Bjarney Kristín Viggósdóttir

Hún Eyja tengdamóðir mín er látin eftir stutt og snörp veikindi.

Kynni okkar ná yfir tæpa fjóra áratugi og ég á mikið af góðum minningum um hana. Við ferðuðumst saman bæði innan- og utanlands. Fórum saman yfir hálendi Íslands og til Hollands svo eitthvað sé nefnt.

Margir góðir kostir prýddu hana Eyju, s.s. hjálpsemi, hreinskilni og gjafmildi. Þau voru ófá skiptin sem hún stökk til aðstoðar þegar krakkarnir okkar Gunna veiktust eða ég var í prófum og Gunni á sjónum. Þegar Torfi var lítill og fékk ítrekað eyrnabólgur sá Eyja til þess að ég þyrfti aldrei að missa úr vinnu vegna veikindanna, hún passaði hann með gleði, en hún var alltaf hreinskilin með það að hún ætlaði ekki að gera þetta að daglegu starfi. Samskipti okkar voru alltaf hreinskiptin og sagði hún oft við mig að það væri gott að hún vissi alltaf hvar hún hefði mig þar sem ég var alltaf hreinskilin við hana.

Hún Eyja var einstaklega dugleg og framtakssöm, vildi hespa verk af sem fyrst og hangs átti ekki vel við hana. Við hlógum oft að því að betra væri að halda í diska og glös við matborðið, annars hyrfi það í uppvaskið. Hún var mikil húsmóðir, bakaði bestu kökurnar og var hvíta lagtertan í miklu uppáhaldi hjá mér en hana bakaði hún í hverri viku frá því hún var mjög ung. Þegar hún var með veislur skipti það hana miklu máli að nóg væri af veitingum. Við grínuðumst með að hún spurði mig oft þegar ég var að halda afmælisveislur fyrir krakkana hvort ég hefði ekki áhyggjur af því hvort það væru nægar veitingar og ég svaraði því alltaf að ég þyrfti ekki að hafa áhyggjur, því hún hefði þær fyrir mig. Hún gat alltaf hlegið að þessu.

Eyja hafði góðan húmor og gat yfirleitt séð það spaugilega við lífið og tilveruna, og fram undir það síðasta á meðan hún hafði þrek til gat hún gantast við okkur og starfsfólkið á Landakoti eins og henni einni var lagið.

Ég er þakklát henni fyrir samfylgdina í alla þessa áratugi sem ég hef þekkt hana. Það var okkur Eydísi dýrmætt að fá að fylgja henni síðasta spölinn áleiðis inn í sumarlandið og óska ég henni góðrar ferðar þangað.

Okkar elsku Eyja amma er fallin frá.

Þegar við systkinin lítum til baka eru margar minningar sem skjóta upp kollinum og erfitt að velja hverjar þeirra við ættum að skrifa um. Hún var yndisleg kona og tók alltaf á móti okkur eins og við værum að færa henni stóra vinninginn í lottóinu, þakklát fyrir minnstu viðvik.

Elsku amma, sem var svo mikil matmóðir. Það var svo gaman að fá að eyða tíma í eldhúsinu með ömmu, hjálpa til við uppvaskið og laumast í skápana þar sem alltaf mátti finna einhverja mola. Fleiri minningar tengdar mat birtast svo ljóslifandi að það má nánast finna bragð af því sem amma og afi buðu upp á. Lambalæri með sultu og rauðkáli á sunnudögum og heimagerður ís í eftirmat. Plastmál með m&m þegar við fengum að horfa á spólu uppi í rúminu þeirra. Besti grjónagrautur í heimi. Rjómi með bláberjum og sykri á haustin og lagtertur með sultu. Kransakakan hennar ömmu sem setti alltaf punktinn yfir i-ið í veislum. Þá voru það ekki bara barnabörnin sem fengu ávallt gott að borða heldur var alltaf passað upp á leynigestinn en amma fór reglulega út og gaf krumma afganga sem hún hafði safnað saman af matarborðinu.

Amma var mjög þolinmóð kona. Hún leyfði okkur að að setja allt á hvolf, hvort sem það var til að byggja teppahús eða að starfrækja verslun í stofunni, þar sem eldhúsið var fært inn í stofu og selt svo ömmu, afa og öðrum gestum án afsláttar. Þegar líða fór að heimför tók hún ekki annað í mál en að ganga sjálf frá öllu, því hjá ömmu átti bara að vera gaman. Amma var alltaf ótrúlega stolt af okkur barnabörnunum sínum. Öllum afrekum var fagnað, sama hversu stór eða smá þau voru.

Einn af helstu kostum ömmu var hvernig hún mætti fólki og aðstæðum með einlægri gleði og þakklæti. Ef við fórum út að borða með ömmu og afa þá deildi amma með öllum sem vildi hlusta hvert tilefnið væri og hverjir væru með í för, og þetta tjáði hún af einlægni, þannig að þakklætið geislaði frá henni á hátt sem henni einni var lagið. Iðulega fengum við einhvers konar sérmeðferð af því að þjónustufólkið kunni svo vel að meta viðmót ömmu. Þannig kenndi hún okkur í verki hvernig þakklæti sem lífsviðhorf er dýrmætur eiginleiki og hvernig lífið er betra horfi maður á það með þakklætisaugum.

Veikindi ömmu voru snörp og við bjuggumst ekki við því að hún ætti svona stutt eftir en það góða er að hún þjáðist ekki lengi og var þokkalega heilsuhraust lengi framan af. Fram undir það síðasta hélt hún í sína einstöku gleði, þrátt fyrir hrakandi heilsu, sem hún sýndi þegar við kíktum við hjá henni. Nú er hún komin á betri stað þótt hennar sé afar sárt saknað. Eins og hún sagði alltaf við okkur og við segjum nú: Guð geymi þig Eyja amma okkar, þú veist okkur þykir svo vænt um þig.

Það er svo margt og erfitt að velja eitthvað eitt til að segja. Okkur fannst svo ótrúlega gaman að koma í heimsókn til hennar, hún var svo góð við okkur og skemmtileg og okkur leið vel hjá henni og með henni. Hún var svo gjafmild, átti alltaf eitthvað gott fyrir okkur þegar við komum í heimsókn. Það var gaman að vera heima hjá henni, leika með gamla dótið, og sitja og greiða langömmu svo hún yrði nú fín um hárið. Við söknum hennar mjög mikið og þykir leitt að hún sé farin frá okkur.

Langömmubörnin

Lífshlaupi ljúflingsins Eyju er nú lokið.

Mín fyrstu kynni af henni og hennar fjölskyldu voru þegar Sirrý systir mín og yngri sonur hennar, hann Gunni, rugluðu saman reytum. Þetta var fyrir næstum fjórum áratugum og höfum við átt í afar góðu sambandi við hana og hennar nánasta fólk síðan. Auk þess að eignast áðurnefndan Gunna eignaðist hún líka Viggó, sem er frumburðurinn. Þeir voru stolt hennar og gleði. Þeir voru líka stolt og gleði pabba síns, hans Guðmundar, sem Eyja var gift í marga áratugi, eða frá árinu 1955.

Eyja var í afar farsælu hjónabandi og voru þau Guðmundur samhent og gerðu allt saman. Þau voru alltaf boðin og búin að leysa hvers manns vanda og gilti þá einu hvort um var að ræða fólk þeim tengt eða ekki. Ef þeim var rétt hjálparhönd, þá varð að endurgjalda það margfalt, annað tóku þau ekki í mál.

Við hittumst reglulega í ótal fjölskylduboðum hjá Sirrý og Gunna, en einnig við önnur tækifæri, svo sem heima hjá Eyju og Guðmundi, en þau voru höfðingjar heim að sækja. Eyja var ljúf í viðmóti og góð við alla. Hún var snillingur í kökugerð, enda byrjaði hún snemma að æfa sig, og mér er sagt að hún hafi verið innan við 10 ára gömul þegar hún var orðin fullnuma í þeirri list. Hvíta lagtertan og „Eyjusultan“ eiga sérstakan stað í huga allra í minni fjölskyldu. Til allrar hamingju virðist stefna í það að Sirrý og afkomendurnir verði ekki neinir eftirbátar hennar og hafa þau þegar tekið til hendinni þar og sýnt hvað þau geta.

Eyja hugsaði vel um sitt fólk og var afar stolt af afkomendum sínum, sem er ekki stór hópur, en fer þó hægt stækkandi. Hún fylgdist vel með öllu sem var að gerast í þeirra lífi og gladdist yfir velgengni þeirra. Það gerði hún allt til síðasta dags.

Eftir að Guðmundur lést fyrir nokkrum árum hélt Eyja áfram búsetu í fallegu íbúðinni þeirra með öllu útsýninu sem hún stytti sér stundir við að njóta. Covid setti strik í reikninginn og urðu þær stundir færri en hún hefði viljað sem hún gat hitt fólkið sitt, en átti þó góðan tíma með þeim, þar til heilsan gaf sig. Aðdragandi að endalokunum hjá henni var ekki langur, og leið ekki langur tími frá því að hún var lögð inn á sjúkrahús þar til hún hlaut hægt og friðsælt andlát, en Sirrý og Eydís voru hjá henni þar til yfir lauk.

Mitt fólk í Hafnarfirðinum minnist allra góðu stundanna með Eyju með hlýju og þakklæti. Við sendum Viggó, Gunna og Sirrý, Torfa, Guðbjörgu og Flóru, Völu, Fjölni, Braga og Sigríði Sölku og Eydísi okkar innilegustu samúðarkveðjur. Megi allar fallegu minningarnar um Eyju veita þeim styrk og gleði.