Á Boðnarmiði segir Guðmundur Arnfinnsson „Ekki ég“:
Þeir sem djöfulóðir yrkja
og andans gáfur stöðugt virkja
endilega ættu'að muna
að illt er að skorta hagmælskuna.
Og um „Gönuhlaup“ segir Guðmundur:
Túristarnir trítilóðir
tölta yfir hraunsins glóðir
vitskertir og vegamóðir
völtum fótum hæpnar slóðir.
Hallmundur Kristinsson yrkir:
Í vísnasmíði er ég iðinn,
eins og mér er tamt.
Þótt ekki finni ég efniviðinn
yrki ég bara samt!
Hund átti Ketill á Kletti
og kvikindið eingöngu setti
í sólskini út
og þá alltaf með klút
og aðeins á nýslegna bletti.
Anton Helgi Jónsson segir að fósturkötturinn fari nú senn til síns heima svo að hann mátti til með að bauna á hann einni vísu:
Oft er lífið út í hött
iðkar tóma hrekki
breytist það í kelinn kött
kvartar maður ekki.
Sturla Friðriksson þýðir úr ensku:
Vont er að eiga kettling vegna
þess
hann verður snemma læða eða
fress.
Jóa, Anna, Jóna, Gunna
jeg er hissa.
Allar þurftu í einu að pissa.
Þó ég færi vítt um veg
var ég þér alltaf nærri;
hvar sem þú ert þar er ég
þó ég verði fjarri.
Hér var laga- og ljóðagjörð,
létt um bragaryrði,
hér á sagan helga jörð
heima í Skagafirði.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is