„Bara kölluð Íslendingurinn“

Viðtal

Atli Steinn Guðmundsson

atlisteinn@mbl.is

„Ég flutti til Reykjavíkur eftir menntaskólann til að fara í nám og fór þá í hótelstjórnunarnám við Háskólann í Reykjavík,“ segir Bryndís Ylfa Jóhannesdóttir, 28 ára gömul Akureyrarmær og aðstoðarmóttökustjóri í gestamóttöku Hotel Bristol í norsku höfuðborginni Ósló.

Námið á Íslandi leiddi Bryndísi áfram til Sviss þar sem hún lauk BA-gráðu í rekstrarfræðum og hótelstjórnun og kynntist þar á lokaönninni Norðmanni að nafni Fridtjof Kringlebotn og tókust með þeim kærleikar. Þau fluttu að námi loknu til Englands til eins árs dvalar en fundu sig ekki í samfélaginu þar.

„Við fengum leiða á því, fannst bara ekkert skemmtilegt að búa á Englandi og hann stakk þá upp á að prófa að fara til Noregs og ég samþykkti það hikandi. Talaði náttúrulega enga norsku og vissi ekkert hvernig starfsmöguleikar mínir kæmu til með að verða þar, þetta var í janúar 2020, ekki besti tíminn,“ rifjar Bryndís upp og vísar til þeirra óskapa sem þá skullu á heimsbyggðinni.

Flóttinn til Suður-Noregs

Hún fékk vinnu sem entist einmitt í tvo mánuði, eða þar til Noregur skellti öllu í lás í byrjandi faraldri í mars 2020. „Þetta byrjaði vel hérna samt,“ segir Bryndís sem lét atvinnuleysið ekki slá sig út af laginu. „Við forðuðum okkur til Suður-Noregs og unnum þar við að gera upp fjölskyldubústað,“ segir hún frá.

Þetta fyrsta starf Bryndísar, þótt stutt væri, var á Thon-hótelinu í Storo í Ósló og má segja að í gegnum það hafi hún fengið núverandi starf á Bristol. Skólasystir úr náminu í Sviss mælti með henni við yfirmann hennar á Thon. „Svo er hringt í mig í maí í fyrra og þá er það þessi stelpa úr náminu sem mælti með mér. Hún vissi þá af mér hér og bauð mér stöðu vaktstjóra og fimm mánuðum síðar var ég orðin aðstoðaryfirmaður gestamóttöku.“

Ber Bryndís samstarfsfólki vel söguna og kveður vistina góða á Bristol. „Ég er eini Íslendingurinn í hópnum núna, reyndar var strákur að sunnan, held ég, að vinna á barnum en núna er ég ein og er bara kölluð Íslendingurinn,“ segir Bryndís og hlær. Álagið er mikið í hótelbransanum og oft teygist úr vinnudeginum. „Ég er sjaldan búin klukkan þrjú þótt ég sé að vinna sjö til þrjú, ég er yfirmaður þarna og get ekki bara farið ef allt er á floti,“ segir Akureyringurinn sem enn talar íslensku með fögru norðlensku harðmæli, vel varðveittu.

Rótgrónir fastagestir

„Maður verður hrikalega þreyttur stundum og þarf sínar pásur, ég og yfirmaðurinn minn vinnum kannski aðeins of mikið og erum reyndar báðar veikar núna, búið að vera brjálað að gera upp á síðkastið,“ segir Bryndís enda kórónufaraldur á hröðu undanhaldi og mannlífið að mestu komið í eðlilegt horf á ný.

Í viðskiptavinahópi Bristol-hótelsins er norskt viðskiptafólk áberandi og sumir þar svo rótgrónir fastagestir að þeir gista fast mánudag til föstudags á hótelinu vikum saman. „Svo erum við reyndar núna að fá mjög mikið af hópum frá Bandaríkjunum sem eru mest áberandi ferðamennirnir núna en Þjóðverjar eru líka áberandi gestir,“ segir Bryndís.

Hún kveður vel gert við starfsfólkið og mikið lagt upp úr góðum starfsanda á hótelinu, nýlega hafi starfsfólkinu til dæmis verið boðið í ferð og þá haldið út fyrir höfuðborgina í mat og drykk. Hvernig skyldi hún þá kunna við norskan vinnumarkað samanborið við annað sem hún þekkir til, svo sem England?

„Ég kann nú betur við mig hérna í Noregi. Hér eru launin mun hærri og allt miklu sanngjarnara í sambandi við skipulag vinnunnar. Á hótelinu á Englandi var fólk stundum á vakt ellefu daga í röð,“ segir Bryndís sem starfaði á Marriott-hóteli í Bristol og sat auk þess sérstakt stjórnendanámskeið á vegum hótelsins þar sem hún kom hvort tveggja að gestamóttöku og mannauðsstjórnun.

„Hér er líka hlustað á mann og maður fær svo mikinn stuðning í vinnunni, ég get nefnt sem dæmi að mannauðsstjórinn á hótelinu hér aðstoðaði mig við að komast á námskeið í vinnurétti samhliða starfinu sem svo skilar sér í að ég get unnið mig hraðar upp,“ segir Bryndís og er beðin að bera saman Norðmenn og Breta.

„Það er ekki neitt“

„Þetta eru ólíkar þjóðir, til dæmis var mun erfiðara að kynnast Bretum þótt við Fridtjof séum bæði mjög opin. Vinnumarkaðurinn er líka mjög ólíkur, Bretar nenna ekki að láta heyra í sér eins og Norðmenn og Íslendingar gera þegar eitthvað er óréttlátt eða ekki í lagi, fólk lætur vaða miklu meira yfir sig. Ekki að það gildi bara um Bretana, auðvitað var ég að vinna með fólki af fleiri þjóðernum sem er kannski ekki vant neinu öðru. Ég var með tíu pund á tímann í móttökunni sem voru eiginlega hæstu launin þar. Það er ekki neitt og ég veit um aðra sem voru með átta pund,“ rifjar Bryndís upp af dvölinni.

Fridtjof starfar sem aðstoðaryfirkokkur á veitingastaðnum Arts í Ósló og sem fyrr segir kynntust þau Bryndís í náminu í Sviss, í smábænum Bouveret. „Skólinn er bara nafli alheimsins þar og heldur öllu lífinu þar uppi. „Ég kláraði námið reyndar í Mountreux,“ segir Bryndís og kveður íbúa landsins frekar lokaða, að minnsta kosti í smábæjunum. „Þeir vilja helst ekki tala ensku, vilja ekki einu sinni reyna að skilja þig, en mjög skipulagt fólk og þarna er mjög snyrtilegt alls staðar. Ég gæti reyndar vel hugsað mér að búa og vinna í Sviss,“ heldur hún áfram.

Kokkurinn frekar „líbó“

Matur er helsta áhugamál Bryndísar og Fridtjof. „Við förum mikið út að borða og njótum þess mjög mikið. Erum með lista yfir staði sem við eigum eftir að prófa og leggjum mikið í þessa ástríðu okkar.“ Er ekki skelfing að fara með kokki út að borða, er hann ekki síkvartandi yfir eldamennskunni?

Bryndís hlær. „Hann er frekar „líbó“ reyndar, hann skilur auðvitað allt umstangið á bak við þessa vinnu þannig að ég held að hann vilji ekkert vera of gagnrýninn, ég held að ég sé meira í því og kannski þarf ég að róa mig aðeins niður. En maður lærir mjög mikið á að fara út að borða með honum, hann kann þetta allt svo maður getur bara spurt hann frekar en þjóninn,“ segir hún.

„Við erum líka með bát í bústaðnum og svo er ég að reyna að fá til baka snjóbrettaáhugamálið mitt frá Akureyri, ég var að kaupa mér snjóbretti en hér eru allir á skíðum svo kannski verð ég bara að játa mig sigraða og læra það. Ég fór á bretti um daginn og var ein um það innan um allt skíðafólkið,“ segir Bryndís.

Hún reiknar með að búa áfram í Ósló. „Ég kann mjög vel við mig hér, við gætum klárlega bæði fengið góða vinnu á Íslandi og án efa þrifist vel þar en við höfum rætt þetta og mér sýnist að við verðum áfram hérna,“ segir Bryndís Ylfa Jóhannesdóttir, aðstoðargestamóttökustjóri á Hotel Bristol.