Halldór Jónsson

Elsku pabbi.

Það er allt svo tómt núna, engar fleiri sendiferðir og samtöl. Ég hef aldrei kynnst eins litríkum manni og þér.

Pabbi ertu „tíminn núna“, var eitthvað sem ég sagði þegar mig vantaði t.d. Mackintosh fyrir jólin og við löbbuðum Laugaveginn á Þorláksmessu. Og já, þú varst það alltaf við prinsessuna. Við vorum ekki alltaf dús, og mikið fannst þér ósanngjarnt þegar við mamma stóðum alltaf saman. Kvartaðir kíminn yfir því.

Ég veit að þú varst stoltur af mér og um leið áhyggjufullur yfir dótturinni sem þú lýstir sem fljótri upp og enn sneggri niður. Við tókumst oft á um allt og ekkert en um leið var sæst jafnóðum án þess að nein eftirmál yrðu.

Þegar árin liðu tókum við okkur það sem þú kallaðir „góð móment“, ræddum allt sem við þurftum, trúðum hvort öðru fyrir því hvað við vorum að hugsa. Síðar meir fórstu að senda mér hugleiðingar þínar og æviminningar sem ég gæti vel.

Þú lést aldrei deigan síga, erfið krabbameinsmeðferð sem þú kvartaðir aldrei yfir en gerði okkur enn nánari, 37 geislar og 92 lyfjagjafir. Reyndir eftir bestu getu að leiðrétta lækninn enda var það alltaf þinn stíll að lesa þér til um allt sem lífinu viðkom og mennta aðra með því sem þú last og lærðir. Við ræddum opinskátt dauðann og framhaldið eftir það.

Afrek þín og dugnaður kenndu mér og hafa verið mitt leiðarljós, að gefast aldrei upp og halda alltaf áfram.

Þú elskaðir mömmu af lífi og sál, og mikið er ég fegin að þurfa ekki að útskýra fyrir henni að þú sért endanlega farinn. En ekki hafa áhyggjur, elsku karl, ég passa hana eins og hún hefur alltaf passað alla. Þið voruð saman í yfir 60 ár, þú hefur saknað hennar mikið eftir að hún hvarf inn í heim minnisleysis. Hún dáði þig og elskaði og þú hefðir aldrei afrekað neitt án hennar stuðnings. Þetta vissir þú og keyptir skart og kjóla hjá Báru eins og þú gast borið. Kannski ekki alltaf sá sem tjáði hvernig honum leið en við vissum það samt. Senn kemur hún til þín og þið getið aftur ferðast saman og hlegið.

Við nutum okkar á Bergstöðum og í Ameríku, sem að þínu mati var eina landið sem maður á að heimsækja. Þú vildir verða „pilot“ en í stað þess varstu forstjóri, ritstjóri, blaðaútgefandi og verkfræðingur. Samhliða því gafstu þig allan í félagsstörf Sjálfstæðisflokksins sem voru að lokum ekki endurgoldin í Kópavoginum. Þér sárnaði það. Safnaðir byssum og ógrynni af óþarfa, sem þér fannst vera gull en öðrum rusl. Við erum að sortera þetta núna! Úff!

Þú varst krefjandi foreldri og ýttir mér áfram því þú þekktir ókyrrðina sem innra býr og vill komast út og sást að ég yrði að hafa nóg að gera. Ég ætla samt að reyna að slappa smá af núna og leyfa mér að hugsa um þig og mömmu, minnast alls sem ég er þakklát fyrir.

Mikið óskaplega á ég eftir að sakna þín, elsku pabbi, sjáumst síðar og þú manst að þú lofaðir að láta mig vita hvað er að sækja þarna hinum megin. Er þetta bara mold og ormar, aska og eldur eða ertu með önnur plön núna?

Þín elskandi dóttir,

Nú er fallinn frá uppáhaldstengdafaðir minn. Halldór var mikill áhugamaður um heimsmálin, víðlesinn og sérlega minnugur. Við Halldór unnum saman í næstum áratug og þá var mikið rætt og oft skrafað um ástandið í heiminum. Hann hafði mikinn húmor og bryddaði oft upp á umræðuefnunum í kaffistofunni enda hafði hann litla þolinmæði fyrir umræðuefnum sem ekki féllu honum í geð. Halldór var svartsýnn að eðlisfari en ég er frekar bjartsýn og hann spáði því ætíð að allt færi á versta veg og við myndum ekki standa okkur gagnvart þeim sem minna mættu sín. Aftur á móti trúði ég alltaf á hið besta í manninum en það fór samt þannig að hann hafði oftast rétt fyrir sér. Hann kunni að setja hlutina í samhengi og þekkti mannlegt eðli betur en ég. Tengdapabbi var fróðleiksfús og duglegur að bæta við sig þekkingu. Hann var íhaldssamur, enda notaði hann reiknistokkinn alveg þangað til hann lærði á teikniforritið Autocad. Halldór gaf lítið fyrir reiknivélar. Eftir að Halldór var búinn að setja sig inn í tölvuheiminn, var hann óstöðvandi þegar kom að því að kynna sér nýja hluti og nýta sér þá. Hann óttaðist fátt, nema kannski að verða örvasa gamalmenni. Þegar tengdapabbi var í kringum sjötugt, fór hann með heimsfrægðinni, eins og hann Halldór nefndi Önnu Karen, afmælisbarni í hoppukastalann og hoppaði ekkert minna en hún. Árið eftir hoppaði hann aftur með börnunum á trampólíninu.

Einu sinni voru Halldór og Steinunn á leiðinni til okkar í mat í Bandaríkjunum og lentu í umferðarteppu upp á háu umferðarmannvirki. Steinunn átti erfitt með sig, henni fannst eins og allt hallaði og varð hálfhrædd en Halldór var í essinu sínu og hafði afar mörg orð um þetta stórkostlega verkfræðiundur. Matarboðið leið við umræður um nauðsyn umferðarmannvirkja, hönnun þeirra og mikilfengleika. Þegar þau hjónin heimsóttu okkur til Danmerkur var mikið skoðað, farið á söfn og drukkið mikið af bjór. En þegar kom að því að Halldór fór að lýsa öllu sem fyrir augu hans bar á ferðalaginu byrjaði hann allar setningar á þessum orðum: Miðað við að Danmörk er einungis varta á Þýskalandi, þá... Enda var Þýskaland uppáhaldslandið hans eftir að hann lagði stund á verkfræði þar í landi. Í dag kveð ég samferðamann til fjörutíu og fjögurra ára, föður elskunnar minnar, afa barnanna minna og langafa barnabarnanna minna. Takk fyrir ferðalagið minn kæri, sjáumst í Sumarlandinu góða.

Uppáhaldstengdadóttirin

Elsku Halldór afi, ég vona þú hafir það gott. Lítill samanrekinn karl með miklar skoðanir. Spurningin er hvort það sé verið að lýsa mér eða þér. Eins og við erum ólíkir er margt sem er líkt. Samskipti okkar voru ekki alltaf tekin út með sældinni en eftir því sem árin liðu gengu þau betur. Við náðum saman í sameiginlegum áhugamálum eins og sagnfræði, bókmenntum, byssum og ljóðum. Sérstaklega níðvísum.

Mér er það sérstaklega minnisstætt þegar ég var fimm ára og þú lokaðir mig inni á kontór og meinaðir mér að fara út fyrr en ég lærði níðvísu sem þér var mikið í mun að ég kynni:

Önnur lexía sem ég hafði gaman af því að læra frá þér var þessi: Ef maður getur ekki verið ríkur er það næstbesta að aðrir haldi að maður sé ríkur. Nú veit ég ekki hvaða mælikvarða þú notaðir á auð en vona að þér hafi tekist að uppfylla annað hvort markmiðið. Þú hafðir marga mannkosti sem ég gat dáðst að. Þú varst þrjóskur og harður af þér. Ólíkt mörgum öðrum gastu hlustað á gagnrýni, tekið henni og síðan breytt hegðun þinni í kjölfarið, það er ekki öllum gefið. Endalokin voru þér erfið og leitt var að sjá hvað þú þurftir að þjást. Mér þótti vænt um að koma og kveðja þig. Síðustu orð mín voru að sjálfsögðu vísa sem ég enda þetta á öðru sinni:

Unnar Freyr

Jónsson.

Fallinn er frá vinur minn og fyrrverandi tengdafaðir Halldór Jónsson.

Ég man eins og í gær þegar ég kom fyrst í Hvannhólmann fyrir 32 árum. Ég hringdi bjöllunni og þar birtist mér glaðleg kona, hún Steinunn, og aðeins minna glaðlegur maður, hann Halldór. Ég, sem faðir tveggja dætra í dag, skil hann vel núna þegar ég hugsa um okkar fyrstu viðkynni.

Með árunum þróaðist mikil vinátta og virðing á milli okkar sem hélst allt til enda. Og þegar talað er um Halldór er ekki hægt að sleppa því að tala líka um Steinunni því þau hjón voru einstakleg samrýnd og vógu hvort annað upp á allan hátt.

Halldóri leið hvergi betur en á Bergstöðum þar sem þau hjónin reistu sér fallegt sumarhús og stundaði hann þar skógrækt af miklum móð. Síðan uppgötvaði hann Flórída. Þá varð hann óþreytandi að tala um hvað allt væri nú betra í Ameríku, reiknaði allt upp miðað við íslensku krónuna og hvað væri nú okrað á okkur Íslendingum.

Halldór var einstakur maður. Sagði og gerði það sem honum sýndist og hafði ekki miklar áhyggjur af því hvað öðrum fyndist, hvorki um hann sjálfan né málefni sem honum hugnaðist. Honum þótti ótrúlega vænt um fjölskyldu sína og vini þótt hann væri nú ekki alltaf að tala um það.

Halldóri leið vel í félagsstörfum og virtist alltaf veljast í stjórnarstörf enda mikill karakter og stjórnandi.

Halldór hafði sterkar stjórnmálaskoðanir, hafði mikil áhrif innan Sjálfstæðisflokksins og átti stóran þátt í uppbyggingu Kópavogs á sínum tíma. Sjálfstæðismenn hafa sagt mér að hann hafi rekið fjáröflun með harðri hendi fyrir flokkinn því aldrei skyldi hann vera rekinn í halla, gefið út blaðið Voga, selt auglýsingar og passað upp á að nóg væri til af lóðum svo bærinn gæti haldið áfram uppbyggingu. Hann sagði mér fyrir nokkrum árum að pólitíkin hefði engar áhyggjur af þessu lengur og þótti það miður. Ekki var hann að láta hrósa sér fyrir þessi störf heldur gerði hann þetta heilshugar fyrir fólkið og flokkinn.

Halldór var fróðleiksfús maður með eindæmum, las mikið og aflaði sér þekkingar alla tíð. Hann var eins og alfræðiorðabók og það var einstaklega gaman að ræða við hann um hin ýmsu málefni.

Ég hef sagt í gegnum árin að það hafi verið mikil forréttindi fyrir mig og mína fjölskyldu að kynnast Halldóri og Steinunni. Og þessi dýrmæti tími sem ég átti með þeim mun aldrei gleymast.

Það eru til svo margar skemmtilegar sögur af Halldóri og ég veit að ef hans nánustu settust niður eina kvöldstund og rifjuðu upp sögurnar af honum yrði mikið hlegið það kvöld.

Mér er sérstaklega minnisstætt á þessari stundu að eitt sinn vorum við í Ameríku og vorum að fá okkur viskí. Við sátum úti við, horfðum yfir sjóinn og sólin var að setjast. Þá segi ég að þetta sé eins og himnaríki og þá svarar hann: „Það væri nú ekki verra ef viskíið þar væri líka ódýrt!“

Vonandi ertu á svona stað og bíður mín þar minn vinur.

Ég votta fjölskyldunni mína dýpstu samúð.

Halldór Jónsson verkfræðingur,vinur minn, frændi og félagi er nú allur.

Við Halldór vorum systkinabörn, faðir hans Jón Bjarnason verkfræðingur og móðir mín Helga voru systkini.

Halldór var fjórum árum eldri en ég og hvenær okkar fundum bar saman fyrst man ég ekki.

Í þá tíð bjuggu bræður móður minnar Hákon og Jón ásamt fjölskyldum sínum á Snorrabraut en systkinin Helga, María Ágústa og fjölskyldur á Hrefnugötu.

Mér er einna minnisstæðast að á jólunum voru haldin grímuböll á Snorrabrautinni fyrir okkur krakkana og skemmtu Jón, Hákon og Þórarinn, maður Maríu, okkur krökkunum. Grunar mann að þeir hafi fengið sér smá goggolíu sem svo var kallað en við krakkarnir fengum appelsín sem var sjaldfengur drykkur í þá tíð.

Í heimsstyrjöldinni voru margir sem byggðu sér kofa uppi í sveit til að forða fjölskyldum sínum í, ef til átaka kæmi á Íslandi. Byggðir voru þrír sumarbústaðir fyrir fjölskyldurnar í Haukadal í Biskupstungum og var þar oft dvalið á sumrum.

Halldór og Sigríður systir mín ráku þar búskap í litlum torfbæ í dúkkuhúsastærð. Síðar í lífinu er Sigríður systir mín lamaðist í bílslysi gleymdi Halldór henni ekki. Sýnir það hvaða mann hann hafði að geyma.

Þegar Halldór var við verkfræðinám í Stuttgart heimsótti ég hann eina helgi. Var það mikill fagnaðarfundur og lærði ég af Halldóri að meta þýskan bjór og Jägersnitsel. Þar heyrði ég Steinu fyrst getið en hún sat heima í festum meðan Halldór var við nám.

Halldór hóf störf hjá Steypustöðinni hf 1964 og ég 1968. Þá var Halldór H. Jónsson stjórnarformaður Steypustöðvarinnar. Þá var stundum sagt í gríni þeim nöfnum til aðgreiningar að annar væri Halldór H en en hinn væri Halldór „no H“. Var Steypustöðin rekin af framsækni en þó með ákveðinni íhaldssemi um að rasa ekki um ráð fram. Steypustöðvar voru reistar á Selfossi og í Grindavík til að víkka út markaðinn og sinna þörf. Voru ýmsar nýjungar í tækni og framleiðslu framkvæmdar og benda má á að árið 1968 benti Halldór á hættuna á alkalískemmdum og setti heilsíðu auglýsingu þar um í Morgunblaðið. Ekki fékkst hljómgrunnur fyrir því, fyrr en skaði var skeður, en margir viðskiptavinir Steypustöðvarinnar þökkuðu sínum sæla.

Halldór var afkomandi Jóns Ólafssonar ritstjóra sem var ófeiminn við að gagnrýna heimsku yfirvalda í rituðu máli. Hann varð þó ekki landflótta eins og langafi hans Jón Ólafsson vegna skrifa sinna, en mörgu möppudýrinu og stjórnmálamanninum var í nöp við hann er hann uppljóstraði eða hæddist að vitleysunni í þeim. Hann var svo síðar mikill bloggari og fór oft í tauganar á þeim er voru annarrar skoðunar en hann.

Halldór var mikil flugáhugamaður og hóf flugferil sinn í svifflugi en varð fyrir óhappi. Hélt hann þó ótrauður áfram og fékk atvinnuflugs- og blindflugsréttindi. Eitt sinn þegar var mikið NA-rok bauð hann mér í flugtúr í lítilli flugvél. Er við vorum yfir Mosfellsheiðinni sagði hann „líttu niður“. Sá ég þá að flugvélin barst aftur á bak miðað við jörðu. Halldór glotti en mér varð um og ó.

Ég kveð Halldór með söknuði.

Halldór frændi minn er genginn á vit feðra sinna eftir langvinnt stríð við meinsemdir. Við bræðrungar fæddumst og ólumst upp samhliða í húsi við Snorrabraut. Vegna nokkurs aldursmunar lékum við okkur ekki saman, en eg naut góðs af ýmsum tiltektum hans í æsku. Eg fékk far í forláta kassabíl, sem hann smíðaði, gat hjólað „undir stöng“ á þriggja gíra hjóli hans, fékk að blása í trompet, var reiddur á mótorhjóli og fékk snemma að skjóta í mark. Þá er eftirminnileg ferð, þegar við fórum ríðandi austur í Haukadal í Biskupstungum, ásamt föður hans og bróður, og sváfum undir berum himni. Halldór var sannkallaður „dellukarl“, með áhuga á mörgum málum. Hann glamraði á píanó, þandi harmonikku og blés í trompet. Á þessum árum tók hann myndir með Rolleflex-vél og „eilífðarflassi“ eins og það hét þá. Í safni hans leynast örugglega dýrmætar myndir frá sjötta og sjöunda áratug síðustu aldar.

Fyrir nokkrum árum tók eg saman æskuminningar úr Norðurmýrinni og leitaði þá til Halldórs. Ekki stóð á svörum frá honum og rifjaði hann upp ýmsa viðburði úr næsta nágrenni. Þar segir hann frá ærslafullum leikjum og uppátækjum; meðal annars því, að hann hafi kastað snjókúlu í glugga á næsta húsi, þar sem gömul kona lá banaleguna og dó hún þann daginn. Eftir það var hann um tíma kallaður „kellingabani“.

Eftir að við urðum fulltíða minnkuðu samskipti okkar í milli. Eg leitaði þó til Halldórs í allnokkur skipti og ávallt tók hann mér vel og leysti úr öllum málum. Flestir þekkja til Halldórs vegna skrifa hans um menn og málefni. Hann var óragur við að segja skoðun sína og lét hvern mann heyra það, sem honum bjó í brjósti. Langt í frá var eg sammála frænda mínum og þótti mér skrif hans ekki alltaf par falleg. Ólíkar skoðanir okkar höfðu engin áhrif á vinskapinn. Að eðlisfari held eg að Halldór hafi verið seinþreyttur til vandræða og ekki ekki stökk hann upp á nef sér, þó að eg kolfesti jeppa hans í Beiná í eina tíð.

Eg kveð Halldór frænda minn með mikilli hlýju og eftirsjá.

Við kynntumst fyrst í Ísaksskóla og hittumst næst í 1. bekk í gagnfræðaskóla, urðum bekkjarfélagar í 7 ár og stúdentar frá MR 1957. Við vorum 18 strákar í X-bekk stærðfræðideildar, allgóðir námsmenn, góðir vinir og frábær andi í bekknum. Ólafur Hansson kenndi okkur sögu. Hann var þjóðsagnapersóna í lifanda lífi, sagður muna allt og vita allt! Löngu seinna sagði hann mér að þessi bekkur hefði verið einstakur vegna þess að allir í honum luku háskólaprófi. Hann þekkti ekki fleiri slík dæmi. Líklega er nú fyrir löngu búið að jafna það met. Dóri lá ekki stöðugt yfir námsbókunum og átti mörg áhugamál. Eitt af þeim var ljósmyndun. Hann tók myndir af bekknum sem gáfu ekkert eftir myndum lærðra ljósmyndara, en eini gallinn var sá að hann var ekki sjálfur með á þeim. Þótt aðalstarf hans tengdist verkfræði hafði hann marga aðra hæfileika. Ritfærni var í ættinni. Afi hans, Ágúst H. Bjarnason, skrifaði vísindarit sem almenningur las og skildi og eru enn víða til. Langafi hans, Jón Ólafsson skáld og ritstjóri var landsþekktur og líklega eini Íslendingur sem þurfti tvisvar að flýja land. Fyrst vegna byltingarljóðsins Íslendingabrags og síðar út af grein um landshöfðingja. Dóri var pennafær með afbrigðum og ólatur við skriftir. Hann var með þeim fyrstu til að stofna bloggsíðu og skrifaði oft stuttar og hnitmiðaðar greinar í Morgunblaðið sem voru mikið lesnar. Hafði áhuga á mörgu, tók oft stórt upp í sig og hafði gaman af að hrinda af stað umræðu. Hann hafði skemmtilegan stíl, beitti oft húmor sem var iðulega heldur í kaldara lagi. Hann var sá í árganginum sem helst tók að sér að skrifa minningargreinar um fallna félaga. Nú er þar skarð fyrir skildi. Hann var hægri sinnaður í pólitík, öflugur stuðningsmaður Gunnars Birgissonar í Kópavogi og þeir sagðir eiga skap saman. Framan af var hann mikill aðdáandi Donalds Trumps, eini Íslendingur mér kunnur sem átti rauða húfu leiðtogans og gekk oft með hana. Þar greindi okkur verulega á þótt við værum annars oftast sammála í stjórnmálum. Seinast þegar við hittumst ræddum við Trump og hann sagðist vera farinn að linast verulega í trúnni. Fannst framganga forsetans í covid-vörnum og seinast árásin á þinghúsið orka mjög tvímælis. Dóri sótti manna best mánaðarlegar samkomur árgangsins meðan heilsan leyfði. Hans verður sárt saknað. Við sendum innilegar samúðarkveðjur til eiginkonu hans og fjölskyldu. Blessuð sé minning Halldórs Jónssonar.

Góður vinur hefur kvatt þennan heim. Við hjónin kynntumst Halldóri Jónssyni og eftirlifandi eiginkonu hans, Steinunni, fljótlega eftir að við fluttum til Kópavogs fyrir um 40 árum. Það gerðist í gegnum pólitíkina hjá íhaldinu í Kópavogi, þar sem Halldór var innsti koppur í búri. Hann var hörkuduglegur fyrir sinn flokk og átti sinn þátt í að undirbúa jarðveginn fyrir farsæla uppbyggingu bæjarins.

Með tímanum tókust með okkur nánari kynni. Halldór var stórbrotinn persónuleiki þar sem húmorinn var sjaldan langt undan. Hann var höfðingi heim að sækja. Eftirminnilegastar eru samverustundir okkar með þeim hjónum í sumarbústað þeirra að Bergstöðum í Biskupstungum. Þar var oft glatt á hjalla og þjóðmálin brotin til mergjar af mikilli innlifun og tilfinningahita.

Halldór hafði mörg áhugamál sem hann sinnti af kappi. Sameiginlegt áhugamál okkar karlanna var einkaflug, þar sem hann var í hlutverki flugkennara. Hann brýndi fyrir nemandanum að til þess að verða góður flugmaður þyrfti maður að uppfylla tvö skilyrði: vera snarbilaður og elska að fljúga. Með það að leiðarljósi áttum við flugmennirnir margar ánægjulegar samverustundirnar í fluginu, stundum með ævintýralegum uppákomum, ýmist viljandi eða óviljandi.

Þau hjónin heimsóttu okkur eitt sinn þegar við dvöldumst í Durham á Englandi. Þá ferðuðumst við saman um England og fórum m.a. til Portsmouth til að skoða herskipið HMS Victory sem var flaggskip Nelsons flotaforingja í orrustunni við Trafalgar. Halldór var mjög áhugasamur um sögu liðinna stórvelda, allt frá stórveldi Alexanders mikla til breska heimsveldisins. Þegar við skoðuðum herskipið fengum við ljóslifandi lýsingu hans á hinni örlagaríku sjóorrustu. Það lá við að við heyrðum fallbyssudrunurnar.

Nú er komið að leiðarlokum. Við biðjum guð að blessa Steinunni, börn þeirra og fjölskyldur. Minningin um góðan vin lifir áfram.

Árið er 2008. Halldór Jónsson skrifar minningargrein – Gissur Símonarson í Gluggasmiðjunni látinn. Þar kemur fyrir setningin „Gissur var réttholda“. Ég hnaut um orðið. Á þeim tíma bar fundum okkar Halldórs oftar en ekki saman, enda lausamenn hjá Kópavogsbæ. Ég spyr Dóra: Hvaðan hefurðu orðið „réttholda“. Svar: „Það veit ég ekkert um.“ Ég hélt uppi spurnum, enginn gat bent á prentað eintak. Búvísindamaður á Hvanneyri sagði: „Þetta er akkúrat orðið sem mig hefur vantað þegar lýsa á holdafari hrúta.“ Svo liðu árin, 2010 þótti fullreynt, ég sendi sérfræðingunum hjá Orðabók Háskólans erindi. Að nokkrum mánuðum liðnum barst svar, það var efnislega svona: Að aflokinni hefðbundinni leit í tiltækum heimildum má álykta að orðið „réttholda“ kemur fyrst fyrir í minningargrein Halldórs Jónssonar við andlát Gissurar Símonarsonar, ritaðri sumarið 2008! Að afloknum glæstum ferli ber Halldór marga veglega titla, þeirra á meðal er nýyrðasmiður. Ég votta aðstandendum Halldórs Jónssonar samúð mína. Íslensk tunga og við sem eftir lifum syrgjum öflugan samstarfsmann.

Mikill heiðursmaður er fallinn frá. Halldór Jónsson verkfræðingur var einstaklega eftirminnilegur maður. Aðrir munu rekja æviferil hans, en í þessari minningargrein verður minnst á hans mikla framlag til Sjálfstæðisflokksins í Kópavogi, sem hann bar á öxlum sér í hálfa öld.

Það er á engan hallað að segja að Halldór var einn af valdamestu mönnum í Sjálfstæðisflokknum í Kópavogi um langt árabil. Engu ráði var ráðið í þessum flokki nema Halldór kæmi þar að. Peningamál flokksins hvíldu mikið á hans herðum og í þeim efnum var hann harður í horn að taka. Hans boðskapur var alveg klár; greiðsluþrota stjórnmálaflokki væri ekki treystandi, hvað þá að stjórna sveitarfélagi eða þjóðinni! Þegar aðrir svifu skýjum ofar í hátimbruðum plönum um völd, framkvæmdir svo og eigin ágæti tók hann þá umræðu niður á jörðina, gjarnan með rökunum hver á svo að borga fyrir þetta allt saman. Hann ól okkur hin upp í ráðdeildarsemi, sem við megum aldrei gleyma.

Það báru allir sem kynntust Halldóri mikla virðingu fyrir honum. Hans ræður á fundum voru alltaf skemmtilegar og með boðskap. Hann kunni þá list að taka sig ekki alltof alvarlega. Gunnar Birgisson, þá bæjarstjóri í Fjallabyggð, rifjaði upp sögu af Halldóri. Hann hefði hringt í Gunnar og sagst myndu koma í heimsókn til hans með frúna. Hann hringdi svo aftur nokkrum dögum seinna: „Er áfengisútsala á staðnum?“ Nei sagði Gunnar. „Datt það í hug, kem með nesti.“

Halldór var ekki alinn upp með silfurskeið í munninum. Hann var sjálfur dugnaðarforkur og gerði miklar kröfur til sín og annarra. Hann var maður einkaframtaksins og mat mikils mannkosti þeirra sem sköruðu fram úr, gerðu eitthvað nýtt, breyttu samfélaginu. Með sama hætti gat hann verið stóryrtur um þá sem honum fannst vilja vera „farþegar“ í okkar samfélagi.

Halldór var ekki allra og gat verið hrjúfur á yfirborðinu. Inni fyrir sló hins vegar stórt og gott hjarta, og þeim sem hann treysti og elskaði var hann sannarlega góður. Halldór var eldklár maður, sem kom fram í öllum hans verkum. Hann hafði skoðanir á öllum hlutum, stóð að blaðaútgáfu og öflugu bloggi á mbl.is. Bloggið hans var í reynd öflugur fjölmiðill, þar fór maður sem hafði skoðanir og hafði sitthvað að segja.

Nú síðari ár hefur Halldór barist við veikindi. Hann tók á veikindum sínum af einstöku æðruleysi og dugnaði. Hann barðist áfram og í okkar huga, sem til þekktum, var hann sannkölluð hetja!

Við hugsum á þessum degi til fjölskyldu Halldórs og samhryggjumst þeim við fráfall vinar okkar Halldórs Jónssonar.

Árið 1988 flytjum við hjónin heim frá Danmörku þar sem ég hafði verið í námi í verkfræði. Þar höfðum við kynnst hjónum, þeim Jóni Ólafi Halldórssyni og Guðrúnu Atladóttur. Jón Ólafur var sonur Halldórs Jónssonar sem var verkfræðingur af guðs náð og eitt sinn þegar við Jón vorum að tala saman og ég minntist á að ég væri að skoða ákveðna uppbyggingu á iðnaðarhúsnæði stakk Jón upp á því að ég talaði við pabba sinn vegna þessa þar sem hann vissi að Halldór hafði teiknað hús niðri í Faxafeni sem var sambærilegt því sem ég var að skoða. Ég hringdi í Halldór og hann tók mér ákaflega vel og bauð mér að koma inn í Steypustöð og fá lánaðar teikningar að umræddu húsi til að skoða. Þetta var upphafið á vinskap okkar Halldórs sem hefur enst allt fram á þennan dag.

Halldór var flugmaður og einu sinni sem oftar þegar við spjölluðum saman minnist ég á það að mig hafi alltaf langað til að læra að fljúga. „Ha,“ sagði Halldór, „er það? Þú mætir út á völl á morgun eftir vinnu og við reddum þessu í hvelli.“ Svona var Halldór, auðvitað var hann með kennsluréttindi á flugvél og kenndi mér að fljúga á gömlu Piper Cherokee-vélina sína.

Eftir að Halldór hætti hjá Steypustöðinni gerðist hann sjálfstæður verkfræðingur með ráðgjöf í byggingarverkfræði. Í mörg ár leigðum við saman skrifstofurými ásamt öðrum og var alltaf fjör á kaffistofunni þegar Halldór var á staðnum. Halldór hafði skoðanir á öllu sem viðkom okkur mönnunum á þessari jörð og nokkuð ljóst að ekki voru allir á sömu skoðun og hann, sérstaklega þegar kom að stjórnmálum. Halldór var harður sjálfstæðismaður og var boðinn og búinn til að vinna fyrir flokkinn öllum stundum.

Halldór var víðlesinn maður og eldklár. Hann var fljótur að setja sig inn í málefni, átti marga skoðanabræður en líka marga sem voru honum algerlega ósammála um það sem hann „bloggaði“ um hverju sinni. Halldór átti það til að vera hvassyrtur um sum málefni en aldrei nokkurn tíma heyrði ég hann tala illa um einstaka persónu. Halldór var stór persónuleiki og aldrei var logn þegar hann var nálægt. Það er sjónarsviptir að þessum manni. Að lokum vil ég senda Steinu og fjölskyldu Halldórs innilegar samúðarkveðjur og óska Halldóri velfarnaðar í þeirri ferð sem hann hefur nú lagt í.

Mikill höfðingi er fallinn frá. Við Halldór kynntumst ekki að neinu marki fyrr en ég var ráðinn ritstjóri Voga, blaðs sjálfstæðismanna í Kópavogi, fyrir ekki margt löngu. Halldór hafði skoðun á öllu því sem þar var ritað, og var ákveðinn en sanngjarn, og gat samþykkt gagnrök ef þau voru byggð á sanngirni. Halldór var mikill sjálfstæðismaður og fór ekki leynt með það, mikill vinnuþjarkur meðan honum entist heilsa til, og var þar ákaflega atorkusamur. Það var skemmtilegt að sitja með honum og ræða landsmálin og ekki síður heimsmálin enda var þar alls ekki komið að tómum kofunum.

Síðar hófum við Halldór samstarf þegar hann réð mig sem ritstjóra að blaðinu Sámi fóstra, blaði sem segja má að hafi fjallað um nánast allt milli fjalls og fjöru. Nafnið valdi hann eftir hundi Gunnars á Hlíðarenda, enda var blaðið fyrst gefið út á Suðurlandi. Þegar hundur Gunnars var veginn á ögurstundu húsbónda hans hans heyrði hann hundinn ýlfra og mælti þá: „Sárt ertu leikinn, Sámur fóstri.“ Halldór skrifaði sjálfur margt í blaðið, ekki síst greinar tengdar landbúnaði og samgöngumálum, og margar þeirra urðu þekktar, enda þar ritað af kunnáttu. Raunar lét hann sér ekkert óviðkomandi. Halldór gaf blaðið ekki lengi út bara á Suðurlandi, upplagið jókst um leið og farið var áfram austur og norður fyrir land að ógleymdum Vestfjörðum.

Halldór var sannarlega vinur vina sinna, þeirri hlið hans kynntumst við mætavel, félagar hans sem störfuðum með honum að útgáfu Sáms fóstra, og ég fullyrði að aldrei höfum við orðið ósammála um nokkurn skapaðan hlut, fá ágreiningsmál sem komu upp voru leyst í bróðerni. Nú kveðjum við þennan mann sem er mér um margt afar eftirminnilegur. Innilegar samúðarkveðjur til eiginkonunnar Steinunnar Helgu, barnanna þeirra Þorsteins, Jóns Ólafs, Péturs Hákonar og Karenar Elísabetar og þeirra fjölskyldna.

Upphaf kynna okkar Halldórs má rekja til þess að feður okkar voru miklir mátar og hittumst við því oft í þeirra félagsskap. Á menntaskólaárunum vorum við sessunautar. Samdi okkur einstaklega vel í námi og áhugamálum. Við vorum báðir virkir í ljósmyndun og kenndi Halldór mér að vinna myndirnar frá töku til stækkunar og prentunar. Bárum við oft saman bækur okkar á þessu sviði. Við vorum áhugasamir um djasstónlist og hlustuðum á þessa tónlist af mikilli innlifun, Benny Goodman, Duke Ellington, Louis Armstrong og fleiri stórstirni voru goð í okkar augum. Þegar ég lýsti fyrir Halldóri upplifun minni af því að sjá og heyra þessa hljómlistarmenn þegar ég dvaldi í Bandaríkjunum þá kom stutt og laggott frá Halldóri: „Ég flaug með Benny Goodman til veiða í Víðidalsá hér um árið.“ Sýndi hann mér mynd þessu til sönnunar. Halldór átti auðvelt með að rífa upp stemninguna ef píanó var á staðnum – og þá hljómuðu gamlir djassstandardar.

Faðir Halldórs hélt hesta og þegar hann var fjarverandi sáum við um að hirða og hreyfa hestana. Þetta voru skemmtilegir útreiðartúrar. Ekki má heldur gleyma bílaáhuga okkar en Halldór hafði keypt gamlan herbíl af Dodge-gerð á námsárunum og veitti hann okkur margar ánægjustundir. Fannst mér vænt um þegar ég gat sent Halldóri ljósmynd af honum og bílnum fyrir þremur árum. Síðasta sumar fengum við okkur bíltúr á mínum 50 ára gamla Buick sem lítur út eins og hann kom úr verksmiðjunni – „svona eiga bílar að vera“ –varð Halldóri þá að orði.

Halldór var áræðinn þar sem „græjur“ eins og hljómflutningstæki voru annars vegar og barst það Pálma Hannessyni, rektor MR, til eyrna. Bað hann Halldór að gera sér ferð í Sel MR við Hveragerði og kippa hljómflutningstækjunum þar í lag. Ekki varð undan þessu vikist og fórum við þrír félagar, Halldór, ég og Kjartan Þorbergsson, í helgarferð til að sinna þessu. Þetta hófst með „happy hour“ að kvöldi laugardags og sunnudagurinn notaður til viðgerða. Var það mikil fagnaðarstund þegar glymskrattinn sýndi lífsmark og allt virkaði á ný. Þetta var ekki þrautalaust því umsjónarmaður Selsins fylgdist stöðugt með að beiðni rektors. Þegar við mættum í skólann eftir ferðina vorum við kallaðir á skrifstofu rektors og leist okkur ekkert á blikuna. Vorum við sannfærðir um að viðgerðin hefði ekki haldið og við fengjum ofanígjöf. En öðru nær, Pálmi lýsti ánægju með og þakkaði framtakið.

Á útskriftardaginn 1957 borðuðum við saman kvöldverð á Hótel Borg og síðan skildi leiðir þar sem Halldór fór til náms í Þýskalandi og ég til Bandaríkjanna. Að námi loknu hittumst við sjaldnar enda bjó ég um árabil og starfaði í Bandaríkjunum. Þegar við tókum upp þráðinn að nýju þá fundum við að sameiginleg áhugamál okkar voru enn til staðar og einlæg vinátta. Nú við leiðarlok vil ég þakka fyrir minningarnar og allar okkar góðu samverustundir og kveð með þeim orðum sem okkur var tamt að nota – takk, kæri vinur. Við Arndís sendum Steinunni og fjölskyldu innilegar samúðarkveðjur.

Það er skrítið að sitja hér og skrifa minningargrein um Halldór Jónsson sem lést 17. maí síðastliðinn 84 ára að aldri. Halldór hafði lengi glímt við erfið veikindi og því hefði andlát hans ekki átt að koma okkur á óvart, en gerði það nú samt. Halldór var kraftmikill og það gustaði af honum. Halldór var einn af þeim sem tekið er eftir hvert sem þeir fara. Halldór var ekki allra, en hann var sjálfum sér og sinni sannfæringu trúr, hann hélt ekki aftur af sínum skoðunum um menn og málefni. Halldór lagði oft á sig mikla og óeigingjarna vinnu til að koma verkefnum af stað og klára þau. Halldór var hægrimaður og vann ötullega fyrir Sjálfstæðisflokkinn, og þá sérstaklega hér í Kópavogi. Kunnum við sem á eftir honum komum honum bestu þakkir fyrir allt hans starf sem við nú njótum góðs af. Ég er heppin að hafa fengið að kynnast Halldóri og hafa unnið með honum síðustu árin. Halldór gat sagt margar skemmtilegar sögur um menn og málefni, var óvæginn ef honum mislíkaði og þá gat þrjóskan komið upp í Halldóri og honum varð ekki haggað. Af honum lærði ég margt og var samstarf okkar Halldórs alltaf gott. Færi ég honum mínar bestu þakkir fyrir allt.

Að lokum sendum við eftirlifandi eiginkonu hans og börnum okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Fyrir hönd Sjálfstæðisfélaganna í Kópavogi,