Gyða Þórarinsdóttir frá Stóra-Hrauni

Nú hefur Gyða Þórarinsdóttir frá Stórahrauni, kletturinn okkar og límið í fjölskyldunni, kvatt þennan heim. Það gerði hún hljótt og milt í faðmi fjölskyldunnar. Við vissum hvert stefndi og fengum þá gjöf að vera hjá henni þann 1. júlí á fallegum degi, þegar hennar jarðneska líf slokknaði. Í söknuði verður minningin um þennan dag okkur huggun, því stundin var auðvitað erfið en um leið einstök og falleg fyrir okkur sem fengum að vera með henni.

Mamma var merk kona. Hún var sterk þegar á reyndi en rík af kærleik og djúpum skilningi þegar við vorum aum eða veröldin var okkur grimm. Hún var lítillát og stærði sig ekki af neinu nema þá helst af trú sinni á Jesú Krist og af manninum sínum og afkomendum.

Mamma var yngst níu dætra Rósu Lárusdóttur og Þórarins Árnasonar frá Stórahrauni á Snæfellsnesi, en þrjár dóu ungar. Systurnar sex sem eftir lifðu voru glæsilegar og auðvitað fannst okkur börnum og eiginmanni Gyðu hún vera þeirra fallegust, þótt hún sjálf mótmælti því. Fegurð hennar kom þó skýrast fram í eiginkonu- og móðurhlutverkinu, ásamt þeim dugnaði og trúfesti sem hún sýndi í þjónustu við kirkjuna sína. Hún kenndi börnum sínum að besta leiðin í gegnum lífið er að fylgja Jesú. Einlæg trúfesti Gyðu var okkur og öðrum fyrirmynd og til eftirbreytni. En þessi lávaxnasti meðlimur í okkar annars hávöxnu fimm manna kjarnafjölskyldu, bar þó þyngstu byrðarnar. Það voru stöðugar áhyggjur af velferð og öryggi okkar, því ekki hafði hún áhyggjur af sjálfri sér. Bænir mömmu voru hennar besta bjargráð og grundvöllur sem við öll í fjölskyldunni stöndum á. Við höfum svo sannarlega fundið vernd Guðs í lífi okkar og bænir mömmu og pabba fyrir fjölskyldunni, vinum, ættingjum, kirkjunni og öllum sem Guð lagði þeim á hjarta, ómuðu daglega við morgunverðarborðið á heimili þeirra. Pabbi heldur áfram að biðja en þótt mamma sé farin þá lifa bænir hennar áfram því Guð heyrir bænir og svarar þeim.

Heimili mömmu og pabba var alltaf glæsilegt, hvort sem þau bjuggu í bæ, borg eða sveit. Ekki aðeins var mömmu lagið að fegra í kringum sig, því þegar fátæktin var mest á yngri árum þá saumaði hún á sig kjóla sem báru af og flíkur á börnin sem tóku fram þeim sem hún hafði ekki ráð á að kaupa. Lífið var ekki alltaf dans á rósum en mamma gat með hæfileikum og útsjónarsemi breitt yfir, bætt og fegrað. Með mömmu í liði unnust sigrar.

Mamma var hláturmild og glaðlynd og þótt hennar síðustu mánuðir hafi oft verið þungbærir og erfiðir þá átti hún bros og glettni ásamt von í hjarta um eilíft líf hjá frelsara sínum. Gyða undirbjó útför sína með lista af fyrirmælum og þar á meðal var setningin „...og ekkert hrós! Ég á það ekki skilið.“ Við erum þessu hjartanlega ósammála en virðum óskir hennar og því eru þessi orð okkar fátæklegri og lágstemmdari en hún átti skilið. Með okkur lifir minningin um konu sem sameinaði og sætti, eiginkonu og móður sem var sælust þegar við vorum öll saman. Guð blessi minningu Gyðu, eiginkonu, móður, ömmu og langömmu sem var elskuð og dáð.

Elsku Gyða! Hafðu þökk fyrir samfylgdina og allan stuðning við mig og mína. Í þér átti ég alltaf bandamann og félaga. Takk fyrir allar góðar stundir við kaffibollann.

Þín tengdadóttir,