Elín Björg Guðjónsdóttir

Elsku mamma mín

Hvers vegna er lífið svona ósanngjarnt?

Ef bara ég gæti svarað því. Hvers vegna tekur guð alla þá bestu í burtu? Það skil ég ekki.

En eins og einhver spurði: „Þegar þú tínir blóm úr garði, hvaða blóm velur þú?“ Jú, þú velur fallegustu blómin. Allir sem þekktu mömmu vita það, að hún var fallegasta rósin í hvaða garði sem er. Hún geislaði hvert sem hún fór og hugsaði vel um og var góð við alla. Ef einhver átti skilið að lifa löngu lífi og til hins fyllsta og deyja bara úr elli, þá varst það þú mamma. Ég skil ekki og mun aldrei skilja hvers vegna þú varst tekin frá okkur svona snemma.

Gullfallega, ljúfa og góða mamma mín. Augun þín, brosið og hláturinn, jafnvel á erfiðustu dögunum, glöddu í manni hjartað. Þú varst sterkasta manneskja sem ég þekkti. Þú komst alltaf í gegnum allt bara með jákvæðni, hlátri og réttu hugarfari. Frá þér fékk ég styrk minn og svo margt fleira sem ég mun að eilífu varðveita.

Ég er endalaust þakklát fyrir þig mamma og það sem þú veittir mér og kenndir. Besta knús í heiminum kom frá þér. Að sofna og vera í fangi þínu er nokkuð sem ég hefði getað gert endalaust að eilífu og ég vildi óska þess að ég hefði gert það lengur og knúsað þig aðeins fastar síðast þegar ég fékk tækifæri til.

Hendurnar þínar voru svo hlýjar og heilandi. Í hvert skipti sem ég hélt í þær fylltist ég hlýju og í hvert skipti sem mér leið illa þá lagðirðu hendurnar á mig og mér leið strax betur. Það erfiðasta í heiminum öllum var að halda í hendur þínar þegar þú tókst þinn síðasta andardrátt, en ég er svo þakklát fyrir að hafa fengið að kveðja þig og fyrir að hafa verið hjá þér þegar þú kvaddir þennan heim. Ég elska þig mamma, ég veit að þú veist það, en ég vona að þú vitir virkilega hvað ég elska þig óendanlega mikið og hvað ég myndi gera til að fá þig aftur.

Þú kallaðir mig alltaf engilinn þinn. Við það að núna sért þú orðin engillinn minn og okkar allra brestur hjarta mitt og særir mig meira en orð geta lýst. En ég verð samt sem áður alltaf engillinn þinn. Núna verndar þú mig og passar ásamt öllum þeim sem uppi eru. Amma, afi, Eva frænka og Stebbi, Ásta amma og allir hinir. Ég bað þig að skila kveðju til þeirra áður en þú fórst, og núna bið ég þig að knúsa þau frá mér.

Nú ertu komin á góðan og öruggan stað, ég veit það. Þú ert komin til þeirra sem þú elskaðir og saknaðir svo heitt, og það gleður mig í allri þessari sorg. Þinn tími var svo langt frá því að vera kominn. Þú áttir svo mikið eftir ólifað og það biðu okkar svo mörg ævintýri sem við áttum eftir að upplifa saman. En ég trúi því að einn daginn muni ég fá tækifæri til að upplifa þau með þér. Við sjáumst í næsta lífi elsku besta mamma mín.

Fljúgðu hátt fallega sál. Ég elska þig alltaf að eilífu sama hvað.

Þín

Elsku Ella systir. Enginn má sköpum renna, er allt ákveðið fyrir fram og getur enginn flúið örlög sín? Ekki gat okkur bræðurna órað fyrir því að þú, Ella okkar, yrðir fyrst okkar systkinanna til að fara yfir móðuna miklu til endurfunda við mömmu, pabba, ömmu Ástu og aðra farna ástvini. Við fengum þó tækifæri að lifa og fylgjast með þér í meira en 50 ár.

Minningarnar hrannast upp. Allir eigum við bræðurnir okkar uppáhalds en í forgrunni er fögnuður okkar yfir að hafa eignast systur, síbrosandi sólargeisla sem smitaði auðveldlega út frá sér. Kraftur og ákefð lítils orkubolta sem fór endalaust á handahlaupum um hvern kima á Kleppsveginum og víðar. Kom því ekki á óvart að þú færir í fimleika og í fyllingu tímans lærðir til íþrótta og í framhaldinu til kennara auk annarrar þroskandi og mannbætandi iðju. Heilbrigt líferni, hreyfing og hollt mataræði var nokkuð sem þú lagðir mikið upp úr og snupraðir jafnan þína framsettu bræður fyrir hreyfingarleysi og óhollustu. Einhverjir brugðust við og fengu þig til að „taka sig í gegn“ og 10 kíló fuku á þremur vikum!

Samband ykkar mömmu var alltaf náið og innilegt, nánast eins og þið væruð systur. Þið studduð hvor aðra í gegnum þunnt og þykkt og í gleði og sorg. Þú hlúðir vel að mömmu á hennar síðustu árum, tókst láti hennar af ótrúlegu æðruleysi, en sorgin og eftirsjáin var augljóslega mikil. Báðar voruð þið mjög félagslyndar og ekki síður ættræknar. Þið sáuð til þess að stórfjölskyldan hittist reglulega og rjómakökuskottveislurnar í rigningunni í Heiðmörk gleymast seint. Þín eigin fjölskylda og velferð hennar var alltaf í forgrunni og yndislegt var að fylgjast með uppeldi þínu á demöntunum þínum Guðjóni og Evu. Nú syrgja þau sárt. Gott er þá að vita af þeim í góðum höndum og umhverfi. Hlusta verður á þau og gefa þeim tíma til að ræða þau mál sem brenna á þeim meðan þau vinna úr sorginni.

Við fylgdumst allir með baráttu þinni við krabbameinið fyrir tveimur árum. Ákefð þín og þrautseigja var ótrúleg og allir glöddumst við því þegar þú virtist hafa haft betur. Krabbamein er því miður lúmskur sjúkdómur og baráttan við meinið er ófyrirsjáanleg. Fjölskylda, vinir og vandamenn í sárum yfir ótímabæru fráfalli einstakrar manneskju.

Ella mín, við munum seint gleyma smitandi hlátri þínum og fallega brosinu. Kæra systir – „þín mun ætíð vera saknað og aldrei gleymast“.

Geislandi glókollur er það fyrsta sem kemur í hugann þegar ég hugsa um hana Ellu mína.

Hún var ekki bara frænka mín, hún var mér eins og systir. Litla systir okkar Margrétar, sem okkur fannst við þurfa að passa upp á. En þessi litla systir var alls ekki svo lítil. Hún var stór manneskja með risastórt hjarta og opinn faðm, sem vermdi alla sem hana þekktu. Dillandi hláturinn smitaði gleði svo allt varð gott í hennar návist. Að hún sé farin svona ung er óskiljanlegt og allt of sárt.

Ég minnist stundanna þegar við vorum tvær saman með mömmum okkar eftir að þær urðu heldri borgarar. Þær að segja frá ævintýrum sínum í æsku og alls kyns uppákomum og vitleysu, við Ella lítandi hvor á aðra hlæjandi út í eitt. Dásamlegar minningar, sem ylja hjartanu.

Ella talaði alltaf um hversu rík og þakklát hún væri fyrir fjölskyldu sína. Edda og Gaui voru kærleiksríkir foreldrar, sem eignuðust fjögur börn. Eldri bræður Ellu, þeir Gulli, Steinar og Óskar, gerðu hana sterka og ósigrandi. Þeir byrjuðu snemma, því þegar Ella var að læra að taka sín fyrstu skref og var sífellt að detta, þá voru samantekin ráð hjá þeim að hlæja rosalega mikið svo hún færi frekar að hlæja en skæla. Þetta heppnaðist svona rosalega vel því hún rúllaði um skellihlæjandi svo mér varð stundum um og ó. En í dag er þetta hlý og ljúf minning um góða æsku, þar sem systkini reyna að ala hvert annað upp á sinn besta máta og eru jú flestir sem muna Ellu með sitt geislandi bros og hlátur.

Ella átti svo okkur aukasystkinin, Margréti, Ingvar heitinn, mig og Ella. Mæður okkar voru alltaf með okkur saman í æsku, átta orkumiklir krakkar, sem fengu að bralla og bauka án þess að þær þyrftu að vita allt. Ella var yngst af okkur frændsystkinunum og mikið reiðarslag fyrir okkur sem eftir lifum að missa glaða glókollinn okkar.

Mesta stolt Ellu í lífinu voru börnin hennar, Guðjón Ari og Eva Björg. Bæði dugleg í íþróttum og orðin rithöfundar á táningsaldri, hversu magnað er það. Ella talaði líka alltaf um þá miklu gæfu í sínu lífi að hitta Óla sinn og stofna til heimilis með honum og börnum hans Báru og Ragnari, sem hún leit á eins og sín eigin. Þetta heimili var hennar höll og íbúarnir voru hennar fjársjóður. Hún mun vaka yfir þeim þótt hún sé komin á annan stað.

Elsku Óli og börn, ég bið góðan Guð og alla góða engla að sitja yfir ykkur og styrkja á þessum erfiðu tímum. Sendi mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Elsku hjartans Ella mín, þú lifir í hjörtum okkar og við munum hlæja saman síðar.

Ásta Edda

Stefánsdóttir.

Elsku besta Ella frænka mín!

Ég næ ekki utan um það að þú sért farin frá okkur, ég bara skil það ekki og vil ekki trúa því.

Mér fannst eins og þú ættir alltaf eftir að vera í lífi mínu eins og þú hefur verið frá byrjun. Þú áttir að verða skemmtilega gamla frænkan og þú áttir eftir að hitta nýju börnin hjá systrum mínum sem styttist óðum í.

Ég á svo margar góðar minningar með þér í gegnum allt líf mitt. Bústaðaferðirnar, þegar þú passaðir okkur systur og þegar ég síðan passaði þín börn. Ég man sérstaklega eftir því þegar ég kom með þér í vinnuna að passa Guðjón Ara og gat ómögulega munað hvað staðurinn hét og sagði mömmu að ég hefði verið með þér í Árbæjarþrælkun, ég man svo vel hvað þér fannst það fyndið og hvað þú hlóst mikið að því. Þessi mikli og smitandi hlátur þinn var frábær og minnti mann alltaf á ömmu og Evu, það heyrðist alltaf hæst í ykkur, sem var stórkostlegt.

Allir KR-leikirnir sem við fórum saman á, þar var alltaf svo mikil gleði og mér fannst alltaf jafn fyndið að hlusta á þig öskra. Mikið vildi ég að ég hefði náð einum leik í viðbót með þér.

Ég er svo þakklát fyrir síðasta skiptið sem ég hitti þig áður en ég fór aftur út til Svíþjóðar. Við áttum svo góða stund saman, þar sem við vorum algjörir jafningjar og gátum deilt okkar erfiðu reynslu en líka bara setið saman í ró og næði og talað um lífið. Mikið fannst mér notalegt að tala við þig og mér fannst svo fallegt hvernig þú talaðir um pabba minn, það fyllti mig stolti að þetta væri minn pabbi sem þú talaðir svona fallega um. En þannig varst þú bara, svo falleg sál sem sást allt það fallega í lífinu og það smitaði út frá sér. Það var alltaf svo mikill kærleikur og einlægni í kringum þig og maður fann svo greinilega að þú vildir vera partur af okkar lífi. Maður fann líka hversu mikinn og virkilegan áhuga þú hafðir á því að fylgjast með okkur í lífinu.

Mér tókst að klára skólann þetta ár og ég veit með vissu að þú hefðir orðið svo stolt af mér, þér fannst nám svo mikilvægt og þar skein kennarinn í þér skært í gegn. Ég var ekki alltaf sammála þér þar en eftir að ég fann hvað ég vildi verða skildi ég hvað þú áttir við.

Mikið vildi ég að þú værir að koma í útskriftarveisluna mína í sumar og ég fengi að faðma þig einu sinni enn, en í staðinn sit ég hér og skrifa kveðjuorðin mín til þín.

Ég mun alltaf minnast þín sem sterku og duglegu frænku sem var líka svo hress og skemmtileg.

Ég lofa að gera mitt besta til að vera til staðar fyrir elsku börnin þín, eins og ég veit að restin af fjölskyldunni mun gera.

Knúsaðu elsku ömmu og Dimmalimm frá mér.

Guð geymi þig elsku fallega frænka mín.

Þín frænka,

Elsku Ella mín. Eins ofboðslega sársaukafullt og það er að skrifa minningagrein um þig, þá er það mér jafn mikill heiður á sama tíma. Því það eru orð sem tilheyra þér, sem mér finnst að eigi skilið að komast út í heiminn.

Ég var um fermingu þegar þú komst inn í líf mitt og fjölskyldu minnar, í gegnum bróður minn. Ég man þegar ég hitti þig í fyrsta sinn heima hjá ömmu Ragnheiði og afa Guðsteini í Álfheimum. Við komum sérstaklega suður til að hitta nýja kærustu Loga. Ég man að ég hugsaði þvílíka englaásýnd hún Ella hans Loga hefði. Það var óumræðilega mikið ljós og gleði í kringum þig.

Þarna hafði ég eignast stóra systur fyrir lífstíð. Þú ert og verður mér alltaf sem systir og við áttum slíka sálartengingu.

Þú ert og verður ávallt öllum hvatning sem þér kynntust. Hvatning til að lifa lífinu fallega. Lifa því með þakklæti í hjarta. Lifa í núinu. Þegar ég hugsa um hvað ég hef lært óumræðilega mikið af þér, þá kemur eitt sérstaklega upp í hugann. Það er að hugsa ekki um allt sem við ætlum okkur að gera, heldur þakka fyrir allt sem við nú þegar höfum upplifað. Þú veist hvað ég á við. Allt sem var þér mikilvægt fékkstu að upplifa og það áttu alltaf í hjarta þér.

Ég er svo óumræðilega þakklát fyrir kveðjustundina. Fjölskyldur þínar sameinuðust í kærleika og samhug, til að deila kærleikanum sem við berum svo sterkt til þín. Þakka þér fyrir að láta mig vita að ég ætti að flytja fyrr heim frá Danmörku til að njóta síðasta ársins þíns með þér. Þakka þér fyrir að deila andlegri tengingu með mér og læra hvor af annarri. Þakka þér fyrir að gera allt fallegra í veröldinni og hjálpa öðrum að sjá fegurðina. Þakka þér fyrir að vera mér til staðar, líka þótt sambandið við bróður minn rynni sitt skeið á enda. Þakka þér fyrir bróðurbörn mín sem ég mun sinna eins vel og mér er unnt þar til yfir lýkur.

Haraldur og Geir Agnar finna fyrir návist þinni og þú átt frátekið sæti hér heima. Takk fyrir að gefa þér tíma til að koma til okkar til Danmerkur.

Hláturinn þinn og bros voru eins sterk og sólin, lýstu allt upp. Daginn eftir að við kvöddum þig spilaði ég fyrir þig lagið „Shine Bright Like a Diamond“. Ég minntist húmorsins okkar saman, þar sem við sáum fyrir okkur önd búna til úr Daim. Mikið sem ég á eftir að sakna brandaranna á meðal okkar.

Ég er svo þakklát fyrir að ég náði að segja þér það sem ég vildi fá að segja þér í þessu jarðlífi. Þú veist hvað það er í hjarta þínu, og það eigum við saman að eilífu.

Þú áttir erfitt líf, hjartað mitt, en þú ert búin að vaða eld og brennistein, nú tekur við himnaríki og paradís. Ég er svo glöð að þú eyddir síðustu árum lífs þíns með Óla, Báru og Ragga, sem gerðu þig svo hamingjusama.

Heilagur Ágústínus sagði: „Við ferðumst um allan heiminn til að dást að lækjunum og fjöllum. En án nokkurrar undrunar göngum við fram hjá okkur sjálfum.“

Þeir sem nutu þess heiðurs að ganga með þér í lífinu fengu að njóta mestu fegurðar lífsins. Kærleikur þinn og ljós vara að eilífu.

Þín að eilífu,

Elín Björg kom inn í líf okkar fyrir rúmum áratug. Ólafur kynnti okkur fyrir þessari björtu, broshýru og hláturmildu konu og hún rann inn í hópinn okkar, með börnin sín tvö. Það leyndi sér ekki að þeim Ólafi leið vel saman og þau nutu samvistanna.

En svo greindist Elín og við tók baráttan.

Hún ræddi ekki mikið um sjúkdóminn, og Covid auk þess yfir öllu og heimsóknir lengi bannaðar, eða takmarkaðar, þannig að samskiptin voru mest í síma. En þegar við töldum farið að birta og að baráttunni hefði lokið með fullum sigri kom skellurinn og baráttan varð skammvinn.

Söknuður fjölskyldunnar er mikill en mestur er auðvitað harmur Ólafs og barnanna.

Guð blessi minninguna um þessa ljúfu konu.

Síðustu daga hef ég verið að rifja upp alls konar minningar frá þessum rúmlega tuttugu árum sem ég hef þekkt Elínu. Við vorum saman í „hittingsklúbbi“, kennarar úr Árbæjarþreki sem höfum haldið hópinn síðan við vorum allar að kenna þar á árunum 1999-2008. Ég man ekki nákvæmlega hvenær við hittumst fyrst, en fyrsta minningin sem ég á um hana er þegar hún strunsaði inn í spinningsal Árbæjarþreks á mínútunni þegar tíminn átti að byrja, kl. 6.15 að morgni, og byrjaði að stýra spinningtíma, að því er mér virtist hálfsofandi! Hún stýrði samt fínasta tíma og í lokin var hún vel vöknuð, brosandi og hress. Síðar sagði hún mér að morguntímar (sem við reyndar kölluðum „næturtíma“) hefðu verið langt frá hennar uppáhalds og það var rétt athugað hjá mér, hún var sjaldnast alveg vöknuð þegar hún settist á hnakkinn. Hún var á þessum tíma jafnvel enn minni morgunmanneskja en ég, sem tók við að kenna föstudagsmorgnana næstu sjö ár og þjáðist alltaf jafn mikið á fimmtudagskvöldi yfir ókristilegum fótaferðartíma næsta morgun. Yfir þessu gátum við Elín hlegið mikið og hláturinn hennar Elínar er líklega það sem ég mun sakna mest. Það er enginn í heiminum með jafn smitandi hlátur og hún Elín okkar. Það var dásamlegt að vera í kringum hana, hún var manneskja sem gaf af sér, var opin og hafði áhuga á svo mörgu. Þægileg nærvera og traust vinkona.

Það er fátt hægt að segja þegar manneskja er tekin burt allt of snemma. Fréttirnar voru eins og högg í magann og erfitt að ná utan um þær. Mikið óskaplega munum við sakna hennar mikið. Þetta er óréttlátt og óskiljanlegt og hugur minn er hjá fjölskyldunni hennar. Börnunum tveimur sem hún var svo stolt af og Óla sem hún talaði svo vel um og var svo glöð að hafa hitt. Þeirra er missirinn mestur og stærstur og ég sendi þeim innilegar samúðarkveðjur.

Það var okkur bekkjarsystkinunum í útskriftarárgangi 1992 úr Íþróttakennaraskóla Íslands mikil harmafregn að frétta af andláti elsku Ellu okkar. Við minnumst hennar með hlýhug og söknuði.

Árið 1990 hófum við nám við Íþróttakennaraskólann á Laugarvatni. Íþróttakrakkar sem komu saman alls staðar að af landinu, hress hópur með mikla hreyfiþörf. Að vera í námi á Laugarvatni krafðist þess að við værum saman á heimavist í tvö frábær ár. Við vörðum því öllum sólarhringnum saman og úr varð þéttur og traustur hópur og hlý vinátta. Það er því missir fyrir okkar góða hóp að missa elsku Ellu.

Ella var sérlega brosmild og glaðleg stelpa með yndislegan hlátur og dúnmjúka „innirödd“. Í kringum hana var ávallt mikið líf. Samskipti við Ellu voru innileg, kærleiksrík og tilgerðarlaus. Ella hafði margt fram að færa og var djúpgreind með mikla samkennd. Hún var alltaf til staðar fyrir okkur öll í árganginum, hjálpleg, hlý og hvetjandi.

Ella var mikil fimleikadís og naut sín í þeirri grein og það var eftirsótt að fá Ellu sem dansfélaga í danstímum hjá Mínervu heitinni. Að lenda á móti Ellu var ávísun á góða einkunn í dansi. Hún var góður dansleiðtogi. Í dansinum „steppin' out“ þurftum við í dansprófi að dansa án tónlistar í átta takta og hitta svo einmitt á réttan takt þegar lagið byrjaði aftur og þar var Ella heldur betur með taktinn og hreyfingarnar á hreinu.

Við árgangurinn höfum ávallt haldið hópinn og reynt að hittast öll saman reglulega. Við eigum margar góðar minningar bekkurinn; ferðirnar á Gjána á Selfossi, ferðir í gufubaðið á Laugarvatni, skíðaferðin til Austurríkis, 20 ára afmælið þar sem dansinn dunaði fram á nótt með tilheyrandi ormum og handstöðum og margt fleira skemmtilegt. Stutt er síðan við fórum öll saman í helgarferð til Sigrúnar á Snæfellsnesið og þar var heldur betur hlegið, sungið, dansað og trallað. Ella var með bestu „útiröddina“ af hópnum og glaðværð hennar og galsi naut sín vel á landsbyggðinni. Í júní eigum við bekkurinn 30 ára útskriftarafmæli og erum því búin að festa okkur helgi saman á Laugarvatni til að fagna. Ella hafði boðað komu sína og var virk í umræðu um dagskrá á síðunni okkar á Facebook en hún verður ekki þar og það er óendanlega sorglegt að hugsa til þess að hún sé ekki lengur á meðal okkar.

Minning um yndislega bekkjarsystur mun lifa í hjörtum okkar. Heimurinn er klárlega ekki eins frábær án Ellu okkar. Skál fyrir þér elsku besta Ella gella okkar, hvíl í friði.

Fjölskyldu Ellu og vinum sendum við okkar innilegustu samúðarkveðjur, sorgin er mikil og hugurinn er hjá ykkur.

Fyrir hönd bekkjarsystkina og vina úr ÍKÍ, útskriftarárgangs 1992,

Við vinkonurnar lútum höfði, harmi slegnar og skortir orð. Stórt skarð höggvið í vinkonuhópinn. Ella hefur kvatt okkur fyrirvaralaust. Ella sem snerti strengi hjá svo mörgum sem hafa fylgt henni gegnum árin. Ella sem æskuvinkona, menntaskóla-Ella, ÍKÍ-Ella, kennara-Ella, jóga-Ella og síðast en ekki síst Ella sem vinur og móðir. Ella elskaði börnin sín meira en allt og voru þau stolt hennar og yndi. Missir þeirra er mikill og söknuðurinn sár. Þrautseiga Ella okkar sem upplifði erfiða tíma en reis alltaf upp aftur með styrk sinn að vopni. Andlega Ella sem sótti innri frið í hugleiðslu og núvitund. Hljóða Ella sem sagði okkur ekki hvernig komið var í hennar alvarlegu veikindum og við vissum ekki fyrr en það var orðið of seint.

Við vinkonurnar kynntumst Ellu á menntaskólaárunum og höfum fylgst að síðan. Ákveðið var að stofna saumó og kölluðum við okkur Lellurnar. Við brölluðum ýmislegt saman og við eigum dýrmætar minningar um Ellu okkar sem gefa okkur mikið og streyma í hugann nú á sorgarstund. Leikhúsferðirnar, sumarbústaðaferðirnar og utanlandsferðir. Fyrir utan stundirnar heima hjá hver annarri í spjalli og notalegri samveru. Ella var stálminnug og mundi marga viðburði gegnum tíðina og nánast alla afmælisdaga. Jafnvel þeirra sem tengdust ekki henni að neinu leyti! Mikill upplýsingabanki fyrir okkur hinar gleymnu og ef eitthvað var rifjað upp þá var Ella með allt á hreinu.

Ella hafði gaman af að rifja upp gamlar minningar og minna okkur á gleðilega viðburði eða ferðalög sem farin voru gegnum tíðina. Í dag þökkum fyrir það. Þökkum fyrir lífið og að fá að verða samferða Ellu okkar. Þökkum fyrir samverustundirnar og gleðina. Þökkum fyrir ógleymanlega hláturinn hennar sem hreif alla með sér. Þökkum fyrir Ellu okkar með ljósa hárið og bjarta brosið, bleika varalitinn og naglalakkið, í gallajakka. Í dag erum við ekki Lellurnar heldur Ellurnar og höldum minningu hennar á lofti.

Með þessum orðum kveðjum við elsku Ellu okkar:

Megi góður guð styrkja Guðjón Ara, Evu Björgu, Óla og börn og fjölskyldu Ellu í þessari miklu sorg. Árið var 1976 þegar leiðir fimm lítilla stúlkna lágu saman í L-bekk í Laugarnesskóla. Með þeim hófst falleg og kærleiksrík vinátta sem hefur haldist allar götur síðan. Þetta voru uppátækjasamar ungar hnátur sem ætluðu sér að ná heimsyfirráðum og í þeirra huga voru engar hindranir. Viðstöðulausar dans- og söngæfingar stóðu yfir, því þær hugðust taka Laugardalshöllina á leigu, ekkert minna dugði, fylla hana af fólki og bjóða upp á stórsýningu. Eitt sinn tóku Ella og Villa sig saman og komu sér í Stundina okkar með söng og dans. Hinum vinkonunum þótti þær helst til góðar með sig, voru ekki sáttar og auðvitað grænar af öfund. Ingibjörg og Bigga æfðu á sama tíma atriði af Mini Pops plötunni með stóra drauma, en vonbrigðin við að sjá Ellu og Villu birtast á skjá allra landsmanna tók þær alveg úr sambandi. Þær runnu á rassinn með áformin, enda toppaði fátt Stundina okkar. Þessi vinátta var dásamleg, oft á tíðum flókin og samkeppnin gat verið hörð. Þær voru kryddpíur samtímans, að minnsta kosti í þeirra hugum. Fimleikarnir voru stór hluti af æskunni. Þar skaraði íþróttakonan Ella fram úr, en hún átti eftir að fara í Íþróttakennaraskólann á Laugarvatni með sinn góða grunn úr fimleikunum. Á gelgjunni gerðu sumar aðeins meiri uppreisn en aðrar og sóttu unglingastaðinn Matstofuna reglulega. Ella og Birgitta ákváðu að kíkja eitt sinn, en fannst það ekki spennandi, stungu af og skelltu sér í hringferð með strætó upp í Breiðholt. Á menntaskólaárunum fóru við allar hver í sína áttina en fljótt var þráðurinn tekinn upp að nýju. Við „Stússurnar“ höfum verið duglegar að hittast og höfum þá iðulega tekið af okkur myndir sem eru svo dýrmætar í dag. Við höfum einnig hóað í bekkjarsystkini okkar úr L-bekknum í hittinga. Þetta eru ræturnar og væntumþykjan eftir því. Það var stór missir að Omma okkar árið 2018 og svo sárt að horfa á eftir elsku Ellu okkar núna, líka í blóma lífsins. Þeirra skörð verða aldrei fyllt. Ella stundaði útivist og var dugleg að rækta sál og líkama. Hún var alltaf skilningsrík, gefandi og hlý, henni var umhugað um fólkið sitt, okkur vinkonurnar og alla aðra í kringum sig. Það var alltaf bjart og jákvætt í nærveru Ellu. Hláturinn, glaðværðin, hrókur fagnaðarins. Sérstaklega hláturinn, þessi dillandi, smitandi hlátur sem kom öllum í gott skap. Hann hljómar enn svo sterkt innra með okkur og mun gera áfram. Næsta samvera var áætluð í júní en örlögin gripu fram fyrir hendur okkar og tóku af okkur öll völd. Við stöndum nú berskjaldaðar frammi fyrir því að næsta samverustund okkar vinkvennanna verður sú að kveðja hana Ellu okkar í hinsta sinn. Elsku Ella, takk fyrir allt, við munum sakna þín sárlega en trúum að þú verðir áfram með okkur í anda. Bleiki liturinn þinn mun fylgja hópnum og mun pendúlinn góði vera við höndina eins og svo oft og tengja þig við okkur.

Elsku Óli, Guðjón Ari, Eva Björg og aðrir aðstandendur, við sendum ykkur okkar dýpstu samúðarkveðjur á þessum erfiðu og óraunverulegu tímum. Megi allar góðar vættir vaka yfir ykkur í þessari miklu sorg.

Elsku Ella.

Það er svo skrítið hvernig lífið er. Eina stundina ertu hér og hina næstu ertu farin. Þótt við höfum ekki sést í fjölda ára þá áttirðu sérstakan stað í hjarta mínu. Minningar úr barnæskunni um síkátu, glöðu, brosmildu, skemmtilegu, góðu, umhyggjusömu, kærleiksríku, duglegu, hvetjandi Ellu. Þú varst mikill sólargeisli og það lýsti svo sannarlega af þér. Þú varst mjög góð barnaskólavinkona og ég vil þakka þér fyrir þann góða tíma sem við áttum þegar við vorum litlar tátur.

Þegar ég heyrði um aðskilnað þinn frá þessari jörðu var það mjög óvænt, erfitt og í raun áfall. Þú nefnilega birtist mér í draumi nokkrum dögum fyrir andlát þitt, en ég skildi ekki drauminn fyrr en sorgarfréttirnar bárust mér.

Við vorum saman í herbergi, þú lást í rúmi og ég lá við hliðina á þér. Ég var strjúka þér um upphandlegginn og höfuð okkar snertust. Við vorum einhvern veginn þarna saman, án þess að tala, en væntumþykjan á milli okkar flæddi. Það var friður og það var ró. Inn í herbergið kom maður sem var að sækja drykkjarföng. En ég veit ég að þetta var hann Óli þinn. Hann var að sinna öllu fólkinu sem var frammi. Það var svo margt fólk samankomið, elsku Ella, sem hann sinnti af alúð og umhyggjusemi. Þú og ég lágum bara þarna og fylgdumst með úr fjarlægð. Svo birtist annar „maður„ mjög ljós yfirlitum , með stutt ljóst skínandi hár, ljósa húð, í hvítum klæðum með svo falleg blá augu. Allt varð umkringt svo miklum hvítum, ljósum ljóma en svo skyndilega hvarfst þú á braut með honum.

Þessi draumur var mér mjög hugleikinn dagana eftir að mig dreymdi hann. Einungis nokkrum dögum seinna bárust mér þessar erfiðu og þungbæru sorgarfréttir að þú, elsku Ella, hefðir yfirgefið þennan heim. Ég trúi því Ella að ég hafi fengið tækifæri í draumnum til að heimsækja þig í sjúkrarúminu og eiga þessa dýrmætu stund saman. Ég trúi því að þarna hafi ég fengið tækifæri til að þakka þér fyrir allt. Umhyggjusemi þína, skilning, hvatningu og kærleikann sem við áttum í barnæskunni og tengdi okkur frá hjarta til hjarta, þrátt fyrir fáar samverustundir á fullorðinsárum þar sem við fórum hvor sína leið eftir barnaskólann. Ég veit að ég fékk að sjá hvernig Óli þinn hugsaði um þig og aðra með miklum kærleika og umhyggjusemi. Allt fólkið sem var frammi í draumnum, er til staðar fyrir börnin þín og stjúpbörnin, þótt enginn geti fetað í fótspor þín, elsku Ella.

Ég trúi því elsku Ella að þú hafir farið með friði inn í ljósið sem þú trúðir á. Og ég kveð þig elsku barnaskólaæskuvinkona mín, með miklum trega, en þakklæti fyrir það sem þú gafst mér inn í líf mitt. Þangað til við hittumst á ný.

Ég sendi mínar dýpstu samúðarkveðjur til barnanna þinna, Guðjóns Ara og Evu Bjargar, einnig stjúpbarnanna þinna Báru Bjargar og Ragnars, ásamt Óla sambýlismanni þínum og öðrum ættingjum og vinum.

Ég kveð þig elsku Ella með þínum eigin orðum.

Láttu hjartað ráða för og hugann ekki trufla þig.

Með kærleikskveðjum

Hún Elín hans Óla okkar er farin. Við kynntumst henni í gegnum útivist og sameiginleg verkefni sem engir skilja almennilega nema við. Elín var alltaf brosandi og hún var alltaf gefandi og með henni kom hlýja, hvert sem við fórum.

Síðast þegar við komum saman sem hópur var sungið og trallað og þar var gleðin við völd. Þá var framtíð björt. Svo bregður skýi fyrir sól og skyndilega þarf að takast á við alveg óhugsandi hluti.

Fyrir hönd okkar sem köllum okkur víkingamótafjölskylduna þökkum við hlý kynni og biðjum guð að ganga með og gæta Óla, krakkanna og ykkar allra sem syrgið svo sárt núna.

Hún Elín Björg var alveg einstök kona og einstakur kennari. Við í Fossvogsskóla vorum svo ljónheppin að fá að kynnast henni og starfa með henni. Ómetanlegar eru þær stundir þegar við hlógum og sprelluðum saman. Hún gerði alla daga betri með hlýrri nærveru sinni, mannelsku, góðum húmor, dillandi hlátri og ljómandi björtu brosi.

Hún sinnti starfi sínu og nemendum af stakri nærgætni og fagmennsku sem var henni svo eðlislæg. Hún var óspör á hrós og hlýju, sem kom sér oft vel fyrir samstarfsmenn hennar en ekki hvað síst nemendur og var skýr sönnun þess hverja konu hún hafði að geyma. Hún sinnti kennarastarfinu af stakri alúð, alltaf boðin og búin að aðstoða nemendur og okkur hin, hvenær sem var. Hún bauð t.d. bæði nemendum og starfsfólki upp á jóganámskeið þegar var farið að bera á álagi hjá báðum hópum.

Elín Björg stóð líka vaktina sem trúnaðarmaður kennara með stakri prýði.

Elín Björg var litrík manneskja og glæddi skólann lífi og kæti. Öllum þótti vænt um hana og því er missir okkar gríðarlega mikill. Á hverjum degi hugsum við til Elínar og söknum hennar. Það hefur ekki liðið sá dagur frá andláti hennar þar sem nafn hennar og mannkostir hafa ekki borið á góma, bæði hjá starfsfólki og nemendum hennar.

Harmur allra sem þekktu Elínu Björgu er mikill og ótímabært andlát hennar er gríðarlegt reiðarslag fyrir okkur í Fossvogsskóla. Við getum því varla ímyndað okkur sorgina og sársaukann sem börn hennar, Óli og fósturdætur hennar hafa þurft að upplifa. Við sendum okkar hlýjustu samúðarkveðjur til þeirra og allra annarra aðstandanda.

Fyrir hönd starfsfólks Fossvogsskóla,