brosi á vör.

Því brosið

færir birtu bjarta,

og minningarnar

geyma fegurð og yl

þakklætis í hjarta.

(Sigurbjörn Þorkelsson)

Í dag kveðjum við elsku Dísu okkar. Það er skammt stórra högga á milli en pabbi lést í janúar síðastliðnum. Okkur systur langar að minnast hennar í örfáum orðum. Það hafa hrannast upp góðar minningar síðan hún kvaddi. Það var alltaf svo notalegt að koma norður á Krókinn til þeirra pabba, í húsið Baldur. Hún reiddi fram kræsingar, passaði vel upp á að enginn færi svangur frá borðinu og það bakaði enginn eins góðar pönnukökur og hún.

Dísa var alltaf svo glöð og tók oft lagið, enda með fallega rödd, sem hún þó gerði ekki mikið úr þegar við höfðum orð á því.

Við minnumst ferðar okkar til London í tilefni sextugsafmælis pabba heitins. Þar dvöldum við í viku, ásamt Mæju frænku, systur pabba. Þar var mikið skoðað og keypt og slógu þau pabbi okkur systrum alveg við í innkaupum. Þau fóru líka tvö ein út að að versla og komu á hótelið hlaðin pökkum, þótt hvorugt skildi orð í ensku. Þá var mikið hlegið. Það fylgdi ekki sögunni hvort pabba hefði tekist að prútta í einhverri af innkaupaferðunum. Eins ferðuðust þau nokkrum sinnum með vinum og með Mæju frænku til Spánar og til Danmerkur. Þar var yndislegt að geta stjanað við þau og sýnt þeim hluta af landinu. Þau voru líka dugleg að ferðast innanlands meðan heilsan leyfði og voru margar ferðirnar austur að Stöng í Mývatnssveit þar sem Dísa var fædd og uppalin.

Eftir að Dísa smátt og smátt hvarf inn í eigin heim var yndislegt að sjá hvað pabbi hugsaði vel um Dísu sína, bæði meðan hún gat dvalist heima og eins eftir að hún fór á dvalarheimili aldraðra. Hann fór til hennar á kvöldin og um helgar keyrði hann með henni um sveitina, oft meira af vilja en mætti. Þá var ósjaldan komið við í kaffi og með því hjá Ásdísi frænku í Skörðugili. Pabbi var starfsfólkinu afar þakklátur fyrir einstaka umönnun og elsku gagnvart Dísu. Það var pabba sárt að upplifa það þegar hún þekkti hann ekki lengur en það skipti ekki máli, hann fór áfram til hennar þar til hann veiktist sjálfur og fór á dvalarheimilið. Þar sem þau voru ekki á sömu deild var starfsfólkið svo yndislegt að fylgja pabba oft til Dísu, m.a. á síðustu jólum, og þá sendu þau okkur mynd af þeim saman. Það var besta jólagjöfin. Við heimsóttum Dísu síðast mánuði áður en hún kvaddi og þá var hún ansi þreytt og lúin. Hún hefur eflaust verið hvíldinni þakklát og í þetta skiptið þurfti pabbi ekki að bíða svona lengi eftir Dísu sinni.

Við systur sendum öllum þeim sem elskuðu Dísu okkar innilegustu samúðarkveðjur, sérstakar kveðjur til Lárusar bróður okkar. Elsku Dísa okkar, við munum alltaf minnast þín með innilegu þakklæti og kærleika, þú varst okkur svo mikils virði. Sofðu rótt með hinum englunum og hver veit nema við hittumst fyrir hinum megin.

Það var rétt að byrja að vora í Skagafirði þegar tengdamóðir mín, Ásdís Kristjánsdóttir, kvaddi, hvíldinni fegin, eftir að hafa dvalið á Heilbrigðisstofnun Norðurlands á Sauðárkróki um árabil.

Ég man þegar ég hitti hana fyrst. Ég var ung, nýorðin móðir, óviss um það hvernig maður átti að umgangast tengdamóður og hvað þá tengdamóður sem varð amma í sinni fyrstu heimsókn. En Dísa mín var svo alvön öllum þeim fjölbreytileika sem lífið bauð að fyrstu kynni urðu upphaf ævilangrar vináttu. Vináttu sem aldrei bar skugga á.

Dísa var mjög félagslynd og mannblendin. Það setti án vafa sinn svip á persónuleikann að hafa alist upp á mannmörgu heimili á Mývatnsheiðinni, á Stöng, fjarri alfaraleið, með víðerni á alla vegu. Þar sem hverjum gesti var tekið fagnandi og þar sem heimilisfólk þurfti að skapa sína afþreyingu sjálft. Hún elskaði bernskuslóðirnar og þegar minnið gaf eftir mundi hún lengst lífið og fjörið á Stöng og ræddi það oft hversu gaman þar hefði nú verið. Systkinin á Stöng voru samrýnd og það var dásamlegt að fylgjast með þeim systrum Dísu og Boggu þegar þær voru saman. Drífandi og duglegar, skemmtilegar og brosmildar konur sem eins og bræður þeirra gera einnig hafa gefið okkur góðar minningar fyrir okkur sem þau þekktu.

Eftir fráfall Friðfinns fluttist Dísa út á Sauðárkrók og hóf búskap með Bjarna Haraldssyni kaupmanni. Þeirra samband var um margt sérstakt enda eignuðustu þau son, eiginmann minn Lárus Inga, um 20 árum áður en þau hófu búskap. Skagfirðingar luma á mörgum leyndardómum en þetta var kannski einna verst falið.

Dísa var flutt til Bjarna þegar við Lárus kynnumst og því þekki ég ekki annað en að þau séu tengdaforeldrar mínir og afi og amma barnanna okkar. Öll hafa börnin okkar upplifað þá spennandi veröld sem falin var í gamla húsinu á Aðalgötunni. Þar sem amma réð ríkjum í íbúðinni en afi í búðinni. Þar sem kjallarinn, háaloftið og geymslurnar voru endalaus uppspretta ævintýra og það að afgreiða í búðinni og dæla bensíni var eitthvað sem börnum var treyst til að gera. Auk þess kynntu fjölmargir gestir hússins þau fyrir heimi sem þau annars hefðu aldrei kynnst. Þau forréttindi verða seint fullþökkuð að börnin okkar skuli hafa náð að upplifa aldargamlar hefðir hjá afa og ömmu á Sauðárkróki.

Dísa var lífleg kona og elskaði að hafa fólk í kringum sig. Hún var hjálpsöm og greiðvikin og í eldhúsinu hennar á Sauðárkróki, var ávallt einhver sem sat og spjallaði. Í búðina hans Bjarna komu fjölmargir gestir. Hún sá til þess að allir sem það vildu fengju kaffi og góðar móttökur og oftar en ekki enduðu búðargestirnir í eldhúskróknum á Aðalgötunni.

Það var svo greinilegt hversu vænt Dísu og Bjarna þótti um hvort annað. Væntumþykjan varð ekki síst áberandi þegar minni Dísu var orðið afar lélegt og hún fór á hjúkrunardeild. Bjarni heimsótti Dísu sína afar reglulega og oftar en ekki var farið í bíltúr og jafnvel kíkt einhvers staðar inn í kaffi.

Nú hafa þau hjón kvatt með örfárra mánaða millibili. Þau hafa nú án vafa sameinast í Sumarlandinu og horfa þaðan yfir fjörðinn sinn fagra, Dísa kíkir kannski aðeins yfir á Mývatnsheiðina, svona rétt til að kanna hvort allt sé ekki eins og það á að vera á Stöng.

Og þegar græn slikja sumars leggst yfir Skagafjörð fylgjum við Dísu síðasta spölinn. Með virðingu og þökk kveð ég tengdamóður mína, Ásdísi Kristjánsdóttur, og sendi hennar fjölmörgu afkomendum og aðstandendum öllum mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Elsku amma er komin í Sumarlandið og getur þar hvílst með honum Bjarna sínum. Það streyma fram hinar ýmsu minningar um hana ömmu, hver einasta dýrmæt. Hún amma okkar var með sterkan persónuleika og kallaði ekki allt ömmu sína. Hún var dugleg, ákveðin og einstaklega fyndin. Það var alltaf stutt í húmorinn og var hún alltaf að reyna fá mann til að hlæja og hafa gaman.

Við systkinin fengum öll það tækifæri að vera heima hjá ömmu og afa á Sauðárkróki. Það var alltaf mikill gestagangur hjá ömmu og afa. Ég man hvað mér fannst gaman að hjálpa ömmu í eldhúsinu eða afa í búðinni. Amma bjó alltaf til súkkulaðibúðing fyrir okkur barnabörnin sem við töldum besta búðing í heimi. Það var mörgum árum seinna sem við áttuðum okkur á því að þetta var alveg sami Royal-búðingurinn og við fengum fyrir sunnan, hann var bara betri hjá ömmu. Þetta eru minningar sem munu lifa með okkur. Það var gott að vera á Aðalgötunni.

Takk fyrir allt saman amma. Í dag kveðjum við góða konu sem ég er svo heppin að hafa fengið sem ömmu mína.

Dísa amma upplifði margt á langri ævi og tók á sínum áskorunum með bros á vör. Þannig minnist ég Dísu ömmu, sem hlýrrar, stríðinnar og ávallt stutt í hláturinn. Á sumrin kom ég til ömmu og afa á Krókinn, það var alltaf góður tími. Amma var alltaf með nýtt föndur, nýja penna í safninu og nýsteiktar kleinur. Ein af dýmætustu minningunum um ömmu eru allir rúntarnir sem við fórum tvær saman. Kíkt var í heimsókn í sveitina og farið í Varmahlíð til að fá sér Goða-pylsu, það þótti ömmu bestu pylsurnar. Á leiðinni til baka á Krókinn spurði hún svo: „Jæja Rakel mín, hvað heita svo eyjarnar?“ Það var eins gott að muna það, þetta var ömmu mikið hjartans mál að ég skyldi kunna nöfnin. Enda í hvert sinn sem ég keyri í Skagafjörðinn þá fer ég með rulluna Málmey, Drangey, Þórðarhöfði og ljúfar minningarnar streyma fram.

Á sl. árum fór heilsu ömmu að hraka, í sumum heimsóknum var ekki mikið sagt. Enda skipti það ekki máli, við amma höfum alltaf átt samband þar sem ekki þurfti endalaust að tala, samveran var það sem skipti máli. Þegar ég kom í síðasta skiptið til ömmu á hjúkrunarheimilið, þá fann ég fyrir þessari tengingu, þrátt fyrir að hún spyrði „hvað heitir þú?“ með bros á vör, þá var þetta blik í augum hennar sem staðfesti okkar sterku tengingu.

Mér er þakklæti efst í huga á þessari kveðjustund. Þakklæti fyrir allar góðu stundirnar, fyrir allan lærdóminn og alla þá innilegu hlýju sem þú og afi veittuð mér. Veit að Bjarni afi tekur vel á móti þér í sumarlandinu. Guð geymi ykkur.

Þín sonardóttir,

Fátt er ánægjulegra og verðmætara á lífsins göngu en að kynnast góðu fólki. Þegar horft er til baka verður manni það æ ljósara að slík kynni skilja eftir sig góðar minningar sem gott er að ylja sér við.

Ásdís Kristjánsdóttir, Dísa, hóf búskap með Bjarna Haraldssyni móðurbróður mínum þegar bæði voru á miðjum aldri. Þá fyrst kynntist ég henni og gerði mér fljótt ljóst hvílík mannkostakona hún var. Aldrei fór hún fram með neinum gassagangi, þótt oft sópaði að henni. Hún vann verkin sín hljóð, en vissi hvað hún vildi. Til viðbótar því að stýra gestkvæmu heimili sem á margan hátt var einstakt vann hún sem matráðskona utan heimilis. Þar var hún svo sannarlega á heimavelli og kunni öðrum betur að töfra fram lystugar máltíðir á undraskömmum tíma. Fljótlega komst ég að því að bækur voru henni mikið eftirlæti og hún afar fróðleiksfús. Það voru því margar ánægjustundirnar sem ég átti með Dísu þegar við ræddum saman um eitt og annað sem hún kunni skil á en mér var algjörlega hulið.

Dísa var ákaflega stolt af sínum þingeyska uppruna. Og ekki er örgrannt um að hún hafi ekki síður litið á sig sem Þingeying en Skagfirðing, þótt Skagafjarðar fögur sýsla hafi fóstrað hana meirihluta ævi hennar. Norður að Stöng í Mývatnssveit, þaðan sem Dísa var ættuð, fóru þau Bjarni frændi minn oft; skutust jafnvel dagspart alla þessa leið, líka þegar árin höfðu færst yfir þau bæði. Enda er það margsannað að sú taug er römm sem dregur mann til föðurtúnanna.

Heimili þeirra Bjarna og Dísu var á margan hátt einstakt. Það stóð inn af þeirri landsfrægu og gamalgrónu Verslun Haraldar Júlíussonar og ekkert þótti eðlilegra en að viðskiptavinir brygðu sér í eldhúsið samhliða því að eiga viðskipti við kaupmanninn. Þannig var það á tímum afa míns og ömmu og Dísu fannst það sjálfsagt að þannig væri það líka eftir að hún fór að hafa búsforráð. Sjaldnast var nokkur fyrirvari og oft var bekkurinn þröngt setinn. En Dísa lét sig ekki um muna, enda vön að útbúa góðgerðir fyrir fjölda manns.

Dísu á ég mikið upp að unna. Ég var tíður gestur á heimili þeirra Bjarna. Kom gjarnan fyrirvaralaust; ekki síst á meðan ég var þingmaður Norðvesturkjördæmis. Dvaldi ég þá oft langdvölum hjá þeim og naut besta atlætis; var raunar alveg fordekraður. Dísu fannst þetta ekki tiltökumál og ég átti mér fastan samastað á heimilinu þar sem vel fór um mig.

Sigrún kona mín og Dísa urðu miklar vinkonur. Raunar trúnaðarvinkonur. Meðan ég var í mínu pólitíska ati sátu þær gjarnan og ræddu saman og fór einstaklega vel á með þeim. Þetta voru dýrðlegir tímar sem hvorugt okkar Sigrúnar hefði viljað vera án.

Síðustu árin átti Dísa mín við örðug veikindi að etja en tók mótlætinu af því æðruleysi sem henni var eiginlegt. Hún var Bjarna frænda mínum sannkölluð kjölfesta og ekki liðu nema röskir þrír mánuðir frá andláti hans og þar til hún kvaddi jarðvistina.

Blessuð sé minning mikillar sómakonu. Ættingjum hennar færum við Sigrún og börnin okkar, Guðfinnur og Sigrún María, okkar innilegustu samúðarkveðjur.