Eyjólfur Ó. Eyjólfsson yrkir á Boðnarmiði:
Í kaupstöðum landsins er kosið.
Upp á kaffi er boðið og gosið
sem alþýðan þambar
og áttavillt rambar
beint inn í sætasta brosið.
Jón Atli Játvarðarson yrkir:
Ánamaðkar dansa dátt,
dráttarvélar puða.
Við lúpínunnar blómið blátt
býflugurnar suða.
Friðrik Steingrímsson kveður:
Gjörvallt lífið gegnum sneitt
glaður mjög ég kjaga,
ekki virðist ellin neitt
ætla mig að plaga.
Enn yrkir Friðrik:
Davíð fer ei margs á mis
mikill viskubrunnur,
húsakynnum helvítis
hann er allvel kunnur.
Kristján H. Theodórsson bætir við:
Aldrei skyldi öðling dá,
sem ekkert veit úr neðra.
Hans er líkleg þekking þá,
þröng á slóðum feðra.
Ólafur Stefánsson skrifar: „Það getur jafnvel verið enn skemmtilegra að hitta fólk á ferðalögum, þegar það er uppveðrað, heldur en heima í gráma og ati hversdagsins.“
Ef þú spyrð mig, eg því svara,
ætli' það sé ei besta lagið,
í háloftum að hittast bara
hress og stresslaus annað slagið.
„Agnarlítil þróun íslenskrar tungu“ verður Hallmundi Guðmundssyni að yrkisefni:
Álfheiður átti þá von,
að endingu fæddi hún son.
En mjög hana mæddi,
í morgun er fæddi,
- að stúlkubarn aftur varð „on“.
Gunnar J. Straumland segir „biskup átelur klerk“ og yrkir:
Ef dirfist þú í dag að segja
drottnurunum sannleikann,
hollast væri þér að þegja,
þeim er alveg sama um hann.
Gunnar Hólm Hjálmarsson:
Hver einn stjórnar sjálfum sér,
sem má ekki gleyma.
Það sem framtíð færir þér
fortíðin mun geyma.
Ingólfur Ómar Ármannsson yrkir:
Hörpu stilla strengi vil
stefin hylli bjóða.
Hugann fyllir andans yl
óðarsnillin góða.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is