Sigurlín Hermannsdóttir skrifar í Boðnarmjöð: „Sumarið er ekki bara sól og sæla“.
Enn koma upp kórónusmit,
kolbrúnt er birkið á lit,
vaxtamál alls ekkert vit,
og virðist nú mikið um bit.
Hólmfríður Bjartmarsdóttir dregur upp þessa fallegu ljóðmynd:
Fjörukambur, grasið grær,
við gamla hleðslu liggur ær
uppi á hólnum, aðeins fjær
er önnur þúst.
Þar var áður bóndabær
nú brotin rúst.
Fyrir neðan fjaran grá
full af viði, aldan blá
rekavið sem enginn á
upp að landi ber.
Mér finnst aðeins synd að sjá
sóunina hér.
Ólafur Stefánsson yrkir um líðandi stund:
Hitastigið heldur lágt,
því hækka róminn:
Fuglar eiga bara bágt
og blómin.
Seðlabankinn sýnir mátt,
sendir tóninn.
Fuglar eiga fjarska bágt
eins fylliróninn.
Samfylkingar bátar brátt
í böndin toga.
Flokkurinn á hæpinn hátt
hafnar Loga.
Sigtryggur Jónsson skrifar: „Um hásumar, rétt að loknum sumarsólstöðum, er þetta staðan“:
Sól er úti en svalur vindur,
sumartíminn napur er.
í Heljargreip er Heklutindur,
heitrar golu óska mér.
Jón Arnljótsson yrkir:
Karl þú vera í krapi skalt,
(klisjan fína)
sem að kallar ekki allt
ömmu sína.
Ingólfur Ómar Ármannsson bætir við:
Gleymist öng við gleðisvall
gamansöng og hlátur,
Öls við föng og ástarbrall
uni ég löngum kátur.
„Stef“ eftir Steingerði Guðmundsdóttur:
Til eru grös sem græða sár –
í grænum dal þau skarta.
En lyfin sem þín lækna tár
er læst í mannsins hjarta.
Það finnast orð sem angra – þjá –
orð sem vonsku hrekja.
En þagnarmálið mælir sá
er má þér ástir vekja.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is