Sky Ferreira á rauða dreglinum í síðasta mánuði.
Sky Ferreira á rauða dreglinum í síðasta mánuði. — AFP/Dimitrios Kambouris
Mikið vatn hefur runnið til sjávar frá því að Sky Ferreira skaut fyrst upp á stjörnuhimininn vestra yrir um áratug. Þessi mynd er tekin árið 2012.
[ Smellið til að sjá stærri mynd ]
Sky Ferreira er með dularfyllri konum í poppheimum. Hún fékk fljúgandi start með fyrstu breiðskífu sinni árið 2013 en sáralítið hefur verið að frétta síðan. Nú fullyrðir söngkonan hins vegar að önnur breiðskífa sín komi út síðar á þessu ári. Orri Páll Ormarsson orri@mbl.is

Það er aðallega skúffandi hversu breitt bilið á milli platnanna minna er orðið. Ég var rænd þrítugsaldrinum. Fólk talar um mig eins og að ég sé gömul herfa núna. Það er meinfyndið en af því að ég birti ekki stanslaust myndir af mér, búast margir við því að ég líti ennþá út fyrir að vera 18 ára. Ég er ekki komin með hrukkur en samt sem áður hef ég gengið í gegnum margt. Það sést ábyggilega!“

Óhjákvæmilegt er að staldra aðeins við þessi orð bandarísku poppsöngkonunnar Sky Ferreira í viðtali við breska blaðið The Guardian á dögunum. Það hefur sannarlega gengið á ýmsu í hennar lífi, sem enn er til þess að gera stutt – hún verður ekki nema þrítug 8. júlí.

Fyrir þá sem ekki muna, kom Ferreira eins og stormsveipur inn á sviðið fyrir rúmum áratug. Eins og verður sífellt algengara, þá vakti hún fyrst athygli bráðung fyrir lög sem hún samdi og flutti á samfélagsmiðlinum Myspace. Plötuútgáfan Parlophone samdi í framhaldinu við Ferreira og tvær EP-plötur litu dagsins ljós, 2011 og 2012. Báðar innihéldu þær elektrónískt danspopp að hætti hússins og fengu býsna góða dóma. Á þessum tíma var hún einnig farin að hasla sér völl í fyrirsætubransanum og kvikmyndum. Allar dyr virtust standa galopnar.

Ekki dró úr æðinu eftir að fyrsta breiðskífan, Night Time, My Time, kom út haustið 2013. Titillinn mun vera tilvitnun í Lauru heitna Palmer úr Tvídröngum. En það vissuð þið auðvitað fyrir! Þarna hafði Ferreira fléttað grönsskotnu indírokki inn í danspoppið sitt, svo úr varð áhugavert hanastél. Þegar hér er komið sögu var stúlkan gengin til liðs við útgáfufyrirtækið Capitol Records. Night Time, My Time fékk gegnumsneitt glimrandi dóma og var víða á lista yfir bestu plötur ársins. Poppstjarna var fædd.

Snemma kom í ljós að Ferreira ætlaði ekki að sigla milli skers og báru í bransanum en hún er ber að ofan í steypibaði framan á plötuumslaginu. Þrátt fyrir úrtölur Capitol Records, hélt hún sig við myndina, enda leit hún nákvæmlega þeim augum á verkið – að hún væri að bera sig fyrir heiminum.

Í viðtali við tímaritið NME sagði Ferreira flesta sem hefðu umslagið á hornum sér vera karla. „Ég stæðimig ekki í stykkinu sem femínisti ef mér tækist ekki að reita neinn til reiði. En ég er að skapa list og vera sjálfri mér trú. Ég er ekki að reyna að selja líkama minn, enda þótt hann sé minn að selja ef mér sýndistsvo! Þetta er ekki einu sinni umslag sem selur – það sem selur eru andlitsmyndir, teknar af tískuljósmyndurum. En ég nennti því ekki, er alltaf að gera það.“

Brátt fór að ganga á ýmsu hjá Ferreira. Fyrst var hún handtekin ásamt þáverandi kærasta sínum í Saugerties í New York-ríki, af öllum bæjum, með e-töflur í fórum sínum. Hann var með heróín. Til að bíta höfuðið af skömminni, sýndi hún mótþróa við handtökuna. Hún greiddi sjálf trygginguna og ekki urðu frekari eftirmál af þeim gjörningi.

Skömmu síðar þurfti Ferreira að taka sér frí vegna blæðinga í raddböndum og enn komst hún í fréttirnar þegar hún féll illa á sviði og braut á sér sköflunginn. Kláraði þó giggið áður en henni var ekið á sjúkrahús. Eins og menn gera. Í Guardian kemur fram að hún hafi einnig glímt við hryggskekkju, þrálátt rifbeinsbrot og Lyme-sjúkdóminn hvimleiða á umliðnum árum.

Síðan leið og beið

Árið 2014 lýsti Ferreira því yfir að hún væri byrjuð að vinna að annarri breiðskífu sinni, sem í senn átti að verða ágengari og framsæknari en sú fyrri. Síðan leið og beið. Og beið og leið. Ári síðar var kunngjört að platan myndi heita því ágæta nafni Masochism. En ekkert gerðist.

Árið 2018, þegar enn bólaði ekkert á plötunni, hafði Ferreira eftirfarandi að segja við bandaríska tímaritið Paper: „Bara svo það sé á hreinu, þá ber ekki að túlka þögn mína sem vanrækslu. Mér er afskaplega annt um tónlistina mína og legg allt mitt í hana, þar á meðal alla mína innkomu. Ég mun hins vegar ekki gefa neitt út sem ég get ekki staðið með.“

Þegar smáskífan Downhill Lullaby kom loksins út, snemma árs 2019, héldu menn að björninn væri unninn, en það var öðru nær. Faraldursárin 2020 og 2021 liðu bæði án frekari tíðinda – og skýringa.

Ferreira kvaddi sér loks hljóðs í viðtali við tímaritið Elle snemma á þessu ári og boðaði útgáfu Masochism – á þessu ári. Sú staðhæfing fékk svo byr undir báða vængi fyrir um mánuði þegar önnur smáskífan af plötunni, Don't Forget, kom út.

Í Guardian-viðtalinu, sem vísað var til hér í upphafi, kennir Ferreira Capitol öðru fremur um töfina. Útgáfufyrirtækið hafi haft stöðug afskipti af sér meðan á gerð plötunnar hefur staðið og viljað beina henni í aðrar áttir en hún vildi sjálf. „Ég hef farið í endalausa hringi,“ segir hún og bætir við að rofað hafi til eftir að hún hreinsaði loftið fyrir skemmstu og sagði Capitol til syndanna.

„Þið hafið bókstaflega eyðilagt líf mitt,“ kveðst hún hafa sagt við húsbændur þar. „Líf mitt var hrifsað af mér. Þetta er miklu meira en bara vinna fyrir mér. Þetta er ég – í orðsins fyllstu merkingu. Ég hef í reynd verið í einangrun. Mér leið eins og að ég væri bundin og kefluð.“

Eitthvað hefur víst rofað til eftir þetta og hver veit nema að biðin eftir Masochism styttist? Vill einhver veðja þúsundkalli?