Pálína Guðrún Gunnarsdóttir

Þegar ég var yngri var ég ótrúlega stolt af því að amma Palla væri amma mín. Það voru svo margir sem kölluðu hana ömmu en hún var samt ekki amma þeirra. Það tók mig smátíma að átta mig á því af hverju aðrir krakkar kölluðu hana ömmu en það var einfalt. Hún var með stærsta og besta faðminn, það voru allir velkomnir til hennar og hún átti alltaf pláss í hjartanu fyrir þá sem vildu. Hún var jákvæð og hafði einstakan hæfileika til að gleðja fólk með fallega brosinu sínu og smitandi hlátrinum. Ég skil vel að þau vildu eiga hana fyrir ömmu.

Ég kom oft á sumrin til ömmu og afa í Búðardal, sat með ömmu í Bolla, las bækur og steikti með henni kleinur. Ég hugsa alltaf til ömmu þegar ég fæ mér kleinu því sem barn borðaði ég bara kleinurnar hennar ömmu, helst nýsteiktar, það voru bara engar kleinur betri.

Takk fyrir allt, elsku amma, þín verður sárt saknað.

Þín

Elsku Palla okkar er fallin frá. Palla okkar sem var svo góð og hlý en eftir situr minning um yndislega frænku og systur.

Palla frænka var mér sem móðir og börnunum mínum sem amma og þau kalla hana auðvitað Pöllu ömmu. Hún prjónaði handa þeim peysur, sokka og framúrstefnulega vettlinga. Þegar Gunnar Páll minn var lítill steikti hún kjötbollur handa honum svo hann hefði eitthvað almennilegt að borða. Hún sagði að hann væri líka skírður í höfuðið á sér sem er alveg rétt. Krakkarnir muna svo vel eftir því að fara til Pöllu á Silfurtún og leika með bílana sem hún átti í skúffu, svo átti hún líka alltaf gotterí handa þeim.

Ég eyddi ótal sumrum hjá Pöllu og Svavari í Dölunum og á svo margar góðar minningar þaðan. Palla var svo skemmtilegur karakter, til dæmis um það er að þegar ég var kannski 11-12 ára fór Palla í það að læra á bíl. Margar stundir það sumar var hún að vinna í eldhúsinu og ég að lesa fyrir hana í Ökunámsbókinni og spyrja hana út úr. Áður en hún fékk bílprófið fór hún á hesti í vinnuna, hún sagði líka „að pæla“ þegar hún var að hugsa um hluti, ég man að ég hugsaði oft: „Ég vil vera eins og Palla.“

Mamma og Palla unnu saman í Iðnó í gamla daga og þegar Palla og Svavar fóru að búa í Skörðum fór hún stundum til þeirra til að létta undir með þeim. Hin seinni ár töluðu þær reglulega saman í síma og stundum í myndsímtali. Mamma mun sakna sárt þessara stunda.

Við vorum svo heppin að hafa Pöllu í okkar lífi svona lengi, fjölskyldu Pöllu vottum við okkar dýpstu og innilegustu samúð.

Takk fyrir allt og allt, elsku Palla, hvíl í friði.

Við sem fengum að þekkja Pöllu vorum öll ótrúlega heppin. Hvort sem um var að ræða lopapeysu fullkomlega prjónaða á hraða sem er bara hægt að kalla óskynsamlegan, nýsteiktar kleinur eða hlýtt faðmlag og nærveru var alltaf gott að koma í heimsókn í Búðardalinn til ömmunnar okkar allra.

Það er ekki oft sem maður fær tækifæri til þess að kynnast náfrændfólki sínu í sögulegu samhengi, oftast vegna þess að því hefur ekki enst ævin – en ég kalla mig innilega heppinn að hafa fengið að kynnast Pöllu í alveg nýrri vídd síðastliðið sumar. Það falla stundum í fangið á mér furðulegar fyrirspurnir, ein slík kom síðasta sumar þegar vinur minn og rithöfundur frá Bandaríkjunum sendi mér línu og sagði mér að hann væri að skrifa bók um prjónamenningu á Íslandi. Í sömu andrá spurði hann líka hvort ég þekkti einhvern sem gæti rifjað upp upphaf nútímalegrar verslunar með afurðir úr lopa. Þér kemur líklega ekki á óvart, þar sem ég geri ráð fyrir að þú þekkir Pöllu líka, að hún kom mér fyrst til hugar og að engin önnur kom til greina.

Hún, eins og allt gott fólk, átti fyrst um sinn erfitt með hégómann fólginn í því að rekja sína eigin sögu en þegar við vorum komin í gírinn komu fram þessar líka feikimögnuðu sögur úr æsku hennar sem eru búnar að festa sig kirfilega í huga mér. Sögur af æsku hennar í Breiðutorfu, uppljóstranir um hvernig ný prjónamunstur dreifðust á milli bæja, hugmyndafræði, upphaf og stofnun prjónasamlagsins Bolla, hvað henni þótti skemmtilegt að prjóna sérstök munstur eftir pöntun barnabarnanna og hvernig þau þróuðust – úr hestum, yfir í bíla, og núna nýjast – þyrlur.

Það var á endanum þriggja manna hópur sem fékk að heimsækja Pöllu, eitthvað sem hann virtist álíta pílagrímsferð. Ég held að ég muni seint gleyma ljómanum í augum þessa fræðafólks um lopa og hannyrðir þegar Palla útskýrði smáatriði prjónaskapar sem ég er engan veginn nógu fróður til að skilja. Vafalaust fól merkilegasta sagan í sér mynstrið sem við könnumst svo vel við úr peysunum hennar, sexhyrningslaga áferð sem virðist liggja ofan á peysunni. Það sem hún kallaði „færeyskt mynstur“. En það var víst ekki að ástæðulausu að hún kallaði mynstrið færeyskt, hún lærði það með því að skoða peysur sjómanna sem höfðu orðið skipreika nálægt Breiðutorfu.

Þrátt fyrir að hafa upphaflega varað okkur við því að hún hefði líklega ekki orkuna í langt samtal sátum við fimmmenningarnir saman í rúma þrjá klukkutíma. Ég held að við höfum öll verið léttari og betri eftir þetta samtal.

Að sjálfsögðu gaf Palla mér í lok heimsóknarinnar lopapeysu og húfu, en í fyrsta skipti ekki eitthvað sem hún prjónaði með mig í huga, heldur lopa fyrir mitt fyrsta kríli – með þessu einkennandi færeyska mynstri. Ég hlakka til að dreifa áfram sögunum hennar Pöllu, minningu hennar og persónu til næstu kynslóðar fólksins frá Breiðutorfu.

Til fjölskyldu Pöllu sendi ég dýpstu samúðarkveðjur.

Kveðja,