Árni Sigtryggsson

Nú þegar sólin er hæst á lofti og sumarið skartar sínu fegursta fylgjum við Árna bróður síðasta spölinn í þessu jarðlífi. Hann háði harða og snarpa baráttu við krabbamein sem lagði hann að velli á rétt rúmum tveimur mánuðum.

Margar minningar skjóta upp kollinum. Við sjáum töffarann Árna á leið út á lífið. Táning í nælonskyrtu, dökkum jakkafötum með lakkrísbindi og í vel burstuðum, támjóum skóm. Aldrei skyldi hann hneppa að sér jakkanum. Áður hafði hann látið okkur „þjóna sér“ eins og hann orðaði það með því að fá okkur til að bursta skóna sína gegn nokkurra króna greiðslu.

Árni hafði vart lokið gagnfræðaskólanum þegar hann réði sig á bát frá Ísafirði og lagði þar með grunn að sjómennskunni og seinna trilluútgerð. Eftir nokkur ár á sjó ákvað Árni að venda sínu kvæði í kross. Hann fluttist til Fríðu systur og Árna Gunnars mágs síns á Húsavík og hóf nám í húsasmíði undir handleiðslu nafna síns. Á Húsavík kynntist Árni eiginkonu sinni, Guðbjörgu Skúladóttur, eða Diddu eins og hún er alltaf kölluð, og stofnaði fjölskyldu. Þau fluttu til Reykjavíkur 1984 og eftir nokkur ár til Hafnarfjarðar. Árni var mikill fjölskyldumaður, ljúfur og hlýr. Börnin og barnabörnin fengu sannanlega að njóta þess. Hann fylgdist vel með ættinni, hafði áhuga á ættfræðinni og uppfærði ættarskrána þegar nýir meðlimir bættust í hópinn. Árni hélt vel utan um fólkið sitt, börnin sín og ekki síst barnabörnin sem áttu í honum hvert bein.

Árni var snilldarsmiður og það er vart til hús í eigu ættarinnar þar sem hann hefur ekki komið við sögu með hamarinn að vopni. Það var gott að leita til hans. Hann var alltaf ráðagóður og lausnamiðaður. Hann tók gjarnan upp blýant og blað og teiknaði þegar þurfti að útskýra eitthvað smíðaverkefni. Útskýringar sínar ítrekaði hann gjarnan með að segja „það er alltaf gert“.

Hafið og sjómennskan togaði alla tíð í Árna. Árið 1988 eignaðist hann hlut í trillu sem Tryggvi bróðir átti. Saman endurbyggðu þeir trilluna og gerðu út frá Ísafirði. Árni tók seinna við útgerðinni, eignaðist sinn eigin bát og gerði hann út frá Hafnarfirði í mörg ár. Hann sameinaði lengi vel sjómennskuna og smíðarnar, stundaði sjóinn á sumrin og smíðaði á veturna. Árni undi sér vel á sjónum, einn með sjálfum sér, frjáls eins og fuglinn. Á bryggjunni átti hann líka góða samleið með hinum trillukörlunum og varði þar drjúgum stundum þegar ekki gaf á sjó.

Eitt af uppáhaldslögum Árna var lagið Blakkur við texta Jóns Árnasonar. Þegar gítarinn var tekinn upp á ættarmótum eða útilegum stóð hann gjarnan upp og söng hástöfum með viðeigandi látbragði „Mitt úlfgráa höfuð hátt ég reisi – og held í norður þína slóð“.

Elskulegur bróðir hefur reist sitt úlfgráa höfuð og haldið sína slóð.

Elsku Didda, Guðleifur, Sigga, María og fjölskyldur. Megi minningar um góðan eiginmann, föður, tengdaföður og afa vera huggun í sorginni og ylja ykkur um ókomna tíð.

F.h. systkinanna

Ein gæfa mín í lífinu er að hafa alist upp í góðri stórfjölskyldu og eiga níu föðursystkini. Eitt þeirra systkina var Árni sem nú er látinn eftir stutta baráttu við krabbamein.

Árni föðurbróðir minn var einn mesti ljúflingur sem ég þekki. Gott samband var milli pabba og Árna alla tíð og mikill samgangur milli fjölskyldna þeirra. Við gistum oft hjá Árna og Diddu eiginkonu hans í Reykjavík og þau voru dugleg að koma í heimsóknir vestur. Þegar við fjölskyldan bjuggum um nokkurra ára skeið í Reykjavík varð samgangurinn enn meiri og sömuleiðis þegar Árni var nokkur sumur á skaki fyrir vestan. Undanfarin ár hefur stundum liðið nokkuð á milli þess sem ég hitti Árna en samt var alltaf eins og ég hefði hitt hann síðast í gær. Hann fylgdist vel með mér og mínum og var jafn hlýlegur við Fjölni og strákana mína fjóra og hann var alla tíð við mig.

Gleðin og brosið voru aðalsmerki Árna og hann átti auðvelt með að sjá það góða og skemmtilega í lífinu. Hann var verkmaður, vildi alltaf vera að. Hann hugsaði hlutina vel áður en hann byrjaði en síðan var hann ekkert að flækja þá, þeir voru bara eins og þeir voru. Það lýsti sér vel þegar við Fjölnir vorum eitt sinn í desember á leið vestur í jarðarför afa með eldri strákana okkar tvo, þá 2 og 4 ára, frá Höfn í Hornafirði. Við ætluðum að koma við hjá Árna og Diddu til að nálgast lykla að gististaðnum okkar en veðrið á leiðinni tafði mjög ferðina þannig að í staðinn fyrir að banka eftir lyklunum að kvöldi var klukkan orðin tvö að nóttu. Brattakinnin var þá uppljómuð og Árni og Didda tóku ekki annað í mál en að við kæmum inn og fengjum okkur eitthvað að borða eftir langt ferðalagið. Það væri nú ekki mikið mál að taka á móti okkur um miðja nótt og áður en við vissum af var eldhúsborðið fullt af mat. Við vorum veitingunum fegin eftir langa keyrslu og strákarnir töluðu lengi um heita kakóið sem þeir fengu um nóttina hjá Árna frænda og Diddu.

Margar minningar á ég um Árna í heimsókn á Ísafirði um verslunarmannahelgina í árlegri fjölskylduveislu í Birkihlíð. Hefð er að draga fram gítarinn þegar líða tekur á kvöldið og syngja. Alltaf varð að syngja Blakk fyrir Árna, uppáhaldslagið hans. Árni söng það ekki eins og við hin, innlifun hans var af allt öðrum toga og það var yndislegt að fá að fylgjast með honum syngja lagið. Ég veit að við munum áfram syngja Blakk, honum til heiðurs, en lagið verður aldrei eins.

Ég hitti Árna frænda síðast um miðjan maí sl. Hann var þá nýbúinn að greinast með langt gengið krabbamein og ég ákvað að kíkja í heimsókn með uppáhald okkar beggja, lúðurikling. Þar sem við mauluðum saman harðfiskinn með smjöri ræddum við um veikindin sem Árni tók af miklu æðruleysi en um leið af raunsæi. Hvorugt okkar átti þó von á að tíminn væri svo stuttur sem eftir væri.

Elsku Árni frændi, takk fyrir góða og ljúfa samfylgd, ævinlega. Elsku Didda, Leifi, Sigga, María og fjölskyldur, megi góður Guð styðja ykkur og styrkja í sorginni. Minningin um góðan mann mun lifa.