Gátan er sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:
Flestir kvíða komu hans.
Karlmannsnafn er hér til sanns.
Stundum vafinn geislaglans.
Getur verið ævi manns.
Þessa lausn á Helgi R. Einarsson:
Vitjar dánardagur manns.
Dagur heiti er til sanns.
Skírdagur með geislaglans.
Góða daga átti Hans.
Sjálfur skýrir Guðmundur gátuna svona:
Kvíða dánardegi menn.
Dagur heitir pilturinn.
Dagur rís í austri enn.
Ævidag menn lofa sinn.
Þá er limra:
Dómhildur digra í Hvammi,
sem daglega tróð í sig nammi
og fitnaði af því,
en fór megrun í,
nú sér eftir sérhverju grammi.
Síðan er ný gáta eftir Guðmund:
Legg ég núna landi frá
litlu dvergaskipi á,
farminn ykkur flytur það,
finnst hér gáta á sínum stað:
Upp á háan hól ég rann.
Á himni áðan sá ég þann.
Út með sjó hann síðan fann.
Sífellt reyni að klóra í hann.
Þessar limrur fylgdu lausn Helga:
Hana í sundi ég sá
hún synti þar til og frá
rennandi blaut,
baðsins hún naut,
ég brosti – og hugsaði smá.
Á sólbekk hún síðan sig lagði,
ég sagði' ekki neitt, bara þagði
og horfði' ana á,
en hugsaði þá
um hitt, þetta smá – að bragði.
Enn kvað Helgi og kallar “Dagsatt“:
Dagsatt
Kata litla er kná
þótt gömul sé orðin og grá.
Ég á Hakinu stóð
er sú stutta fram óð
og stökk yfir Almannagjá.
Hallgrímur Pétursson á að hafa ort vísu þessa um Sveinaskarð, sem nú er kallað Svínaskarð:
Langt og erfitt, leitt og slæmt
líst mér skarðið vera,
sem frá öllum sóma er dæmt
og sveina nafn réð bera.
Gömul vísa að lokum:
Svínadalnum sagt er frá
seggir búi fjórir á,
Bauluvelli bragnar slá,
brúðir eftir raka ljá.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is