Reynir Ríkarðsson

Þrátt fyrir að hafa óttast það um nokkuð skeið var það mikið áfall þegar ég fékk símtal, þar sem ég var staddur erlendis þess efnis að bróðir minn Reynir hefði látist um kvöldið á Landspítalanum eftir erfið veikindi.

Reynir var ekki bara bróðir minn heldur einnig minn besti vinur og bar aldrei skugga á þá vináttu. Við ólumst upp saman en tvö ár skildu okkur að í aldri og má því með sanni segja að vináttan hafi staðið ævilangt.

Reynir minn var einstök persóna, drengur góður, glaðvær, barngóður, trúr, einlægur og með góða nærveru. Hann var rólyndur, skapgóður og með gott lundafar en aldrei sá ég hann skipta skapi eða kvarta yfir veikindum sínum. Hægt væri að halda endalaust áfram og telja upp mannkosti Reynis en kærleikurinn var honum eðlislægur og gerði hann alla betri með nærveru sinni.

Engan þekki ég sem var minnugri á afmælisdaga og var fátt notalegra en að vakna upp á afmælisdeginum við að Reynir hringdi og hóf samtalið á að syngja afmælissönginn og óska manni til hamingju með daginn.

Reynir var gamansamur og sá hann oftast spaugilegu hliðina á málunum. Orðatiltæki sem honum voru töm eins og „Jesús minn“, „Guð minn góður“, „Blessaður kallinn“, „Aumingja kallinn“ og fleiri eiga eftir að lifa með fjölskyldunni um langt skeið.

Við bræður tókum oft bíltúra í nágrenni Reykjavíkur þar sem mikið var spjallað og þá voru ferðir okkar saman til Akureyrar ógleymanlegar. Hugur Reynis leitaði oft norður í land en á Akureyri átti hann sínar bestu stundir með ömmu Sumarrós og Diddu frænku en þær og vinafólk þeirra, Helga, Svan, Erla og Guðjón reyndust honum vel alla tíð. Þá átti Reynir líka góðar minningar úr Hrísey þar sem hann dvaldi oft á sumrin. Það var því ekki skrítið að við bræður færum saman nokkrar ferðir árlega til Akureyrar og skemmtum okkur vel saman. Tekið var í spil, farið í stutta eða langa bíltúra, vinir heimsóttir eða slappað af í Hríseyjargötunni.

Reynir naut þess að fara erlendis en fyrstu ferðina fórum við til Danmerkur með foreldrum okkar 1977, ári áður en móðir okkar dó. Næsta fjölskylduferð var farin til Spánar 2008 og síðustu ferðina fór hann til Danmerkur í tilefni 50 ára afmælis síns. Minningar um þessar ferðir eiga eftir að ylja fjölskyldunni um ókomna tíð.

Við fráfall Reynis myndast stórt skarð í lífi mínu enda átti Reynir stóran þátt í því. Við vorum í daglegu símasambandi, oftast mörgun sinnum á dag en Reynir var minn trúnaðarvinur sem hægt var að spjalla við um allt milli himins og jarðar. Hann var duglegur að hafa samband við okkur systkinin og vissi hann því manna best hvað var að gerast í fjölskyldunni hverju sinni.

Má því með sanni segja að Reynir hafi verið sá sem sinnti fjölskyldumálunum best allra með því að færa okkur fréttir af hvort öðru, sem við hin gáfum okkur ekki nægilegan tíma til að gera í daglegu amstri.

Ég trúi því og treysti að vel hafi verið tekið vel á móti Reyni í sumarlandinu, hann njóti sín vel núna heill heilsu með horfnum ástvinum.

Takk elsku Reynir fyrir samveruna, trausta og einlæga vináttu alla tíð.

Í dag kveð ég kæran bróður minn, Reyni Ríkarðsson.

Ég man svo vel tilhlökkunina að eignast nýtt systkini. Ég var sjö ára, átti þrjá bræður og dreymdi um að eignast litla systur. Þegar ég svo frétti að lítill bróðir væri fæddur gleymdi ég því strax og var alsæl og að rifna úr stolti þegar ég sá hann, svo lítinn og fallegan. Það var gaman að fylgjast með honum stækka og þroskast, fá frá honum bros og hlátur og ærslast með honum. Hann var blíður og góður en líka ótrúlega stríðinn en því miður líka oft veikur. Orsök veikindanna fannst ekki fyrr en Reynir var þrítugur. Ekkert var hægt að gera og Reynir hélt ótrauður áfram, haggaðist ekki. Hann hlífði sér hvergi og lét þetta ekki hafa áhrif á hvernig hann hagaði sínu lífi, að öðru leyti en því að hann hlýddi læknisráði um að skipta um vinnu.

Fyrstu ár Reynis bjuggum við í blokk. Fullt af börnum og líf og fjör. Reynir tilheyrði yngri barnahópnum og naut sín vel og var oft fenginn til að líta eftir minnstu börnunum. Foreldrar okkar byggðu síðan hús í Geitastekk og þar eignaðist Reynir sérlega góða félaga. Oft mátti heyra hlátrasköllin frá þeim úr kjallaranum. Vinskapurinn hélst vel fram yfir tvítugsaldurinn en þá fór hver sína leið, eins og verða vill. Reynir fór að vinna, eignaðist félaga sem fóru á djammið og á þessum tíma var Reynir mikill gleðipinni. Hann elskaði að ferðast og fór með okkur fjölskyldunni og félögum sínum í utanlandsferðir sem hann hafði sérlega gaman af. Síðar leyfði heilsan ekki flugferðir og þar með lögðust utanlandsferðir af. Hann lét það ekki á sig fá, frekar en annað, og ferðaðist því meira innanlands.

Reynir var ótrúlega flottur karakter og með mikið jafnaðargeð, gott minni, góðan húmor og tengdi á skemmtilegan hátt fólk, hluti og atvik og kom oft með stutt innskot með bros á vör og kímni í augum sem vakti hlátur. Ég áttaði mig fyrst á þessu þegar fjölskyldan var í sinni árlegu dvöl hjá ömmu og Diddu föðursystur okkar en við vorum öll mjög náin og við elskuðum öll að hittast. Þá var sko glatt á hjalla,farið í ferðalög og þá á tveimur bílum. Á þeim tímum voru flestir vegir malarvegir og í eitt skipti þegar Didda keyrði fremri bílinn nokkuð greitt, fór hún í lausamölina og bíllinn byrjaði að dansa til og frá á veginum. Við í seinni bílnum supum hveljur. Þegar hættan var liðin frá heyrðist frá Reyni, líklega 5 ára: „Vá, Didda keyrir alveg eins og Manix,“ en Manix var lögreglumaður í þáttaröð sem þá var í sjónvarpinu. Þetta var alltaf einkennandi fyrir Reyni og þau eru ófá hnitmiðuðu gullkornin sem frá honum komu og gerðu augnablikin bæði eftirminnilegri og skemmtilegri.

Yndislegri og dagfarsprúðari mann en Reyni er vart hægt að hugsa sér. Hann hafði sérlega góða nærveru og við systkinin vorum svo heppin að hann naut þess jafnmikið að koma til okkar, og við nutum þess að fá hann. Síðustu ár má segja að við höfum verið í daglegum samskiptum og á heimilum okkar var hann ekki gestur heldur heimilismeðlimur. Hann var í raun „límið“ í systkinahópnum og fyrir það og svo ótalmargt annað er ég honum eilíflega þakklát. Við systkinin værum án efa ekki eins náin og miklir félagar ef Reynis hefði ekki notið við. Hann fylgdist vel með sínu fólki og var umhugað um að allir hefðu það gott og að allt gengi vel hjá öllum í kringum hann.

Ég kveð þið með söknuði elsku Reynir minn.

Þín systir

Nú er komið að því að við kveðjum Reyni sem við kynntumst fyrir níu árum, þegar hann flutti í Viðarrima 42. Okkur þótti Reynir strax við fyrstu kynni ákaflega skemmtilegur maður, hann var ræðinn og hafði gaman af að spjalla en eftir því sem við kynntumst honum betur varð okkur ljósara hvað hann hafði sterkan og fallegan persónuleika að geyma. Reyni var umhugað um fólk og sem dæmi má nefna að hann mundi afmælisdaga flestra í Viðarrimanum, bæði íbúa og starfsfólks, og var ávallt fyrstur til að óska viðkomandi til hamingju með daginn. Hann var mikill aðdáandi vínarbrauða og kom ekki ósjaldan með þá tillögu að eitt slíkt væri keypt á föstudögum en stundum fór hann og keypti sjálfur vínarbrauð og vildi þá gjarnan bjóða öllum með sér. Reynir var stoltur maður og vildi að komið væri fram við sig af virðingu en hann sýndi einnig virðingu á móti, var úrræðagóður (sérstaklega ef hann taldi sig vera komin í hugsanlegan Pepsi Max-skort), hafði skemmtilegan húmor og var mjög trúr sínum nánustu. Við dáðumst að því hvað hann átti einstaklega náið og fallegt samband við systkini sín, sem stóðu alltaf þétt við bakið á honum og hann var sér líka alveg meðvitaður um að þar stæði hann vel að vígi.

Fyrir um þremur árum fórum við úr Viðarrimanum saman í sumarbústað. Þetta var ákaflega skemmtileg ferð og þar lék Reynir við hvern sinn fingur. Hann hafði oft orð á því eftir ferðina að gaman væri að fara aftur og alltaf stóð nú til að endurtaka leikinn. Svo fór að ekkert varð úr því en minninguna um þessa ferð munum við geyma. Tveir staðir á landinu voru Reyni mjög hjartfólgnir en það var Hríseyjargatan á Akureyri og Hrísey. Þangað fór hann á hverju sumri og dvaldi þar ávallt í nokkrar vikur og var tilhlökkunin mikil áður en lagt var af stað. Einungis tveimur dögum áður en hann lést hafði hann orð á því að hann stefndi á að komast til Akureyrar núna í júlí.

Á þessum níu árum sem við þekktum Reyni náði hann að eigna sér stað í hjörtum okkar, við geymum með okkur öll samtölin, ólsen-spilastundirnar, bíóferðirnar og bíltúrana. Sjáum fyrir okkur brosið og í eyrum okkar hljómar hláturinn.

Hvíl í friði elsku Reynir, það voru forréttindi að fá að kynnast þér.

Þessar ljóðlínur eiga vel við hann Reyni sem við kveðjum nú. En að vera hér fyrir norðan og búa í Hríseyjargötunni var hans draumaveröld. Þar átti hann yndislegar minningar og margar góðar stundir með ömmu sinni og Diddu frænku. Hvergi í veröldinni fannst honum betra að dvelja. En við hér í Þingó söknum kærs vinar, sem aldrei kvartaði þótt lífið léki ekki við hann eins og okkur hin. Frá fæðingu átti hann við erfið veikindi að stríða, sem að lokum urðu hans ofjarl. Reynir hafði ríka kímnigáfu og þær voru ófáar perlurnar sem frá honum komu. En nú er þessari jarðvist lokið og í nýjum heimkynnum bíður hans björt og fögur veröld, þar sem honum mun líða vel með öllum hinum englunum.

Við biðjum Guð að blessa burtför góðs drengs.

Elsku Steinberg, Hildur, Heimir og fjölskyldur. Innilegar samúðarkveðjur.