Hinn eilífi veiruleiki lífsins

Tilkynnt var í lok vikunnar að Biden, forseti Bandaríkjanna, hefði veikst af afbrigði veirunnar vondu, sem er farin að minna mest á óvelkominn gest sem þekkir illa sinn vitjunartíma. Biden var sagt að halda sig heima, þ.e. á efri hæð vinnustaðarins. Hann er „fullbólusettur“ og tvíbólusettur að auki. Nú, þegar hann er búinn að fá veiruna og sennilega í annað sinn, þá ætti að vera orðið óhætt að bólusetja hann í fimmta sinn.

Nú er gott að muna ekki hvað hann sagði

Biden, eins og öðrum sem í slíku lenda, er óskað góðs bata. En tilkynningu hússins fylgdi að einkenni Bidens minntu helst á algengar kvefpestir, sem enginn gerir þó veður úr.

Þegar það lá fyrir, töldu fjölmiðlungar sér óhætt að setja framgöngu Bidens gagnvart veirunnni í kastljós nýliðinnar fortíðar. Þar segir forsetinn þjóð sinni ítrekað að fullbólusettir, fyrst einu sinni og svo aftur, þurfi ekkert að óttast. Eftir það fái menn ekki veiruna og geti engan mann smitað. Biden segir margoft í upprifjun frá ýmsum tímum, að baráttan um veiruna snúi nú aðeins að þeim sem vilji ekki fá bólusetningu. Baráttan sé einungis við þá óbólusettu. Hermenn, sem höfnuðu bólusetningu, voru reknir úr hernum og sviptir þeim lífeyrisréttindum sem þeir höfðu unnið sér inn! Sjálfsagt og eðlilegt þegar óvinur Bandaríkjahers er sá óbólusetti.

Það sýnir sjálfsagt hvað hinir óprúttnu föðurlandssvikarar („hinir óbólusettu“) ganga langt, fyrst þeir ná manni eins og Biden, sem má ekki vamm sitt vita og er fjórum sinnum bólusettur, svo vitað sé.

Tal um atkvæðahagræði er aukaatriði

Biden hafði í kosningabaráttunni árið 2020 kennt Donald Trump um að bera ábyrgð á útbreiðslu veirunnar, og sá ekki á svörtu, enda höfðu CNN, ABC, MSNBC og CBS ásamt NYT og Washington Post beitt sér hart gegn honum, frá því að kosningabaráttan hófst. Enn versnaði sú hríð og breyttist stundum í hreinan ofsa, þegar þau óboðlegu úrslit urðu að Trump fór með sigur af hólmi.

Andstæðingur hans í kosningunum, Hillary Clinton, fór ekki lágt með það álit sitt að Trump hefði unnið sigur sinn með svindli! Fjölmiðlar greindu frá því að hún hefði sett sig í samband við George W. Bush, fyrrverandi forseta, sem hún vissi að var ekki um Trump gefið, eftir framkomu hans við bróðurinn Jeb Bush, í keppni innan flokks Repúblikana um forsetaefnið. Hafði Hillary lagt til, að vegna kosningasvindls myndu þau hvorugt mæta til innsetningarathafnar. Vildi Bush yngri engan hlut eiga að slíku. Var honum sjálfsagt í fersku minni að demókratar og Al Gore töfðu úrslit forsetakosninga í nóvember 2000 um margar vikur, með fáránlegum málatilbúnaði. Endaði sá fíflagangur með því að seinþreyttur Hæstiréttur Bandaríkjanna, sem áður hafði hafnað því að höggva á hnútinn, úrskurðaði með 7 atkvæðum af 9 að Bush væri réttkjörinn forseti Bandaríkjanna! Síðan tala demókratar jafnan um að Bush hafi stolið kosningunum „með hjálp Hæstaréttar!“

Margir tugir kjörinna þingmanna demókrata mættu ekki til athafnar við innsetningu í þinghúsinu sjálfu vegna ásakana um „svindl“ í kosningunum.

Oftar en ekki

Slíkar ásakanir voru því ekki fundnar upp af Trump, enda er það því miður svo, að óvarkár umgengni um atkvæði hefur lengi verið landlæg í þessu forysturíki lýðræðisins. Svo undarlega sem það hljómar, þá hafa demókratar þannig barist gegn því, af afli og með dapurlega hagfelldum árangri, að kjósendum sé gert skylt að sýna persónuskilríki á kjörstað. Í öðrum lýðræðisríkjum er litið á slíkt sem frumforsendu þess að kosningar geti farið fram án ásakana um svindl, að kjörstjórn afhendi ekki kjósanda kjörseðil, nema hann sanni á sér deili með gildu skírteini. Demókratar finna slíku fyrirkomulagi allt til foráttu en meginrök þeirra eru þau, að slík krafa sé hluti af kynþáttahatri! Hún sé með öðrum orðum „rasísk“.

Undirrótin þolir ekki skoðun

Í kosningunum 2020 urðu kosningarnar enn þá vafasamari en venjulega, vegna þess að fjölmörg ríki, og merkilegt nokk, einkum þó þau, þar sem mjótt var á munum á milli frambjóðenda, breyttu reglunum þannig að fólki væri heimilað að panta sér kjörseðla heim. Einn maður gat pantað mörg atkvæði og bæri þá á þeim ábyrgð (!) og þeim var svo safnað saman af aðilum sem höfðu, eftir útboð, fengið heimild til þess og til að skila þeim á kjörstað! Þessu skrítna fyrirkomulagi má ekki blanda saman við hefðbundnar utankjörfundarkosningar, sem einnig eru fyrir hendi þar vestra. Þar bera opinberir aðilar og kjörstjórar fulla ábyrgð.

Fyrrnefnt fyrirkomulag var réttlætt með skírskotun til veirunnar, en fjöldi ríkja nýtti sér ekki slíkt og var þó veiran að ganga á landsvísu, óháð fylkjamörkum. Reglum var breytt í viðkomandi ríkjum, oftar en ekki af ríkisstjórum úr röðum demókrata, þótt afdráttarlaust sé að stjórnarskráin gefi ríkisþingunum einum vald til að breyta slíkum reglum.

Of seint í rass gripið

Að kosningum loknum reyndi Trump, sem frambjóðandi, eða fulltrúar framboðsins í þeim ríkjum sem í hlut áttu, að fá kosningarnar ógiltar, vegna ríkulegra grunsemda um viðamikið svindl, sem virðist því miður borðleggjandi, og hvað sem því leið, með vísunum til þess að reglum hefði verið breytt af aðilum sem ekki höfðu samkvæmt stjórnarskrá vald til þess.

Augljóst mátti vera, og varla umdeilt, að hinar breyttu reglur gerðu kosningasvindl margfalt auðveldara en áður. Mátti kosningakerfið síst við slíku. En dómstólaleiðin var lokuð Trump og svo undarlegt sem það kann að hljóma, þá hlaut hún að vera það.

Hluti af þessum málatilbúnaði rataði alla leið til Hæstaréttar Bandaríkjanna. Er skemmst frá því að segja að dómstólarnir, þeir lægstu og millistigin höfðu allir skjól í Hæstarétti Bandaríkjanna, sem tók ekki kröfur Trumps eða umboðsmanna hans til greina. Það vilja demókratar meina að hljóti að þýða að dómstólarnir hafi þar með staðfest að ekkert hafi verið hæft í ásökunum um svindl í þessum kosningum og því síður í stórum stíl, eins og talsmenn Trumps hafa haldið fram. En þar stytta menn sér heldur betur leið þegar þeir draga ályktanir.

Hæstiréttur var ekki spurður um kosningasvindl

Hæstiréttur Bandaríkjanna tók enga afstöðu til þess hvort kosningasvindl hefði verið framið í þeim fylkjum sem áttu í hlut í málaferlunum sem til hans bárust.

Hæstiréttur þekkir vel til í Bandaríkjunum og hann hefði aldrei gefið út stórasannleik um að þar væri ekki svindlað í kosningum. Hans efni var hins vegar allt annað. Spurningin stóð um það gagnvart Hæstarétti, hvort Trump eða umboðsmenn hans eða Repúblikanaflokkurinn gætu fengið kosningarnar ógiltar, á þeim forsendum að ákvarðanir ríkisstjóra í einstökum fylkjum, um að breyta fyrirkomulagi kosninganna, hefðu verið ólögmætar, þar sem stjórnarskráin setti slíkt vald í hendur ríkisþinganna (þar sem repúblikanar höfðu víða meirihluta). Repúblikanar í viðkomandi ríkisþingum og eftir atvikum Trump eða umboðsmenn hans hefðu getað kallað eftir áliti dómstóla þegar sá gjörningur var uppi. Það gátu þeir og áttu að gera þá, algjörlega óháð því, hvort þeir myndu hugsanlega tapa eða vinna kosningarnar.

Trump sá ekki ósköpin fyrir

Repúblikanar trúðu vísbendingum kannana um að Trump væri á góðri siglingu. En kannanir mæla það ekki ef raunverulegur vilji kosninga er stórkostlega skekktur með svindli, sem hinar nýju reglur gerðu óþægilega auðvelt. Hæstiréttur hefur sjálfsagt einnig áttað sig á því, án þess að fjalla um það, að það að líta á kröfur um ógildingu kosninga eftir kjördag, þegar málsaðili hafði haft ríkulegan tíma til að óska eftir niðurstöðu dómstóla um, hvort ekki væri ólögmætt ef rangur aðili í þrískiptingu ríkisvaldsins breytti umræddum reglum. Hæstarétti er sérstaklega umhugað um þann þátt.

Hæstiréttur sá sjálfsagt í hendi sér, að hefði Trump unnið þessar kosningar, þrátt fyrir að settar hefðu verið nýjar heimildir af aðila sem var ekki til þess bær, og augljóslega auðvelduðu svindl um allan helming, þá hefði hann aldrei kært þær kosningar. Sjálfsagt hefur kosningastjórn repúblikana einnig vitað að tvíbent væri að leggja í slíkan málatilbúnað, þar sem áróðurinn hefði gengið út á það, að Trump vildi torvelda kjósendum að nýta kosningaréttinn í veirutíð! Þess utan hefur engan grunað að jafn langt yrði gengið í misnýtingu hinna nýju reglna.

Biden undrast atkvæðafjöld

Joe Biden hefur margoft bent á, stundum eins og örlítið hissa, að enginn forseti hafi fengið annan eins atkvæðafjölda og hann fékk í kosningunum.

Kannski ætti hann ekki að vekja athygli á því. Vitað er að heilu kjörkassarnir komu á kjörstað þar sem „allir í kassanum“ höfðu kosið Biden og enginn Trump! Það eru minni líkur á því en að fá aðalvinning í Lottó.

Þykir einhverjum líklegt að Joe Biden, af öllum mönnum, hafi slegið öll met í fjölda atkvæða, þvert á allar kenningar? Frambjóðandinn sem geymdur var í kjallara húss síns lungann af kosningabaráttunni, frambjóðandi sem tilkynnti þúsundum áheyranda á fundi að hann væri í framboði til öldungadeildarinnar, frambjóðandi sem sagði áheyrendum aftur og aftur að hann væri stoltastur af því á sínum ferli að hafa náð að leysa Nelson Mandela úr fangelsi á Robbin-eyju, sem hvorki Mandela né nokkur samstarfsmanna hans né reyndar nokkur annar maður kannast við? Og svo mætti lengi telja.

Jafnvel kosningasvindl getur farið úr böndum

Eftir stendur að kosningasvindl er óþægilega algengt í Bandaríkjunum, þótt misjafnt sé eftir fylkjum. Það hlýtur því að vera tortryggilegt að annar stóru flokkanna þar í landi berjist gegn því með kjafti og klóm að kjósendum sé skylt að sýna skilríki á kjörstað til að fá kjörseðil. Meginrök demókrata fyrir andstöðu sinni er að þessi krafa sýni og sanni rasíska tilburði þeirra, sem vilji gera slíkar kröfur. Þessi skrítna fullyrðing er ekki einungis árás á heilbrigða skynsemi, heldur er hún sérkennileg ásökun í garð annarra lýðræðisríkja, Íslands þar með talins, sem flest, ef ekki öll, gera slíka kröfu.

Óhræddur

Það vakti nokkra athygli að Pútín, forseti Rússlands, tók sér flugfar til Írans til að funda með forseta þess lands og Erdogan, félaga okkar úr NATÓ. Alls konar galdrasögur hafa verið á kreiki um að svo sé komið að Pútín þori varla á milli herbergja í Kreml, svo hræddur sé hann við að landar sínir noti færið og taki hann af lífi. Nú hefur svo sem ekkert bent til þess að slíkt hættustig hafi hækkað. Bréfritari kom í Kreml forðum daga í boði Jeltsíns og þar voru miklir salir og gott ef ekki var nefnt að þar væru að auki mörg hundruð herbergi. Hitt er rétt að Stalín einræðisherra var flughræddur og fór helst ekki í flugvél. Þó má minnast þess að hann flaug einu sinni og þá reyndar til Írans eins og Pútín gerði nú.

Annar eins missir

Stalín dó „öllum á óvart“ enda kom hvað eina sem Stalín gerði öllum á óvart, því pukur voru hans ær og kýr. Það fráfall var samkvæmt Þjóðviljanum, eitt hið stærsta sem gat rekið á fjörur mannkyns. Það gat bent til þess að það væri rétt mat, því á Íslandi í norðurhöfum var andláts Stalíns minnst í stærsta húsi landsins þá og var fullt út úr dyrum.

Þangað flykktust okkar gáfuðustu, best lesnu og bókvitrustu menn, sem landið átti og er þá langt til seilst. Bréfritari hefur ýmsu sinnt og var þannig um tveggja ára skeið sætavísari með kaskeiti í Austurbæjarbíói. Það var að vísu tæpum áratug eftir að Stalíns var minnst þar, svo myndarlega og af sannri sorg og hluttekningu. En það þykist bréfritari enn muna frá sætavísaraárum sínum að þá hafi verið 787 sæti í Austurbæjarbíói og dugði það vart til, þegar „sonur skóarans“ og mannvinurinn mikli var kvaddur að verðleikum.

Nú er þannig talað um Pútín að engu er líkara en að Stalín sé hátíð hjá honum. Dettur einhverjum í hug að félli Pútín „óvænt frá“ núna að þá myndu stærstu og fínustu hús fyllast af vinum alþýðunnar, öllum helstu forystumönnum verkalýðsins og þeim sem töldust hafa göfugastan smekk á því hvað væru bókmenntir hér á landi og víðar?

Þá átti Kreml einnig samskipti við Úkraínu

Vissulega gat Stalín sýnt á sér óvenjulega og jákvæða hlið, sem einn af síðari eftirmönnum hans fékk að kynnast, sjálfsagt oft og iðulega. Stalín virtist hafa töluvert dálæti á kotroskna Úkraníumanninum Nikíta Krústsjov. Hann sýndi honum margvíslegt traust sem Nikíta var stoltur af. Þannig fól Stalín honum verkefni í Úkraínu, þar sem á meðal fyrirmæla og heimilda var að taka 30.000 landa hans af lífi, af ástæðum sem „guðfræðineminn,“ sonur skóarans hefur sjálfsagt útlistað þörfina fyrir. Nikíta hraðaði för sinni „heim“ og hófst handa. Hann vildi fyrir alla muni líta vel út í augum aðalritarans og sló hvergi af. Undirsátar kommissarsins voru stoltir af sínum verkstjóra og áttu fullt í fangi með að láta bókhaldið fylgja athöfnum eftir. Sláturþátturinn, sem Krústsjov stýrði, gekk vel, svo ekki þurfti yfir honum að kvarta. En vandinn var að bókhaldið var ekki algjörlega með og skyndilega ráku þeir augun í að Krústsjov og deildir hans virtust komnar upp fyrir þessi 30.000 þúsund mannslíf sem heimildin miðaðist við. Var nú lagður dagur við nótt til að fullkanna bókhaldið og þá kom í ljós, öllum til skelfingar, að Krústsjov og hans annáluðu kappsmenn í Kommúnistaflokknum, voru búnir með 36.000 „eintök.“ Voru þannig komnir með 6000 dauða menn umfram forskrift Stalíns. Krústsjov vissi ekki hvaðan á hann stóð veðrið, eða öllu heldur vissi hann ekki hvort hann yrði eldri, sem ekki truflaði þessa landa hans lengur, sem voru nú að skapa honum stórkostleg vandræði í bókhaldinu. Krústsjov dró andann djúpt, hraðaði sér til Moskvu og bað um trúnaðarfund með félaga Stalín og fékk hann strax, sem var ekki endilega gott merki. Erindrekanum úr Úkraínu var naumast heilsað en gefið orðið. Hann reyndi að gera glögga grein fyrir því hvað hefði leitt til þessara hörmulegu mistaka, að farið hefði verið fram úr fyrirmælum og heimildum aðalritarans, svo að þessir 6000 hefðu eins og óviljandi fylgt 30 þúsund löndum sínum í gröfina, sem vel hefur getað verið ein.

Eftir því sem leið á greinargerðina þyngdist brúnin á félaga Stalín, sem tottaði ákaft pípu sína, sem Krústsjov hefur vísast ekki talið gott merki heldur. Hann lauk máli sínu og strauk svita af andlitinu og höfðinu eins og það lagði sig og horfði álútur í átt til leiðtoga síns. Stalín virtist þrútna enn. Svo stóð hann hægt á fætur, gekk í átt til Úkraínumannsins og stóð loks þar drykklanga stund. Svo sagði hann alvörugefinn í röddinni, að þar hefði fulltrúa sínum óneitanlega orðið á alvarleg mistök. Mjög alvarleg mistök. Fram hjá því yrði ekki horft. Frávikin úr 30 þúsundum í 36 þúsund væru ótrúlega mikil og eins og hann vissi að þá væri miðstjórninni ekki eins illa við neitt eins og frávik.

Svo var þrúgandi þögn. En svo sagði Stalín efnislega: „En það sem bjargar þér og málinu í heild er að mistökin voru þó í þessa áttina!“

Krústsjov lyfti hægt upp höfðinu og vissi ekki alveg hvort hann væri lifandi eða dauður. En þá brosti Stalín dálítið og sló úr pípu sinni á skalla Krústsjovs. Þótt það væri ekki endilega það besta sem hann gat hugsað sér, þá vissi hann að þetta væri besta merkið sem hann hefði fengið til þessa.

Þá dó sá ódauðlegi

Í Þjóðviljanum og í Austurbæjarbíói og víðar voru menn ekki í vafa um hver væri dáinn. Fyrirsagnir og yfirskrift voru til að mynda þessar:

Tvímælalaust ástsælasti foringi rússnesku byltingarinnar.

Lærifaðir sósíalismans.

Ógleymanlegur leiðtogi.

Eldhugi.

Hugsuður.

Elskuð og dáð hetja.

Góður félagi.

Baráttufélagi.

Hinn mikli forystumaður Sovétþjóðanna.

Leiðtogi hinnar sósíalísku verkalýðshreyfingar um allan heim.

Eitt mesta mikilmenni í sögu mannkyns.

Draumur fólksins um gleði og fegurð.

Foringi fólksins.

Foringi Sovétalþýðunnar.

Viti verkalýðshreyfingar í heiminum.

Vörður um líf alþýðumannsins, sósíalismans og friðarins.

Hinn mikli foringi Stalín.

Einhver göfugasti hugsjónamaður og mannvinur nútímans.

Eins og nú er talað um Pútín alla daga, þá hlýtur það að ganga seint og illa fyrir hann að fá slíka einkunn hjá mönnum eins og þeim sem töldu sig umboðsmenn réttlætis og fagurra hugsjóna.

Aðeins þremur árum síðar hélt Krústsjov ræðu. Leyniræðu um þennan vin sin og velgjörðarmann. Hér uppi á Íslandi var sumum brugðið og brá aldrei af þeim aftur.

Aðrir héldu haus, eins og Krústsjov gerði þegar pípan skall á skalla hans.